ՃՐԱ
217
ՃՍճ
հ ո է ՚ ր ա ք ,
Ակն. Խրբ.
ջիրաք,
Ասլ.
ջիրսւք, ջի–
ա",
Սվեդ.
ջրիւգ՛,
Ագլ.
6
ւ՝օյց՚.
նոր
փոխա֊
ռութեամբ
ննխ.
չիրախ
և խաչաձևմամբ՝
Ս չ.
ջիոսիւ։
Նոր բառեր
են՝
անՏ ոսց, ճրագան­
ցում, Տրագաւոր, Տրագդիր, Տրագթաթ, Տրագ–
լոյս, Տրագկալի, Տրագկպոց, Տրսւգպահի, 6ը–
րագվառ, ճրագվառոց, Տրագվաասնք, ճրագ–
տալ
«
փայլփլիլ»,
ճրագուել, ճրագուակալել
«
գիրանալ»
ևն։
ՓՈԽ.— Վերջաձայն
ք ֊ ի պատճառով
հայե֊
րէնից են փոխառեալ
վրաց.
Յ ^ * ^
0
Տրաէի,
թուշ.
3՛*՛*
^
ճրաք
«
ճրագ,
լամբ»
(
բայց
պարսկերէնից
են վրաց.
ոօ(ո4("օ չիրաղի,
Տօ^ձեօ
չիրախի
«
ճրագ»).-Կարաբուլակի
բարբառով
կայ
ճերակաի
«
պարարտութիւն,
ճարպ»
մեր
ճրագու
ձևից։
ՃՐԱՄՊԻՏ
«
վզնոց»,
մէկ անգամ
ունի Վրդ.
առակ. 134(մի ձեռ). ուրիշ տեղ գործած­
ուած
չէ։ Նոյն է սակայն
ճոպնդիկ
«
մի տե­
սակ
գլխազարդ,
պսակակալ
կամ պսակ
յոսկւոյ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 273։
ԳԻՌ.-
ճլպինդ
Երև.,
ջրպինդի
Տփ.«մի
մատ
լայնութեամբ
և մի թիս
երկարութեամբ
թաւշեայ կամ դիպակէ կտոր, որի վրայ կտր­
ուած
են կանանց
ճակատանոցի
ոսկիներր»։
ՃՐՈՐ
«
աղիք,
փորոտիք» կամ աւելի
լալ՝
«
խախացոց
ստամոքսի»,
նորագիւտ բառ, որ
մէկ
անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Առաք,
պտմ. 465, որ խօսելով
մի տեսակ
դեղթափի
մասին,
ասում է թէ ստացւում է
Շիրազի
մօտ
Շապանքար
լեռան
վրայ
գտնուող
մի
տեսակ
եղջիւրաւոր
անասունից.
«
Այն որ ու­
նի
զփանզահրն
ի փորն... ի մէջ
ճրորվին
կու
լինի ու կակուղ է»։ Իմ աստր
որոշելու
համար
հմմտ. ԳԴ, էջ 212 բ
«
կեավգէհրէ
(
§քՅ\ք2Ձհւ՜3) .
խարազայ. է քար ինչ որ գո­
յանայ
ի լեղւոջ կամ
ի խախացոցի
հնդկային
եզին, որ և յելանելն՝ է կակուղ և թոյլ
որ֊
պէս
զդեղնուց,
զոր կալեալ ի բերանի առ
վայր մի՝ կարծրանայ.
ունի
զգոյն և
զզօրու­
թիւն դեղթափի.
բայց չէ այնչափ
ազդու
որ­
պէս
զդեղթափ»։
«
Խախացոց»
նշանակութիւ–
նր
հանում եմ այս վկայութեան
համեմա­
տութեամբ, իսկ «աղիք,
վւորոտիք»
նշանա­
կութիւն
ր բառի
յոգնակի
գործածութիւնից
(՚
ճրոր-վի,
ինչ.
աչվի, ձեովի, ոտվի
ևն)։
ՃՓՆԻ
«
երիցուկ
ծաղիկը, փափատիա,
լտ.
շհՁ1ՈՁ61Ո61ւԱա (Խշ1թ16ՈՏ 801ՏՏ.
ռամաշկա»
(
ըստ
ՆՀԲ, Քաջունի և Տիրացոլեան,
(2
օոէ1՜1–
եսէՕ §
5 4 3 ) ,
«
դափնեվարդ,
օ16ՁՈճք6»
(
րստ
ՀԲուս. § 1915)
Գաղիան. Վստկ. 78, 81,
191.
Բժշ. գրուած է նաև
Տֆնի, ջիֆնի,
որոնց
մէջ
ֆ
ձայնր օտար ծագում է
ենթադրում։
ԳԻՌ.-Ըստ
Տիրացուեան
§ 341
ունինք
ծիփին, ծիֆին
Տր. (նաև
ծեփիկ
ըստ ՀԲուս.)
«
ւ՜հօճօճշոճւ՜ՕՈ ք ^ Ա ա ՕօՈ.»,
որ րստ Յա֊
կորեան,
Արևելք
1890
ապր. 27 է
«
լեռնա­
վարդ,
Ձ
2
ՁԱՁ,
Ամէրիգա
հանըմէլի»։
Ճ1)ք
«
մի տեսակ
քա՞ր»,
անստոյգ
բառ.
մէկ
անգամ
ունի Ոսկիփ. «Սեղան
նոր ի
պատուական
քարէ սեաւ
ճօբ»։
ՆՀԲ
դնում է «բառ
անյայտ»,
ԱԲ
«
քարի տեսակ
մր»։
*
Ճ0 ^ ՊԷ
«
հնղկրնկո
յղի
փոքր
տեսակը.
Ո1>՚ՈՏէ1ԸՁ օքքւՇւՈՁԱՏ»
Վստկ. 122. որ և
ՏավգպԷ
Վստկ. 117,
ճավզպուէ
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. § 1916,
֊
Արաբ.
\
յ.յյյ~
յ՚Ձ՚\ք2–1–եՁ\՚3
«
հնղկրն­
կո յզ»
(
տե՛ս
Տէշւոտշհոշւճօր
11,
329),
որ և
լ^յ-Հյյ–֊–
յ Յ ^ – ւ – հ Յ \ ^
(
Կա֊
մուս, թրք. թրգմ. Բ. 168)։
Ուղիղ մեկնեց նախ Վաստակոց
Գրոց
հրատարակիչր՝
էջ 252 և յետոյ
ՀԲուս։
ՃՕՃ
«
երկու
կողմ
շարժուիլ՝
երերալը»,
արմատական
ձևը ցոյց են տալիս ճօճ
«
շար­
ժում, շարժուն»
Արծր. Օրրել,
«
կախօրրան»
Զքր՛ սարկ. Ա. 55. որից
նօնիլ
«
երերալ, քա­
մուց տատանիլ,
նիզակների
շարժուելր» Վե­
ցօր.
Մծբ, Եղիշ.
նօնել
(
գրուած նաև
ճոնել)
Բ. մակ. ժա. 8. Եփր. թգ.
ճօճեցուցանել
Նիւս,
նօնան
Գնձ.
Թլկր. 53.
նօնեմա կ ան
Սե­
րեր.
198.
նօնանակ
«
ճռռան,
կարկաչա
յ,
շռնչանի
նման
մի խաղա/իք»
Յհ.իմ. ատ.
Կանոն, էջ 146. (նոր գրականի
մէջ
«
բշոճս
1
շ>>). նօնկտալ
Քուչ. 53.
նիզակաճօճ 9՝^.
տղ.
յօնաճօճ
Սիսիան.
յարաճօճ
Ադաթ, մի­
ջին հայ. ճօշ
տալ
«
երերալ»
(
իմա
Տօն տալ)
Ռլկր,
25. —
նոր բառեր
են
ՏօՏում, ճօճանա–
կաւոր, ՏօՏ աթոո
ևն։
Տէրվ.
ՃԱՁՈՈ. 5 3
սրա հետ է համե­
մատում
սանս.
բւ
՜
Ձ
-
^՚Այ
«
նետել, ար­
ձակել»,
բՐՁ-^սԱ-էՁ
«
յուզեալ,
ճօճեալ,
Fonds A.R.A.M