ՄԱՂ
տեսակ
«
մանրամաղ»
Տօնակ,
(
արմատր
մաղմաղ
«
մանրամաղ»
ունի
Խրբ.)։
Այստեղ
է պատկանում
նաև
մաղակ
«
փոքր
կողով»,
որ մէկ անգամ
ունի Վրք՛ հց, բ՛ 622, «Կա–
տարեցից
զսակաւ
արմաւենի
տերևս կամ
զպակասեալ
մաղակիս և ապա
յառնեմ))։
(
ՆՀԲ
մեկնում է «կա մ է մաղ փոքրիկ կամ
վերծանելի
մախաղ»,
տե՛ս տակր փոխ.)՛.
Տէրվ. Մասիս
1881
մայիս 5 ևնա֊
խալ. 98 կցում է
մայել, մղեո
(
= իբր
մղմ ե ղ ) , մլաղաց, մամուլ (<Հ"մալմուլ)
ձևերին,
արմատը
իբր
մալ, միլ, մուլ.
հմմտ. գոթ.
0131
ՅՈ,
յն. ււօճճա, լտ.
Օ10-
16
Ր6,
լիթ.
1
Ո31էւ
«
աղալ,
մանրեր և պրս.
ա
՚
Յ
՜
ււճՅՈ
«
ոլորեր,
նոյնը նաև
1\1
ս11շւ՜,
ճւ՜տշո. V I ։ — 6 ս § § 6 , Տշւէւ՜. 25
յն.
՚
գօճՀԱ
«
ալիւրի
աւելցուկր»,
լտ.
Տ1011-
13
«
շարմաղան
ալիւր))
բառերի
հետ՝
հնխ.
տեւաԱ–
ձևից, որ կազմուած
է
–
Ո
131–
մասնիկով
Տ1-
«
մաղեր
արմա֊
տից. հմմտ. լիթ.
Տ1յօյԱ
«
մաղեր,
հսլ.
Տ1էօ
«
մաղ»։
Հիւնք.
մղեղ
բառից։
Թի֊
րեաքեան,
Արիահայ
բռ. 268 զնղ,
քՈՅ՚^Յ
«
ծակ»
բառից։
ԳԻՌ.֊֊Ագլ.
Ալշ. Ախց.
Ասլ. Գոր. Երև.
Խրբ. Կր. Հմշ.
Ղրբ.
Մկ. Մշ. Մրղ. ննխ. Շմ.
Ոզմ. Պլ.
Ջղ՛
Ռ. Աչ. Սեբ. Սլմ. Վն. Տփ.
մաղ,
Տիգ.
մաղ,
Հճ.
մօղ,
Զթ՛
մօղ, մող
(
առան­
ձին լի դործածւում,
այլ միայն
բարդութեանց
մէջ), Սվեդ.
միւղ։ —
նոր բառեր են
անմա–
ղել, մաղահան, մաղծակ, մաղմաղ, մաղիկ­
մաղիկ, մաղմղել, մաղմղուկ, մաղուք, քար­
մաղ, շարմաղ, ձարմաղ, ալրմաղ, փո կ եմաղ
ևն,
ՓՈԽ.-Վրաց.
Հ–Հո–ձ
դ
մալակի
եթէ
նշա­
նակում է «մաղ»,
այս բառից է և ենթադ­
րում է հյ.
մաղակ,
որ տե՛ս վերր. իսկ
եթէ
նշանակում է «խսիրէ
փոքր տոպրակ»,
տեւ։
վերր
մախաղ
բառի
տակ.—քրդ՛
է
\.*
յՀ՜
ե 6 Ո Ո 3 7
«
մեծ
ծակերով
մաղ»
(
յստէԼ
Օւշէ.
րԱօ՜ճշ,
էջ 330) գալիս է գւռ.
քարմաղ
բա­
ռից։
ՄԱՂԱԲԵՐ
«
տերև»,
ունի
միայն
Բառ. ե–
րեմ. էջ 202. հմմտ.
մո ա ա ռ եր։
ՄԱՂԱՂ
կամ
ՄԱՐԱԽ
«
հրձիգ»,
ունի մ ի ֊
ՄԱՂ
այն Բառ, երեմ* էջ 202 և 206*
երկու
ձևե֊
րէց
մին կամ միւսր
սխալ է։
ՄԱ՚ԼԱՂԻԼ.
անստոյգ բառ, որմէկ
անգամ
ունի
Կալիսթ. 68. «Հերակլէս
պատմուճան
յԱրկադայ
կաբելով
մազազեցաւ
ձեռօք
Փի–
լոքտետեայ
յարեան
վիշապին», (րստ Տաշ–
եան,
Ուս,
ստոյն
Կալիսթ. 200 յն.
համա֊
պատասխան
բառն է
ւէՕէՑ՚/յ^աՑ/)).
նՀԲ հա­
մարում է սխալ
գրչութիւն՝
փոխանակ
փա­
ղաղել
«
այրել,
սպառեր։
*
ՄԱՂԱՊ
«
մի տեսակ
ծաղիկ՝
երջանիկ Ա֊
րաբիայում»
Խոր. աշխ. 612 (ձեռ. տարր.
մաղաղ).
«
Եւղք
անոյշք ի նմա և
ծաղիկք
վեշտասան».
յետոյ
յիշում է 16 անուն,
որոնցից
երրորդն է
մաղապ.
ասելու
ձևից
երևում է որ կա՛մ
ծաղիկ է, կա մ անուշա­
հոտութիւն։
(
ԱԲ դնում է
մաղապ,
ՀԲուս.
§ 1922
մաղապ
և § 1943
մաղապ,
իբր թէ
տարբեր
բառեր
լինէին.
Քաջունի,
Գ. 154
\
միայն
մաղա պ ) ։
֊
Արաբ,
լ յ
^ լ ,
Մ13ւՅե
«
մի տեսակ ա֊
նուշահոտութիւն
կամ քրքում»
(
Կ ա մ ուս
Ա.
262),
Լ Յ
§ . 06Տ.ճեհճ. 64
և Խա.
Տէ.
§ 1411 կցեց արաբ, ձևին, սրահետ
միա֊
սին
յիշելով նաև սանս.
1301313031
x3,
յն.
ււօճձֆօ.%թՕ՝)՝. Պաակ. Խոր.
աշխ.
1877,
էջ 57 պրս.
013
ւՅե,
յն.
".
օՃա$0.%ՀՕ՝>,
լտ.
01313
ԵՅէհւ՜ԱՕ1
«
հնդկական
մի
բոյս»։
Հիւբշ. 270
յիշում է արաբ, և յն. ձևե­
րը,
համարելով
«
շատ
անապահով»։
նորայր ՀԱ 1926, 69 նոյն
րնդ արաբ.
ա3^1շե։
ՄԱՂԱ1), ո
հլ. (նաև սեռ.
֊
ի ,
բցռ.
– \ )
«
ներքին
կենդանական
մի հիւթ,
բալղամ»
Ագաթ. Եղն. Ոսկ. մ. ա.20. որից
մաղա–
սաոար
Պղատ. տիմ.
մաղասկ աթ
«
ընկնալոր,
լուսնոտ»
Ասող. Վրդն. ծն.
մ աղա ս ա յոյզ
Բժշ.
մաղասախոտ
«
մաղասը
բուժող
մի
բոյս»
Բժշ,
մաղա ս ային
(
նոր
բառ)։
նՀԲ լծ, թրք.
մա լ էզ
«
խմոր,
խիւս»։
յԱՏէւ, Օւշէ. 1<Ա1՜ճ6,
էջ 405 մեր
բառի
հետ է կցում
քրդ.
օ յ > և 0161326
«
գլխի
հարբուխ», որ անշուշտ
արաբ,
03213
ձևից է փոխառեալ և գործ
չունի
237
Fonds A.R.A.M