ՄԱՂ
2 3 8
ՄԱ՛Լ
մաղասի
հետ։
Հիւնք.
քաղցու
բառից։
Թիրեաքեան, ՀԱ
1912, 288
նոյն
ընդ
մաղձ։
ԳԻՌ. — Կայ անյայտ
գաւառականով
մա­
ղաս
«
ծննդաբերութեան
ժամանակ
կանացի
անդամից
վազած
հեղուկը», նաև
մաղասկ աթ
Ակն. Բիլթ, «տրտում,
տխուր,
վշտահար»,
մաղասկոտ (Բւ\ք013)
«
ջերմոտ,
դողցւոր»։
ՄԱՂԱՐԻԿՈՆ
«
հեղուկների
յատուկ
մի տե­
սակ աման», նորագիւտ բառ, որ երկու ան­
գամ գործածել է Վստկ. էջ
121, 126՝
շատ
սխալ
րնթերցուածներով.
այսպէս՝ «Ա ռ ա֊
նուշ
գինի
70
մասն
(
մեղր
են)..,,
յիրար
խառնեա և ած
մանր աղի կոներ
և սակաւ
մի սատէճ
հինտի ած յամէն
աման
սակաւ
մի և ձիւթեա
զբերանն. Որ ամէնն
ջուր
կտրի
և ապա ի նոր ձիւթած
մաղ աո, ի կոներ
լից
և զբերանն
ձիւթեա
աղէկ և կալ»։
նոյն բա­
ռի աւելի լաւ րնթերցուածն
ունի Շիր.
լա ղա­
լ՛իկոն
«
լիտր»
(
Աւգերեան,
Բցտր,
լփ.
և կշռ.
էջ
88),
= Ան
7
ուշտ
նոյն է ասոր,
Լ
ՀչՀ)
» ՜ \
Տդ^ * **->
ա 1 ա եւ՜1<0Ո
«
մի տեսակ
աման»
(
ձայնա­
նիշն երր ծանօթ
չեն)
8
Ր0(±61111. 188,
որ և
նոյնպէս
սխալ
գրչութեամբ
աւանդուած
մի
բառ է։ Հաւանաբար
թէ հայը և թէ ասորին
յունարէն
ից ենփոխառեալ,
ինչպէս
ցոյց է
տալիս
֊
ի կ ո ն
վե րջաւո բութիւն
ր։ — Աճ.
Վաստակոց
գրոց բառացանկում
բառս
դարձել է
կոն, կոներ։
Վերի
ձևով
սըր–
բադրեց
նորայր,
Հայկ, բառաք, էջ
99,
որ և հաստատում
եմ Շիրակացու վկա–
յութեամ
բ։
ՄԱՂԶՄԱՅ, ի
հլ. «սկ աւառակ. ափսէ,
մասնաւորապէս
տաճարի կամ եկեղեցու
սե­
ղանի ափսէն»
նորագիւտ
Ա. մնաց. իը.
17.
Եւագր.
337
.
ճառընտ.
Մ աշտ. գրուած է նաև
մ աղազմ ա յ
ճառընտ.
Սոկր.
615.
Ոսկիփ.
մաղադմի
Սիրտք, լդ.
17.
մաղաղման
փ.
Սոկր.
615.
մաղղման
(
բց.
ի մ աղզմ ա ն է ն)
Յայսմ. ապր.
19,
Աթան, էջ
493.
մղ ո զմ ա յ
Պատրգ.
481,
նաև
մողո դմայ
«
գինու
գաւաթ»
Կզնկտ. հրտր. էմ. էջ
59
(
իսկ հրտր.
Շահն,
էջ
174
մաղզմայս, մ ո ղմ ո ղ ա յ ս ) ։
Արդի եկե­
ղեցական
լեզւով
մաղզման
«
այն
տափակ
արծաթեա
յ փոքր
ափսէն է, որ սկիհի բե­
րանն է դրւում իբր
կափարիչ»։
Հիւնք. բարդուած
յն.
(1
<&ք1Տ
«
պնակ
նուիրական
ալեր
Դելփեայ»
և
յաքԱ-Օէ
«
հայս»
բառերից։
Հիւբշ.
Խո\.
Օւ՜ՁՈ1.
196
կասկածով
համարում է պարսկերէ–
նից փոխառեալ.
հմմտ, պրս,
աս1
«
գի­
նի»։
3.
Վ, Յակոբեան,
Բիւզանդիոն
թ.
743
արաբ,
ասէմ, ա սմէթ
«
հացի պա­
տառ»,
ասամաթ
«
փշրանք,
աշտուճ»,
մասէմէ
«
հացի
փշրանաց
աման»։ Ըստ
իս ասորական
փոխառութիւն
պէտք է
լինի,
ինչ որ
1
շա
արմատից,
ինչպէս
ցոյց են տալիս
բառի
րնդհանուր
ձևը և
–
այ
վերջաւորութիւնը։
Սակայն
8
քՕՇԱշ1–
Ո\&\Ղ1Ղ֊ի ասորերէն
բառարանում
յար­
մար մի ձև չգտայ,
միակ բառը, որ քիչ
թէ շատ յարմարւում
է.
| ^ X–,
էՈՅւՏՅ
«
արոյրէ մեծ ափսէ»
ձևն է, որ սակայն
լիովին
չի ծածկում
մեր
ձևը։
–
ք
Ս
՚
Ա՚ԼԹ, ի
հլ.
«
աղօթք,
մաղթանք»
Պղատ. օրին. Շնորհ,
որից
մաղթել
«
աղօթել,
պաղատիլ,
բարեխօսել»
Իմ. ժգ.
18.
Խոր.
Պղատ, տիմ. և օրին,
մաղթանք
Խոր.
մաղ­
թութիւն
Պղատ. տիմ. և օրին,
մաղթա կից
Դիոն. եկեղ.
մաղթական
Մագ, նոր գրակա­
նում
մաղթել
նշանակում է «մէկին
մի լալ
բան ցանկանալ»,
որից
բարեմաղթել, բարե­
մաղթութիւն։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ,
ա1էհ–
արմատից.
սրա համապատասխան
թրթռուն
*17
ւ1ճհ–
ձե֊
լից են ծագում
լիթ, 1ՂՂձ\ճքճ «շարունակ ա–
ղաչել,
թախանձել»,
1
ՂՂձ1ձճ «աղօթք,
աղա­
չանք»,
ռուս.
աօյՈՕ,
աՕՈտհ
«
աղօթել».
հսլ.
տօ1յ6, տօԱէԼ
լեհ.
տօճւՅ
«
աղօթք»,
աօճ1ւ§
«
աղօթել»,
չեխ. ՈՂՕճ\Տւ
«
կուռք,
տաճար»
(
ընդհանուր
սլաւական
ձևը
*
աօճԱէ1,
որ և
շրջուած է
*
Մ1օ1ճւէւ
ձևից),
կամիս. ՈՂՁ.\ձկ&է
«
աղօթքներ
արտասանեց»,
Մ131ճւ
«(
ցած
ձայնով)
արտասանում
Է»,
Ո1Ձ1էՅՏ
«
ազօ–
թեց», 1ՂՂՏւ\ձԱ\\&է «մի տեսակ
աղօթք»,
ՈՂձ)֊
էՇծՏՅք
«
օրհներգութիւն»,
արմատը
Ո
131
Ճ
«
աստուածներին
խօսք
ուղղել,
աղօթել»։
Այս
համեմատութիւնն
երր տալիս Է
86
Ո\^6Ո1Տէ6
8
Տ Լ 33, յ\քշ 99,
Էջ
133—5,
որնրանց Է կը.
ցում նաև գերմ.
խմբից
հսաքս.
ՈՂշ\ձօ1Ղ,
Fonds A.R.A.M