Ճ Ի Տ
202
ՃԻԻ
ԳԻՌ
Սրանից է
նեաոր
Խրբ.
«
ճռաքաղ
անող»,
հմմտ. նաև
նիռն
Ղրթ՛ «ազոխ,
չհա­
սած
խաղող»,
նուււ
ՆՀԲ «ճիռ,
փոքրիկ ող֊
կոյզ»,
ոոտիկ
Ակն. «ճիռ. փոքր
ողկոյզ»։
—
*
ՃԻՏ
«
վիզ, պարանոց» Վստկ. 198. Վրդն.
առ. էջ 253։
= Արաբ.
յ լ ^
&
յւձ
«
վիզ, պարանոց, և
յատկապէս՝
մանեակ
կախելու
մ ասր»
(
տե՛ս
Կամ ուսի
թուրքերէն
թարգմանութիւնր՝
Ա.
593)։
Ուղիղ
մեկնեց նախ Հիւնք։
—
ԲշԺտւ՜–
Տ6Ո,
Հայ. դր. լեզ. 142 հիռլ.
Տ013էհ,
կիմր.
յ ՚ Տ ^ \ \ ՚ ^ ( 1 Ժ
«
ուս» բառերի
հետ՝ իբր
բնիկ հայ, հնխ.
Տգւճօ–
ձևից։ Չի րնղու–
նում
Բօեօայք
2,
544։
ԳԻՌ—Ախց.
Երև. Կր. Ղրբ. Մկ. Տփ.
նիտ,
Հմշ. Պլ. Ռ.Սեր.
ջիդ,
Ասլ.
ջիդ, ջի*,
ոճերով
նիտ անել
Երև. Ղրբ՛ Տփ.
«
վիզն
ընկնել,
գրկախառնուիլ»,
նիտը կապել
Տփ.
«
բռնի
ընդունել
տալ» ևն։ Նոր բառեր են՝
ոիտապոկ
«
վիզը
փրցուած»,
սիտք
«
կօշկի
վիզր»,
ն ը –
տաոար, նտանոց, նտքաւոր։
ՓՈԽ.-Ուտ.
նիտ
«
վիզ»։
ՃԻՏԱԿ
«
մի տեսակ
մարգարտեայ
զարդե–
ղէն». մէկ անգամ
ունի Փարպ. ծ։
= Հնագոյն
*
նէտակ
ձևից, որ
ենթադրում
է պհլ. *Հ&խճ, որից և փոխառեալ
պիտի լի­
նի, ––֊Աճ.
ՆՀԲ
մեկնում է
նիտ-տակ՝
իբր «վզի
տակ» (շատ անյարմար,
որովհետև
նիտ
շատ
յետին
փոխառութիւն
է, և երկրորդ՝
նիտ
բառից
պիտի
ունենայինք
*
ն տա­
տա կ
և կամ
*
նտ ա կ )։
Հացունի, Պատմ.
տարազի 140 պրս.
6
իտ
«
գեղեցիկ
վիզ»
բառից։
ՃԻՐԱՆ, ի-ա
հլ. (բայց
յգ.
ն
հլ.
–
նունք,
–
նանց, –ն ա մբ ք )
«
մագիլ,
գազանի կամ գի­
շակեր
թռչունի
ճանկ» Եփր. վկ. արև. Վեց­
օր. 161. Կիւրղ. ղկ. որից
ճիրանաւոր
Վրդն.
ծն,
–––
Հնագոյն
*
նէւ՝ան
ձևից
ծագած
Հիւնք.
պրս.
Տ1ւ՜ՅՈՅ
«
առիւծային»
բառից։
ՃԻՐԳՆ
«
վտանգ»,
ունի
միայն Բառ. երեմ,
էջ 198։
ՃԻԻ
«
ոտք, թաթ կենդանեաց,
սմբակ»,
ու­
նին
միայն ՋԲև ԱԲ. առանձին
գործածուած
չէ. (յոգնակի
ձևով կայ միայն
մհյ.
նվերն
Վստկ. 222.) որից
երկանիւ
«
կճղակաբաշխ»,
մենահիւ
«
միակճղակ»
Իրեն. հերձ. 169 (տե՛ս
Վարղանեան ՀԱ 1910, 301 )։
Ցճէէւօհ. 2 1 ա Օ 1850,357
սանս.
էհ^Ա
«
չուել,
երթալ»,
որ մերժում է
Լտւ§. Խա.
Տէսճ.
§
1393,
որովհետև
իրանեանում
նոյն
բառն
ունի
նախա­
ձայն
տ.
պրս.
ծԱճՅՈ
«
երթա/,
չուել»։
ԲՅէ ա եՅո ; /
ՀԱ 1908, 152 յն.
Տւտյաւ
«
փախչիլ»,
ՕէՏթՕւ;
«
փախչող,
արագըն­
թաց»
բառերին
ցեղակից
է դնում։ —
Թաթարական
լեզուախմբում
կայ
յ–~–գ
ձևը, որ գտնում եմ
Ք6հէ1ւՕ§–/ք
հաքու֊
տերէն
բառարանում
(
ՕեշՐ ճ16 ՏթքՅշՒւ6
ՃՇՐ յտւաէշՈ,
Ա. Պ. 1851 )՝
Տ3է9
«
յոտրն֊
կայս, հետևակ»
բառի դէմ
համեմա­
տութեան
բերուած.
––
և֊ը պէտք է
կարդալ
երևի
յ 6 ^ 6 .
թ
ա
յ ց մեր բառր
սրա հետ չի կարող կապ ունենալ,
որով­
հետև
յիշուած է Չ, Դ
ա
րից
(
տե՛ս
Ակին–
եան ՀԱ 1910, էջ 205ա), ուստի և ն ը ֊
մանոլթիւնը
պատահական
է։ Այսպէս է
նաև
չին, Աձք) կամ 0
6
ւ30
3
«
ոտք»։
ԳԻՌ.֊•Ալշ.
Երև.Կր. Մկ. Մշ. Ջղ՛
Տիվ,
Ննխ.
Պլ. Ռ. Տիգ.
ջիվ,
Հզ.
ձիվ>
զանազան
առումներով,
այնէ «1. մարդու կամ անա­
սունի ոտք. 2. հալի թև կամ ոտք. 3.
մար֊
դու թև», իսկ Սեր.
ջիվ
«
ցայլք»։
—
Նոր բա­
ռեր են
նա աճան անել
Երև. Շլ.
«
յօշոտել»,
Տվտել
«
հալի
ոտքերից
քաշելով
պատռել,
փետրատել,
փրցնել»,
որի սաստկականն
է
նվատել.
գրուած է
նվրդել
ձևով ԺԶ գարու
վկայաբանական
մի տաղի
մէջ. «ճ
րվրրդեց
զօղն
անկըճէն,
արիւնն ի վրայ
յուսին գը–
նաց». Նոր վկ. էջ 380։
ՃԻԻ
«
ընկոյզի
կճեպ», նորագիւտ բառ, որ
մէկ
անգամ
գտնում եմ գործածուած
Լծ.
Նար. իր. «Որպէս
փուշ րնկուզն, որ ճուով և
կնճեպով
արտաքոյ
զարդարեալ
երևի և մէջն
սին է», Գրծ,
նուով
ձևից կարելի է ենթադ­
րել
ուղ.
նիւ
կամ
նա.
մին կամ միւսր
սխալ։
0
էճԻԻ
«
ճիչ, ճիկ»,
հնից աւանդուած չէ,
Fonds A.R.A.M