223
ՄԱԹ
Ո1
՜32(13
>՚ՅՏՈՅՈ)
«
դէն
մազդեզանց
կամ
մազդեզական»,
պազ. ձ\Ո–\
V6հ-^
Ո
732
Լ1Յ;/–
ՅՏէ13Ո
«
բարի
դենն
մազդեզանց»,
յն, տա֊
ռադարձութեամբ՝
աօԼօծօԼՕ՚ՀՕՀ) (սեռ.
հոլով),
Փարսի
1
Ո
32
Լ1Յ^ՅՏՈ.
հնագոյն
ձևն է զնդ.
-
>))>-֊՝
Տ>
Հ յ ) ք >>
ա 3 2 ճ Յ
^ Յ Տ Ո Յ –
«
մաղ֊
դեզն, զրադաշտական»,
Ո132ճՅ^ՅՏՈ1–
«
մազ­
դեզական»,
Ճ36ՈՅ
Մ1
՜32
ԺՅ
>՚ՁՏՈ1Տ
«
դենն
մազդեզական».
բուն
նշանակութիւնն
է
«
Մա զղային
(
Արամազդին)
պաշտող»։
—
Հիւբշ. 190,
ՀՀԲ
մեկնում է «Արամազդայ
ազն»։
նՀԲ սրա հետ «որպէս և
մէզի տ ՝
ըստ
պրս. է կիրթ
յազանդն,
որպէս
ծծեալ
զամենայն
ուսումն
դենին, իսկ
մազտէ–
եսնան
է որմղդապաշտ»։
յստէւ, 26ո9տՕ.
223
բ ղնդ.
Ո132(1Յ;/ՅՏՈՅ–
ձևի տակ։
ՄԱԶԳԵԿԱՆ
«
ամսուայ
վեցերորդ
օրր». ու֊
նի միայն
Քաշունի
Բ. էջ 101 և Գ. 154, որից
առնում է նաև ԳԲ, վկայութիւնր
անյայտ է։
ՄԱ&ւԱ՚ՏՆ
«
մարմնի
յօշ ոտուած
կտորներ»,
նորագիւտ բառ, որմէկ անգամ
գտնում եմ
գործածուած
ԺԳ դարի մի
արձանագրութեան
մէջ, հրատ, Ալիշան, Շիրակ, էջ 34. «Գտի ի
խորագոյն
հորի քարաթաղ
արարած. ի մա֊
զորտնո
արենաթաթախ
մարմնոյն ոչ կարէի
ծանել
զնա»։
Ստոլգելի\
"
ՄԱԶՏԱՔԷ
(
դրուած նաև
մազտաք, մազ–
թաքէ, մազտաքի,
մազզիքի, մաստաքէ,
մազգ իկ )
«
ծամոն,
ձութ,
կիւ» Խոր. աշխ.
600.
Մխ. դտ. 326. Վստկ. 89,127, Միխ.
ասոր, 80. Անկ. գիրք առաք. 55
(
վերջինս
մազդիկ
ձևով),
«
հերձի
ծառը՝
որից
ծամոնն
է հոսում» Վստկ. էջ 143. (րնդարձակ
տե ս
ՏՇ1(Խ1
Մխ. բժշ. §
237)։
=
3
ն. ԼԼԱօճ՜Լ՚ղ «ծամոն»
բառից
փոխառ­
եալ. այս էլ գալիս է յն.
0.10100,(1)
«
ծամել»,
[1
^^է^5
«
բերան»
(
ծամող)
ձևերից,
որոնք
ծագում ենհնխ.
ւ՜ՈՕՈէհ–
«
ծամել»
արմատից
(
տե՛ս
801
ՏՅՇզ 613)։
Յոյն բառր
տարածուած
է շատ ուրիշ
լեզուների
մէջ, ինչ.լտ.
1՜
ՈՅՏէւ–
Օհն,
գերմ, ՒՀճտԱճ, ֆրանս.
1
ՈՅՏէ1Շ,
արաբ.
Հյ
ք\–֊օ.
յ
>
աՅտէոԱւ,
քրդ.
աՏէն&ա՝
նոյն նշ
։
—
Հիւբշ.
362։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ԳՒՌ.-ննխ.
մազզաքի,
Ջղ.
մազոաք,
Տվւ.
մաստակ,
Մշ.
մազզակի,
Ախց. Կր. Հճ. Տիգ.
մւոզդաքի,
Սեբ.
մւոզդաք,
Խրբ.
ԱազզԷքի,
Զթ.
մ էզդ է քի։
*
ՍԱԶ1՚ԱՅ
«
արտորայք,
շրջակայ
մշակելի
հողեր»,
յետին
ժամանակի բառ, հմմտ. Այ­
գին իւր մազրովն.
Արձ. 1243 թ. (Վիմ. տար.
85).
—
Զգեղն
Մեծոփ իւր մզրայիւքն. Արձ.
1291
թ, (Վիմ. տար. 133),
= Արաբ. ձ.Հ.յյ*
ւ՜Ո32ՐՅ՚3
«
արտ,
հանդ»,
որ ծագում է է^^յյ
^ ՜ ՛
՚
^օանել»
արմատից։
—
ԱՃ.
ՄԱԹ
«
հրամայական
կամ պատշաճ», ու­
նի միայն Բառ. երեմ, էջ 200։
"
ՄԱԹԵՄԱՏԻԿԱՆ՝
«
ուսումնական,
ուսող»
Եւս, քր. բ, արդի
դրականում
սովորական
են
մաթեմա տիկ ա
«
ուսողութիւն,
չափագի­
տական
դիտութիւններր»,
մաթեմա տիկոս
«
ուսողադէտ, չափագէտ»,
մաթեմա տիկ ա կ ան
«
ուսողական»
ևն։
֊
Յ ն .
ք10է&7)ԼԼ01՚Սէ,*Օ(;
«
ուսումնասէր.
2.
ու­
սողական,
չափագիտական.
3.
չափագէտ»,
գալիս է
(10
Լ&0<;,
ււՏէՑ՚/յւէՕւ
«
ուսում,
գիտու­
թիւն»
բառից, տարածուած
է բազմաթիւ
լե­
զուների
մէջ. ինչ. լտ.
1
ՈՅէհ6ւՈՅէ10ԱՏ
1
ֆրանս.
աՅւՈ61ՈՅէւգԱ6
ևն. ռուս, (չունենալով
֊0֊
= էհ =
= թ
ձայնր)
1 « 3 1
ա 3X11X3,
որից էլ Կովկա֊
սում յաճախ
գրւում է
մա տ եմասփկ ա։
Ուղիղ մեկնեց
նՀԲ։
ՄԱԹԻԼ
«
մանր
ոջիլ՝ մեծքան զանիծ»
կծ.
նար. (մէկ անգամ՝
իբրև
բացատրութիւն
բ ծ ի ծ
բառի)։
8
ս § § 6 , 8էւ–ց. 17,
ա
32, 78
փոխա֊
ռեալ է դնում
թուշ.
քՈՅԸ
«
ոջիլ» բա­
ռից,
հայերէնի
մէջ
–
իլ
նուազական
մասնիկ
է. հմմտ.
ոջ-իլ, կաթ-իլ, ահս–
֊
ի լ ։
ԲՅէւ
–
ԱհՅՈ7
ՀԱ 1908, 277
֊
ի լ
նուա­
զականով՝ լտ,
1
ՈՅՈ
(1
օ
«
ծամել»
բառի
հետ։
ԳԻՌ.-Բղ,
Մկ. Վն.
մաթիլ,
Ալշ. Մ շ.
մա–
տիլ
«
մանր
ոջիլ»։
Ս՚ԱԹՈԻԶ
«
կիսավայրենի
մի պտուղ է.
տճկ.
հօնա եմիշի,
լտ.
31՜
եսէսՏ»,
որից
մաթ–
զի
«
նոյնի
ծառր» Վստկ. 155. ունին
միայն
ՓԲ և ՀԲուս. § 1930՝
մաթուզի, մաթուզենի
ձևերով,
որոնք չկան
բնագրում։
Fonds A.R.A.M