57
ՀԱՐ
Ջղ. Սեբ.
հսւրաֆ,
Սլմ.
հւոՐէոֆ
իսկ Խրբ.
հիսիսէն հարաֆէն
դարձուածի
մէչ, որ նշա­
նակում է «ղէսից
ղէնից,
կցկտուր»։
—
Հարաֆ
գրուած
գտնում
եմ արղէն 1788 թուին Կ.
Սարաֆեան,
Բանալի
գիտութ. Սանկպետ.. էշ
72,
ՓՈԽ
Վրաց.
ձծ-Յ՛
5
արավի,
որ րստ
Չուբինովի
նշանակում
է
«
հիւսիս-արևելեան
քամի»,
բայց րստ Մառ,
Րթ^Յ. Ո031«3 8 » –
ՍւՅե 8՜ե 63թԸ. 1111<^0է>,
էշ 444
«
հարաւային»,
որից և
քարի արավի
«
քամի
հարաւային»։
ՀԱՐԱԻ11ԻՆՔ
«
ցանք,
վարուցան,
սերմ,
արտ» Ամովս, թ. 13՝. Ոսկ, մ. ա, 11 և մ. բ.
22.
բոլորի
մէշ էլ հյց.
հարաւունս
ձևով։
ՆՀԲ լծ. հյ.
արօր, արտորայք,
յն.
օւբօ՚յբԱ՛ Հիւնք.
ճարաւ
բառից՝
«
րստ նը–
մ՚անաձա
յնութեան
յունին,
զի յն.՝Հ0Հ03
դ
յորմէ
և տճկ.
լօտօս,
նշ. «հարաւ»
և
Ճ-ՀՕՀ «հարաւունք»։
8
ս ^ § Շ 1Հ2
32,
14
հնխ.
Ձ1-ՅՈ10Ո–
ձևից, արմատն
է
31––
«
հերկել»,
որից նաև
Ա1ՐՕՐ,
գւռ.
հաՐՕՐ
նոյն հ յաւելուածով,
ինչպէս
և
հարա­
ւունք,
այսպէսով
բառր
նոյնանում
է լտ.
Յք31Ո6ՈէԱ1Ո
հոմանիշի
հետ։
ՏշՈՏքէՇւՕ–
ա է 2
8 8 29, 58
լտ. ^ձ^VաV.,
31
^36,
կորն.
61՜\
ք, 6ւ՜6Ա
«
ագարակ»,
որ պատ­
կանում է նոյն
31՜–
արմատին։
Այս եր­
կու
մեկնութիւնն
երր
յիշում են
\
Վ՚ձ\ճշ
64
և
Բ օ ե օ ւ ՚ Ո ) ՛
1, 78,
աւելացնելով
նաև
առաշինի
վերաբերմամբ
ԻՌ.Շ1\\Հձէ~ի կաս–
կածր, որ յայտնել
Է նամակով։
Թիրեա­
քեան, Արիահայ
բռ. 346 պրս.
յ V3 ^ 2
«
գործ»
բառից։
ԳԻՌ. — Մ շ.
հարվօնք
«
գարնան
և աշնան
եղանակին՝
անձրևներից
կակղած
հող, որ
կարելի
Է արօրով
վարել»,
նոյն Է
հարմունք
Մշկ. Ք։
"
ՀԱՐԲ,
որ և
հորբ, հարֆ, հորփ
«
կոտեմ
րոյսր»
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§
1650։
= Արաբ.
^ ^ ֊ .
հսւ՜ք
«
կոտեմ»
(
տե՛ս
Կա­
մուս, թրք. թրգմ. Գ.739 և
Տէ61ՈՏՇհՈ6ւճ6ք
՝
^ 2 ա
12, 9).
սխալ
ձայնանիշով
կարելի Է
կարդալ նաև հձ1՝Ն
Ուղիղ
մեկնեց
Ալիշան, անդ. Տե՛ս և
Նորայր ՀԱ 1923, 57։
ՀԱՐՐ11ԻԽ
կամ
ԽԱՐԲՈԻԽ (ի –ա
հլ. ըստ
ՆՀԲ)
«
նէվազիլ,
դումով,
սալում,
զուքամ»
Մխ. ապար, (երկու
ձևերից
հնագոյնն
է
հար­
բուխ,
ուր նախաձայն
հ՝
վերշաձայնի
ազդե–
ցութեամբ
դարձել է
խ.
տե՛ս
խրախ
բառի
տակ),
արդի
գրականի
մէշ րնդունուած
է
հարբուխ,
բայց
ոմանք սխալ
ստուգաբանու­
թեամբ
գրում են
հարբուղխ.
հմմտ. գւռ.
հա­
րինք, հարով-հադ
«
հարբուխ»։
ՀՀԲ
յար բ ղխ օ ղ ։
Այսպէս
մտածելով
է
որ ԳԴ, էշ 74 բ գրում է բառս
յ ա ր բ ո լղխ ;
ԳԻՌ.-Տիգ.
հարփուխ,
Ագլ. Գոր. Երև.
Հմշ. Սլմ. Տփ.
խարփոլխ,
Ղրբ*
խա ՚րփուխ,
խրր փ օ ՚խ , խրրրփ օ՚խ ,
Մղր.
խարփուղ։
ՓՈԽ.-Վրաց.
հօ<ոծ՚շ)հ;> խարբուխա
«
ու­
ժեղ
հազ»։
Հ ա ր գ ե ղ ա ղ ե լ ե ա լ
«
գեղեցկաց
ո լցան ել»,
այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էշ 178. պէտք է
ուղղել
հարզեղաղէջեալ։
ՀԱՐԳՈԻՆԱՆԱԼ
«
բնակիլ».
ունի
միայն Հին
բռ. նոյն են
հարաւնանալ
«
բնակիլ»,
հար–
զունօղ
«
հաստատիչ»
Բառ. երեմ, էշ 178,
յարգունել
«
հաստատել»
անդ, էշ 222։
*
ՀԱՐԵ1՝ԱՆ
«
դրացի»,
նորագիւտ
բառ, որ
գործածուած
է 1341 թուի մի
յիշատակարա–
նում, գրուած
Ազախ քաղաքի
մէշ (որ է
այժմ
Աղով), մի երևանցու
ձեռքով (Աեռ,
Երևանի
Պետական
թանգարանի,
X 811, էշ 268, րստ
Հ. Ակինեանի
(
անձնական)։
= Պհլ. *հ&ձ– = զնդ.
Ո 3 8 3 –
«
միասին»
+ հյ.
լիան
«
բնակարան»
բառերից,
որով
ամբողշի
նշանակութիւնն
է լինում
«
բնակակից»։
Ա֊
ռաշին բառր
գտնում ենք նաև հյ.
հարազատ
և
հարակաշ
բառերի
մէշ, որոնք
պատրաստի
փոխառութիւններ
են իրանեանից։
Այսպէս
պէտք է լինի նաև
հարևան
( ֊ ֊
ի
համար
հմմտ.
օթևան, իջևան),
որովհետև
նար–
ձևր
առանձին
դոյութիւն
չունի
հայերէնոլմ։
Արա­
նից հետևում
է, որ իրանեան
է նաև
ւ|ան,
ինչպէս
ցոյց է տալիս
նախաձայն
վ» —
Աճ,
Մ. Աբեղեան
(
անձնական)
համարում
է կազմուած
յար–|–ւ|ան
բառերից,
ճիշտ
ինչպէս
յն. ՈՕՕՕՀ-ձՕՀ«հարևան»
կազ­
մուած է
1
Հ7.թձ «յար,
կողքին»
+ 01X05
«
տուն, բնակարան»
բառերից,
նախա–
Fonds A.R.A.M