ՄԱՄ
244
ՄԱՄ
ւ^ԱԽէ ւ^ Տ Լ 10, 280,
որ Հիւբշ.
1
ք
ճոշ. 10, 46
մերժում է՝
նշանակութեանց
տարբերութեան
պատճառով։
Հիւնք. էշ
37
ամուլ
բառից, իսկ էշ 50
ճմլել
բա֊
էից՛
Մաւէուլ
«
լուան»
տե՛ս
Մալուխ։
Մամուլ
«
իմամ»
տե՛ս
Մալում։
ՄԱՄՈՒԼ
«
շհօ161՜Ձ,
զեղխումն»,
այսպէս
ունի Ներսէսովիչ,
Բառ. լտ.֊հյ. 74 բ։
ՄԱՄՈՒԽ
(
րստ ՋԲ
ո
հլ. իսկ ՆՀԲ չունի
բառս)
«
վայրի
սալոր» ԱԲ, "րից
մամխի
(–
խւոյ, –խեաց)
«
վայրի
սալորենի»
Բուղ, էշ
118 (
րստ ՀԲուս. § 1951
թՈ տ Ա Տ Տ Ձ ^ Յ է ւ Շ Ա Տ ) :
ԳԻՌ.-Երև.
մամուխ
«
մի տեսակ
թթու,
ան պէտք
պտուղ է», Արբ,
մամուխ
«
թրք.
ճան Էրիյի
կոչուած
սալորը»,
Ղզ՝ Պրտ.
մա­
մուխ
«
վայրի
սալոր», Ակն.
մամօխ,
Ասլ.
մ ա մ է օ ՚ խ ,
Սվեդ.
մ ա մ է օ խ
«
վայրի
սալոր»,
Մշ.
մամոխ
«
խակ»
(
օր. Կեռասր
մամոխ է).
Ատ.
մամուգ-սալօր ( ՚ Հմ ա մ ո լ կ - ս ա լ ո ր ,
իմա՛
մամուխ-սալոր)
«
դամոն»,
որից
՛
էք–
մա–
մըխկի
«
միտեսակ ծառ, մամխի»։
—
Սա­
մուխ
«
սալոր»
բառից
որոշ պատկերաւո
-
րութեամբ
յառաշացած
է ննխ.
մամուխ
«
բունոց»,
որի համար
հմմտ.
՚
Լրբ.
ծիրան
և
թրք՛
շ է ֆ ր
ա
լ ի
«
դեղձ»
պտղանունները,
որոնք փոխաբերաբար
ստացել են նաև
«
բու֊
նոց»
նշանակութիւնը։
ՄԱՄՈՒՌ (ո
հլ. ոստ նՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան)
«
լօռաբոյս,
ջրի
գորտնբուրդ»
Վեցօր. էշ 142. նիւս. բն. Վրք. հց. գրուած
է նաև
մամուր։
Սրից
մամռ ախնդիր
Փարպ.
մամռարմա տ
նար. 138.
մամռապա տ
(
նոր
բառ)։
Տ ս
§ § 6
ա
32, 17
հսլ.
տսշհս,
հբգ.
տօտ,
հհիւս.
աօտւ,
լտ.
աօտշստ
ևն հո֊
մանիշների
հետ՝ իբր բնիկ հայ,
*
մուսՐ
ձևից
կրկնութեամբ։
նոյնը
կրկնում է
ԲՑՃՇՐՏՑՈ
1
Լ2
39. 416
և այլձևի տակ
ուզում է հաստատել
ԲտէՇքՏՏՕՈ
ԼՍՃ
1916, 42
(
ըստ
Բ օ ե օ ա ^
2, 251)։
8
ս § –
§Շ~ի
մեկնութիւնը
յիշում են կասկա–
ծով
՝
^31ճ6
504,
ՏօւՏՅՇգ
648
և
Բօեօէ––
Ո^՝
անդ։ Պ ատահական
նմանութիւն
ու֊
նի
հիւս. թրք.
Ո13Ո11Մ
«
մի տեսակ
բոյս»,
որից ըստ Ի\ւճ\0Տ1Շե
փոխառեալ
է ռուս. ԱՃԱյբԱ
«
մի տեսակ
մորենի,
ահստ ՅՐշէւշստ»»
ԳԻՌ.֊֊֊Ղրբ.
մ ա ՚մ ո ւ ռ նը ,
Ալշ. Երև. Մկ. Մշ.
Շմ. Ջղ. Վն.
մամուռ,
Ոզմ.
մամօռ,
իսկ Սլմ.
կոռաան-մայոմոա.
(
հմմտ.
գորտնբուրդ
Բլ.,
գորտնփրփոլր
Մշ.,
գորտնխալի
Ախց. Կր՛
հոմանիշները,
որոնցից
հետևում է որ վերի
բառն էլ պէտք է հասկանալ՝
գորտան մա­
մուռ
կամ
գորտան մախմուր
(«
թաւիշ»)։
—
Նոր բառեր են
մամուռնակալել, մամոակա–
լել, մամռուտ։ —
Բոլորովին
ուրիշ է Արբ.
մա­
մուռ
«
մորենի,
վայրի
թութ», որ ծագում է
հիւս, թրք.
Ո731ՈԱք
բառից, տե՛ս
վերր։
ՓՈԽ. —Ուտ.
մամուր՝
նոյն
նշ.։
ՄԱՄՈՒՌ
«
անխախտ
կամ շամախ կամ
զօզ կամ խոտ բարակ, որ ի շոլրն
գոյա­
նայ», այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էշ 203. բա­
ցի առաջինից՝
մնացեալ
բոլորը
նշանակում
են «մամուռ».
ուստի
անխախտ
բառն էլ
կա՛մ նշանակում է «մամուռ»
և կամ կայ մի
տարբեր
մամուռ
բառ, որ նշանակում է «ան­
խախտ»։—
Վերջինիս
համար
հմմտ.
թերևս
արաբ.
յՀՀտւ*
աՅ՚աԱ՜ք
«
հոյակապ,
շէն,
բարգաւաճ,
մշակեալ»։
ՄԱՄՐԻՉ
«
բաղեղ»,
ունին
միայն
ՀՀԲ,ՋԲ
(
իբր նոր բառ) և ՀԲուս.
§
1959,
առանց վր֊
կայութեան,
վերջինս
մեկնում է « \ \ ճ ձ ֊ 3 ւ
31՜–
ե 0 ք 6 3 » ,
որով և Քաջունի,
Գ. 156 ֆրանս.
«1
ւ61՜ք6,
բաղեղ»։
Նկատելի է որ
մամո ւռ
գրւում է նաև
մամուր
և րստ ՆՀԲ-ի
նշանակում է նաև
«
բաղեղ»։
*
Ս՚ԱՄՓՈԻՂ
«
իշխան, գաւառապետ», մէկ
անգամ
ունի Ասող. 257. «Թիկունս
օգնակա­
նի գՎիրս
արարեալ
ի նոցին
կրկնամեռ
լուանայ
ջուր, և ղորդին
իւր՝
մամւիուղ
Տաշ֊
րաց կացուցանէր
ի Հիլն է վանս» (այլ ձձ.
մամւիալ, մամւիայլ) :
֊
Վրաց.
ՅձՅ<–ցՀ>–ոօ մամւիալի
«
թագա­
ւոր. 2. հայրապետ,
պատրիարք»
(
Չուբինով^
665)։
Տատտշէ, 14ւտէ. ճշ
1
Յ
0
.601՜
§16,
էջ 148
(
րստ
Մ ալխա սեան,
հրտր. Ասող, էջ
389)
վրաց,
մեմւիէ
«
արքայ»
բառի
նուաղականն
է համարում։
Ուղիղ
մեկ–
նեց Մառ
1՝6
ՃՇ1՝հ1 VI I ,
էջ ԼՃ^ԱԼ
որ
Fonds A.R.A.M