ՄԱՅ
247
Ս ԱՅ
76
ևն ձևերի
հետ։ ԳԴ պրս. ՀՈ՜&ՃՏւՀ՚, ՈՂճ–
6 31՜,
ՈՂ՜Տձ,
ա
՚
Ձ
՜
ւոՁ, աՅ՜ա, ա1ք, աա-ս
հոմանիշների
հետ։
ՆՀԲ «որպէս թէ
ունօղ զմի այր կամ միացեալ
րնդ
այր»,
լծ. և պրս. սանս. յն. լտ. ձևերր։
Ուղիղ
են
մեկնում
Բ6է61–ա. 20,21,53,
XVIII–
ճւտշհ.
22, 31,
Ցօէէւշհ. Ւ1օք36
36,
Տ օ բ բ
Հմմտ. քերակ. 2, 37, ևն։
8
ս § § 6 , Լ>՚1<.
ՏէսԺ. 1, 86
լիւկ.
1
ՈՁճւ՜ՁՈ6
«
մայրա­
կան»։
Ալիշան,
Հին հալ. 318 Կելտերի
մայր
կոչած
իգական
ոգիների
հետ։
Հիւնք.
հայր
բառի՞ց,
յ6ՈՏ6Ո,
ԼԱւէ.
Ա.
Խտ.
95
կցում է հաթ.
աէւ՜, էՈւՅՐ
ձևե­
րին։
ԳԻՌ
Ագլ.
մայր,
Ախց.Ակն. Ասլ. Կր.
Ղրբ՛ Ննխ. Պլ. Ռ. Սեբ. Սչ.
մար,
Խրբ.
մար,
Զթ.
մէոյ, մէՈՐ,
Երև. Հմշ. Մկ. Մշ. Մրղ. Շմ.
Ջղ. Սլմ. Վն. Տփ.
մէր,
Գոր.
մըէր,
Ոզմ.
մեր,
Հճ.
մայ.— մօրու
ձևը պահում են Շտ.
մ ո լ ա լ
մէր
(
Ազգ. հանդէս
իե. 115)՝ իբր ածական և
Բլ. Մշ.
իւորթումուրու ( ՚ Հ ի ա ր թ ու մօրուք
կրկնականում.
—
մայր
բառր
բոլորովին
ջընջ֊
ուած է Տիգ.և փոխանակուած
մ ա մ
բառով,
ինչպէս որ
հայր
փոխանակուած
է
բ քՈբ
(
<Հպապ)
բառով։
—
Նոր բառեր են
մայր ա –
հոր, մայրամահիկ, մայրամեո, մայրամուտ,
մայրանք, մայրապետ, մայրատատ, մ ա յ ­
րացու, մայրնմանակ, մայրտեսիկ, մայրք,
մօրենական, մօրութ, մօրացա, մօրացեղ,
մօՐուց
ևն։ — Այստեղ են պատկանում նաև
կոնակամէր
«
կոճակի
լամբակ»,
մէրան
«
մածնի կամ պանրի մակարդ»,
մ՚էրել
«
մա­
կարդել»
(
հմմտ.
վրաց.
9
օ^ց6օե ՏշՕՏՕտ
մածվնիս-դեււա
«
մածնի
մերան»,
բուն
«
մածնի
մայրիկ»)
ևն. այս բառերի
վրայ
տես
Գւռ. բռ։ — Թրքախօս
Հայոց
մէչ
գտնում
ենք Ատն.
մէրկիմօրէ
«
աղքատ»,
սանւսմէր
«
սանամայր»,
էնկ.
ինք՚ամսւր
«
կնքամայր»
(
Բիւր. 1898,
789),
ՓՈԽ. — Ուտ.
էՁէա6Ր
«
տատմէր,
մանկա­
բարձուհի»,
վրաց.
(«
յծփ&ցծօ
տատբերի
էտատմէրո
(
օ–ռօօ
Յ Ձ ՛ ՝
1
^
0 4
՛
՚
> Օ
(
Տ ) Յ Յ
օ
՚
>
"
ւ յ
0
դ
^
ծ
ՇՈ.
1910,
էջ 50), քրդ. կ \ »
1113
ք306է
«
կրօնաւորուհի»
<Լ գւռ.
մարապետ
ձևից,
(
այս
վերջինը
յստէւ,
Օւշէ.
1
ՀԱքճ6
392
զուր է աշ­
խատում
հանել արաբ.
.
Լ^յք * Ո11ՄՅեւէ
«
ափ
րիկեան
դարվիշ»
բառից
)։
+ Ս՜ԱՅՐ, ի
հլ. «անտառային
մի
բարձր
ծառ
է. րստ ՆՀԲ եղևին,
նոճի,
թեղօշ, րստ
Արթինեան,
Ածաշունչի
տունկերր 144
բաԱՏ
Շ6ճատ,
չամ»
ՍԳր. որից
մայրի
«
անտառ»
ՍԳր. Վեցօր. Եղիշ. (իմաստի
զարգացման
համար
հմմտ. թրք. և քրդ.
1
X1656
«
կաղնի.
2.
անտառ»),
թաւամայրի
«
անտառախիտ»
(
նորագիւտ բառ) Յկ. կարն. 14.
մայրա կ երտ
Երեմ, իթ, 15.
մայրակոփ, մայրա կ ոփ ե այ
նորագիւտ
Ա. մնաց. ժէ. 1, 7.
մայրաբուսակ
Ասող. գ. 44.
մայրա գ երան
Ասող. գ. 11.
մայրայարկ
Եփր. մն.
մայրաւոր
«
անտառ»
Եղիշ. զ, էջ 92.
մայրԱոՐ
«
անտառ
Մեսր. եր.
«
փայտահար»
Եւս. քր.
երկրմայր
«
մի տե­
սակ
բոյս»
Բժշ.
մայրե պ ան
«
անտառապահ»
(
նորագիւտ
բառ) Վրդն. սղ. ճգ. էշ 342
(
Ծառք անտառի,
զի ոչ մայրեպան
ոք և ոչ
մարդ
խնամէ և տնկէ).
մայրԱորոլթիւն
«
փայտահարութիւն»
Ոսկ. մ. բ. 27.
մ ա յ ր ­
փ այտ ե այ
Ագաթ.
փայ տ ամայ ր
«
մայրի
փայտ»
նորագիւտ
Ա. մնաց,
իր, 4.
թանձ­
րամայրի
Կոչ. 219։
—
Սրա հետ նոյն էնաև
մայրի
«
որջ,
գազանների
բայոց»
(
անտառը
համարելով
իբրև
գազանների
բնակավայր)
Ամովս. գ. 4, Նաւ. բ, 11, 12. Երգ. դ. 8.
Փիլ. նխ. բ. գրուած է նաև
մորի
Երեմ. իե.
38,
դ. 7, Սղ. թ. 30, ճգ. 22, Եզն. Յհ. կթ.
կամ
մորնի
Վստկ.։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
Ո13՜է61՜–
ձևից, ո–
րից են նաև լտ.
7
ՈՅ՜է6է՜13
«
շինութեան
համար
փայտ,
շինուածանիւթ,
նհւթ»,
ռուս,
1
^3X6–
բ6Ց
«
հաստատուն,
ուժեղ,
ամուր»,
գալլ.
,
Ո13էՅք1Տ, աՅէ671Տ,
սերբ.
աՏԱՄ
«
հին,
հնա­
ցած, դահ (անասուն)»։
Կարելի է կարծել,
որ վերոյիշեալ
հնխ.
1
Ո31.61՜–
բառր
նոյն լի­
նի նախորդ
աՁ^է6ք–
«
մայրիկ»
բաոի հետ,
«
մայրր»
ըմբռնելով
իբրև
«
շինութեան էլ
մայրը», ապա թէ ո՛չ հնխ. երկրորդ
ձևը ան­
կախ բառ է և նշանակում է «մի տեսակ
մեծ
ծառ»։
8
ո10Աէ–^6ւ116է
565—6
լտ.
1
ՈՅէ6Ո՚3
դնում է լտ.
աՅէ6Ր
«
մայրիկ»
բառի հետ
նոյն և չի յիշում ոչ հայերէնը և ոչ էլ ուրիշ
որևէ ձև։
8
ւ–0ՏՏ6է, յ՜ճտ., 1834,377 մայր,
որից
Fonds A.R.A.M