7 9
կրճատմամբ՝
Որմ.
մ կ ը ,
Բլ. Նբ. Մկ. Սլմ,
Վն. Մրղ.
մկ ա ,
Մշ,
մգ ա , հմ գ ա ,
Ալշ.
մգ ա ,
հ ա մ գ ա ,
շրշմամբ՝
Ղրբ–
ս ո
է կ ,
Ցղ.
մէկ՛.
նուազականների
չալելում ր և կ-ի կրճատոլ–
մր ճիշտ աչն ձևով է, ինչպէս
ա յ ս > ա ս , ա–
սիկ, ա սիկ ա կ , ա սիկ ա , ի ս ի կ , ի ս ի ։
*
Հ Ե ՄԻԱ Ն
«
պա չուսակ,
դրամի քսակ», նո­
րագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Շնորհ, առ. «Լեռնցի
խիստ
շի­
նական,
Մեղր
շինէ
մեղուի
նման, ՛Ի ունի
հազար սև հեմիան, Ու ներս չկա
չ մէկիկ դե­
կան»,
(
եղշիւրի
ծառն,
հանելուկի
=–Պրս.
Օ Ա * *
Ո 3111)՛՛ 3 Ո
«
քսակ,
պաչու­
սակ,
կաշեաչ
պարկ»
(
նոր հնչումով ՝ՈՇ–
ա ^ՁՈ ).
որից փոխ առեա
ւ են նաև ասոր,
թալմ.
ք՚՚ՕՈ
Ո Շ ա ^ Յ Ո ,
Յովսեպոսի
մօտ
(
Գ. 7,2)
Տ լ ս Ձ ^ ,
արաբ.
Օ Լ
* 4
01111)7311
«
խոնշան,
գօտի, պարկ»
(
Կամուս, թրք,
թրգմ. Գ. 719)։ Պրս. բառր
բուն
նշանակում
էր «գօտի» և կապւում է զնդ.
)՚3
հ–
«
գօտի. 2,
գօտի
կապել»
արմատին՝
Ւ131՜Ո–
մասնի­
կով, իբր *հճ1ՂՂ–)/՚Ահ֊. հմմտ.
նոչն
արմատից,
աչլ մասնիկով՝
զնդ.
Յ ա ^ Յ Օ Ո Ո Ձ Ո Յ –
«
գօտի»
(
լշլ%շււ֊ձշ, ՕՇՏ.
ձ ե հ ճ . 39, » օ ա
§
1 1 0 5 ) .
-
Աճ.
ՀԵՆԱԿ
«
հետք»7
նորագիւտ
բառ, որ մէկ
անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Օրրել,
հրտր, էմ, էշ 327. «Եղև
շփոթումն
Զատ­
կաց... վասն
որոչ մոլորեալ ի
ճշմարտութե­
նէն՝ կորուսին
կուրապէս
զհենակս
շաւղացն
և տանեցին
զօր Ողոգոմենին
Յարութեան
և
արարին
Զատիկ»։
—
Հենակ
շ ա ւ ղ ա ց
«
ճամբի
հետք»։
Հ Ե ՆԳՆ
կամ
Հ Ե ՆԳ
(
ներդ,
ի հ ե ն գ ն ի , ի
ն ե ն գ ն ո ջ )
«
ծաղր. 2, հեճուկ,
հակառակու­
թիւն»
Սերեր. Ոսկ. մ. ա. 19, բ. 4, 9, ա.
թես, որից
ն ե ն գ ն ե լ
«
ծաղրել»
Ոսկ. ես. չհ. ա.
30,
բ. 2,
հ ե ն գ ն ո ւ մ ն
Լմբ. սղ.
հ ե ն գ ն ի չ
Մագ.
հ ե ն գ ն ա կ ա ն ,
Գէ. ես.
հ ե ն գ ն ա ա ւ ՝
նար. 256.
սրանց դէմ միջին ռնգականի
անկումով ու­
նինք
հ ե գ ն ե լ
Սիր. է. 12. Եփր. և Կիւրզ. ծն.
Ոսկ. չհ, ա. 32.
հ ե գ ն ո ւ թ ի ւ ն
Իսիւք.
հ ե գ ն ա ­
կան
Արծր. Թր, քեր. սրանք
րնղունուած են
նոր գրականի
մէշ, ուր ունինք նաև
հ ե գ ն ա ­
բար,
հ ե գ ն ա ն ք , հ ե գ ն օ ր է ն
(
նոր բառեր)։
—
ՀՀԲ ունի նաև
հ է ն ք
ձեր,
նՀԲ «ուստի
ռմկ.
հ է ն է կ , հանա գ ,
պրս.
հ է ն ա , հիհ ա ,
արաբ,
հի ւ ն ա , հ ի ն ա ֆ ,
լծ.
և
հ է ն կ ե ա մ է , ա հ է ն կ » ։
Հիւնք
հ ա գ ն ե ր ­
գ ո ւ թ ի ւ ն
բառից։
Կաչ արաբ.
^տւէև
Ւ1Ձյ\ք, Լ».* Ո Յ յ Յ
«
մէկին
ոտանաւորով
աչպանել»
Կամուս,
թրք. թրգմ. Գ. 954,
որ համւսրլում
է ածանցուած
արաբ.
Լտ֊յ> ք - Յ յ ՚ Յ
արմատից>հչ.
հե գ , հ ե գ ե լ ։
ԳԻՌ. — Աչստե՞ղ
է արդեօք
պատկանում
հ ե գ ն ե լ
Ակն. «խնդիր
հանել»։
*
ՀԵՆՆԵՏԻԿ11Ն
«
միաբանական
թո ւղթ,
ձեռ­
նարկ
միաբանութեան»,
նորագիւտ
բառ, որ
մէկ անգամ
ունի Օրբել. հրտր, էմ, էշ 336.
«
Ել զոր խնդրեմքս
հեննետիկոն
թղթովք
ձեռ­
նադրեալ,
առնել
ձեռնարկ
հաստատուն
և
անխախտ
կտակ
միաբանութեամբ
սուրբ և
երջանիկ
եպիսկոպոսացդ
և չուղարկել
առ
մեզ»։
֊
Յ ն .
ն՝ՕՏյ1\7.հ՝> «միարար,
միացնող»
բառից, աչսպէս էր կոչւոլմ
Զենոն
Իսաւրացի
կաչսեր 482 թուի հրովարտակր,
որով
ուզում
էր քաղկեդոնականներին
և
ոչ-քաղկեդոնա–
կաններին
հաշտեցնել
իրար
հետ՛
Ուրեմն
հ ե ն ն ե տ ի կ ո ն թ ո ւ ղ թ
նշանակում
է
«
միաբա­
նական
թուղթ» կամ «ձեռնարկ
միաբանու­
թեան»,
ճիշտ աչն, ինչ որ դնում է
Օրբելեան
իր պատմութեան
մէջ, էջ 337 —339 և որի
նմանր
խնդրում էր կաթուղիկոսից։
Յոչն բա­
ռր ծագում է
Տ1»6(0
«
միացնել»
բաչից, որի
արմատն է
I V –
«
մի, մէկ»
(
Տ օ բ հ օ շ 1 Ք Տ 4 7 6 ) ։
Ուղիղ
մեկնեց
Շահնազարետն,
հրտր.
Օրբել, բ. 360։
Հ ե ն ա լ
տե՛ս
Հէն-ք։
՚
Հ Ե Շ Մ Ա Կ
«
դև , սատանաչ»,
առանձին
գոր­
ծածուած
չէ. կաչ միայն
հ ե շմ ա կ ա պ ա շ տ
«
դի­
ւապաշտ, սատանա չապաշտ»
(
իմա «կռա­
պաշտ»)
բարդի
մէշ, որ մէկ անգամ
գործա­
ծել է Եզն. էշ 230. «Յամենաչն
դարս աս­
տուածապաշտք
գտանէին,
որք
չանդիմա–
նէին
զհեշմակապաշտսն»
(
թէ՛ ձեռագրում և
թէ տպագիրների
մէջ
հ ե շմ ա կ ա պ ա տ
ձևով է.
պէտք է ուղղել
հ ե շ մ ա կ ա պ ա շ տ ) ։
–
=Հիւս. պհլ.
*
հ6^աշ1<
«
դև,
սատանաչ»
բառից, որ աւանդուած
չէ. սակաչն
հմմտ.
զնդ–
3651113
«
ցասում,
բարկութիւն,
կատա֊
Fonds A.R.A.M