ՃՆՃ
Հնախ,
Գ. 21 & բնաձայնից,
օՀԲ
նընն–
ուել, Տնոուօղ, նՏուող, նիկ նանող
ձևե­
րից։
86
էէւօհ. ճ ո Շ Յ 67, 102
պրս.
Կ
.
ԱՈ-
յս51<
«
ճնճղուկ»,
Լ Յ
Օ 0 2 6
(
առ
Լ Յ §
Սք§6ՏՇհ. 766)
պրս.
§ԱՈյւ5ևէ
Մսեր
մագ.
Խմբագիր
չափածոյ
181
ո ը ՚ ն որ՛դ
յունկն։ յստէւ, Օւ<± 1\Աւճ6,
էշ 225
քրդ.
2
ՁՈ§1ս1<,
ռուս.
ա.քրյւ6»օւօ>,
Վրաց–
սոնղալի
թռչնանունների
հետ՛
Հիւնք.
նանն
բառից,
ԲցէքԱեՁՈ^ Տ յ \ 1,
106
ոանս
բառի
հետ՝
սանս.
ԸՅՈՇ
«
ոստնուլ,
ցատկտել»
արմատից,
որից
նաև
սանս.
03
ՈՇՅՈ11
«
մեղու»,
ՄէնէվիշԼան,
ՀԱ
1898,
90
մերժելով
այս՝
կցում
է
պրս.
յ յ յ կ *
0
Աք՜ս1
և
ձ^ձգ
ՕՅէՈՅ
(7՜
>)
ձևերի
հետ,
8
սէո6ք
ա շ ա
15,
4
ւօ
պրս.
Հճձտ֊ւՏ՜
եԱՈյսՏե՛
Բադրու֊
պանեան
ՀԱ 1907,
16
մերժում
է իր
ա–
ռաջին
մեկնութիւնր
և
դնում
է
հնխ.
ՃՔ
^՚Յ
«
թռչիլ»
արմատից
կրկնութեամբ՝
իբր
*
Ճ^ՕՈճ>՚՜օ1ս1<ՕՏւ
Մառ
\\
հ\\
1915,
835,
840,
0
ՈՕՈՕա.
36
X33.
29
և
ՀԱ
1921,
227
համարում
է
յաբեթական.
հմմտ. վրաց.
մնրինավի
«
սոխակ»
և
սիներսւկա
«
ւ՜Օւէշւտէ,
տրոքիլոս»։
—
Պա­
տահական
նմանութիւն
ունին
վրաց.
սվինսւա, սվինաակա, Տվինսա «քՅԱ\^6էէշ
ճ6 հ316,
շիկահաւ»,
կար.
Ոոնեվարա,
դիդ.
ո ե ո ույա ,
սվան,
կվիննա
«
ար­
տոյտ»,
սվան,
կվինն,
մինդ,
կվինչա
«
ճնճղուկ»,
սվան,
խինն, ունճ,
լազ.
շի նշ–
խինա
«
մի տեսակ
մեծ
թռչուն»,
կւԼի&շի
«
թռչուն»,
թուշ.
Տիվն «Տ6ՈՈ»,
արևել.
թրք.
6
ւՄ1€1գ
կամ
ԽտԽզ
«
ծիծառ»,
ՕԱՈՇԱզ
«
ծիօեռնակ»,
է
\
ո\ն
\
ճ
«
ճնճղուկ»,
եակուտ.
«
թռչնիկ»,
քրդ.
0
ս1<,
06\
դ1<
«
ճնճղուկ»,
ՕԱՕՇե
«
թռչնիկ»,
Հ
.
Հ1-
Հ.\Կ.
«
բՅՏՏ6ք6ՁԱ,
ճնճղուկ»,
ՕԱ
0
Յ
1
ՕԱ
«
վառեակ»,
վրաց.
շսնշխալի
« «
^ « Յ Տ ՚ հ
(
թռչուն)»
ևն, որոնց
մի
մասը
նոյնպէս
բնաձայն
է։
ԳԻՌ.— Արմատական
ննսոլղ
ձևն
են
ներ­
կայացնում՝
Ալշ. Մշ. Ալմ.
ենջուղ,
Ագլ. Ջղ.
սընջուխ,
Դվ.
նաննոլղ,
Մրղ.
էաւնջուղ,
Ասլ.
ջնջիլդ,
Պրտ.
ջունջիւղ,
Ակն.
ջնջօղ, ջինջօղ.—
ուկ
մասնիկով
աճած
են՝ Ախց.
Կր.
նընսը–
Ճ 6 Գ
ո
կ,
Մկ. Վն.
ննջղուկ
(
սեռ.
ենջըղկան),
Հմշ.
Տիգ.
ջընջղուգ,
Խրբ.
Սեբ.
ջնջըղուգ,
Ռզմ.
նընջղօկ,
Սվեդ,
ջրնքըղ
ոլ
Գ> ք
ո &
ք
ո
Դ ° Գ »
Զթ.
ջէնջղօգ, ջ էնջղո գ .–
(
ս ր ա նցից
Ասլ. Մրղ.
Գվ.
նշանակում
են ընղհանրապէս
«
թըռ–
չուն»).-առանձին
ձև ունին
Աչ.
ջանջուլուխ
և Խաշ,
ջոնջղուզ
(
շ–
ձայնով\)։
Նոր բառեր
են
նննղակ, Տննղիկ, սննղկարլիթ, ննռղաճաց,
ննսղկապաջաւ՝, նննղկերէն, նննղչոաւն, նըն –
նոսլաոտիկ
ևն։
ՓՈԽ.֊^ՅւՇԱէ2
ՀԱ
1921,
83
հայերէնից
փոխառեալ
է դնում
թրք.
ձ.Հ
,
յէԼ=– յՅՈ–
յ31՜՚\՚3
«
ճնճղուկ»,
որ արդէն
1073
թուի
մի
բառարանում
յիշուած
է. Ըստ
իս ո չ վստա­
հելի։
Նմանութիւնը
նրանից
է
միայն,
որ
երկուսն
էլ բնաձայն
են։
0
ՃՆՃՈԻԵԼ
«
ճռուողել»,
որից
քւնսուուլ
«
ճռուողող»
Միս,
խչ. (հրտր,
Բազմ.
1911,
264
բ). ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
= Բնաձայն
բառ.
նոյն
է
սնուհլ
ձևի
հետ,
որից աճած
է ռնգականով
միայն։
—
Աճ.
Այս
մեկնութիւնս
տե՛ս
ՀԱ
1899,
204
բ։
ՃՆՇԵԼ
«
ճզմել,
ճմլել,
սեղմել,
նեղր
գցել»
ՍԳր. Կոչ. որից
ննջեցուցանել,
՛
Եփր. վաշխ.
Փիլ.
լիւս.
Տնջութիւն
Եփր.
են. 82.
ննջումն
Առ,
որս. նչ. եզեկ. Երզն. ոտ. երկն,
գրուած
է նաև
նջնել
Արծր. Յայսմ. ապր.
22,
նոյ. 8,
փետր. 27. Տաթև. ձմ. հը. Վրք.
սեղբ.
ար­
մատական
ձևր գործածում
է
Զքր՛
սարկ. Բ.
128. «
Մնաց
ի վերայ
նորա
բազում
ևս
և
խնդրէին
ննջիւն
(
իբր թէ գործիական
հոլով)։
ՆՀԲ լծ.
սանձել, ցնդել։
Հիւնք.
շրն–
շել
բայից։
ԳԻՌ. — Խրբ.
ջնջիլ
«
գոռալ,
բզալել»
գործ
չունի այստեղ
և կապլում
է
սչել-ննչել (&իշ)
արմ
ատին։
ՃՆՉԱՆ
«
արգանդի
մասերից
մէկն
է»,
մէկ
անգամ
գործածուած
է յգ. ուղ.
սնչանունք
ձևով՝
Զքր.
կթ–
«
է՛
ծնանելն
մկանունքն
և
ճնչանունքն
տագնապին»։
ՃՇԳՐԻՏ, ի
հի «ուղիղ,
ճիշտ– շիտակ,
հա֊
լաստի»
Եւս* քր* Սերեր. Ոսկ.
յհ. ա. 45.
որից
են՝
նջ գ ո ոիւ
Եղիշ. Եւս.
նխ, աւետ.
6
ջգւ՝տել
Թուոց
իգ. 10,
Ոսկ.
մ. ա. 5, 7.
նջգրաեցուցանել
Իմ. Ժդ. 14.
սջգրտագործ
268
Fonds A.R.A.M