3 6
Հ Ա Ն
Վն.
խ ա ն ք
«
շունչ,
հանգստութիւնս
նշանա~
կութեամբ.
(
նոյնը
գիտեն նաև Բլ. Գնձ. Խն.),
հմմտ. հետևեալ
դարձուածները,
հ ա ն գ աո–
նել
«
շունչ
առնել,
հանգչիլ,
հանգստանալ»,
հ ա ն գ ը կ ա րհլ
«
շունչր
կտոիլ, շնչասպառ
լի–
նել»,
Տ ա ն գ ք ա շ ե լ
«
շունչ
քաշել»,
հ ա ն գ մ ը
«
մի րոպէ, մի շունչ
քաշելու չափ
մամա֊
նակ»,- 2, Երև. Մշ. Տփ.
հ ա ն գ ի ս տ ,
Սչ.
հ ա ն –
գ իս դ ՛ ,
Սեր.
հ ա ն գ ՚ ի ս դ ,
Կր.ննխ.
հ ա ն ք ի ս տ ,
Տիգ.
հք ո ն ք ի ս ո ,
Սվեդ.
հա ն գ է ս տ ,
Ջղ. Սլմ.
խ ա ն գ ի ս տ ,
Վն.
խ ա ն գ ՚ ի ս տ .—
3.
Ծրև.
հ ա ն գ ­
չիլ
«
ճրագը ևն անցնիլ,
մարիլ»,
Սչ.
հ ա ն գ ՛ ­
չել,
Ախց.
հ ա ն գ չ ի լ ,
Սեբ.
հ ա ն գ ջ ՚ ի լ ,
Պլ.
հ ա ն ք –
քիլ,
Ակն.
հօքշիլ,
ֆ օ ք շ ի լ ,
ֆ օ է ՚ չ ի լ ,
Ասլ.
հ Է օ * շ ի լ ,
Ջղ.
խ ա ն չ կ ե լ
«
մարիլ»։
նոր ձևեր
են
հ ա ն գ ի լ
Ակն. Մկ. «հանգստանալ»,
Վն.
«
մեռնիլ»,
Երև. Ղրբ՛ Վն. Տփ. «կրակը կամ
ճրագը
մարիլ»
(
Սլմ.
խ ա յ ն ե լ ) ,
հ ա ն գ ց ն ե լ
(
Ջղ.
խ ա ն չ կ ա ց ն ե լ )
«
մարել»,
հ ա ն գ ա ծ
Տփ.
«
նիհար»,
հ ա ն գ ա կ տ ո ւ ր
«
շնչասպառ»,
հ ա ն –
գ ա վ ա ն ք
«
աւերակ
վանք»,
հ ա ն գ ո ի լ
Մշ.
«
շունչր
կտրիլ»։
"
ՀԱՆԳ ԱՄԱՆՔ , ի- ա
հլ. (գործածւում
է
անեզաբար)
«
մի բանի
պարագաները, որ֊
պիսութիւնր.
2.
կերպ, եղանակ,
ձև. 3. ձև,
օրինակ,
մօդէլ. 4. պատճառ,
ապացոյց,
5.
տեղեկութիւն»
ՍԳր. Կիւրղ– ծն. Կոչ. Ոսկ. յհ.
բ. 15 և գազ. Եզն. Կորիւն. Եւս. քր.
հ ա ն գ ա –
մ ա ն օ ր է ն
«
մ ան րամ ա սնութեամ
բ» (նոր
բառ)։
= Պհլ. պաղ.
յ ^ ( յ
յյ.
Ո Յ Ո § Յ տ
«
ժամա­
նակ,
միշոց,
տարուայ
եղանակներր»,
պրս,
^ 1
^ 1 *
հ Ձ Ո ց Ձ ՜ ա
«
ժամանակ»,
հպրս.
*
ՈՅՈ –
§ 3 1 1 1 3
«
ժամանակ»
(
Ւ101
՜
Ո §
1109)։
Սրանց
հետ
հմմտ. նաև
ա ն գ ա մ ։
Յատկապէս
«
որ­
պիսութիւն
ևն» նշանակութիւններր
աւան­
դուած
չենք
գտնում
իրանականում,
բայց
յայտնի է, որ ժամանակ
նշանակող
բառերր
ցոյց են տալիս նաև որպիսութիւն,
հմմտ.
հյ.
ի բ ր
և
ե ր բ , իբ ր Ա
«
երբոր» և «ինչպէս»,
ե ղ ա ­
նա կ
«
տարուայ
ժամանակն
երր» և «կերպ,
ձև,
որպիսութիւն»։
նՀԲ ի
հ ա մ
և
գ ալ
կամ
հ ա մ ա ն գ ա ­
մ ա յ ն ք ։
Պատկ.
143
օյա,զ.
Էշ11 օնդ.
ո յ ո –
յ Յ Ո 1 3 Ո Յ ,
պրս.
Յ Ո յ Ա ա Յ Ո ,
սանս.
Տ Յ Ո § 3 –
ա Յ Ո Յ
«
ժողով»։
Հիւնք. պրս.
հ Յ Ո § 3 1 ՜ Ո
«
ժամանակ»
բառից։
ՀԱՆԳԱՄՈԻՄՆ.
անստոլգ բառ, որմէկ ան­
գամ
ունի Ոսկ. հռովմ. 252. «Աճեցո՛
զճշմա­
րիտ փառացն
զհ՛ան գա մ՛ումնն. լցի ր հոգևո­
րական
իմաստութեամբն»։
Ըստ հրատարակ­
չին՝
յոյնն
ունի
«
զսէր կամ
զտենչոլմն».
թերևս կարդալ
գ ց ա ն կ ա ց ո ւմնն.
րստ այսմ էլ
ԱԲ գնում է «սէր,
փափագ»։
ՀԱՆԳԱՆԱԿ, ի- ա
հլ. (կայնաև գրծ.
հ ա ն –
գ ա ն ա կ ի լ
Փիլ. լին.) «րնկերովի
հաւաքուած
գումար՝
որևէ բանի
վրայ ծախսելու
համար,
յատկապէս
խնշոյքի կամ ուրախութեան.
2.
ամէն
մէկին
րնկած
բաժինր,
6
Շ0է.
3.
խմբով
կոչունք.
բ ւ գ Ա 6 – Ո 1 զ Ա 6 յ յ
Ես. խզ. 6, Աիր. ժը.
33.
Կանոն, էշ 62. Ոսկ. յհ. ա.2. Կոչ.
«
հա֊
լաքում, գումար» Կրպտ. ոտ. «հաւատքի
դա֊
շինքր» Պտրգ. որից
հ ա ն գ ա ն ա կ ե լ
«
րնկերա–
նալ,
միանալ,
հաւաքել,
ժողովել» ԱԳր.
Շիր. «համեմատել»
Մագ.
հ ա ն գ ա ն ա կ ո ւ թ ի ւ ն
Պիտ.
հ ա ն գ ա ն ա կ ա պ ե տ
Բրս. արբեց,
հ ա ն գ ա ­
ն ա կ ա ւ ո ր 9՛^.
ես.
հ ա ն գ ա ն ա կ ո ղ
«
շռայլ,
զեղխ» Մխ. ղտ. 198,385 (բառիս այս ի–
մաստի
համար
հմմտ. իմ Հայ նոր բառեր
հին մատ. 63). այս իմաստի
հնագոյն
գոր֊
ծածութիւնր
ունինք Ոսկեդարից.
«
Որդիս մեր
այս խեռ է և անզգամ, և ոչ լսէ ձայնի մե­
րում, հան գան ա կող է և արբշիռ»
Բ. Օր. ԻԱ.
20։
Գրուած է նաև
հ ա ն կ ա ն ա կ
ևն։
նՀԲ «ի
հ ա մ գ ալ
կամ
համաքանակ.»»
Հիւնք. պրս.
հ է ն կ ե ա մ է , է ն կ ե ա մ է , է ն –
հ ի ւ մ է ն
«
ժողով»։
—
Բաւական
յարմար է
պր––
< ս 1 & յ >
հ Յ Ո § Յ Ո 1 3
(
= պհլ–
ո ձ ո –
§ Յ Մ 1 3 1 < )
«
Ժողով»,
բայց
մ
ձայնը
դժուա­
րութիւն է
հանում։
ՓՈԽ. — Վրաց.
օ Տ յ տ Տ ^ ր ւ ձ յ ա ն կ ա ն ա կ ո բ ա
«
խնջոյք,
հարբեցողութիւն»
և
էյոտ6
(
յյ>6շյո&^
լ ա ն կ ա ն ա կ ե բ ա
«
հեշտասիրութիւն.
2.
հարբե­
ցողների հետ զեղխութեամբ
պարապիլ
(
վեր­
ջին ր կապելով
անշուշտ
վրաց.
շ ո ծ 6 յ $ 6 օ
լ ա ն կ ւ ս նի
«
մեծ ափսէ»
բառի հետ՝
ժողովրր–
ղական
ստուգաբանութեամբ)։
Հ Ա ՆԳԷ Տ , ի
հլ. (նՀԲ դնում է նաև
ի- ա
հլ.,
բայց
առանց
վկայութեան)
«
նման,
հաւա­
սար,
նոյնչափ»
Փիլ. լին. Պորփ. Յհ. իմ.
եկեղ. որից
հ ա ն գ ի տ ա պ ա տ ի ւ
«
համապատիւ»
Բ. պետ. ա, 1. Ոսկ. ես. մ. ա, 15, յհ. բ, 17,
դաղ. Սերեր,
հ ա ն գ ի տ ա կ
Խոր,
հ ա ն գ ի տ ա թ ի ւ
Fonds A.R.A.M