ՆՀԲ «ի ձայնիցս
աստի, հաս տ ա տ ,
յս տ ա կ
և
հա, ա յ ո ՛ , հ ա ւ ա ն ե լ ի , հ ա ւ ա ­
տ ա լի
ևն»։
Տէրվ. տես
հ ա լ ա ն
բառի
տակ։
Հիւնք. զանդկական
Աւես տ ա
գրքի
անունից։
Նոյնր նաև Ալիշան, Հին հա­
ւատք, էջ 327։ Թիրեաքեան,
Կարնամակ
ծան. 100 պհլ. բնագրի
(
ժա. 16) հճ–
՚
ՏԴտէ
բառը
մեկնում է
«
հ ա ւ ա տ ա ր ի մ »
և
նոյնացնում
է մեր ձևի հետ։
լԼ^տէ,
Յուշարձ. 421 տե՛ս
հ ա ւ ա ն ։
Մառ տե՛ս
հ ա ւ ա տ ։
Հ Ա Ւ Ա Ս ՏԻ
«
գօտու
ծոպերը կամ ուրիշ մա~
սերր». նորագիւտ բառ, որմէկ անգամ գբա­
նում եմ գործածուած
Ոսկ. պօզ. ա. 68
«
Զ ծ ո փ ս գ օ տ ւ ո յ ն
մերթ
բանայցէ
և
մերթ
ծածկիցէ,
մերթ ի կուրծսն
ածիցէ և
մերթ
զգալակաւն
ածիցէ և այսր անդր
շռշոկիցէ,
բացխփիկ
նափորտամբն
խաղայցէ,
զի
զ հ ա ­
ւ ա ս տ իս գ օ տ ւ ո յ ն
կաըիցէ
բազմաց
ցուցա­
ներ։
ՀԱՒԱ Տ , ո
հլ. (գործածւոլմ
է
մանաւանդ
անեզաբար)
«
հաւատք,
կրօնք,
հաւատարմու­
թիւն,
վստահութիւն,
ստուգութիւն» ՍԳր.
«
ապացոյց,
փաստ, հաւաստիք»
Փիլ. «դա­
շինք» Եւս. քր. որից
հ ա ւ ա տ ա լ
ՍԳր. Ոսկ.
յհ.
ա.15, 16. մ. ա. 10. Եւս. պտմ.
հս ս ա տ ա –
ց ո ւ ց ա ն ե լ
Բ. մակ.դ. 34. Ոսկ. ես. Նփր. ծն.
հ ա ւ ա տ ա ց ե ա լ
ՍԳր.
հ ա ւ ա տ ո յ
«
հաւատալու
արժանի»
Կոչ.
հա ւ ա տ ա ւ ո ր
Եղիշ. Կանոն.
հ ա ւ ա տ ո ւ հի
Ւգն. ատ. թղ. 113 (ոսկեդա–
րեան\)
հ ա ւ ա տ ա ր իմ
(
մասնիկի
համար
հմմտ.
մ տ ե ր ի մ , ո խ ե ր ի մ )
ՍԳր. Ոսկ.
հ ա ւ ա ­
տ ա ր մ ո ւ թ ի ւ ն
ՍԳ-ր. Ագաթ. Եւս. քր.
ա ռհ ա ­
ւ ա տ չ ե ա յ
ՍԳր. Ոսկ. Սերեր. Եփր. ծն.Ագաթ.
ա նհ ա ւ ա տ
ՍԳր. Եզն.
ա ն հ ա ւ ա տ ո յ
«
անհաւա­
տալի»
Կոչ. 289.
թ ե ր ա հ ա ւ ա տ
ՍԳր. Կոչ.
հ ր շ –
մ ա ր տ ա հ ա ւ ա տ
Կորիւն,
մի ա հ ա ւ ա տ
Ագաթ.
ն ո ր ա հ ա ւ ա տ
Ոսկ. ա. տիմ. Ագաթ. Եւագր.
ո ւղղ ա հ ա ւ ա տ
Բուզ.
չ հ ա ւ ա տ ա լի
Վեցօր. Բուղ.
դ ե ռ ա հ ա ւ ա տ
Խոր.
դ իւ ր ա հ ա ւ ա տ
Բրս. հց.
ա–
պ ահա ւ ա տ
Նար.
կ ի ս ա հ ա ւ ա տ
Ոսկ. յհ.
հ ս ս ա –
տ ա րմա տ ա ր, հ ա ւ ա տ ա ք նն ո ւ թի ւ ն , հ ա ւ ա տ ա ֊
ք ընն ա կ ա ն , հ ա ւ ա տ ո ւ ր ա ց
(
նոր բառեր)
ևն։
Նախաձայնի
անկումով
ունինք
աւատ,
որից
մակբայաբար
յ ա ւ ա տ
«
հաւատարմութեամբ».
Ոչ առնէին
համար արանցն՝
յորոց
ձեռս տա–.
յին
զարծաթն՝
տալ գործաւորաց
գործոյն,
զի յաւատ (կամ
ի յա ւ ա տ ,
յն.
Տ 7 ւէէօւտէ^
գործէին
(
Դ. թագ. ժբ. 15, իբ. 7). նաև
ս ս ա –
տ ալ
Մագ. Վրք. հց. ա. 522,
Լմբ. մատ. 301
(
միջին
հյ.
սս տ ալ, ա վ տ ա յ
Անսիզք 25, 63).
ա ւ ա տ ա ց ո ւ ց ա ն ե լ
ճառրնտ.
չ ա ւ ա տ ալ
IIսկ. մ.
ա. 4.
չ ա ւ ա տ ա լի
Եւս. քր.։ Իսկ
ա ւ ա տ «քւ6ք»
բառը,
որից
աւա տ ա ռու, աւա տ ապե տ , աւա­
տ ա կ ա ն ի շ խ ա ն ո ւ թ ի ւ ն
«
ք6օժՁ1ւէ6»
ևն յար–
մարեցրած
է նոր գրականում,
կարծելով թէ
այս
եւրոպական
բառր
ծագում է լտ.
\
ւճշՏ
«
հաւատք»
բառից։
Հներից
Վանակ. հաւատ. = Տաթև.
հարց. 769 հետևեալ
մ եկնութիւնն
երն է
յարմ արա ցնոլմ.
«
Հաւատն
լոյս,
հաւն
սկիզբն և ատն՝
զօրութիւն
գործոյ,
զհոյն
գիր իբաց առ, աւատ ասի. ամենայն
ի
դէպ
բանի ասեն՝ թէ աւօտ կաք. և առա­
ւօտ
ասեն
զսկիզբն
աւուրն, որպէս
աւօտ
արեգական
գալոյ»։
ՆՀԲ լծ. հյ.
հ ա ւ ա ­
ն ո ւ թ ի ւ ն ,
դաւանումն
հաստատ, հա՛,
այո՛ յաւէտ,
թրք.
ԷՎվԷթ,
եբր.
ե հ ո ւ ա
«
խոստովանութիւն,
Յուդա», լտ.
էւճՏՏ,
իտալ.
\
^ ։ Մորթման
2 0
^ 0 26, 5 4 3
բևեռ.
ՒւՁ
\՚
Ձ(1սԵւ։
Տէրվ. տե՛ս
հ ա ւ ա ն ։
Հիւնք.
Ա ւ ե տ ա ր ան
բառից։
Ալիշան, Հին
հաւատք, էջ 7, 9 լտ.
քւճՇՏ,
իտալ.
քշճշ,
ֆրանս.
ք
01
կամ
հ ա լ
«
սկիզբ» և կամ
հ ա ւ ա ն ո ւ թ ի ւ ն ։
^6ւ11օէ
տե՛ս
հ ա ւ ա ն ։
Բշէ–
Ո1եՅՈ7 Տճ.
1, 2 1 0
զնդ.
հԱ
«
լաւ» + ձ +
պրս. \ճէ «բան, խօսք», իբր յն.
ՏՕՕէք–
՝
քՏ^ւօ՝ւ1
«
Աւետարան»,
իսկ ՀԱ 1908,
187
սանս.
Տ Ձ ե հ Յ
«
ազգ», գոթ.
Տ 1 Ե յՁ ,
հբգ.
Տ 1 բ թ 6 + սւալ՝
այն Է «իր անձը ազ­
գին
նուիրել»։
Թիրեաքեան,
Կարնամակ
ծան. 100
ն ա ւ ա ս տ
բառից։
րՀՁՐՏէ,
Յու­
շարձան 421 տե՛ս
հ ա ւ ա ն ։ —
Մառ,
1916,
237
հաւա տ , հա ւ ա ն, հա ւ ա ս տ ի ,
հ ա մ ո զ ե լ
և
ա մ ո ւ ր
դնում Է
յաբեթական
ՏՁՄ1
արմատից,
որից և վրաց.
մծ ա ւք ս
«
հաւատամ»։
—
Ա ռ հ ա ւ ա տ չ ե ա յ
բառր
Լ Ձ § .
ՃՈՈ6Ո.
Տէսճ. §
2 4 1 1
համարում
Է ձևա­
ցած ժողովրդական
ստուգաբանութեամբ
ռ
ԲՐ–
ք
–"1
^
՚ &
Յ
՜
ե Օ Ո
«
գրաւական»
բառից։
Fonds A.R.A.M