լեցնել»,
Ղրբ– «մարմինը
քսուելով
վրան
կեղ
բանալ»,
Շլ.Ջղ. «խոթել,
խրել»,
՚
Լրբ՝
«
խո­
տը հնձելով
թողնել որ չորանայ»,
Հմշ.
Ղրբ–
«
եղջիւրով
զարնել»,
Ղրբ՛ «որևէ փոշիով
շը ֊
փելով
մաքրել»,
Ախց. Տփ. «մարմինր
շփել,
մարձել,
մասսաժ
անել»։
նոր ձևեր են՝
հար
«
խնոցի
հարելը,
հարբուխ,
համաճարակ»,
հարահարուիլ, հարելի, հարհարել, հարոտել,
խոտահար ք
(
գիտէ
արդէն Բառ. երեմ, էշ
206),
հարու
(
մհյ,
հարուն
«
եղշերցելր» Ան­
սիզք 77, 79),
հարոփլ, հարոց
(
Աթ.
հէՈյիւց,
հւՈՐիւց)
«
խնոցի»։
—
Գալառականներում
հար
արմատր կայնաև «փորր
լուծել»
իմաստով
(
հմմտ.
փորը վար զարնել
«
լուծել»),
սրա֊
•
նից են
հարինք, փորհարինք, փորհարութիւն.
այս
նշանակութեամբ
շատ նման է արաբ,
Ււ31՜ք
«
փորր սաստիկ
լուծել» (Կա­
մուս, թրք. թրգմ. Բ. 151), որսակայն պա­
տահական
նմանութիւն
ունի։
*
Հ Ա 1 ՚ Ա Զ Ա Տ , ի-ա
հլ. (յետնաբար
նաև
ի
հլ.) «մէկ
հօր զաւակ,
եղբայր կամ
քոյր»
ՍԳր. Կոչ. «ծնող,
մտերիմ, ազգակից,
սիրե­
լի» Ոսկ. յհ. բ. 36. Խոր.
«
անխարդախ,
ստոյգ,
բուն»
նխ. իմ. Անյ. պորփ.
(
գրուած
է նաև
հայրազա ա
Կիւրղ. ղկ. կարծելով
սը֊
խալմամբ թէ
հայր
բառից է
ածանցուած),
որից
հարազատութիւն
Ա. մակ. ժ. 10. Ոսկ.
յհ. բ. 27, 31, 35.
հարազատիլ
Եփր. եբր.
անհարազատ
Խոր.
հարազա տ ա գ ոյն
Խոր. Յհ.
իմ.
հոգեհարազատ
(
նոր
բառ)։
= Պհլ.
*
Ո36323՚է
ձևից, որ թէև չէ աւան­
դուած, բայց
նոյնն է հաստատում
զնդ.
Ւ13–
Տ օ շ ք ւ է Յ
«
հարազատ,
համարիւն»,
ինչ.
ե ք Յ –
0
ւ՜6 հ 3 6 0 2 ՚ 3 ՜ է 3 1
«
եղբարց
հարազատաց»։
Ի–
րանեան
բառը
կազմուած է
Ո Յ Ց Յ
«
միասին»
և
2 3
է Յ
«
ծնեալ»
բառերից և նշանակում է
բուն
«
համ ածնունղ,
ծննդակից,
զուգածը–
նունգ»։ — Հիւբշ. 180։
Հևերից
Օրբ. հկճռ. ե. (էջ 66) թուի
հանել
արիւն
բառից,
հմմտ.
«
Մանուկն
յարենէ
ծնողացն
ընծա յեալ,
արեամբ
նոցին
կերակրի և վասն այս կոչի հա­
րազատ»։
Հ. Գ. Աւետիքեան,
Բացատր.
շար. 375 տիբրև թէ ի հօրէն կամ հօրն
ազատ»։
նՀԲ «ի միոյ
ազատ հօրէ
կամ
ի
նոյն
հօրէ զատուէ/Տայ
կամ
համհետ,
յարհետ,
իբր ռմկ.
զաթր՝ հէտտը
մէկ»,
կամ
պայազատ,
լծ. լտ.
Ո6ք6Տ, Ււ61՜6ժե՜–
«
ժառանգ»
կամ
0,
օհՇւ՜6ՈՏ
«
ընդակից,
համահարզ»։
Լ ձ
§ .
Սւ
՜
§6Տ0հ.
435
իբր
«
հօրից
ծնուած»,
–
զատ
դնելով
սանս.
յ ՚ Յ է Յ ,
պրս.
2 3
Ճ յ ։ Լ Յ § . 0.6Տ. ճ ե ե ճ .
299
բուն
հայ ձևն է համարում
համահայր ։
Պատկ. \\ՅՇյ\&յ\.
1 1
պրս.
ք Յ Ր 2 3 Ո ճ
«
զա­
ւակ» բառից, որմերժում է
Լ Յ § . ^1՜Մ1.
Տէսճ. §
1253,
Տէրվ. Մասիս 1882 օ–
գոստ. 18 և նախալ. 94պրս.
ֆէրզէնա,
զնդ.
ֆրազաինաի,
իբր
՚
հր ա զ ա տ ։
Ու­
ղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ նախ
Ի\Ճ\Խ՝
\ \
^ 2 ա
5, 269,
որ կրկնում է Մառ
3 8 0
5, 318։
Թիրեաքեան, Պատկ, աշխ. գը–
րակ. 196
հայր
֊\–
պրս.
2 3
ճ Շ
«
ծնեալ»։
Աղբալեան
ՀԱ 1927, 406—10
հայր
–\–
պրս.
2
յ Ճ 6
կամ
հյ.
զսւա(ո։ած)։
ԳԻՌ.֊Երև.
Մշ.
հարազատ,
ննխ. Սեբ.
հարազադ։
"
ՀԱՐԱԿԱՇ, ի -ա
հլ. «այգու կամ վարու­
ցանքի
րնկեր,
կիսրար»
Մխ. դտ.432 (Յա­
ղագս դատաստանաց
այգեգործաց
ընկերա­
ւոր մասնաւորաց
հարակշաց
և
վարձկանաց),
«
բաժնեկից,
ընկեր»
Օրրել, հրտր. կմ. էշ 192
֊֊
Շահն.
Ա.336 (Մեծամեծ
նզովիւք
փակէ
վասն
շրոյն,
զի մի՛ ոք իշխեսցէ
կտրել
զնա
և կամ հարակաշ գոլև բաժինս
առնուլ)։
—
Տե՛ս նաև
հակարաշ։
= Պհլ.
"
ՈՅՑՅեՁՏ
ձևից, որի առաշին
մասն
է = զնդ.
Ո ձ 6 յ –
«
միասին»
(
տե՛ս
հարազատ
և
հարԱան
բառերը),
երկրորդը = զեղ–
1
<31"Տյ
«
ակօս»,
1(
ՅքՏՅ
«
ցել»,
1
<ՅՈՏ
«
ակօսներ քա­
շել»,
3–1
<Յք5էՅ
«
անվար,
անհերկ,
կորդ. 2.
առանց
ցանելու
բուս ած, ինքնաբոյս»,
սանս.
1
<Յքտ1<յյՏՅէ1
«
ակօսներ
քաշել,
հերկել»,
պհլ.
1
աՏ
«
ակօս»,
է ո Տ ւ Յ Ո
«
հերկել»,
պրս–
^.ԼձձՏ՜
եՅՏէՅՈ
(
ներկ.
֊
յ Տ ՛
ԱՅւ՜ՅՈւ)
«
սերմա­
նել,
սերմ
ցանել»,
աֆղան.
1
օՐ31,
բելուճ.
1
<1ՏՅ§
«
ցանել»
(83
քէհօ1օՈ136, ճ1ւՄ.
>^0քէ.
457
և
ՒԽա §
836),
Ըստ այսմ
հարակաշ
= պհլ.
հՅձ31<ՁՏ՛
նշանակում է բուն
«
միա­
սին
ցանող»։
Բառ. երեմ, էջ 178 մեկնում է
«
լուծ
եզն անվարաց\»
նՀԲ չունի բառս։ Առա­
ջին անգամ
Շահնազարեան,
Օրրել. Ա,
Fonds A.R.A.M