նբգ.
§ 6 Ո Ա ^ ,
անգլ.
Տ Ո Օ Ա ^ հ
«
բաւական»
(1
<1ս§6
175),
լա.
ՈՅՈ01ՏՇ01՜,
հլա.
Ո Յ Ո Շ 1 0
«
գտնել,
փ ա փ ա գ ի ն
հասնիր),
հիռլ.
ճօ–\ճա
«
գ ա բ ,
Շ0Ո-1Շ1Ո1
«
կարենալ»,
ՅՄ-1Շ1Ո1
«
գրտ–
նել»,
լիթ.
Ո 6 Տ է ւ
«
կրել,
տանել»,
ՈՁ՚ճէտւ
«
բեռ»,
Ո 6 Տ * 1 3
«
յղի»,
լեթթ.
Ո 6 Տ է
«
կրել,
տա­
նել»,
Ո Յ Տ է Ձ
«
բեռ»,
հսլ.
Ո6Տէ1,
ռուս.
« 6
€ 7 «
«
կրել,
տանիլ»
ևն
( \ \
^ յ 1 Ճ 6
506,
801
ՏՅՕգ
251,
ԲօԱօա^
1,
128,
Տ ւ ՚ Ո Օ Ա է - ^ Ա Խ է
620,
7
Ր Յ Ա –
ե Ո Յ Ո Ո
198);
Հայերէնի
մէջ հնխ.
ցԱ՚–
ձևը
դարձել
է նախ
*
սւնս–,
որից
ռնգականի
ան­
կումով
(
հմմտ,
ա մի ս , մ ի ս
և
ո ւ ս )
կամ
ռըն֊
գականր
արմատից
դուրս
փոխադրելով
և
նախաձայն
6 ֊
^
յաւելումով՝
յառաջացել
է
հ ա ս ։ —
Հ ի ւ բ շ .
464։
ՆՀԲ
հ ա ս ա կ =
վրաց.
հ ա ս ա կ ի ։ 8 5 է
էւշհ.
ճ ո օ Յ
33
և
Լ ձ § – .
Սւ–§6տ<։հ.
3 4 0 –
341
հ ա ս ա ն ե լ , հասու, հա ս ա կ
դնում է
ՏՅՕ
արմատից,
որից նաև
Տ6ՇԱ1սա։
^ս1–
Խ
Տ ^ ; ա 42, 256 հ ա ս ա կ
համարում
է
հ ս կ ա յ
բառի
արմատը։
Տէրվ.
նախալ.
59
ա ս եղ, յ ե ս ա ն
բառերի
հետ հնխ.
յ1(
արմատից,
որից նաև յն.
7(՝/.
ա,
^ Տ ն ս . 0 է
«
գալ,
հասնիլ»,
ԱէԼՕ^՚ղ «յեսան»,
լտ.
ՅԸ Ա Տ
«
ասեղ»։
նոյն,
էջ 75
սրանց
է
կցում նաև
հա ս կ անա լ , հասկ,
որին
լծորդ է դնում գոթ.
Յհտ
«
հասկ»
և հլտ.
3
^113
«
հասկ
»
Գ
Բոլորի մէջ էլ
ս
յառա­
ջացած
է Տնւ-ից։ Մառ
3 8 0
5, 320
պհլ.
աՏւճձՈ
հոմանիշի
հետ։
11
ւղիղ
մեկնեց
նախ
8
Ա § § 6 1Հ2 32, 14,
ն ո յ ն ը նաև ա \ ֊
16
Ր
10,
276։
Հիւնք.
հ ա շ ի ւ
բա­
ռից, Մառ.
1918, 347
ս
մասնի­
կով
հ ա
արմատից,
որ է սվան.
\՚
ԱՂՃ
«
հասնել»։
ԳԻՌ.-Հճ.
Սչ.
հ ա ս ն ե լ ,
Ալշ.Ախց, Ասլ.
Խրբ.
Կր. Մշ. Շմ. Պլ. Ռ. Սեր. Տիգ. Տփ.
հ ա ս ­
նիլ,
Երև.ննխ.
հ ա ս ն է լ ,
Զթ–
հ ա ս նր լ ,
Սվեդ.
հ ա ս ն ի լ ,
Գոր.
հ ս ն է լ ,
Ղրբ.
ս
ի ՚ Տ ս ն է լ ( ն ի
մասնիկով),
Ագլ.
հ ը ս ս ա ՚ ն ի լ ,
Հ ղ .
իւ ա ս անե լ ,
խ ա ս ն ե լ ,
Սլմ. Վն.
իւասնել,
Մրղ.
խ ա ս ն է լ ,
Մկ. Ողմ.
իւասնիլ.
այս բոլորը
ունին
սովո­
րական
և ընղհանուր
«
հասնիլ»
նշանակու­
թիւնը,
իսկ Սչ.
հ ա ս ը ն ա լ
«
հասունանալ»,
Հմշ,
հ ա ս ն ո ւ շ
«
պտուղի
հասնել»
(
իսկ
մարդու
ևն սովորական
իմաստով՝
ժ մ ն ո ւ շ ) . —
2.
Շմ.
47
>Ս.Օ
Տփ.
հա ս կ անա լ ,
Գոր. Ղրբ–
հ ս կ ա ՚ ն ա լ ,
Ախց.
Կր. Մշ.
հ ա ս կ ոն ա լ ,
Ննխ.
հ ա ս կ ըն ա լ , հ ա ս ք ո -
նալ,
Ասլ. Պլ. Ռ.Սեբ.
հ ա ս գ ըն ա լ ,
Հճ.
հ ա ս –
կռւնօլ,
Ագլ.
հ ս կ ա ՚ ն ի լ ,
Սչ.
հ ա ս գ ՛ ըն ա լ ,
Տիգ.
հ ւ ո ս ք ն ա լ )
Զթ–
հ ա ս գ ա ն օ լ , հ ա ս գ ո ւն ո լ ,
Ջղ՛
խ ա ս կ անա լ ,
Մկ.
խ ա ս կ ւ ո ն ա լ ,
Մրղ. Սլմ. Վն.
իւասկնալ,
Ոզմ.
իւօսկանալ.
(
Ղրբ–
նշանա­
կում է նաև «լսել»,
ինչ. Դրա անունը
շատ
ենք
հասկացել,
բայց
իրան
չենք
տեսել, ի ֊
մաստի
զարգացման
համար
հմմտ.
ի մ ա ն ա լ
«
հասկանալ.
2.
Պլ–լսել»)։—
նոր բառեր են
հա ս ո ւ կ , ա նհ ա ս ա կ , ծ իր ա նհ ա ս ո ւ կ , հ ա ս ո ւ ի –
ր ա նք , հ ա ս
«
ամուսնութիւնր
թո
յլատրելի»,
չ հ ա ս
«
ամուսնութիւնն
անթոյլատրելի»։
ՓՈԽ.-Վրաց.
Յ օ ն ձ յ օ
հա ս ա կ ի ,
ձետյօ
ա ս ա կ ի
«
տարիք,
հասակ,
բարձրութիւն,
մե­
ծութիւն,
չափահասութիւն»
(
հմմտ.
Մտթ.զ.
27.
Ղա շեուձլոս
շեձինեբադ
հասակսա
թըւս–
սա
ծզրթա
երթ. յաւելուլ
կարիցէ ի
հասակ
իւր
կանգուն
մի).
Յօ1>*յօԴ3^6՚> ո ա ս ա կ ո վ ա –
նի, *ետյ(ոց^6օ
ա ս ա կ ո ւ | ա նի
«
հասակաւոր,
տարիքոտ,
գեղահասակ»,
Յ ո օ ե տ յ ց Ա ո ա ս ա կ ե
«
հասակակից»,
՚
ցՅշնտյօդ ո ւհա ս ա կ ո , «ցտեծ^յրյ
ո ւ ա ս ա կ ո
«
փոքր,
անչափահաս»։
ՀԱՍ
«
տիւ»,
ունի
միայն Բառ. երեմ. 177.
—
Թերևս
պէտք է կարդալ
«
տիք»,
որով և
միացնել
հ ա ս ա կ
բառին։
ՀԱ Ս Ա ^ Ա քԴ
«
պահանորդ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 177։
"
ՀԱՍԱԿ
«
մի տեսակ
փուշ
է. թրք.
սւէմուՐ
թ ի ք է ն ի »
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1640,
֊
Արաբ.
(
ձԼ~.օ
^ ՚ Յ Տ Յ ե
ն ո յ ն նշ.
(
տե՛ս
Կամուս,
թրք. թրգմ.
Գ. 81, որ
նոյն­
պէս
մեկնում
է թրք.
ա է մ ո ւ ր թ ի ք է ն ի ) ։
Ուղիղ
մեկնեց
ՀԲուս.
անդ։
ՀԱՍԱՐԱԿ, ի- ա
հլ.(մէկ անգամ
ունինք
հ ա ս ա ր ա կ ո ւ ց
Ա. մկ.ժ. 30, բայց այլ ձձ.
հ ա ս ա ր ա կ ա ց )
«
կէս
(
օրուայ,
ճանապարհի
համար
ասուած),
2.
րնղհանուր,
միաբան,
հասարակաց.
3.
հաւասար.
4.
իրար հետ
համաձայն»
ՍԳր.Ոսկ. Եւս.քր,
«
սովորա­
կան,
պարզ»
նար. որից
հ ա ս ա ր ա կ ե լ
«
կէսին
հասցնել»
Սղ. ծդ.24. Ագաթ,
«
հաւասար
բա­
ժանել,
մասնակից
անել»
Բուղ. Սերեր,
«
լրա­
նալ,
բովանդակուիլ»
Վրք հց.
հ ա ս ա ր ա կ ա ց
Fonds A.R.A.M