ՄԱԿ
233
0
ԱՈՁ
1
<
«
մաքոք)),
ֆրանս.
Ո3՝\ք6էէ6
«
մաքոք))
<Հլտ.
ՈՅ\ԴՏ
«
նաւ))
բառից,
ևն։ Աստ
այսմ
կարելի
է ենթադրել,
որ պրս.
յՏԼ*
1
ՈՅ-
1
<օ1(
«
մաքոք))
բառր
նոյնպէս
ծագում
է պհլ,
*1՜
Ո
31(
Օ
1(
«
նաւակ))
բառից,
որից
և
Փոխառեալ
է հյ.
մա կ ոյկ ։ —
Պրս. ատձ(ՕԿ.
«
ոստայնանկի
կկոց))
ձևից
են փոխառեալ
նաև
թրք՛
Ո16-
\
ճճ,
ն.
ասոր. ՈՂ՝ձԿ.՚ա.\ ՛Լրաց.
Հ-խ
մաքո,
հյ. գւռ,
մաքոք, մքոք, մքոլք,
որոնք
բոլոր
նշանակում
են «ոստայնանկի
կկոց)),
այս֊
պէս
նաև արաբ,
Հ ) յ Տ ֊ >
էՈՁեեսե
«
ըմպա­
նակ (րստ
Տ^ՁՐՕՏ՚հ 2, 250
կկոցի
ձևով ը մ ֊
սլանակ).
2.
մի տեսակ
չափ
է», ասոր.
|,օ –ւ –.V֊ աՅ^ԱնՅ
«
ըմպանակ.
2.
մի
տե­
սակ
չափ))։—Հիւբշ.
191։
ՀՀԲ
մակ
«
վրայ»
բառից։
—
ՆՀԲ
մա–
գուգ
(
իմա՛
պրս.
1
ՈՁեօ1<)
կամ
մոյկ
բառից։
Լ Ձ § . ՃՈ՚Ո
.
Տէսճ. § 1407
կր֊
ցում
է պրս.
Ո131«)1<,
արաբ.
Մ131ա1<.
և
ասոր.
ա31\ԱՀ|3
բառերին։
Պատահական
նմանութիւն
ունի ասոր.
^ ) ^ ֊ է ֊ < >
աՁեսէՁ.՝
«
նաւ»։
Հմմտ.
նաև
Ր606ՐՏ6Ո
\
Լ2
39, 378
և
ՒՅշաշետր 167։
Պատա֊
հական
նմանութիւն
ունի
ասուր*
1
X13–
եԱՈ՚Ա
«
նաւ, նաւակ»
1\1
սՏՏ–ճւ՜Ոօ1է. ճտՏ.
«
Յ ո ճ ա ե .
540։
ՄԱԿՈՆ
կամ
ՄԱԿՈՆԱՏ
«
ձախորդ
ձախող,
փուճ»
Հին բռ. նոյնը
գտնում
ենք Բառ.
ե–
րեմ. զանագան
ձևերով,
ինչ. էշ ՝188
մակօն
«
ձախող»,
էշ 202
մակողաա
«
ձախօղ
կամ
փցուն«,
էջ 212
միգօղ
«
ձախօղ»։
Ս՛ԱԿՐԻ
և
ՄԱԿ
«
կուսան»,
այսպէս
ունի
Բառ. երեմ, էջ 202. բայց տե
՛
ս
մաղկու։
ՄԱԿՐԻԱՑ
«
պատուիրան».
ունի
միայն
Բառ,
երեմ, էջ
202։
ՄԱԿՐԻՐԱՆ.
նորագիւտ
բառ,
որ մէկ
ան­
գամ
ունի
Յհ. կթ. 314. Եթէ պաշտօն
մա–
կուրան
կուրանին
Մահմետի
հալանեալ
դարձցին։
Թերևս
կուրան
բառի
մ
յաւելուածով
աճած
ձևն է, որ շատ
սովորական
է
արաբերէնի
մէջ և կոչւում
է
1
ՈՅՏ
(1
Յ
1՜–1
աաւ1
(
միմ
տառով
աներևոյթ).
օր.
ՏՅ՚3(Խէ
կամ
ա Յ Տ ՚ՅճՅ է
«
երջանկութիւն».
(
Աճառ. Հայ. նոր բառեր
հին մատեն.
Ա. էջ 118),
*
ՍԱԿՏՐԱՅ
«
տաշտ
թրելոյ
զալիւր,
զհաց.
հսօհշ».
իբր նոր բառ
անի
Նորայր,
Բառ.
ֆրանս. 650 բ և 934 բ. նոյնր
կրկնում
է
Քա֊
ջունի, Գ. 156,
–
Յն.
ըօւՀՀթՅ.
«
հաց թխելու տաշտ», որի
ծագոլմր
տե՛ս
մած
արմատի
տակ
(8
օ1ՏՅՇ(|
597, 603, 6 1 3 ) ։ – « – .
ՄԱՀ,
ու
հլ. (կամ
նաև
֊
ո լ ա ն , –աւսմբ,
–
ունք, -ուանց)
«
մահ,
մեոնիլր»,
լայնաբար՝
«
կոտորած,
ջարդ, ժանտախտ,
ժանտամահ»
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ.
Բուղ. Կիւրղ. թ գ.
որից
մահաբեր
ՍԳր. Կոչ.
մահածին
Ագաթ,
մա­
հակից
Ոսկ. եբր.
մահահանգիստ
Ագաթ,
մա­
հաշունչ
Վեցօր.
մահապարտ
ՍԳր. Ագաթ.
մահարձան
ՍԳր.
մահկանացու
ՍԳր.
Ոսկ.
ես. Եղն. Եւս. քր.
դառնամահ
Եփր. խոստ.
ժանտամահ
Սերեր,
անմահ
Ագաթ,
կիսամահ
ՍԳր.
խայտ առա կ ամահ
Ագաթ,
կտտամահ
Ագաթ,
բռնամահիկ
ճառրնտ,
խաշնամահ
Մանդ,
խեղդամահ
հոր. Պիտ.
մահակապ
«
մահը կապած»
Մ. Մաշտ. 1714,
էջ 441.
մահալից
«
մահով
լցուած,
թշուառ,
մահկա­
նացու»
Բանք իմ. 35 (երկուսն
էլ
նորագիւտ
բառ),
վաղամահուկ
Փիլ.
մահոյ
«
մահկա­
նացու»
Եղիշ. առաք. 349
(
չունի
ՆՀԲ), ևն։
Բառիս
հնագոյն
ձևն է
մարճ,
որ մի
քանի
անգամ գործածուած
է Եփր. Վենետիկ
1832,
հտ. Գ. էջ 12, 20, 21, 62, 147, 257
(
տե՛ս
ՀԱ 1912, 177. չունի
ՆՀԲ)։
Հետաքրքրական
ձև է
մահինաբողբոջ
Նար. տաղ.։
նոր
բա­
ռեր են
մահադդ, մահացութիւն, մահերգակ
ևն։
֊
Պատկանում
է հնխ.
քՈ6ք–
«
մեռնիլ»
ար­
մատին,
որի ժառանգներն
են նաև
մեոանիլ
և
մարդ
(
ցեղակիցներր
տե ս այս
բառերի
տակ)։
Սակայն
շատ
պարզ
չէ թէ հյ.
մահ
բնի՞կ
է, թէ իրանեան
փոխառութիւն։
Իր ա֊
մենից
մերձաւոր
ձևերն
են սանս. ՈՂէկս–,
զնդ.
Ո191՜Յւ>>՚Ա–
«
մահ»,
հպրս.
Ա\քՅ֊11ՄՏ1^Ա
«
ինքնասպան»,
օսս.
1
Ո313է՛
«
մահ»,
գոթ.
ւՈՅՍՈ&ւ՜,
գերմ.
ւ^օւ՜Օ՛
«
մահ»։
Եթէ
սրանց
նախաձևր
դնենք
հնխ.
աքէս–, ՈՄէ^Ա–,
կըս֊
տացուի
հյ.
մարդ
և ո՛չ
մարհ։
Սրա
հ
ձայնր
բացատրելու
համար
կարելի
էր
ենթադրել
իրան.
*1
ՈՅ
՝
Թւ
՜3–
ձևը (հմմտ.
պ ա հ < պ ա ր հ <
Fonds A.R.A.M