Հ Ա Պ
45
Հ Ա Ջ
էլ
մէկայլն՝
կասլապտուղ
ասեն և աչն
կասլաչի
պտղոչն է նման և չաչն ձևն է.
և մէկաչչն
երկաչն
պտուղն է և ինքն է
քան
ղամէնն լաւ և գէր»։ — Աւղիղ
մեկ­
նեց
ՀԲուս. անդ, որ կրկնում է
Տ6ւճ61,
հրտր. Մխ. հեր. § 434։
ԳԻՌ.— Սվեդ.
ճ ը մ բ ա լ ո ւ ս
«
մրտենու պր–
տուղր»։
ՀԱՊԱ՚ԼԱՆՅ.
մի տեսակ
անծանօթ
գործիք
է. նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Տաղ. հրտր. Զօպանեան, Հաչ
էջեր, էջ8. «Հապաղանցն
որ կասէին, ի չու­
ռի ծառն
կախեցին,
մուրն ու քացախն ու
սխտորն
պարկովն
գլուխն
ագուցին»։
—
Լու­
սաւորչի
չարչարանքներից
մէկն է. հմմտ. Ա֊
գաթ. § 106և 107. բայց
Տազարանր
ճիշտ
հետևած
չլինելով
Ագաթան
գեղոսին,
չաչա­
նի չէ թէ ինչէ
հապաղանցր.
թոլի
«
հիւսանց
մ ամ ուլ»
։
Հ Ա Պ Ա՛ԼՓ ԱԿ
կամ
ՀԱ Պ ԱԼԱ Կ
«
մի տեսակ
բոչս. խնկատերև,
էհ^ւՈԱՏ 301ՈՕՏ
կամ
00)՛–
էՈԱա բ Ա օ Տ Ա ա »
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§
1634,
*
ՀԱՊլ)ԼԽ11Ր
*
Հ Ա Պ 1 ՂՄԻԹ
*
Հ Ա ՊԸԼՄԼ ( 1ԻՔ
*
ՀԱՊւ)ԼՆԻԼ
կամ
Հ Ա Պ ՆԻԼ
*
Հ Ա Պ ԸԼ Պ Ա ն
և այլ բոյսեր
են. Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§§
1635—1639,
––
Բոլորն էլ փոխառեալ
են
արաբերէնից.
այսպէս՝
Ա
1
ձ)\^Լօ
կ&նն–Ա\–ՀճՀ–,
.
^ յ Ս ք ^ Ա
է՚Ձեհ–ս1–ւոս1ս1<,
ձ^յ^Լտ.
էՅեե–ս1–ա1,
Ա Լ յ ւ ^ ճ . – ֊ ^Յեե–Ա1–եՅՈ
(
տե՛ս
Տէ61ՈՏՇհՈ6ւ–
ճ^-ի՝հաւաքածոյի
մէջ՝ ^21Լ^\. 12, 2 — 4 և
320),
Այս բոլորի մէջ
՚
շ Յ հ Ե
նշանակում է
«
հունդ»,
ա1
յօդ կամ սեռականի
մասնիկ է։
֊
Աճ.
Հ ա պ ն ի լ
բոյսի
վրայ
րնդարձակ խօ֊
սում է Տշ\ձշԼ Մխ. հեր. § 387,
ՀԱ՛ԿԻՆ
«
տանձ», գիտէ
միայն Բառ. երեմ,
յաւել, էջ 569։
Արաբ.
Հյ—ՀՏ» \ձ՝Ե\\\ նշանակում է
«
դափնեվարդ,
օ\&ձոձա, թրք.
զ խ կ ա մ »
(
Կամուս,
թրք. թրգմ. Գ. 613)։
I
^ բժշկական
այլ
ՀԱ ՊՃԵ Պ ,
տե՛ս
հ ա պ
բառի տակ։
ՀՀյնՇէԱ,
ՒւԱքտեսշհ 2, 42
մեկնում է իրան.
"
Յթ1–63թ1 •.
տե՛ս
հե պ , հ ա պ ա կ ։
Հ Ա Ջ Ա Ղ
«
երեսի
ծածկոյթ,
լաջակ»
Վրդն.
երգ
հմմտ. նաև
հահաղ.
բառիս
համար
մի
երրորդ
վկայութիւն
գտնում եմ Այրիվ– 8 ա,
որ տե՛ս
զ ա ռ ք ա շ
բառի տակ
(
Յալելուա–
ծում)։
Հացունի,
Պատմ. տարազի, էջ 219
համարում է աղաւաղեալ՝
լ ա չ ա կ
բա­
ռից,
*
Հ Ա Ջ Ա Մ
«
վարսավիրայ,
սափրիչ»
Ոսկիփ.
֊
Արաբ,
րէյ&տ. ^ Յ յ յ ՚ Յ ա
«
սափրիչ»։
Ուղիղ
մ՛եկնեց ՆՀԲ,
0
Հ Ա Ջ Ե Լ
«
շան հաջելր»
Յուդթ. ժա, 17. Ես.
ժզ. 10. (սխալ
գրուած է
հ ա չ ե լ
և այս ձևր
այժմ
տարածւում
է), որից
հ ա ջ ե ց ա ց ա ն ե լ
Զքր՛ կթ՛
հ ա շ ո ւ մ ն
Պտմ. աղէքս, Պղատ. օ–
րին.
հ ա ջ ո ղ ա կ ա ն
Պիտառ,
ե ր կ ն ա հ ա ջ
ԱԲ.
ըն դ ե ր կ ն ա հ ա ջ
Անյ. հց. իմ.
իր ա ւ ա հ ա ջ
Վստկ.
վ ա յ ր ա հ ա ջ
Վստկ. (չունի
ՆՀԲ).
յղ ո ր դ ա հ ա ջ
«
ոչ֊վայրահաջ
(
շուն)» Վստկ. 221 (ԱԲ ունի
ղ ո ր ղ ա հ ա հ
«
քծնող
(
շուն)», որ անշուշտ
նոյն
բառի աղաւաղեալ
գրչութիւնն
է)։
–––֊
Բնաձայն բառ. կազմուած է
հ
ձայնից,
համեմատե՛լ
ինչ որ ասուած է
ճ ա չ ե լ
բառի
տակ։
Բնաձայնն
երի մէշ չ և շ ձայների փո­
խանակութեան
համար
հմմտ.
բ չ է ՚ լ
և
բքել,
խ ն չ ե լ
և
խն ջ ե լ , խն ջ խն ջ ե լ , խ ո խ ո ջ ե լ , կ ր կ ջ ա ­
ձ ա յ ն , խ խ ն չ ե լ
և
խ խն ջ ե լ , շ շ ն չ ե լ
և
շրշնջել,
մ ր մ ն ջ ե լ ։ –
Աճ.
Հիւնք.
հ ո չ ա կ
բառից։
Վերի
մեկնու­
թիւնս հրատարակուած
է նախՀԱ 1899,
203
բ։ Գազանճեան,
Տարեց.
Պապիկեան
1905,
126
և Արև. մամ.
1907,
934 — 5
լծ. թրք.
հ ա վ լ ա մ ա ք
«
հաշել»։
Ս՛. Ս. Դա–
ւիթ֊բէկ,
Յուշարձան 398 գալլ.
Յւ՜էՒւՅւ,
զան.
ՈՅՐ231,
հբրրտ.
Յւ՜էհօՈ»
Թիրեա–
քեան, Արիահայ
բռ. 99
բ ա չ
արմատից։
ԳԻՌ.—Հւր.
հ է ո ջ է լ ,
Սչ.
հաջ՛ել,
Ագլ.
հ ա ՚ –
ջիլ,
Խրբ.
հ ա ջ ՚ ի լ ,
Ախց. Երև. Կր. Ննխ. Պլ. Ռ.
Սեբ.
հաչէլ,
Ասլ.
հ ա չ է ՝լ,
Շմ.
հաչիլ,
Հմշ.
հսւ–
չաշ,
Ղրբ.
հ ա ՛ չ ի լ ,
Տփ.
հ ա ՛ չ իլ , հա ՛ չ ա լ ,
Տիգ.
հ ա չ ա լ ,
Հճ.
հէչել,
Զթ.
հէչիլ,
Ալշ. Մշ.
հ ա –
հալ,
Սվեդ.
հիչչիլ,
Սլմ.
խ ա չ ե լ ,
Մրղ.
խ ա –
չէլ,
Վն.
խ ա ճ ել,
Մկ.
խ ա հիլ ,
Ոզմ.
խ ա հ ա լ ։ —
Fonds A.R.A.M