ՄԱԿ
232
ՍԱԿ
մարկաթի
«
մածունի
մակարդ»
(
Ս՛առ,
\՝
բ֊\Ա.
^Յո.
էջ 165), կապադովկ.
\
ւԱա^ւ
«
մա­
կարդ»,
ւա՜Օէթ՚էօյււ^Օք
Տ
«
մածուն»
Լ\Լ^օ\\ձճճ,
I X Ծէ^թ.
է2
9 1
և
188
)
>
Մա կ արդա կ
տե՛ս
Արդ։
ՆՀԲ ուղիղ է մեկնում։
Հիւնք.
մակարդ
բառից է
Հանում։
ԳԻՌ,-Գրականից
է փոխառեալ
Ասլ.
խել­
քիդ Ա ագարթագը
«
խելապատա՜կդ»
ծաղրա­
կան բացատրութիւնր։
—
Բայց
ինչպէ՞ս
պէտք
է կապել
մակարդուն
Եւղ, «հարթ,
յղկուն»
բառը։
*
ՄԱԿԱՐԻ
«
երանելի»
Վրք– հց– ա. 485
(
չունի
ՆՀԲ). որ և
մակար
«
երանելի»
Բռ.
երեմ, էշ 201։
֊
Յ ն .
[1
^x^թ^0(;,
\
ւօւաթւօ. «երանելի,
եր­
ջանիկ»։
Վրք. հց. ա. 485 ևԱԲ դնում
են
յն.։
*
ՄԱԿԴԱ*ԼԻԱՅ
«
մի տեսակ
յունական
կե­
րակուր»,
նորագիւտ
բառ, որմէկ
անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Պղատ. օրին, 14.
«
Զի մակդաղիայ՝
որ է կերակուր
ինչ
ճար֊՛
պոյ, իւրաքանչիւր
ոք
բերէր»։
= 3ն.
\
Լ7.–Հն"ճւ& որ րստ
Ըճ՚Ոկ
նշ. «խը–
մորի զանգուած» և վկայոլած է
Դաղիանոս
բժշկից
(131—203 3.
Ք.). Պղատոնի
այս
հատուածը՝
որ
յունարէնի մէջ կորած է, բ ա յ էյ
պահուած հայերէն թարգմանութեան
մէջ
(
հմմտ.
Բ
1
ՅԽՈ
1
Տ
ՕԲ6ՐՅ,
Բ Յ Ո Տ
1883,
հտ. Բ.
էշ 269), տալիս է մեզ վեց դար աւելի հին
վկայութիւն
յունարէն
բառի
համար ևմի քիչ
տարբեր
նշանակութեամբ։
—
Աճ.
*
ՄԱԿԵՂՈՆ
«
մսավաճառանոց».
մէկ
ան­
գամ
ունի Եզն. իբր օտար բառ. կայ և սխալ
գրչութեամբ
սեռ.
մարկեղոսի
Սոկր. 110։
-
Յն
.
ււօ.%–ճճօ՝1
«
մսավաճառանոց»
բա­
ռից, որի ծագում ր տե ս
մակաղ
բառի
տակ։
—
Հիւբշ.
363։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
ՆՀԲ։
/"
ՄԱԿՆՏԱԿ
«
խեցեղէն
րմպանակ կամ
խոր»,
այսպէս
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էշ
202։
Այս բառը
մէկ անդամ
գտնում
եմ գոր­
ծածուած
Սրճ. չրչր.
էշ 185.
«
Պատառեաց
զինւորն
զկողն
(
Յիսուււի),
ուստի
արիւն և
ջուր կայլակեաց.
եթաց աջ թագաւորին
զե­
ղէգնն ի վտակ
արեան
իւր կողին և կենդանի
անուամբն
կնքեաց
գնա մա կնտակ ի ժա­
ռանգաւոր ի
դրախտին»։
Վերի
մեկնութիւնր՝
որ տալիս է Բառ. երեմ., բնաւ
յարմար
չէ
տեղին։ Ըստ իս վերոյիշեալ
տողր
աղճատ
գրչութիւն է, որ պէտք է կարդալ
«
կնքեաց
զնամակն
կտակ ի ժառանգաւորութիւն
դր–
րախտին»։
Քրիստոս
խաչի
վրայ
եղէգը՝
իբր
գրիչ,
իր կողի
արիւնի՝
իբր թանաքի
մէջ
թաթախելով,
կնքել է թուղթր և տուել
իբր
կտակ
իր խաչակից
աւազակին,
որպէս զի
ժառանգէ
դրախտր։
Սխալր
յառաջացել է
գնա
առանձին
բառ կարծելով
և երկու դ—երից
մէկր ջնջելով, իսկ
ի ժառանգաւոր ի դրախ­
տին
անմիտ
ձևր յառաջացել է «ի
ժառան֊
ւ.
դաւորուի»
պատուագրեալ
ձևի մէջ
պատիլր
րնկնելուց։
Թէ վերի
ս րբա գրութւին ր
ստոյգ
է՝ երևում է Սրճեցու
յաջորդ
երեսներից,
ուր
աւազակր
արդէն հասած
դրախտի
դուռր՝ իր
ստացած
«
կտակր»
պարզում է և
խօսակցում
հրեշտակի
հետ. «Ի խոստովանելն
իմ
զխա֊
չեալն Տէրի վերայ
փայտին... և
յորժամ
գրէր ինձ
կտակ ժառանգել
զաղին
(
էջ 193).
և ահա առեալ
կտակ ժառանգելոյ
զդրախտն
(
էջ 197). Առեալ
զկտակ
իմ քերովբէն՝
ըն­
թերցաւ
(
էջ 201 )։ — Իմ այս մեկնութիւնր
կա­
րելի է ստուգել
Սրճեցու
ասորի
բնագրից.
Ասսեմ. հտ. Ա. 325, թիւ 164 — 75, §
6֊
րդ
(
տե՛ս
Տաշեանի
Ցուցակր)։
—
Իսկ քքէ
որտե֊
ղի" ց հանելով
Բառ.
երեմ,
այս
մակնտակ
ձևին տալիս է «խեցեղէն
րմպանակ»
իմաս­
տը, սրահամար րստ իս աղբիւր է ծառա­
յած արաբ.
օ^ԼյԼԼտ
էՈՅգՈՅճՅ,
որ
Կամոլս,
թրք. թրգմ. Ա. 800 մեկնում է «սախսի,
խե­
ցեղեն
աման»։
—
ԱՃ.Հ
ՄԱԿ113Կ, ի-ա
հլ. «նաւակ,
կուր»
Գծ. իէ.
16.
Փիլ. Խոր. որից
մակուկաչու
Շիր. քրոն.
մակուկել
Մագ. թղ. 145.
նաւամակոյկ
Փիլ.
արգի գրականում
մակուկաձև, մակուկավար,
շո գ եմա կ ոյկ ։
֊
ն ո յ ն է ձևով պրս.
.
ձ|յ.Տ1օ 1է131<01է
«
ոս­
տայնանկի
կկոց, մաքոք»
բառի
հետ.
հմմտ.
թակոյկ
–
Հպհլ.
էՅեօ1<>
պրս.
±ձ ^ Հ ձ
էՅ^օե։
«
Կկոց»
նշանակող
բառերը
յառաջանում
են
«
նաւակ»
նշանակող
ձևերից,
օրինակ,
գերմ.
ՏՇեւքք
«
նաւակ. 2. մաքոք»,
ռուս.
116.1 »01
Ա>
«
նաւակ. 2. մաքոք»,
սերբ,
6
ւ1Ո
«
նաւակ»
Լ
Fonds A.R.A.M