ՄԱՇ
262
Ս՜ԱՌ
6
էն
բառի «ղատակաց
մէկ
անդամը»,
իսկ ՀԱ
1913, 134
մերժելով
աչս՝ տա­
լիս է ուղիղ
մեկնութիւնը։
Ս՜ԱՇՄՆ
կամ
Ս՜ԱԶՍ՜Նյ
որից
մաշմնխո տ
կամ
մազմնխո ա
«
մի տեսակ
բոյս,
թուի
փեգենայ,
աէ&
§ 1 ^ 6 0 1 6Ո Տ »
ք^ժշ*
ունի մ ի ֊
այն
ՀԲուս. §
1985
(
տե՛ս և §§
1326
և
1928)։
ՄԱՇՏԻԼ
«
մազերը
թափիլ, ճաղատ
դառ­
նալ» Ղևտ. ժդ.
40, 41.
որից
մաշտել
«
խլել,
քայքայել,
թափել» ԱԲ.մէկ անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Ոսկ. ճառք
857.
«
Զտանց
նոցա
քակումն
զքարինս
և
զփայտս
մաշտե­
լս
յ»,
ՆՀԲ
«
լծ. յն.
յա3ւ^(0
«
մազերը թա­
փիլ», ըստ
հյ. որպէս թէ
մազատիլ...
լերկանալ
իբրև
զմաշ
կամ
զմ ա շ կ » ։
ՄԱՈՐՊԱՅ
«
անապականութիւն»,
ունի մի­
այն
Բառ. երեմ, էշ
205։
Մաջուն
տե՛ս
Մաղճուն։
ՄԱՌ
«
Ժողովումն»,
որից
մանրասէր
«
ժո­
ղովասէր»,
ունի
միայն Բառ. երեմ, էջ
204
և
205.
երկու
ձևերից
մին վրիպակ
է։
ՄԱՌ
«
խոշ». այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էջ
205.
ի՛նչ
լինելր
յայտնի
չէ։
–(–
ՄԱՌ
«
գինու կամ քացախի
փառը»,
ու­
նի
միայն Վստկ.
108։
Գաւառականների
մէջ
գտնում ենք
մար
ձևով, այսպէս՝
Այն. Չն.
Պլ. Մն. ննխ. Ղրբ– ե, Խրբ. (վերջինր
մար
և
օ ա յ ր Հ պ ա յ Ր ։ ՛
ձևերով)։
= Հյ.
մայր
«
մայրիկ»
բառն է, ա< ստացել
է այս նշանակութիւնը,
ճիշտ
ինչպէս որ
անգլ.
աօէՈ6ւ՚,
գերմ.
ո՜աէէշէ", շտտւ^ասէէշւ՜,
ֆրանս.
աՇՐ6 (16 V^ՈՁ^§^^,
հոլլ.
3 2
ւ յ ո ա օ 6 ք
(
բոլորն
էլ «մայր»
նշանակութեամբ»)
դար­
ձել են «քացախի
մար»
(
րԱս§6 341)։–
Աճ.
նՀԲ
միացնում է
մաււն
բառի
հետ։
ՄԱՌԱԽ
«
գամ, մեխ, բևեռ»,
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ
284՝
սեմ
(
իմա՛
սեպ)
բառի
բացատրութեան
մէջ։
-
ՄԱՌԱԽՈԻՂ, ո
հլ. (յետնաբար
նախ
ի,
ի-ա
հլ.) «մէգ,
մշուշ,
բալ»
ՍԳր. Ոսկ. յհ.
բ.
4,
որ և
մաոախուլ
(
սխալմամբ
գրուած է
նաև
մարաիասլ).
որից
մառախլապատ
Ա֊
գաթ.
մառախլիլ
Մծբ.
մառախլամա ծ
Մծբ.
մաոախլաձև
Արծր.
մառախլամուտ
Թէոդ.
խչ.
մառախղին
Պիտառ,
մառախղուտ
Խոր.
բոլորն
էլ կան գրուած թէ՛ Լ-ով և թէ
դ֊ով։
= Բարդուած
է
մա ռ
«
մշուշ,
մէգ»
(
տե՛ս
մառն)
և
խուղ
կամ
խուլ
բառերից,
վերջինը
անյայտ
է, որովհետև
ուրիշ տեղ չէ՛ գոր­
ծածուած։
նՀԲ
մաո–)–խոլղ
կամ
խուլ
կամ
հոյլ։
Չուբինով
(
ա տպ.) վրաց,
Յ ^ ձ ^ ձ
մարագա
«
ճերմակ
ամպ»
բառր
համե­
մատում է հյ.
մառախՏ
ձևի հետ, որով
թերևս
ուզում է հասկանալ
մառախուղ։
Չուբինովի
բ տպագրութեան
մէջ (էջ
668)
իբր Հայերէնից
փոխառեալ
բառ
գրուած է վրաց.
Յտծծյօ մարագի
«
բա­
րակ
ամպով պատած
երկինք»։
Հիւնք.
յն.
\3,
Շ\Ա~Հ՝Լ0Հ
ՀԱ
«
մելամաղձութիւն»
բառից։
Ք իլփէլեան,
Բազմ.
1910, 153
մառ
մ ասր համարում է
մեռանել, մարո
արմատից։
Պատահական
նմանութիւն
ունին
սերբ.
ՈՄՅե,
լեհ.
աէօՀ
ռուս.
1\10
բՕՃ"ե
«
մթութիւն,
թանձր
մշուշ,
մութ
ամպ» ևն։
ԳԻՌ.-Պահուած
է միայն
Մկ.
մրժ - մ ա –
ոամուխ
կրկնականի
մէջ, որ նշանակում է
«
մառախուղ»
և ուր
–
խուղ
դարձել է
ժողո֊
վըրդական
ստուգաբանութեամբ՝
մուխ
(
իբր
թէ
մուխ
«
ծուխ»)։
ՓՈԽ.-Գ. Փառնակ
(
Անահիտ
1906,
233)
հայերէնից
փոխառեալ
է
դնում
ալբան.
ա ^6ք§0 Ա 16
«
մառախուղ»,
որ անշուշտ պա­
տահական
նմանութիւն
ունի։
—
օցշյօտ ^յյո6օ6,
ե օ փյյց ռ ե
—
յ ռ Շ *
Իլիա
ճղ՚ոնիա,
Սիտղվիւ,
կոնա
ՇՈ.
1910,
էջ
31
հայերէնի
հետ է
համեմատում
վրաց.
Յտծծե՚շյՀոօ մարախուլի
«
աշնան
դեղին
գոյն»
(
չունի
Չուբինով
2
669).
—
այս բառր պէտք է դնել
հայերէնից
փոխառեալ, րստ որում
հայերէն
բառր
ունի
հայկական
կազմութիւն
(
ա
յօդակապով
բարդուած
մա ռ
և
*
խուլ
բառերից)։
ՄԱՌԱՆ, ի-ա
հլ. «շտեմարան
(
գինու, կե–
րակրեզէնի,
մթերքի ևն)» Բուղ. Ոսկ. ա.
տիմ. Եւս. պտմ. Մծբ. որից
մառանապան
կամ
մառնպան
Լմբ.
մառանապետ
Հայել, էջ
309
(
նորագիւտ
բառ), գրուած է նաև
մա­
րան, մարանապան
Ադամ, էջ
146, 152։
= Թուի թէ ծագում է
*
մսւրան
ձևից
(
ի ն չ ֊
պէս
ունին մի քանի բարբառներ)
և այն ժա -
Fonds A.R.A.M