56
336՛
մեկնում է «ի միասին,
ընկերու­
թեամբ», ԱԲ «ընկեր, գործակից»։
Մխ.
դտ. մէկ ձեռագրի
լուսանցքում
մեկ–
նուած է «կիսավաստակ», աչն է «կիս­
րար»։
Ուղիղ մեկնոլթիւնր տուաւ
Մարք֊
վարթ (անձնական)։
Զ
ՈԼ
Ր է ճգնում
Հ.
Գր. Սարդս Լան, Բազմ. 1927, 44 դարձ­
նել բառս
հակարաշ։
Պհլ. *\\ձ8ճճճծ և
գւռ. երեք ձևերր ապարդիւն են դարձ­
նում բոլոր
ջանքերը։
ԳՒՌ.֊-Երև.
հարա՛կաշ,
Ղրբ–
հրա՚կաշ,
Սլմ.
խարակաշ
«
կիսովի
րնկեր, կիսրար,
բաժնեկից»,
որից
հարակաշով/ւ
(
Ղրբ–
հըրո–
կըշվէ՛)
«
րնկերովի,
ընկերաբար»։
*
ՀԱՐԱՃ.
անծանօթ
մի բոլս, որի ալիւրր
իբր դեղ է գործածւում.
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§1649։
= Արաբ. ^յՏ*
յ ՅքՅյ
«
արմաւ»
բառը
պէտք է լինի (տե՛ս Կամ ուս, թրք. թրգմ. Ա.
383),֊
Աճ.
ՀԲուս. հասկանում է
հասար–,
*
ՀԱՐԱՄԻ
«
աւազակ», շատ անգամ
ունին
յետին հեղինակներ, ինչպէս՝ Վրդն. պտմ. էջ
161 (
Անկաւ գրքուկս ի ձեռս հարամեաց).
Ուռհ. էջ 348 (Այր արիւնահեղ,
լիրբ և չար
հարամի). Տաթև. ձմ. իդ. (Հարամին
զճանա­
պարհորդն և զվաճառականն
թալանէ). Տա­
թև.
ձմ. ճժզ. (Զգողս և զհարամիս)։
նոյն բա֊
որ Ամբ. դատ. 44 գրում է
հարամիկ
ձևով։
= Արաբ.
հձքՏւա
«
աւազակ»։
էմին,
8 3
բ յ , Ձ Տ Ձ ,
էջ 188 դնում
է արաբ, հջլքջլըւ «պիղծ»։
Ուղիղ
մեկնեց
Ալիշան, հրտր, Վրդ. պտմ. անդ, ծանօթ.։
ՀՍ.ՐԱՄՂԻԼ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ
ունի Վրդն. պտմ. Վենետ. էջ 110. «Դիպեցաւ
կոմս մի փռանգ ազգալ ի խռանն հարամ
զիլ
և զայրանալ, և վասն այնր գանիլ (ծեծ ու­
տել)», այստեղ ձեռագրական
տարբերութիւն
չկայ, իսկ հրտր. էմ. էջ 146 բառս
համարզիլ
ձևն
ունի։ ՆՀԲ գրում է
համսւրղիլ
«
նեղիլ»,
ԱԲ թէ՛
համարղիլ
«
նեղիլ, դժուարիլ» ևթէ
հարամղիլ
«
հրոլիլ, զարնուիլ»
(
վերջինը ան­
շուշտ
ենթադրելով թէ բառս
կազմուած է
հարկանել
և
մղել
արմատներից),
մին կամ
միւսր սխալ
է. — նորայր, Բռ. ֆրանս, 168ա
համարում է «մղիլ,
վարիլ»։
ՀՍյ՚Աւ՚Ի.
նորագիւտ բառ. մէկ անդամ դրա­
նում եմ գործածուած
Սոկր. 663. «Եւ միա­
բան րնտրոլթեամբ
ամենայն
ժառանգաւորքն
գրով զնա նզովեցին,
քանզի այսպէս
քրիս֊
տոնէք կոչել սովորեցաք
զրնդդէմ
հայհոյչին
հարարի»
յոյն բնագիրն
ունի
՝
Հ01>7) յւ^էօւ
<|>ղ՚քՓ ս^Vxտ^ օէ >&7յթէ*օւ
ԱՕՀՕՏ
^Vտծտ|յւ^x^^^V.
օս՛ա քձբ օւ ճթւօ՜սօ^օւ ատւ\ւ տէա&օւյւ^՚ւ՝/^
*
Օէ&
100
|3\(31ՕՓ7|ք1.00 ^7)Փ0^
Խնդրական
բառի
Համապատասխանն
է
՚
^՜ղ՚ՀՕՀ,
(
^ / ^ ՚ փ^քՕ>)
«
քուէարկութիւն, քար գցել, ՚ԳՕէՇ»։ (Նոյն այս
բառր գործածուած է նաև մի քիչ վերև՝
փ7)Հթա
ձևով, որ թարգմանիչը
դրել է
ղ ա վ ։
Յն.
՚
կԳ^ՕՀ բառի
բուն իմաստն է «քարի կտոր,
խիճ, կապիճ» և որովհետև հին յունաց մէջ
քուէարկութիւնր
կատարւում էր քարի կտոր–
նե րով, ուստի և բառը ստացել է նաև այս
նշանակութիւնը։
Թարգմ՚անիչր
երևի
աւելի
գրաւոր քուէարկութեան
վարժուած
լինելով՝
առաջին դէպքում
դրել է
«
ղրով»,
իսկ երկ­
րորդին՝ պարզապէս
հարարի,
որ պէտք է
հասկանանք
«
քուէարկութիւն»)։
ՀԱքԱԻ, ո
հլ. «հարաւային
կողմր. 2. հա­
րաւային
քամի» ՍԳր. որից
հարաւային
Ե֊
զեկ. խբ. 16, խէ. 19.
հարաւակողմն
ՍԳր,
հարաւահողմ
Ագաթ,
հարաւական
Երգն, եր֊
կըն.
հարաւակոյս
ճառրնտ.
հարա ւ ա ցոյց
«
մ ահմ ևտ ականն երի գործածած
կողմնացոյ֊
ցը՝
աղօթքի ժամանակ»
(
չունի Աք՛) Առաք,
պտմ, 458. նոր գրականի մէջ յօրինուած
բառեր են
սւրԱելահարաւ, արևմաահարաւ,
հարաւ-արԱելք, հարաւ–արե.մոաւք՚, հարաւ–
արեւելեան, ոարաւ-արևմտեան, հարաւահա–
յե ա ց
ևն։
ՆՀԲ արևակողմն կամ հողմն
հարեալ
և այրեալ
յարևէ։
Լ
յ § . Սւ՜§էՏՇհ.
2 9 6
հսլ.
բ օ 1 ս ճ ւ Ո 6
«
կէս օր», հմմտ. լտ.
ա 6
ոճ16Տ<—
Նոյն
Ցշւէւ՜. եՅ^էւ՛. Լօճ.
7, 3 7
զնդ.
ՁՐ6աբւ0աՁ, քՅբւՓ՝^3
«
հարաւ»։
ա\\ն.Հ, աճ՝®
41, 12
տրամ. շ՝1$
՚
Յ ք Յ ե
«
Արաբ»
ազդի
անունից։
ԲՅէէ՚Ա–
հձոգ
Տ ճ
1, 216
հ
նախդիրով
արԱ
բա­
ռից։ Նոյն, ՀԱ 1908, 214 հնխ.
բ ա
«
առ»
նախդիրով
եհս–
«
լինել»
արմատից։
ԳԻՌ.–Տփ.
հա՛րավ,
Ախց. Երև. Կր. Մշ.
Fonds A.R.A.M