ՀԱՍ
ՍԳր. Ոսկ. յհ. և ես.
հ ա ս ա ր ա կ ի կ
«
հաւասար»
Մանդ. սիր. 12.
հ ա ս ա ր ա կ ո ր դ
Մտթ. ի. 12.
հ ա ս ա ր ա կ ա խ ա ռ ն
Ոսկ. մ. ա. 4. Սերեր,
հ ա ­
ս ա ր ա կ ա ծ
«
կէսը»
ՍԳր. Եզն.
«
գիշերահաւա­
սար»
֊՛
իր. Սարկ. տոմ.
հ ա ս ա ր ա կ ա կ շ ի ռ
Վեցօր.
հ ա ս ա ր ա կ օ ր
կամ
օ րհ ա ս ա ր ա կ
«
կէս֊
օր»
Գ. թագ.
ժր. 26 (տե՛ս
Այտնեան,
Քնն.
քերակ. էշ 65).
հ ա ս ա ր ա կ ա պ ե տ ո ւթի ւ ն , հ ա ­
ս ա ր ա կ ա պ ե տ ա կ ա ն
(
նոր բառեր)
ևն։
ՆՀԲ
հ ա մ ա ս ս ւ ր ս ա
կամ
հ ա ւ ա ս ա ր ա կ ։
ձիւնք,
հ ա ւ ա ս ա ր ա կ ։
Այսպէս
է
մեկնում
նաև Ըշձ^ՏՇՈ,
Հայ. դր. լեզ. 147։
ԳԻՌ.-Պ ահուած
է մի քանի
տեղ
զանա­
զան իմաստներով,
այսպէս՝
Կր. Ախց.
Տփ.
հ ա ս ա ր ա կ
«
պարզ»,
Ասլ. Պլ.
հ ա ս ւ ս ր ա դ
«
ար­
տաքնոց»
(
իբր Հայր հասարակաց),
Երև.
հ ա ս ա ր ա կ
«
վատ տեսակի»,
Ննխ.
հասարադ.
(
գիւղերում՝
հ ա ւ ա ս ա ր
բառի
հետ
խաչաձև–
մամբ՝
հ ա վ ս ա ր լ ս գ )
«
հասարակութիւն,
հա­
մայնք,
ժողովուրդ»։—Հին
օ րհ ա ս ա ր ա կ
ձևից
են յառաշացած
Ռ.
ՕՐարսադ,
Պլ.
օհա րս ա գ ,
Սեբ.
հ օ ր ա յ ս ա գ ,
Ասլ.
է օր ա րս ա գ ,
Օւդ.
օ ր ա ս –
սադ,
Ակն.
օ ս ր ա ք ,
Ատ.
օ վ ւսրս ա գ ,
Ննխ.
Ճ օ ր –
սագ,
հօ ր ս ո ւ կ ո ւ , հօ ր ց ա գ ,
որոնք
բոլոր
նշա­
նակում
են «կէս
օր, ցերեկ»,
իսկ Շմ.
հ է օ ր –
ծ ի ւ գ
«
առաւօտր
կանուխ»,
(
իբր
օ ր - ծ ա գ
«
օրր
ծագելու
ժամանակը»,
ինչպէս
ստուգաբա­
նեց Ալ. Աբէլեան, թատերագիր
Շամախեցի)–
ՓՈԽ. — Վերշիններին
է պատկանում
բոշայ.
օ ր օ ր ս ա կ
«
ցերեկ,
կէսօր»
(
Բաօե,
0 1 6
տբր.
ճ. Ձ1-Ո1. 2 ւ § 6 Ա Ո 6 Ր
ՅձԱ
1907,
118)։
ՀԱ Ս Ա Ֆ
«
կորեկի
նման
մի բոյս». Ասար.
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1642։
Կայ արաբ.
^.^.օ
^ՅւՏւ «մի
տե­
սակ
փուշ»
(
Կամուս,
թրք՛
թրգմ. Բ.
740)։
ՀԱ Ս ԵԻՀԱ Կ ԱՅ
«
պատասխանի»,
ունի
մի­
այն
Բառ.
երեմ, էշ 177. հմմտ.
ճակ
«
պա­
տասխան»։
ՀԱՍԻՄ11ՆԱ
«
հազի
դէմ գործածուած
ան­
ծանօթ
մի բոյս
է» Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§ 3350,
Հ ա ս ի ր
տե՛ս
Խսիր,
ՀԱՍԿ, ի
հլ. (ՆՀԲ նաև
ի-ա
հլ. բայց
ա֊
ռանց
վկայութեան)
«
հասած
ցորենի
ցօղու­
նի գլուխը»
ՍԳր. որից
հ ա ս կ ա թ ո ւ ռ
Ագաթ.
48
ՀԱՍ
հ ա ս կ ա հ ա ն ե ա լ
Ոսկ.
ա,
Թես.
հ ա ս կ ա ք ա ղ
Միք. է. 1. Ես. ժէ. 5.
ք ա ջ ահա ս կ
Փիլ.
հ՛աս­
կ ա հ ա ս ո ւ ն
Պիտ. ևն։
ՆՀԲ
հ ա ս ո ւ ն
բառի՞ց,
յիշում
է
նաև
պրս.
ս ո ւ ք
«
հասկ»։
Տէրվ. տե՛ս
հ ա ս
բառի տակ։
Հիւնք.
հաս, հ ս կ ա յ
և
կամ
արաբ.
հցտւ1
«
յառաշ
գալ»
բառերից։
ա\Խ
ա շ ա
5, 268
պ
հ
Լ
.
,–
0
^
Ճ Օ Տ Ձ Ա =
պրս.
ձձ,յտ֊
xնտձ
«
հասկ»
բառի
հետ կասկածով։
Բ Յ է ա ե Յ Ո ^
ՀԱ
1908, 246
հ ա ս ա ն ի լ
բայից,
ր^ՅՐտէ,
Յու­
շարձան
404
սումեր.
6
Տ Տ Ա , 1ՏՏԱ
«
հասկ»։
Պատահական
նմանութիւն
ունին արաբ.
(
ձԼ–~.–>
է Յ Տ Յ Ա
«
տաւարի
կեր ուտե­
լը»։
<է.Տ^~.&
|քՅՏ11ՀՅ
«
տաւարին
իբ­
րև կեր տալու գարի»,
ձ11>^.յ=–1 1էՏ31<
կամ
^ յ Լ յ Ա օ ք
1
^5յ1<
«
տաւարին
կեր
տալ»,
<ձ\.Հյ.տ–
Է յ տ Ա
«
տաւարի
գա­
րի
ուտելը»
(
Կամուս,
թրք. թրգմ. Գ.
81),
նորվեգ.
յ Ա տ Ձ
«
հասկ»
(
վերշինիս
նմանութեան
վրայ
հրաւիրելով
Ւ
^Շ1\–
1-
է-ի
ուշադրութիւնր,
մերժեց
որևէ
կապ
հայերէնի
հետ. նամակ
1927
թ. ապրի–
լի
21),
ԳԻՌ
Ախց.
Գոր. Երև.
՚
կբ.
Մշ. Շմ.
հասկ,
Մկ. Ոզմ. Վն.
խաշկ ,
Մրղ. Սլմ.
խաշկ՛,
Ավեղ.
հ ո ւ ս կ
Նոր բառեր
են
հ ա ս –
կ ա կ ալել, հ ա ս կ ե լ
(
Վն.
խաշկ ել^ , հ ա ս կ ա հ ա -
ն ե լ ։
ՓՈԽ.-Մառ.
3 6 0
17, 293
հյ.
՚
հ ա ս կ ա ւ ե լ
ձևից է դնում վրաց.
Յ ե յ ծ ց օ շ ո օ
ո ս կ ա վ իլի ,
որի
նշանակութիւն
ր անյայտ
է և որ
ինքր
մեկնում
է «հասկերից
շինուած
աւել»։
Հ ա ս կ ա ն ա լ
տե՛ս
Հաս։
ՀԱՍ IIԻՄ
«
սպի տակ
վրացի կոճ»
Գաղիան–
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1644։
"
ՀԱՍՊ Ա
«
հարսանիթ,
քութէշ,
1–
ՕԱ§6օ1օ,
տճկ.
գ ղ ա մ ո լ ք
կամ
դ ո ւ ր թ է շ է ն »
Ասար.
(
նոյ­
նը ասւում
է հյ.
սև. վ ա ր դ
կամ
պարզապէս
վարդ,
ինչպէս
ունի Մխ. հեր. 70)։
֊
=Արաբ.
< Ա ^
&
է)3տէ)3
նոյն
նշ.
(
Կա­
մուս, թրք. թրգմ. Ա. 109,
Տ ^ Յ Ր Օ Օ ե
517),
ՀԲուս. § 1645 Ասարի
մէշ
գտնելով
բառս
մեկնոլած
«
սև վարդ»,
ծաղիկն
է
Fonds A.R.A.M