ուս լալ
արմատից, որ այլուստ
անծա֊
նօթ է,
ՆՀԲ «որպէս թէ
հ ա ւ ո ւ ա լ ո ւ ց ք
կամ
վանդակ, տեղի թաքստի, տե՛ս և
ա ւ ո ­
լ ո ց ,
իբր տեղի փախստի»։ ԱԲ մեկնում
է «հաւնոց. 2. պահոլրտելու
տեղ»։ Պա­
տահական
նմանութիւն
ունի պրս.
օ\Տ՜ ձ.յ\յ.տ–
հՑ\քՁ՝1Ձ§Յհ
«
թաքստոց», ո֊
րովհետև
կազմուած է արաբ.
հՅV313
բառից։
ՀէԱււաճ
տե ս Ամբարհաւաճ։
Հ Ա Ի Ա Յ
«
քաշագործոլթիւն,
յաղթութիւն»,
նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գործածուած
է Սեբ. էչ 41, «Քանզի տեսանելով
զհաւայս
նորա չարաչարս,
զարհուրեալ
խոտորեցան
սիրտք իւրեանց ի նմանէ»։
(
Խօսքը
Մուշեղ
Մամիկոնեանի
մասին է, որ զսպեց Վահրամ
պարսկի ապստամբութիւնը
և մեծամեծ քա֊
ջագործութիւններ
արեց։
Պարսիկներր նա–
խանձեցան
նրա վրայ և
ամբաստանեցին
թագաւորի
առաջ)։
Գտաւ ու մեկնեց Աճառ. Արրտ. 1911,
էշ 230,
«
օդ,
եղանակ, օդի փոփոխու­
թիւն»», Վստկ. Րւսանին զգործն և զբնութիւն
գետնին և զհաւայն ժամանակացն և զեղա­
նակ տարւոյն (էշ 2). Պարտ է զգաւառն և
զհաւայն տեղեաց իմանալ (էշ 86), Հոտն և
փոթոթութիւնն
զհաւայն
առնու
(
էշ 157).
Յայսպիսի
հաւայէս խռովի
(
ձիթօնին)
(
էշ
177).
Բաց զպատոլհանքն և զդուռն որ հա֊
ւայն մտանէ ի ներքս (էշ 194)։
= Արաբ.
9
\
յՀ,
ՒւՅ՝\քՁ
«
օդ,
եղանակ»։
Հ ԱԻԱ Ն
(
յետնաբար
ի
^1՛) «համոզում, հա­
ճութիւն» Ոսկ. Սերեր, «միաբան,
կամակից,
հաւանող»
Եզն. Ոսկ, յհ, ա, 42, որից
հ ա ­
ւ ա նիլ
ՍԳր, Ոսկ.մ. ա. 23.
հ ա ւ ա ն ե ց ո ւ ց ա ն ե լ
ՍԳր. Ոսկ. մ. ա. 9. յհ. բ. 24 կամ
հ ա ւ ա ն ե լ
Ոսկ. ես. և եբր.
հ ա ւ ա ն ա գ ո յ ն
Եզն. Ոսկ. մ.
բ. 11.
հ ա ւ ա ն ը ն կ ե ր ք
Ոսկ. երր. 502. Վեցօր.
158.
հ ա ւ ա ն ո ւ թ ի ւ ն 9–.
մակ. է. 2, եզն.
ա ն ­
հ ա ւ ա ն
ՍԳր. Սերեր,
դ ի ւ ր ա հ ա ւ ա ն
Յհ. գ. 19.
Ոսկ.մ. ա. 4 և բ. կոր.
դ ժ ո ւ ա ր ա հ ա ւ ա ն
Ոսկ.
մ. բ. 11. յհ. ա. 25.
մ ի ա հ ա ւ ա ն
Բ. մկ. ժա.
8.
Բուզ.
զ ո ւ գ ա հ ա ւ ա ն
նար. յիշ.
ինք ՛ ն ա հ ա ւ ա ն
(
նոր
բառ)։
6 8
^ ^ ^ ^ ^ ^
՚ ;
Հ Ա Ի
նՀԲ «արմատն է
ա յ ո ՛ , հա,
թրք.
էվ–
վ է թ
«
այո՛», լծ. ընդ.
հաւա տ , զ ա ւ ա ն
ևն»։
Տէրվ. նախալ, 65 հնխ.
3 \ ՚
«
յագիլ, հա֊
ճիլ, հաւանիլ» արմատից է դնում սանս.
&\,
յն. Խ «կշտանալ» և հյ.
յ ա գ ե լ , յ ա ­
գ ենալ, հ ա ւ ա նիլ , հաւա տ , հ ա ւ ա ս տ ի ք ։ —
ա՚ւԱՃ Ի\ՏՆ
8, 165
հ ա ւ ա ն
և
հ ա ւ ա տ
դնում է
հ ա ւ
«
թռչուն» բառից, ինչպէս և
յն.
010
յյւ(7.1
«
հաւատալ, կարծել»՝
01(0–
\
>ՕՀ
«
թռչուն» բառից,
հ ա լ
բառի այս
առումր
^1շւ116է
հնդևրոպական է հա֊
մարում՝
կապելով
հաւահմայութեան
արուեստին։
Հիւբշ. 465 կեղծ է համա­
րում այս մեկնութիւնր,
որովհետև
յն
օքօււօւ <^ *6քւօյօյւ»ւ
== լտ.
01՜
Ո6Ո
(
տե՛ս
Տ01Ո1Տ6Ո, Տ է ս ճ 1 6 Ո 21Մ 13է. Լ Յ Ա է § 6 ՜
Տ Շ հ ւ օ հ է շ
93,
ա տ 1ճ6
539)։
Հիւնք.
յ ա ­
ւ անա կ
բառից է հանում
հ ա ւ ա ն ա կ
և
սրանից էլ
հ ա ւ ա ն ։
Բ 6 ճ 6 ք Տ 6 Ո ,
Նպաստ
8
նոյն է դնում
հ ա ւ ա տ
բառի հետ։
Ր^ՅքՏէ,
Յուշարձան 421
հ ա լ - ա ն , հա ւ - ա ս ւ
և
հ ա ւ - ա ս ա ի
դնում է
հ ա ւ
րնդհանուր ար­
մատից, որ կցում է
ա յ ո ՛
և այս էլ թրք.
6\՚\՚6
է
«
այո՛»
բառին։ Մառ տե՛ս
հ ա ­
ւ ա տ ։
ԳՒՌ.-Շմ.
հ ա վ ա նիլ ,
Երև.
հ ա վ ա ն է լ ,
Ալշ.
Մշ. Սչ.
հ ա վ ն ե լ ,
ննխ.
հ ա վ ն է լ ,
Ախց. Ասլ.
Խրբ. Կր. Պլ. Ռ. Սեբ. Տփ.
հ ա վ նիլ ,
Ըթ.
հա վ –
նրլ,
Հմշ.
հ ա վ ն ո ւ շ ,
Ագլ.
հ ւ | ա ՚ ն ի լ
«
հաւանիլ»,
հ օ ՚ վ ա ն
«
հաւան», Սվեդ. Տիգ.
հ ա վ ն ի լ ,
Հճ.
հ է վ ն ե լ ,
Ա
լշ
.
Գոր. Ղրբ,
ն ա վ ա ն կէնալ,
Սլմ.
Վն,
իւ ա վ նե լ ,
Մկ. Ոզմ.
իւ ա վ նիլ ,
Մրղ.
իւ ա վ –
նէլ,
Ջղ.
իւօվանել. —
այս բոլորը
նշանակում
են «գեղեցիկ՝
վայելուչ գտնել, դուրը գալ»,
արևմտեան
գրականր
զանազանելով
երկու
ձևերր՝ գործածում է
հ ա ւ ա ն ի լ
«
համաձայնիլ»
և
հ ա ւ ն ի լ
«
դուրր
գալ»։
"
ՀԱԻԱՆ
(
ի -ա
հլ, ըստ ՆՀԲ, բայց առանց
վկայութեան)
«
սանդ» Վրք, հց, ա. 432, Ոս­
կիփ, (րստ ՆՀԲ Հին բռ. գրում է
ե ա յ ա ն ա կ ,
իբր թէ
հ ա ւ ա ն ա կ ) ։
= Պհլ.
հ ՜ Յ ^ Ձ Ո ,
զնդ.
/
յ ւ
յօ »Ի~ զյ–
Ո Յ ^ Յ Ո Յ ,
պրս. Օյ1ձ
հ ^ Յ Ո
կամ
Ա ք յ յ յ ,
ւ ^ ^ Յ Ո ,
որից փոխառութեամբ
արաբ.
0
^և– 113–
Fonds A.R.A.M