ՄԱՆ
258
րեցուցիչ
բոյս. լտ.
Յււ՜ՕբՅ Մ13ՈճքՅ§0քՅ»
Ծն.
լ.
14 —16,
Երգ.է.
13,
Ագաթ. Վեցօր.
88,
89.
Եզն. — այս բառը
Լծ. նար. կէ.
մեկնում
է. «Ամենայն
պտղի
մանրագոր
ասեն, որ
զծաղիկն ի ծայրն
ունին, որպէս
մասուրն և
սինձն. Եւ դարձեալ՝ ազգ մի խնձոր կայ վա­
ղահաս, մանրագոր ասի, կարմիր է և անու­
շահոտ)),
(
վերջինր
ՆՀԲ համարում է «ափի­
ոն, խաշխաշ))).
իբր Մոկաց
նահանգի պը–
տուղ է յիշում Խոր. աշխ.
608։
= 3ն.
ււՕւկձթօւգօթօւՀ
«
մանրագոր»,
որից
փոխառեալ
են նաև ասոր.
(
Օ/՜*^
)
՚/֊֊֊
ՀՅ
աՅՈմքՅ§0ք0Ո,
լտ.
Ո13ՈժքՅ§073Տ,
իտալ.
1
ՈՅՈճքՅ§013
ևն։ Հայերէնի
մ էշ յն.
7
օք> ^>
հյ.
նր՝
ճիշտ
ինչպէս
ԱԱւնսւՐ>–լ–. սանր։
—
Հիւբշ.
363։
Ուղիղ
մեկնեց նախ ՆՀԲ։
Նոյնր նաև
Ր6է6ա1. 57։
Բառիս
մասին
հմմտ. նաև
ԼՅ§.
<յ6Տ.
ճեհճ. 67։
Յոյն
բառի ծա­
գումը
անծանօթ է՝ ըստ
801
ՏՅՇգ
607։
ՄԱՆՐԱԳՈՐՈՆ
«
մաճռակ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ
204։
ՄԱՆՕՇ
«
թաղթ. լտ.
Շ^Օ
1
Յ
1716
Ո»
Բժշ.
ունի
միայն
ՀԲուս. §
1980,
*
ՄԱՆ0ՇԱՅ
«
շահպանակ»
Ամիրտ. կամ
«
մրտին
տակն»
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§ 1981։
Ամիրտովլաթի
շահպանակը
լինելով
«
շան
մանուշակ,
V^օ13 ՇՅՈ1ՈՅ Լ»
(
Տիրա–
ցուեան,
Օօոէոեսէօ § 142)
կոչուած
բ ո յ ֊
սը,
մանօշայ
ձևն էլ պէտք է
մեկնել
= թրք–
1
Ո6Ո6ւՏ6<"//™– եշՈ6ւՏ6
«
մանու­
շակ», սրանց
վրայ
աւելի
րնդարձակ
տե՛ս
մանուշակ; —
Աճ.
"
ՄԱՇ
«
մի տեսակ
ընդեղէն,
մանր
ոլոռ»
Մխ. առակ. (լտ.
բՈՅՏ6օ1սՏ Մ1ԱՈ§0
րստ
ՀԲուս. §
1982,
բւՏԱա ՏՅէԽսւՈ Լ
կամ
բւ–
ՏԱա 6 13էաՏ
Իձ.
8
ըստ Տիրացուեան,
ՕօՈ–
էոհսէօ § 267—8.
տե՛ս և ՚Տշա,
Մխ. հեր.
§ 51)։
֊
Պրս.
Լյ-Լօ
1
ՈՅ*>
հոմանիշից,
հմմտ.
սանս.
՜
յ֊| |Օք
ՈԴՅծՅ–
«
լոբի»,
քրդ.
քՈՅՏ
«
ոսպ,
բակլայ»։
Իրանեանից
են
փոխառեալ
նաև վրաց.
Յձ՚Յծ
մաշա
«
ոսպի
նման
սի­
սեռ», արաբ.
^յձ-Լօ
էՈՅտ,
«
մի տեսակ
հնդկական
րնդեղէն՝
նման
սիսեռի,
թՒւՅՏ60–
1
ԱՏ ^ՈՅX
Ն» (տե՛ս
Իբն-ի Բատուտա
հտ. Գ.
էջ
131
),
ն. ասոր.
1
X1351
«
լոբի»,
արևել.
թրք.
1
ՈՅ&
«
մաշ»
(
ըստ
Բ.
8.
ՏհՅա)
կամ չաղաթ.
Ո13Տ
«
մի տեսակ
կորկոտ» (ըստ
՝
Տ
/–\
Ուհշ^),
ֆրանս.
1
X1301x6
«
աղցան
անելու խոտ է,
V
^1
^^^^Ո611^
1
օշստէՅ»
(
ըստ ի\.
Օ
^ ւ օ , Օւշէ.
շկտ.
Ճ6Տ
աօէտ
քր.
ճ ՚ օ ո § ւ ո 6
ՕՈ6ՈԼՅ
16,
ԲՅ–
ՈՏ
1 8 7 6 ) ։ –
Հիւբշ.
198,
Ուղիղ
մեկնեց նախ ԳԴ, նոյնը նաև
ՆՀԲ,
ԳԻՌ.-Երև.
Ղրբ– Ջղ.
մաշ
«
մաշ», Մրղ.
Սլմ.
մաշ
և Ագլ.
մօշ
«
լոբի».
Շմ. բարդու­
թեամբ՝
մաւշ-լօօյա։
+ ՄԱՇ
«
մաշած,
հնացած»
Մծբ. Եփր. ա֊
ւետ,
267.
որից
մաշ
«
նուազումն
լուսնի» Ա–
նան. գիտ.
5,
մաշել
«
մաշեցնել,
վատնել,
փճացնել,
հիւծիլ,
հնանալ»
ՍԳր. Ոսկ. Կոչ.
մաշական
Ագաթ,
մաշուածոյ
Ագաթ,
մա­
շումն
Առակ, զ.
15.
Ագաթ,
մաշութիւն
Եփր.
աւետ.
272.
հալևմաշ
Մխ. բժշ.
հոգեմաշ
Ոսկ. սղ.
արա գ ամաշ
Նիւս. կազմ,
դիւրամաշ
Ոսկ. սղ. Երզն. մտթ.
մաշուկ
«
հագուստի
մաշած
մասր»
Վրդն, սղ. ճա. էշ
334.
սխալ
գրչութիւն է
մաշկ
«
մաշած»
Ոսկ. ա. տիմ.
իսկ
Վրք՛ հց– ձ. գտնում
ենք գրուած
մար–
շել
փխ.
մաշել։
–
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
այտ–
ձևից, որ
հնխ.
քՈ61՜Տ
ձևի ստորին
ձայնդարձն
է. հմմտ.
սանս.
քՈՅՏՁքՈ, Ո73Տ71Ո 1(31՛–
«
փշրել,
փոշիաց­
նել»,
Մ13^1–, 1ՈՅՏ1-
«
փոշի»,
հբգ.
աօւ՚տՅ–
Ո
«
սանդ»,
մբգ.
261՜–1
ՈԱ1՜Տ6Ո,
մգերմ.
261՜–
ւոօւ՜տշհ6Ո,
շվէյց–
աօւ–տ6Ո, ւուՄտսո,
հոլլ.
V6^-1Ո0^261^Ո, Մ101՜2616Ո
«
շարդել,
մանրել,
տրորել,
փշրել»,
գերմ.
էՈԱՐՏՇհ, 1Ո1ՄՏ,
1
Ո01՜ՏՇհ
«
փխրուն,
դիւրաբեկ, փտած»
(
Բօ–
ԽՈՂ)/
2, 279)։
Այս բոլորր
ծագում
են հնի.
պարզական
1
X161՛–
արմատի
–
Տ
–
ով աճած
ձե֊
լից։
Հայերէնի
մէշ
պիտի տար
մարշ–
կամ
մաո,
ինչպէս
հնխ.
էլՏ–
տալիս է հյ.
թաո-ամ
և
թարշ-ամ
(
տե՛ս այս
բառերր)։
Առաշինից
ունինք
մաշել
(
հնագոյն
ձևր
մար–
շել,
որ աւանդում է Վրք. հց.),իսկ երկրոր­
դից
գւռ.
մա ո
«
փայտի
բարակ
փշուր՝ որ
մարդու
միսն է խրւում»։ Այս վերջին
ր
ունի
նաև
մե ո
ձևը (Ակն), որ հնխ.
Ու61՜Տ–
ձևի
ներկայացուցիչն
է։ — Աճ.
ՆՀԲ լծ. հյ.
հաշել,
թրք.
աշրթմագ,
Fonds A.R.A.M