ՄԱԿ
233
0
ԱՈՁ
1
<
«
մաքոք)),
ֆրանս.
Ո3՝\ք6էէ6
«
մաքոք))
<Հլտ.
ՈՅ\ԴՏ
«
նաւ))
բառից,
ևն։ Աստ
այսմ
կարելի
է ենթադրել,
որ պրս.
յՏԼ*
1
ՈՅ-
1
<օ1(
«
մաքոք))
բառր
նոյնպէս
ծագում
է պհլ,
*1՜
Ո
31(
Օ
1(
«
նաւակ))
բառից,
որից
և
Փոխառեալ
է հյ.
մա կ ոյկ ։ —
Պրս. ատձ(ՕԿ.
«
ոստայնանկի
կկոց))
ձևից
են փոխառեալ
նաև
թրք՛
Ո16-
\
ճճ,
ն.
ասոր. ՈՂ՝ձԿ.՚ա.\ ՛Լրաց.
Հ-խ
մաքո,
հյ. գւռ,
մաքոք, մքոք, մքոլք,
որոնք
բոլոր
նշանակում
են «ոստայնանկի
կկոց)),
այս֊
պէս
նաև արաբ,
Հ ) յ Տ ֊ >
էՈՁեեսե
«
ըմպա
նակ (րստ
Տ^ՁՐՕՏ՚հ 2, 250
կկոցի
ձևով ը մ ֊
սլանակ).
2.
մի տեսակ
չափ
է», ասոր.
|,օ –ւ –.V֊ աՅ^ԱնՅ
«
ըմպանակ.
2.
մի
տե
սակ
չափ))։—Հիւբշ.
191։
ՀՀԲ
մակ
«
վրայ»
բառից։
—
ՆՀԲ
մա–
գուգ
(
իմա՛
պրս.
1
ՈՁեօ1<)
կամ
մոյկ
բառից։
Լ Ձ § . ՃՈ՚Ո
.
Տէսճ. § 1407
կր֊
ցում
է պրս.
Ո131«)1<,
արաբ.
Մ131ա1<.
և
ասոր.
ա31\ԱՀ|3
բառերին։
Պատահական
նմանութիւն
ունի ասոր.
^ ) ^ ֊ է ֊ < >
աՁեսէՁ.՝
«
նաւ»։
Հմմտ.
նաև
Ր606ՐՏ6Ո
\
Լ2
39, 378
և
ՒՅշաշետր 167։
Պատա֊
հական
նմանութիւն
ունի
ասուր*
1
X13–
եԱՈ՚Ա
«
նաւ, նաւակ»
1\1
սՏՏ–ճւ՜Ոօ1է. ճտՏ.
«
Յ ո ճ ա ե .
540։
ՄԱԿՈՆ
կամ
ՄԱԿՈՆԱՏ
«
ձախորդ
ձախող,
փուճ»
Հին բռ. նոյնը
գտնում
ենք Բառ.
ե–
րեմ. զանագան
ձևերով,
ինչ. էշ ՝188
մակօն
«
ձախող»,
էշ 202
մակողաա
«
ձախօղ
կամ
փցուն«,
էջ 212
միգօղ
«
ձախօղ»։
Ս՛ԱԿՐԻ
և
ՄԱԿ
«
կուսան»,
այսպէս
ունի
Բառ. երեմ, էջ 202. բայց տե
՛
ս
մաղկու։
ՄԱԿՐԻԱՑ
«
պատուիրան».
ունի
միայն
Բառ,
երեմ, էջ
202։
ՄԱԿՐԻՐԱՆ.
նորագիւտ
բառ,
որ մէկ
ան
գամ
ունի
Յհ. կթ. 314. Եթէ պաշտօն
մա–
կուրան
կուրանին
Մահմետի
հալանեալ
դարձցին։
Թերևս
կուրան
բառի
մ
յաւելուածով
աճած
ձևն է, որ շատ
սովորական
է
արաբերէնի
մէջ և կոչւում
է
1
ՈՅՏ
(1
Յ
1՜–1
աաւ1
(
միմ
տառով
աներևոյթ).
օր.
ՏՅ՚3(Խէ
կամ
ա Յ Տ ՚ՅճՅ է
«
երջանկութիւն».
(
Աճառ. Հայ. նոր բառեր
հին մատեն.
Ա. էջ 118),
*
ՍԱԿՏՐԱՅ
«
տաշտ
թրելոյ
զալիւր,
զհաց.
հսօհշ».
իբր նոր բառ
անի
Նորայր,
Բառ.
ֆրանս. 650 բ և 934 բ. նոյնր
կրկնում
է
Քա֊
ջունի, Գ. 156,
–
Յն.
ըօւՀՀթՅ.
«
հաց թխելու տաշտ», որի
ծագոլմր
տե՛ս
մած
արմատի
տակ
(8
օ1ՏՅՇ(|
597, 603, 6 1 3 ) ։ – « – .
ՄԱՀ,
ու
հլ. (կամ
նաև
֊
ո լ ա ն , –աւսմբ,
–
ունք, -ուանց)
«
մահ,
մեոնիլր»,
լայնաբար՝
«
կոտորած,
ջարդ, ժանտախտ,
ժանտամահ»
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ.
Բուղ. Կիւրղ. թ գ.
որից
մահաբեր
ՍԳր. Կոչ.
մահածին
Ագաթ,
մա
հակից
Ոսկ. եբր.
մահահանգիստ
Ագաթ,
մա
հաշունչ
Վեցօր.
մահապարտ
ՍԳր. Ագաթ.
մահարձան
ՍԳր.
մահկանացու
ՍԳր.
Ոսկ.
ես. Եղն. Եւս. քր.
դառնամահ
Եփր. խոստ.
ժանտամահ
Սերեր,
անմահ
Ագաթ,
կիսամահ
ՍԳր.
խայտ առա կ ամահ
Ագաթ,
կտտամահ
Ագաթ,
բռնամահիկ
ճառրնտ,
խաշնամահ
Մանդ,
խեղդամահ
հոր. Պիտ.
մահակապ
«
մահը կապած»
Մ. Մաշտ. 1714,
էջ 441.
մահալից
«
մահով
լցուած,
թշուառ,
մահկա
նացու»
Բանք իմ. 35 (երկուսն
էլ
նորագիւտ
բառ),
վաղամահուկ
Փիլ.
մահոյ
«
մահկա
նացու»
Եղիշ. առաք. 349
(
չունի
ՆՀԲ), ևն։
Բառիս
հնագոյն
ձևն է
մարճ,
որ մի
քանի
անգամ գործածուած
է Եփր. Վենետիկ
1832,
հտ. Գ. էջ 12, 20, 21, 62, 147, 257
(
տե՛ս
ՀԱ 1912, 177. չունի
ՆՀԲ)։
Հետաքրքրական
ձև է
մահինաբողբոջ
Նար. տաղ.։
նոր
բա
ռեր են
մահադդ, մահացութիւն, մահերգակ
ևն։
֊
Պատկանում
է հնխ.
քՈ6ք–
«
մեռնիլ»
ար
մատին,
որի ժառանգներն
են նաև
մեոանիլ
և
մարդ
(
ցեղակիցներր
տե ս այս
բառերի
տակ)։
Սակայն
շատ
պարզ
չէ թէ հյ.
մահ
բնի՞կ
է, թէ իրանեան
փոխառութիւն։
Իր ա֊
մենից
մերձաւոր
ձևերն
են սանս. ՈՂէկս–,
զնդ.
Ո191՜Յւ>>՚Ա–
«
մահ»,
հպրս.
Ա\քՅ֊11ՄՏ1^Ա
«
ինքնասպան»,
օսս.
1
Ո313է՛
«
մահ»,
գոթ.
ւՈՅՍՈ&ւ՜,
գերմ.
ւ^օւ՜Օ՛
«
մահ»։
Եթէ
սրանց
նախաձևր
դնենք
հնխ.
աքէս–, ՈՄէ^Ա–,
կըս֊
տացուի
հյ.
մարդ
և ո՛չ
մարհ։
Սրա
հ
ձայնր
բացատրելու
համար
կարելի
էր
ենթադրել
իրան.
*1
ՈՅ
՝
Թւ
՜3–
ձևը (հմմտ.
պ ա հ < պ ա ր հ <
Fonds A.R.A.M