2 1 8
տատանեալ»։
—
Հիւնք.
նեմել
բայից։
Մառ,
6
շ7)աա6յւետեա « 3&«յւ. օւբօ(քա...
11101
ե1,
էջ 19 կցում է վրաց.
Հո^Տ-Տռ
հոևմանի
«
փառք,
վ։այլիլ,
պլպլալ, վ ա ֊
րանիլ, տատանիլ»
բառին։
ԳԻՌ.— Ախց–
նօսալ,
Ալշ. Բլ. Մշ.
ոօջալ,
Սեբ.
ջօջալ,
Ղրբ–
եօո աալ
«
ճօճել,
շարժիլ».
—
արմատական
ձևր պահում է Երև. Տփ.
6
օո,
Ախց. Երև.
Տօնք,
Ջղ.
նօնկ,
Ննխ.
քօշք,
Ղրբ՛
Ոօժկ,
Վն.
նօնիկ
«
մանուկը
քնեցնելու
կախօրրան»,
—
նոյն
արմատից
ունինք նաև
6
օ6
Ախց. «մի տեսակ պար»,
հօհանակ
Ագլ.
Երև. Ղրբ.
(
վերջինս
ննա՚նակ,
նշա՛նակ
ձևով)
«
ճռռան»
(
ճիշտ
նոյն է Ցհ. իմ. ատ,
հօսանակ
կոչուած
գործիքի հետ, որ Ծաղ­
կազարդին
ճռճռացնում
են ),
ճօնկեթել
Վն.
«
մանկան
կախօրրանի
չուաններր»,
սօէւկտալ
Մշ. «նազելով
քայլել»,
սօոկտան
Մ շ. «նա­
զելով
քայլող»։
ՓՈԽ.-Վրաց.
3
™$°
Տօոի,
3"
^°^°
ս ո
~
նինի
«
գլորուող
աթոռ, մանկական
օրօրոց»,
Հո^ոՏ-ի
նոնոնաքի
«
ճախարակ,
բօս116»,
ն. ասոր.
յՕյՁՈՁ
«
շարժւող,
խախուտ»
(1
Հ.8.–
ոՅւաշտ՚ե,
ՃՑօօբշճօ–բ^շշ«. շյւօտ.
—
Շճօբտ.
ԱՃ7Շբ.
1
ՀՁ8Ճ.
հտ. 20, էջ
285)։
ՃՕՃ
«
սիրուն,
գեղեցիկ»,
ն֊որագիւտ բառ,
որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Մխ.
այրիվ. էջ 39, «Սեթայ
որդիքն
գունագեղք
և կարճամէջք
և կուռվիզք
էին, իսկ Կայե­
նին
մեռելերեսք,
բայց
ճաւճք»։ Այս կտորր
անշուշտ
ակնարկութիւն
է Ծն. զ. 2 հատ­
ուածի. «Տեսեալ
որդւոցն
Աստուծոյ
զդստերս
մարդկան
զի
գեղեցիկ
էին, առին
իւրեանց
կանայս
յամենեցունց
զոր րնտրեցին»։
Հա­
կասական
բ ա յ ց
շաղկապը՝ որ դրուած է
մե –
ոելեոես
և
Տօն
բառերի
միջև,
ցոյց է տալիս՝
որ վերջինը լաւ մտքով պէտք է
առնել։
ՃՕՇ
«
բամբասանք»
Կեղծ֊Շապհ.
էջ 59.
Քուչ. 110. որից
սօշալ
«
չարախօսել,
թշնա֊
մանել,
բամբասել»
Կոստ. Երզն, 135 (Ես
ղպնահար
եմ և ամօթով,
վասն
անգիտաց
զմեզ
ճօշալով),
յգ. սեռ, ձև է
եօշնաց,
որ
Սմբ. դատ, էջ 37 մէկ ձեռ. ունի
մ
իւսների
նախատանաց
բառի
տեղ։
Կենդանի է ար­
դի
գաւառականների
մէջ. այսպէս՝
նօշք
«
բամբասանք,
վէճ, կռիւ»
(
Ղազախ,
Մ ուշ,
Տփղիս),
նօշանք
«
բամբասանք»
(
Սշ.),
ն օ –
շել, նօշալ
«
բամբասել,
վատաբանել»
(
Մկ.
Մշ. Սեբ. Շշ. Վն, Տփ)։ — Տե՛ս
իմ Հայ. նոր
բառեր
հին մատ. Բ. էջ 59, նորայր, Բառ.
ֆր. 6։
*
Ճ 0 Շ , ի
հլ. (գրուած
նաև
հաւշ, շաւշ)
«
կուրծքի
զրահ, լանջապանակ»
Շնորհ, ե–
դես. էջ 27. այս բառի հետ նոյն է՝
*
ՃՍՇԱՆ (ի -ա
հլ, րստ նՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան
գրուած նաև
նաւշան, նուշան,
ջօշան,
և
ղաւղան՝
որ գրչագրի
սխալ է և
պէտք է ուղղել
ջալշան)՝
նոյն
նշ. Գր. եր.
Մարթին.
Լմբ. առ լև. տպ. 1865, էջ 239
։
Թլկր. 54. տե՛ս նաև
նաւշանիւաւ։
= Պրս. և արաբ.
*
13
ԱՏ
«
զրահի
Հա/–* ՚
օղակ»,
յՅԱ Տ ՁՈ
«
զրահ»
(
Կամուս,
թրք. թրգմ. Գ. 609), րստ Լտւ%.նաև
^
ՕՅԱՏՁՈ,
ՕՕՏՁՈ.
որից փոխառեալ
նաև վրաց.
<^;>3՚3;>6օ ջավշանի
«
զրահ»։—Հիւբշ.
279։
նՀԲ
պրս.
նէվշէն, նիւշիւղ,
յոգ.
Տիւ–
ւ|էշ, սէղ՚աշին,
որ է սիրտ և լանջք։
Ու­
ղիղ է
Լ Յ § .
ճաւ. Տէսճ. § 1398։
ա\\&
տ ա
8, 188
պրս. բառր
կցում է զնղ.
յ ՚ Ձ Օ XՏՁՈՁ
«
պատրաստութիւն,
զրահա–
ւորութիւն»
ձևին։
*
Ճ0ՇԻՐ
(
գրուած
է նաև
եալշիւ՝, շոշիր,
կօշիր.
սխալմամբ
նաաշիր
Վստկ. 208, շա–
անշիր, ջոխիր) «բՅՏէւՈՅՕՁ օ բ օ բ Ձ Ո Յ Ճ
կոչ֊
ուաւծ ծառր և նրա խեժը։
Գաղիան,
Բժշ.։
= Արաբ. ^Լ^Հօ.
)
Տ\՝ճԿ
նոյն
նշ.
(
տե՛ս
՚
ձՀՃՈՏ֊Կոճձշէ-ի
հաւաքածոյի
մէջ, ի
Գ12.ւՀ.Ի\
11, 326).
բառս արաբացեալ
է պրս.
յ ^ ձ ֊ Հ ՛
հոմանիշից,
որ ծագում
է պրս.
յ1Հ՜
§Ձ\ք
«
կով» և
*,
ՏՄ
«
կաթ»
բառերից և բուն
նշանակում
է «կովի
կաթ»,
այսպէս է կոչուած
սոյն
խէժը՝ իր կաթնա­
նման սպիտակութեան
համար։
Բառս գտաւ ու մեկնեց նախ
նորայր,
Բառ.
ֆրանս. էջ 875 բ,
որից
յետոյ
ՀԲուս. § 1918։
ճ օ ա
տե՛ս
ճատէ։
Fonds A.R.A.M