պրս. բառի
նշանակութեան
տարբերու­
թեան պատճառաւ
չէ
րնդունած։
ԳԻՌ.-Ննխ.
Պլ.
հն ջ ա ր է լ ,
Բբ.
հն ջ ա ր գ է լ
«
մի բան հնարել,
սարքել,
մոկոներ։
–(–
ՀԱՆՈՒՐ
«
բոլոր,
ամէն» Սահմ. Խոր. սրա
սեռ֊տր.
հոլովաձևն է
հանուրց.
ածանց՛ման
մէշ
մտնում է ա ռաշին
ձևով. ինչ.
հ ա ն ր ա ­
կ ա ն
Յհ. իմ. եկեղ. Անի պորփ.
ճ ա ն ր ա պ է ս
Սկևռ. լմբ.
հ ա ն ր ա կ ա յ ք
Նար. տաղ, նոր դրա­
կանի
մէշ՝
հ ա նր ա կ ա ռ ք , հ ա ն ր ա կ ին , հ ա ն ր ա ­
մ ա տ չ ե լ ի , հա նր ա գ ի տ ա կ , հ ա նր ա գ ի տ ա կ ա ն ,
հ ա ն ր ա հ ա շ ի ւ , հ ա նր ա հ ա շ ո ւ ա կ ա ն ,
հ ա ն ր ա –
գ օրք , հն ա ր ա ք ո ւ է , հ ա ն ր ա պ ե տ ո ւ թի ւ ն , հ ա ն ­
րա պ ե տ ա կ ան, հ ա նր ա կ ա ց ա ր ա ն , հ ա ն ր ա ծ ա ­
ն օ թ
ևն։ Ռսկեդարեան
գործածութեամբ
ու­
նինք
ը ն դ հ ա ն ո ւ ր
(
գրուած
նաև
ը ն թ ա ն ա ր ,
ը ն թ հ ա ն ո ւ ր )
«
ամէն
տեղ» (և ո՛չ թէ ամէն
ոք)
Եզն.։
––
Կազմուած է
հ ա ն – ( = հ ա մ –
)
մասնիկով՝
ուր
«
տեղ»
բառից, որբնիկ
հայ է։
ՆՀԲ
որպէս թէ համ ուր,
համուռ,
համօրէն
ուրեք,
ամենայն
ուրեք գտն­
ալն։
Հիւնք.
ա ն ո ւ ր
բառից։
Մէնէվիշեան
ՀԱ 1897, 248ա
հ ա մ - ո ւ ր ։
Բօժ6քՏ6Ո,
Հայ.
դր. լեզ. 62
ա ն ո ւ ր
բառից,
որի
հա­
մար
հմմտ.
բ ո լ ո ր
(
կրկին
իմաստ
նե-
Բ
՚՚
Վ)՛
ՀԱՆՑ Ե Լ
«
առաշնորղել,
վարել»,
նորագիւտ
բառ, որմէկ անդամ
գտնում եմ
գործածուած
Դիւան
ժ, էշ 71՝ Յիշատ. ժէ դարից,
«
իսկ ի
ՋՂԷ = –548
թուին,
Ալխասն
երեկ
հան
ցեց
զխոնդքարն
Սուլէյման
տարաւ ի Թաւրէզ
ի
վերայ
եղբօր
իւրոյ և աւերեաց
զԹաւրէզ»։
Հ Ա Շ
«
մաշած,
նիհար, տկար»
Շնորհ,
այբ.
որից
հ ա շ ի լ
«
մաշիլ,
ծիրիլ»,
հ ա շ ե լ
«
մաշեց­
նել,
ծիւրել».
ՍԳր. Ոսկ. ա. 8, բ. 33. Փարպ.
հ ա շ ա ն ք
«
նիհարութիւն,
տկարութիւն»
Թէոդ.
մյրգ.
«
հիւանդութիւն»
Կնիք
հաւ. 286.
հ ա ­
շ ո ւ մ ն
Ա ռակ.
զ. 15, Եզեկ. իա. 10. գրուած է
նաև
խաշել–
Ոսկ. պետր. և յեղ. Ս՛անդ,
խա ­
շ ո ւ մ ն
Մծբ.
հ ա ր շ ե լ
Վրք. հց. Ոսկ. ճառք
355,
361, 456.
փոխաբերական
իմաստով է
հ ա շ ի լ
արԱու
«
արևի
մայր
մտնելր»
Անկ. գիրք հին
կտկ. Ա. էշ 164, 166. (այս իմաստով
սը–
խալմամբ
գրուած է
հ ա շ տ ե լ
Վրք. հց. բ. 381,
որ պէտք է սրբագրել
համաձայն
նախորդի՝
աշիլ,
րստ Նորայր,
Հայկ,
թառաք, էշ
87).
ՆՀԲ
լծ. թրք.
ա շ ը ն մ ա գ
«
մաշիլ»։
—
Մորթման
2 0
^ 0 . 26, 571
բևեռ.
1
աՅ
Տ ^ Յ Մ Ա
«
վախենալ»
և գնչ.
հեճՏՕ\ՏԼ՝քձ
«
երդնուլ»
բառերի
հետ։
Լ ւ ճ 6 Ո ,
Յուշար­
ձան
387
հնխ.
*
^ւէԱ
։
0–
արմատից,
հմմտ,
սանս.
Ո Յ Շ ^ ՚ Յ է ւ
«
անհետանալ,
կորչիլ»,
Ո Յ ^ Յ ^ ՚ Ձ է ւ
«
անհետացնել,
փճացնել,
կոր­
ծանել»,
զնդ.
Ո Յ Տ > ՚ Տ 1 Ա
«
կործանիլ»,
Ո Յ –
ՏԱ–
«
դիակ»,
յն. ՝տ&*ՕՀ,
>Տ5(ք>6<;
«
դիակ»,
լտ.
Ո 6 Շ 0
«
սպանել»
և յատկապէս
հիռլ.
60,
մկիմր.
Յ Ո § Ո 6 Ա ,
կորն.
ՅՈՇՕ՝^՛
«
մահ»,
հայերէնի
մէշ
հ
յաւելուած
է.
հնխ.
սքէս–
տուած է նախ
ա նշ– ,
ուր
ն
կորչելով՝
դարձել
է
ա շ– >հա >շ– ։ 1ՀՁՐՏէ,
Յուշարձան
420
թթր.
Յ Տ , 3 2 , ՅՏ՛
«
պա­
կասացնել»,
օսմ.
Յ Տ 9 Ո 1 Ո Յ Գ
«
մաշիլ»,
նաև
ՅՏ, 6Տ, ե Յ Տ
«
քորել»
և
35,
Յ Տ
«
ու­
տել»։
*
Հ Ա Շ Ա
«
խ ոտ է սպիտակ,
աւել
շինեն»
Վստկ.
190, 194, 195.
Կամրկպ.
ունի
միայն
ՀԲուս.
§ 1631
։–
Ախալ
է Քաշունի
Գ. 133՝
և
Բ.
601
հ ա լ ի « Տ 6 1 ՝ թ օ 1 6 է » ,
որ կցում է լտ.
Ո Յ –
Խտ
բառին։
–
=Արաբ.
Լ ձ , և ^
Է յ Յ Տ Յ
«
մի տեսակ
բոյս
է, որից
մեղուն
մեղր է շինում,
թրք. \
ՀՔ\Ճ\<.
կոչուած
բոյսն
է, այն է վայրի
ծոթրին»
(
Կամուս,
թրք.
թրգմ. Բ.
324),
«
զամբուռ,
լտ.
է հ^ ա Ա Տ ,
այն է ձիածոթրին»
(
ՀԲուս. §
694),
«
թրք.
տուկմալիճա
սոլփուրկա,
կոճա–
կաւոր
աւել»
(
Ամիրտ.)։
Տ է 6 1 Ո Տ Շ հ Ո 6 1 ճ 6 ք ֊ / >
հաւաքածս
յի
մէշ գտնում
ենք
ԼյԼտ»
ԷյՅ–
Տ՚3,1.ձ,Ա. ՚ յ ՚ Յ տ Յ
և
ԼԼտ֊
ձևերով
և
«
է հ յ –
Մ 1 6 »
նշանակութեամբ։
Արաբերէն
լինելը
յա յտնում
է պար­
զապէս Վստկ.
190, 194.
«
Խոտ
մ ի կայ,
զոր
արապերէն
հաշա
ասեն, որ
մեղուն
զինքն
խիստ
սիրէ և երբ զինքն
ուտէ,
շատ
մեղր
շինէ և պարս
աղէկ տայ. Առ
զխոտն
որ կոչի
արապերէն
հաշա և
փ ռ ե ա (փեթակի
մ է շ ) ։
*
Հ Ա Շ Ի Շ
ըստ Բժշ.
մեկնւում
է
«
հայերէն
անուն
զանապի,
այսինքն
կանեփատի».
ու­
ն ի միայն
ՀԲուս.
§ 1632,
=
Արաբ.
^ձյյ^ձ-տ–
^ՁՏ15
՝
«
թմրեցու­
ցիչ
մ ի բոյս է» (տեսակները
տ ե ս
Տէ61Ո–
Fonds A.R.A.M