239
անգսք,
տ61ճւՁՈ,
հբգ.
աշ1ճօո,
գերմ.
տշ1–
Ժ6Ո
«
յայտարարել,
զեկուցել,
յիշատակեբ
են
(
ա ս & 6
3 2 7 ) ,
որոնք բխում
են հնխ. ՈՂՇ\–
էՅ
ձևից, ընդհանուր
արմատն է հնխ.
Ո161մ–
(1
Ո61էհ–)
«
աստուածներին
աղօթեբ, որ ան­
կախ
ձև է և կապ
չունի հնխ.
1
Ո1ՃԱ֊, ախտ–
«
մեղկ»
բառի հետ, ինչպէս
րնդունուած էր
նախապէս։
Այս բոլորր
ծագում են հնխ,
պարզական
*1
ՈՇ1
արմատից,
որի
նշանակու­
թիւնն էր «մանրել,
աղալ, փոշիացնել))
ևբա­
րոյական
առումով
«
մեղմ,
կակուղ
ևն)), սր­
բանից
զանազան
աճականներով
կազմում
են մի խումբ
երկրորդական
արմատներ, ո֊
րոնք տե՛ս
Րօեօւ
-
Ոյք
2, 2 8 4 — 9 0 ։
Հայերէնի
մ էշ
նոյն արմատից
ունինք
մալել, մամուլ,
մեղկ, մ ե ղմ
ևն, որոնք տե՛ս
վերր
մալել
բառի տակ։
Հյ.
մաղթ
նո(ե արմատի
է\\–ով
աճած
ձևն է
(1
>3սէա. 177, Բ օ ե օ ա ^ 2–,
289
)։–
Հիւբշ.
4727
նՀԲ ռուս,
մ
օ
լի թվ ա։
Հան գամ
անօրէն
ուղիղ մեկնեց նախ
8
ս
§ § 6 ,
8
էւ՜§.
էշ
15
և
վերի
ձևով ա \ ա
^ Տ Լ
ւօ,
2 7 7 ։
Հիւնք.
աղօթք
բառից։
Գազանճեան,
Արև. մամ.
1902, 77
մ + ազօթ ե լ ։
Ֆրնտ֊
գրլեան, Կոչնակ
1931,
^40
զնդ.
աՁՈէհ–
քՅ
«
աղօթք))
բառի
հետ։
ԳԻՌ
Մշ.
մաիււոել, մաիւաանք։ —
Այստեղ
պէտք չէ դնել Արբ.
մաիւաուն
«
ազգական
ու
բարեկամ
կանանց՝
մեռելի
տունր
երթալով
լալ ու գովքեր
արտասանելը))
(
հակառակ
իմ
Գավառական
բառարանի,
էշ
746
բ), այլ իբր
մահտուն,
ինչպէս
ունի Ակն. նոյն
նշ,։
*
ՄԱԴ,Թ
«
խայծղանի
հոտ ունեցող
մի խէժ
է)) Բժշ, և Հին բռ,։
= Յն.
ԼեՕ^&շ, Լէճ)ւ97)
«
մոմով և
ձիւթով
պատրաստուած
խայծղան))
բառից,
որից են
նաև
լտ.
տՁ1էՒւՁ,
ֆրանս.
տ31էՈ6
«
մաղթ,
խայծղանի
հոտով մի խէժ))։
Յոյն
բառը
*
ււԱճ$օզ
«
կակուղ))
ածականի
իգական
ձե֊
լից է յառաջացած՝
ըստ
801
ՏՅՇզ
6 0 5 ։
Բառս գտաւ ու բացատրեց
նորայր,
Հայկ,
բառաք. էշ
25.
ստուգաբանեց
Բառ. ֆրանս. էջ
775
բ։
Տշհ6ւէ61օ\\ոէ2
8 8 29, 2 9
իբր բնիկ հայ\ կցռմ է հբգ.
Մ
1
Ձ12
«
հալւող,
կակուղ)),
հհիւս.
էՈՅԱք
«
փտած»,
յն.
ււտճՏս)
«
կակղիլ,
հալիլ».
սանս.
ՈՄ(1ս
«
փափուկ»
բառերին։
ԳԻՌ.—Հմշ.
մա խթ
«
մարխի
ծառի
խէժը».
(
յունիս
ամսում
մարխի
ծառր կացինով վի­
րաւորում են և հոսած
խէժր
հաւաքում)։
Ս՛
Ա՛ԼԻՆ 11վԹ
«
բաժինք»,
ունի
միայն
Բռ.
երեմ, էջ
203։
*
ՄԱԴ,ԼԱՂ
«
պտոյտ,
շրջան,
դարձ», մէկ
անգամ
գործածուած
է Յայսմ,
մարտ
13.
«
Երեք
երկինք
հաւասարեալ
ի շուրջ գան և
պատեն
զաշխարհաւս՝
ի վեր և ի վայր
մաղ–
լաղ (տպ.
մաղալաղ)
առեալ և իւրեանց
շըր–
ջագայութեամբն
զերկիրս ի կայի
սլահեն»։
֊
Արաբ.
յ ^ Լ - օ էՈԱ՚3113զ
«
կախեալ,
առկախ», որ նշանակում
է նաև
«
գլխիվայր
շրջուիլ,
գլուխկոնծի
տալ» և այս իմաստով
Պարսկաստանում
դարձել է
1
X13
^13"^.
այս ձե֊
ւից է նաև հա յերէնր։
նոյնից է
դարձեալ
վրաց.
Յօշ՜ծյյօ
մալաղ՛ի
«
գլուխկոնծի»,
ուտ.
մաղանլաղ
«
գլուխկոնծի»։
Աճ.
նՀԲ հանում է
մաղ
բառից։
ԳԻՌ.—
Բւ§§տ,
ձ
^Յես13
^7
օԻ^օւ՚ձտ
ստ6ճ ա ա օ ճ շ ա ՅՈՈ6Ո13Ո, Եսէ ոօէ քօսոճ
1
Ո էՈ6 ՅՈՇ16Ոէ
ՅՈ116Ո13Ո
1
ՇՃ10ՕՈՏ. Տ ա
^ ո շ
1847,
էջ
93
իբր ոմկ. բառ ունի
մուղալլէխը
կենալ
«
էօ ՈՅՈ § ա տստբշոտշ, էօԵտ ա ՃՅՈ–
ԱՇՀ
Օք
քԶ11աց,
կախուած
մնալ,
ընկնելու
վտանգի
մէջ
լինել»։
*
ՄԱՂԽԱԸ
կամ
ՄԱԼԽԱԶ
«
թագաւորի
պ ա ֊
հապանների
գլխալորր»
ԱԲ. որից
մաղիւա–
զութիւն
«
հայ նախարարական
Մաղխաղուն.
եաց տան պաշտօն
ը»
Ագաթ.։
–––
Ասուր.
1
ՈՁ
1
Ճ
32
Ա
«
իշխան», որ
սակայն
չգիտէ.
^1սՏՏ.–ճւ՜Ոօ1է ՃՏՏ. հ՚ՅՈճա).
Այսպէս է մեկնում
Ադոնց,
&
բռ
ւ Օ շ ֊
առ
400,
բայց սխալ է կցել արաբ.
աՅ–
«
իշխան»։
Պ ատահական
նմանութիւն
ունի ասոր.
ք
(
Օ-ՕՕօ 1113X02 3 «ԱՐետ
աԱՈւէՅ,
ամրացրած
քաղաք»։
Գարա–
գաշեան,
Քնն. պատմ. Ա.
148
արաբ.
ՀձԼ.Լ> Ո1Յ
111
<
«
թագաւոր»
բառից։
Պա­
տահական
նմանութիւն
ունի ասուր.
1173–
X32ս
«
քաղաք»
(
յ\1ստտ–ճ.1՜Ո01է, ճտՏ.
ՈՅոճահ.
5 2 1 ) ։
Ս
Ա՚ԼԵԱՏ
«
խայթ, ցաւ, կսկիծ»,
արմատ
առանձին
անգործածական,
կայ միայն գա–
Fonds A.R.A.M