7 2
Ուղիղ
մեկնեց նախ նորայր,
Հայկ.
,
թառաք. 97. նոյնր
յետոյ
ՀՒրւս.
անդ։
ՀԱՒԵԼԷՆ
կամ
Հ ԱԻԱ Լ Ա ՆԻ
«
մեծ
թուր»
Թղթ,
դաշ. (տպ. Շահն, էջ 17 սուսերօք
հաւհալե֊
նօք).
ուրիշ ձևերով
ունինք՝
հ ա ւ հ ա լ ի , ոաւ–
հ ա լ ա ն ի , հ ա ւ ա հ ա լ նի , հաւլունի.
հմմտ. Եւ
անդ կախեալ կայ յօդն
հաւհալի
թուրն
Տըր֊
դատայ,
զոր խաչ ձևացոյց
սուրբն
Գրիգոր
(
Յկ. կր. 13). Անդ կայ հաւհալունի
թուրն
Տրդատայ
(
Վրդն. աշխ. 318)։
Զէնն
հալա֊
հալնի
(
Դրնղ.
512),
Արուանձտեանց,
Համով հոտով, էշ 75
տալիս է հետևեալ
ժողովրդական
ստու­
գաբանութիւնը.
«
Հաւլունի՝ կը նշանակէ
հաւու
ուլնի. իբր թէ երկաթը կը ման–
րեն
կորեկի
պէս, կուտան
հալերուն,
կ՝ուտեն, և անոնց
ծերտերր
ժողվելով
կրակով
կերեն,
ելած
երկաթը կը լինի
զուտ
չ ա լի կ
(
պողպատ)
և
զարմանալի
սուր ուկտրուն»
։
ԳԻՌ.-Մշ.
հ ա վ լ ո ւ ն ի թաւ՝,
Երև.
հ ա լ վ ա ն ի
թուր
(
գործածական
են
հէքեաթներում)։
"
Հ ԱԻԹ Ա Դ Ր Ա Մ
(
գրուած նաև
հ ա ւ ռ ա ւ ւ ր ա մ )
«
եօթր
դրամնոց
(
գոհար)»
Խոր. աշխ. 614.
գիտէ
միայն
ՀՀԲ։
= Պրս.
հ շ ք է
«
եօթր» և
(1
ւքՅա
«
դրամ»
բառերից։—Հիւբշ.
264։
Ուղիղ
մեկնեց նախ ՀՀԲ. նոյնր նաև
Աւգերեան, Բցտր. չփ. և կշռ. էջ 119։
*
Հ Ա ԻԻՃ
«
անուշահոտ
համեմ»,
որից յգ.
ճ ա փ ս ա ն ի
Վստկ. 127, 131. գրծ.
«
ա վ ա ն ո վ
Մխ. բժշ. 25։
= Արաթ.
^ յ | յ յ – . հՅ\ք31յ՛
«
այն
բոլոր բա­
ներն են, որ կերակուր
եփելու
համար
մսի
հետ են ղրւում. ինչպէս աղ, պղպեղ,
սիսեռ
ևն» (Կամուս,
թրք. թրգմ. Ա.780և Գ. 361
)։
֊
Աճ.
Վաստակոց
գրքի հրատարակիչը հա­
մարում է արաբ,
բայց չի գնում
մայր
ձևը։
Տ61ճ61
Մխ. հեր. § 88 կարծում է
թէ ակնարկուած
բառն է արաբ.
(
^ 1 *
հ 3 1 յ
«
գրգռիչ»՜>
ԳՒՈ
Խրբ.
հ ա վ Էշ
«
դեռ
յարդր
• ՛
Հան ուած
ոսպ,
սիսեռ ևն», 2. Խրբ. «խաղողի
տերև»
(
ըստ
Ծաղիկ
1903,
թ. 21, 22). 3. Հճ,
հս*.
վաշ
կամ
հ ա վ օ շ
(
նոյնը նաև Զթ– Մրշ– -----
վ է ՞ ջ
ձևով)
«
պղպեղ,
մանաւանդ
կարմիր
պղպեղ, որ փշրում
են, աղիհետ խառնում և
հացի մէջ դնելով
ուտում
պահոց
օրերր»,
որից
հ ա ւ է հջ ա ւ ՝
Զթ– «տեղական
մի կերա­
կուր, որ պատրաստում
են կարմիր
տաքդե­
ղով, աղով, ջրով, սոխով ու
սխտորով»։
ՓՈԽ,-Ուտ.
հՅՀ/՚ՇՇ՛
«
գինձ,
համեմ
թոյսը»;
Հ ԱԻՓ Ա Է
(
գրուած նաև
հ ա ւ բ ա լ , ոօրալ, հ օ ­
փալ, հո վ փ ա լ, հ ո բ ա լ )
«
վայրի
աղաւնի» Վե­
ցօր. էջ 89. Ոսկ. եզեկ. Եպիփ. յար. Փիլ.
լիւս. Սահմ, Գաղիան, Վրդն, ծն,։
––
Անշուշտ
ծագում է
հ ա լ
«
թռչուն»
–)–
փալ
թառերից,
վերշինր
անծանոթ։
(
Տե ս և
հ ա ւ ) յ
նՀԲ
փ ա լ
համարում է «նոյն րնդ լտ.
031
սՈ՜1եՅ
«
Վ
ա
յՐՐ
աղաւնի»։
Պատահա­
կան
նմանութիւն
ունին
յն.
օտձտւօւ
«
վայրի
աղաւնի»,
լեթթ.
բ 3 1 թ 3 1 3 .
լիթ
բ ս է բ 6 1 3 ,
հպրուս.
բ 6 Ո բ 3 1 օ ,
ռուս.
Ո6թՇ–
Ո 6 յ ւ ՚ ե ,
չեխ.
բ ^ բ օ ւ ,
լեհ.
բւ–շ6քսօքՅ
ևն
«
լոր, լորամարգի»
( 1
>ՁԱ է 1 ՈՅՈ Ո
2 0 4 ) ։
Հ Ա ԻՔ
«
թշնամանք ». ունի
միայն Բառ. ե–
րեմ. էջ 179,
ՀԱ Փ Ա Փ ԵԼ
«
առևանգել,
յափշտակել»
(
մա­
նաւանդ
աղջիկ կամ կին) Եւս. քր. ուրիշ վը–
կայութիւն
չկայ։
= Կրկնուած է
հ ա փ
պարզ արմատից, որ
առանձին չէ
գործածուած։
նՀԲ
ա փ
բառից
կրկնուած։
Տէրվ.նա­
խալ. 32, 61 հնխ.
Յ բ
հոմանիշ
արմա­
տից
դնում է սանս.
Յ թ ,
զնդ. Տւ1 «հաս–
նիլ, յափշտակել»,
հ յ.
ափ, հա փ ա փ ե լ ,
յ ա փ շ տ ա կ ե լ ։
Հիւնք. րստ նՀԲ,
Գազան֊
ճեան, Արև.մամ. 1902
հ+ ափ,
որից
նաև
յ ա փ շ տ ա կ ե լ ։ —
Թիրեաքեան,
Բազմ.
1913,
էջ341 Ատրպտկ. թրք.
<յ..օ^1յք
Յթ31––Ո13գ
«
առնել»,
ՀԱՔ113ԶԼ
«
որդի ».ունի
միայն Բառ. երեմ,
էջ 179. որի դէմ անդ՝ էջ 175 գտնում ենք
հ ա յ ք օ ղ
«
որդի»։
*
Հ Ա Ք Ր
«
արհամարհուած,
անարգ»,
գոր­
ծածական
է յետին
դարերի
ռամիկ
լեզւում.
ինչպէս՝
Մէջ անգիտաց
հաքր եմ րնկել.
Կոստ. երզն. էջ 138. Որ չլինիս
հաքր աստե­
նիս, անդ, էջ 159. որից
ունինք
հ ա ք ր ե լ
«
նա­
խատել»
Ամբ. դատ. 95։
Fonds A.R.A.M