ՄԱ8
*
ՄԱՇԱՐԱՅ
(
սեռ.
֊
ի )
«
բարակացալ,
թո֊
քախտ»
Փիլ. նիւ. Բ. 66 (յն.
V6
^օ;
(
ք ) ^
1
՝ " "
^ ) »
Մ իւ. բժշ. 72 (յն.
տթսօէ«8>^;).
որից
մաշա­
րայական
հոր. Գ. 44, Երզն. մտթ.
156
կամ
մաշարական
Փիլ. նիւ. բ. 68։
= Ասոր.
I * –IV»
ա Յ ՚ ւ ՚ Յ
«
մի
տեսակ
մորթային
հիւանդութիւն,
կարմիր
քամի,
61"6
Տ1բ616»,
որից նաև
պրս.
ք^ձ-Ա
ատՅ–
1՚3
«
ուռուցք,
այտոյց»։—Հիւբշ.
311։
ՀՀԲ
և ՆՀԲ դնում
են
մաշել
բայից։
ՆՀԲ
յիշում
է նաև
յն.
ււօւթօօււօւ;,
իտալ.
11131
X13,
լատ.
Ո13016Տ, 1713002
«
հիւծու֊
թիւն»։
—
Պատկ.
^Յէ6թ.
I.
11
պրս.
ձևի
հետ՝ իբր
ասորականից։
*
ՄԱՇԻՔ
«
հին
կօշիկ»
Դրնղ. 497
(
երկու
անգամ),
այս նշանակութիւնր
սխալ
է և են­
թադրուած
է
մաշել
բայի պատահական
նը֊
մանութիւնից.
բառիս
ճիշտ
ձևն է
մաշիկ,
որ
նշանակում
է «կրունկով
կօշիկ»
և
նուա­
զականն
է
մաշ
բառի,
այս
վերջինը
երևում
է
մաշակար
(
որ և
մաշկ ա կ ար
)
«
կօշկակար»
բառից՝
Հայել.
243։
= Վրաց.
Յձ՜Յօ» մաշիա
«
կրունկով
կօ­
շիկ»,
որից
ՅշՅձ՚Յօց մեմաշիե
«
կօշկակար.
2.
կօշկապահ».
(
Չուբինով
2
682
այս
բառը
դնում
է փոխառեալ
արաբերենից,
որ և
ան­
շուշտ
մեր
էլ աղբիւրը
պիտի
լինէր,
բայց
Կամ ուսի
մ էշ չեմ գտնում
նման
մի
բառ)։
—
ԱՃ.
ԳԻՌ.֊-
Մաշիկ
ձևն ունին
Ախք.
Գնձ. Երև.
Լ, Ղզ– Ար. Ջղ. Շիր. որից
մաշկակար,
մա­
շակար, մաշեկար
Երև. «կօշկակար»,
մաշկ–
շոր
Խտջ.
«
ոտքի չափով
կտրուած
կաշի՛՝
որ
կօշիկի
մ էշ են դնում, խոնալութիլնից
պաշտ֊
պանուելու
նպատակով»։
ՄԱՇԽ
«
սխտորի
նման
մի բոյս
է» Բժշ.
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1983,
որի վրայ
տե՛ս
նաև
Նորայր
ՀԱ
1923,
157։
—
Քաշունի,
Գ.
158
մեկնում
է «բոյս
որ ի շրային
տեղիս
լինի»։
*
ՄԱՇԿ, ի
հլ. «մորթ, կաշի»
ԱԳր.
«
գզաթ,
մուշտակ»
Մագ.
որից
մաշկեղէն
ԱԳր.
Վե–
ցօր.
մաշկեակ
ԱԳր.
մաշկահանդերձ
Բուզ.
լեշկամաշկ
Եբր.
ժա. 37. Եփր.
եբր.
227,
Բուզ. զ. 15.
մաշկագործ
ճառընտ.
մաշկա–
ՄԱՇ
միրգ
«
շագանակ»
(
վրայի
կաշենման
կճե­
պի պատճառով
այսպէս
կոչուած)
Խոր.
աշխ.
608
(
տե՛ս
Նորայր,
Հայկ, բառաք.
122)։
= Ասոր.
| ^ | ^
1
Ո6Տ1ՀՅ
«
մորթ»
բա­
ռից, որ բնիկ
սեմական
է. հմմտ.
ցեղակից
լեզուներից՝
արամ.
Է^Ձ՚ձ՚Յ
է Ո Յ ՚ 5 1 < 3 ,
արաբ.
(
ձԼ֊–^
ՈւՅՏե.
ակկատ. ասուր.
^է֊Հ–
| ք
աՅ
՚
Տես
կամ
^=
յ Հ Հ ՚՜՜յ^֊յ
աՅ-ՏՅ
-
Յե
«
մարդու
կամ
անասունի
կաշի», եգիպտ.
ատ1<
«
կաշի,
մորթի»։
Այս
բոլորը
հանում
են
սեմ.
ա$1(
«
քաշել»
արմատից
(
գա­
ղափարագրով
ՏՍ
«
կաշին
հանել,
քեր­
թել»),
հմմտ.
եբր.
՚
ՀՏըյշ
ՈՂձճ
«
դուրս
քաշել», արաբ,
(
ձԼ^յ֊
Ո13Տե
«
բռնել»,
ե–
թովպ՚–քլ^ք\՝յ\
աՅ Տ Յե
«
աղեղը
լարել»
( 0 6 –
Տ6ոատ
17
,
էշ 468,
061
ւէ
֊
տշհ, .ձտ^ւ՝. ւ ^ ոձ
^ է.
431,
Տէ1՜ՅՏՏ1Ո3161՚, ճ1թՒ13ե6է. \^6ք2.
ձ.
ՅՏՏ^ւ՛.
Ա.
31*.
աօւ-161–
647)։
Սեմականից
են
փո­
խառեալ
նաև
յն.
ււտօ/ՕՀ
«
կաշի,
մորթ»
(
Հեսիլք.)
(
տե՛ս
601
Տ30զ
88),
պրս.
(
ձԼԼ *
1713'
տե։
«
տիկ»,
հպրս.
ա Յ տ ե Յ
«
տիկ»,
պհլ.
ւՈՅ՚Յե,
քրդ.
Մ16տ1<
«
տիկ»
և սրանց
միշոցով՝
չաղաթ.
1
Ո&31;, 1Ո6Տ11<
«
ջրի
տիկ»;—Հիւբշ՛
311։
ՆՀԲ արաբ, (իմա՝
պրս.)
մէշէ.
բայց
երևի
մեր բառը
ուզում
է հանել
մաշհալ
կամ
լեաշկ
ձևից։–ԼՅ.§.
Սւ
՝
§6Տ0Ո.
558
և
(
յ6Տ. ճեհճ.
282
մաշել
բայից,
իսկ
ասոր.
աՅտ1<
դնում
է հայերէնից
փո­
խառեալ,
ա1161– Տ ա ճ ^
41, 12
արամ.
ա351<, ա Յ ծ հ Յ
ձևից,
Մորթման
201\4
<3
24,
80
ևն թրք.
աօՏա
«
կաշի»
բառի
հետ։
Հիւնք.
կաշֆ֊ից։
յ6 Ո Տ 6 Ո
փոխա֊
ռութիլնր
համարում
է հաթեան
շրշա֊
նից,
ԳԻՌ
Ախց.
մաշկ
«
մորթ»,
Ալշ.
մաշկ
«
փոքր
անասունի
կաշի»,
Մկ.
մաշկ
«
հալի
մորթր»,
Ննխ.
մաշկ
«
մսի
միշից
դուրս
եկած
անուտելի
թաղանթներ»,
Ռզմ.
մաշկ
«
լոբու
կճեպ». Այս բառից
են նաև
մաշկ
Արբ.
կամ
մաշկաձոլ
Ղրթ՛ «հալի կիսատ
վիժած
ձուն»,
մաշկել
Գնձ. Երև. Ղզ. Ղրբ, Ղրդ. ^>մ. «կա­
շին քերթել»,
մաշկահան
Ղրբ՛
«
կաշին
քեր­
թուած»,
մաշկիկ
Մշ. «հալի
ոտքի
կաշուց
պատրաստուած
դեղդիր,
(
ծարիրի
աման)»,
260
Fonds A.R.A.M