Ես. ժ.
20.
Ոսկ. մ. գ.
23,
զրկումն
Ծն. իզ.
20,
զրկանք
Խոր.,
զրկահարանք
Պիտ.,
զ մ ի մ ­
եանսզրկութիւն
Բուղ, ևն. ռամիկ ձև է
զուրկ
Օրբ. (որից
հայրենազուրկ
Մարաթ.), որ
միակ ըն դո լնուածն է նոր գրականում և որից
շինուած են՝
աչազուրկ, եղոայրազարկ, ը ն ­
չազուրկ, կամազուրկ, պատուազուրկ, հողա­
զուրկ
ևն նոր բառերը։
֊֊
Ասոր.
\*,–
չձօ
8
Ո գ Ձ
«
զուր,
ունայն»,
յ . ^ ) Տ ք Յզ
«
կողոպտել,
ՏԱ1՜ՁգՁ
«
կամաւոր
՝
աղքատութիւն»
(
Ց է ՚ Օ Օ
1\01
ա. 240).
այս բառերը բնիկ սեմական
են
և կըւում են արաբ,
^յ–՛–^
Տք(|
«
գողանալ»
ար­
մատին։
—
Աճ։
Հիւնք.
ո ւ ր ո ւ կ
«
բորոտ»
բառից։
Աըր֊
մագաշեան
(
Արմէնիա)
կցում է ռում.
231՜
§1՜ոէ
«
խելագար»
բառի
հետ։
ԳԻՌ.–Մշ. Սլմ.
զրկել,
Ախց. Գոր. Կր.
Ղրբ.
զրկէլ,
Ագլ. Մկ. Շմ. Ոզմ.
զրկիլ,
Ալշ.
Ջղ.
զրզել,
Երև.
՛
Ննխ.
Աեբ.
զՐզէլ,
Խրբ. Տփ.
զրզիլ,
Տիգ.
զրգվիլ,
Հճ.
զր՝յքքել
արմատա­
կան ձևով է Խրբ.
զ
ր
ի զ
«
խեղճ, թշուառ».—
նոր բառեր են՝
զրկոլկ
«
հարստահարուած»,
ղրկւոել, զրկաաիլ
«
հարստահարել,
հարրս–
տահարուիլ»,
զրկոլպիրկ
լինել
«
մեռնիլ,
մահանալ»։ — Թրքախօս
հայոց
մէջ ունինք
զրկել, զրնկել, զրինն օլմաք
Ատն.
«
գրկուիլ»
(
Արևելք,
1888
նոյ.
8 — 9),
*
Զ1՚ք՚
(
1
Ս.Ճ
«
մի տեսակ կերակուր, որ շատ
անգամ հիւանդին պատուիրում է» Մխ. բժշ.
կջ
112, 113
ևն,
֊–
Արաբ,
Հ–*յՀ–)
֊11\)&1–
որ փոխառեալ կ
պրս. կյ>)
2111)3, ՝
^ ; ՝
1
ԱՀ
ՏԼ ձևից և նշանա­
կում է «մի տեսակ
կերակուր»։—Աճ,
Ուղիղ մեկնեց նախ Աճառ, որից ան­
կախաբար
Տ61ճ61. §
304,
ուր տե՛ս
նաև
նոյն կերակուրի պատրաստութեան
զա­
նազան
եղանակներր։
ԱԻԻԳԻՆ
տե ս
Աոլկ։
*
ԶԻԻԳ(1ՍՏԱՏ
(
գրուած նաև
զիւզաստաա,
զոյզո ս տ ա տ
)
«
ղինւորների
ռոճիկը
կշռող
պաշտօնեայ», մէկ անգամ
ունի Խոր. բ,
60
«
Ընդ այն ժամանակս
առաքեաց
(
Ադրիա–
նոս) ղօր ծանր գկողմամբք
Ասորեստանեաց,
և մերոյն
Արտաշիսի
հրամայեաց
երթալ ի
Պարսս հանդերձ իւրովք զիլգոստատօք, զո–
Աոքա տ ա կ ան բառարան—7
րոյ զհետ
քա րտուղարութեամ բ
լեալ այս
այր»։
= 3ն.
^Օ՚|քՕՕ10էՀ7)5
«
կշիռքների
վրայ
հրս֊
կող սլաշտօնեայ»,
որից փոխառեալ է նաև
լտ.
2՝/
§0Տ–3–3, 2;/§0Տէ316Տ՝
նոյն
նշանակու­
թեամբ։
Յոյն բառր
կազմուած
է
Լս
՚
ՀՕՀ
«
լուծ,
զոյզ, կշռի ձող» և Խ^՚ղթւ «կենալ» բա­
ռերից։
Հայերէն
ուղիղ տառադարձութիւնն է
զիւզոստատ.
բայց գրիչներր կամ նոյն
յն.
բառի ստ ուգա բան ութիւն ից ազղոլելով և կամ
սլարզապէս
հյ.
դոյ գ
բառի հետ շփոթելով
գրել են
զոյզոստատ,
որ բառարանների
նա­
խամեծար ձևն է։
ՀՀԲ մեկնում է «վերակացու ի վերայ
մեծամեծաց
պաշաօնից և գործոց ար­
քունականաց և կամ րնդհանրական դա­
տաւոր քննութեան
կշռոց և չավւուց, որ
հայի և քննէ զկշիռս,
զի մի
նենգութիւն
ինչ սպրդիցի ինոսա»։ ՆՀԲ մեկնում է.
«
բառ անյայտ, թուի զոյգ ոստանիկաց,
կամ զոյգ ոստուցեալ ի գործ պատերազ­
մի, այսինքն նիզակակից՝ հեծեալ, աս­
պետ, ազատորեար,
համհարզ, համա­
հարզ.,, ըստ
յն.
Լ&ձՀւ^՞ղՀ^
այսինքն
լծուոր, ամոլք, առ աթենացիս էր կարդ
դասու զօրականաց
զկնի
ասսլետաց»։
Նոյնն ունի նաև ՋԲ։ — Բագրատունի, Քե–
րակ. դաղդ,
1821,
էջ
99
և Հայկ
Դիւցազն
Զ–
743
համարում է «2ւ\ձճ
ճ 6 031 Ո 0 » ՛
Հիւնք,
դնում է
«
պատերազմակից»։
Լ Ձ § .
8
էւ՜§. եեէւ՝.
Լ
.6
Ճ.
19
բառիս
վերջի
մասր հանում է պրս,
ԱՏէՁճ
«
վարպետ»
բառից։
Ուղիղ
մեկնութիւնր
տոլել է
նախ Ստ, Կամենիցացի,
որից առնելով
Նորայր, Հայկակ,
բառաքնն, էջ
113։
Հիւբշ,
215
մերժում է Լճ
^ՏւՀձշ
֊
ի
մեկ­
նութիւնր և անցողակի
յիշում է Նորայ֊
րինր։
Զ1՚ԻՇ
«
խլուրդ» Հին բռ, և Բառ. երեմ, էջ
102,
որոնցից էլ առել է ՓԲ,իսկ ՆՀԲ յիշում
է գոշ բառի տակ։
"
ԶԾՓԱԿԱՆ
«
խաւարային»,
նորագիւտ
բառ,
որ մէկ անդամ գտնում եմ գործածուած Ե–
ւադր.
78
«
Զգոյշ
լինիջիր դու ի զիփական
խորհրգոց
անտի», ուր յոյն
բնագիրն
ունի
րստ Սարգիսեանի՝
Լ
ՕՀ^ՏՕ
ՕՕ
–.
այս բառը նը֊
Fonds A.R.A.M