ՃԻՃ
հրմիլ
«
Ժլատութիւն
անել» Ոսկ. կող. 1, է՝/
529
և մ. բ. էջ 447 (յն.
|1է*թՕ*ՕքՏԱ>.
ձեռա­
գիրն
ունի բաղաձայնների
խճողմամբ՝
հ ո ղմ –
հըմհիցին.
ՆՀԲ դնում է
հղհմհիլ, հղմհմհիլ,
իսկ
հրատարքսկիչր
իրաւամբ
ուղղում է
հղհմիցին).
«
ծերութիւնից
թառամել,
կնճռիլ,
քաշուիլ»
Պիտ. «ճշդել»
Մագ. գամագտ.
(
գրուած
հմղհել.
տե՛ս
Նորայր,
Բանաս.
1900,
135).
այստեղ է պատկանում
նաև
հղհասիրտ
«
փոքրոգի,
սիրտր
ճղճիմ» Սի­
րտք,
ժդ. 3 (յն.
\
ււ*թօճձ*ՀՕՀ.
վերինների
համեմատ
ուղղելի
Տղմասիրտ
կամ
աւելի
լաւ՝
հղհմ ա ս իր տ ) ։
ՆՀԲ
«
հիզմ ,
որպէս
զճիղ
իմն,
յորմէ
և
սոսիւք»։
Վերի
բառերի
նշանակու­
թեանց
ստուգութեան
և ձևի
սրբագրու­
թեան
համար տե՛ս
Հ. Ա.
Վարդանեան
ՀԱ
1911,
692։
Կայ և քրդ.
սըրմ
«
կա­
կուղ», որ յայտնի չէ թէ ի՚նչպէս
պէտք
է կապել
մեր բառի
հետ։
ԳԻՌ.-Պահուած
է միայն ՛կթ
հղմ ա ՛ –
զ է ՚ ն ք ՛ ( < սիւլմ– Ւ աղիք )
«
նրբաղիք,
բարակ
աղիքներր»
բառի
մէջ։ — Նո՞յն է արդեօք
Եվ.
հմլի,
Խթ.
հմլիկ,
Դվ.
նմօլիկ
«
փոքրիկ,
մատղաշ»։
ՃԻՃՆ
«
միշտ, ստէպ»
Վստկ. էջ 1 (Եւր
տէրն ստէպ
(
այլ ձ.
հինն^
հայի ի յինքն և
կառկուռ
երթայ
տեսանէ և պէտ
առնէ).
Ամբ. դտ. 101 (Եւ զայս
ճիճն կարդալ
պարտ
է ( ա յ լ ձ.
ի ժիր).
Անսիզք 35 (ճիճն
հանդի­
պած
)։
0
Ճ Ի Ճ ՌՈՒՆՔ
«
ծիծառների
ճվճվալը»,
ունի
միայն ԱԲ. մէկ անգամ
գտնում եմ գոր­
ծածուած
Ոսկ. հռովմ. 341. «Աճիճռանսն
ծի–
ծառանցն
լուիցեմք»։
= Բնաձայն
բառ.
հմմտ.
սիկ– նիշ, հաոող,
ոսուհլ
ևն։ — Աճ.
8
իմ
տե՛ս
Կիմ։
"
ՃԻՄ
«
հողի
գուղձ»,
ունի
միայն
Բառ. ե֊
բեմ. էջ 198, որ մեկնում է «կունծ»
(
գւռ.
(
յունձղ).
կենդանի է արդի բարբառների
մէջ՝
զանազան
ձևերով, այսպէս՝
սիմ
Երև.,
հումն
Գնձ.
Ղրբ–։
հումք
Գնձ. է.
Ղզ–
֊՛
լ–
նաև ուտ.
Տում
«
գուղձ»։
–
Չաղաթ.
ս ա
«
գուղձ,
Ա&բո՚ե»
(
տե՛ս
Տ^ԶՁՐՕՏէ
1,
487)։–
Աճ.
200
ՃԻՉ
ՃԻՇԴ, ի
հլ, «ուղիղ չափով, ո՛չ աւելի ո չ
պակաս»
Բուզ. ե. 7. «ճշտութիւն»
Բրս.
ճգն.
որից
հշդիւ
(
կամ նաև
հշդով)
«
ճիշտ ու
ճիշտ,
ուղիղ»
Դ. թագ. իգ. 35. Եզն.
(
սխալ
գրուած
ձևով՝
ճշդիւք).
Եւս. քր. Կոչ.
«
խնա­
յելով,
կծծիութեամ
բ»
Նար.
ճշդել
«
ճշտել,
ճշմարտել»
Բ. մակ.
բ. 29.
«
ժլատութեամբ
վարուիլ»
Բ. կոր.
թ. 6. Առակ. ժա.
26.
Մանդ,
ճշդութիւն
«
ուղիղ չափը»
՚
Իատ. ե. 15.
Կոչ. «ագահութիւն,
ժլատութիւն»
Աիր.
ժա.
18.
ճշդապահանջ
Ոսկ.
գծ.
ճշդավաճաո
Ելա֊
գըր. ևն։ Գրուած է
ճշդութեամբ
Տիմոթ.
կուզ,
էջ 201. արևմտեան
գրականում
րնղունուած
է
հիշդ, հշդել,
իսկ արևելեան
գրականում՝
ա, ճշտել
ևն, ուր
ա
աւելի
համապա՛­
տասխան
է նախորդ
շ ֊ ի ն
(
հմմտ.
միշտ,
վիշտ, կեշտ, տաշտ, դաշտ, վաշտ
ևն)։
Նոր
բառեր
են
ճշդապահութիւն, անհշդապահ
ևն։
Տէրվ.
ՃԱՁաւ. 9
և Նախալ. 71 հնխ.
\
ճ, \Ճհ\
«
քննել»
արմատից
է
դնում
սանս, և զնդ.
01,
հյ.
*
քին, քննել, դըն–
նել,
լտ.
գԱՁ6–Տ–0, զԱՅՇ-ւ՚-Օ
«
խնդրել»,
որ
«
նոյն
1
^1
արմատէն
է
Տ
սահմանա­
տառով աճած,
որուն
լծորդ
կ՛երևան
6
իշ–դ
և թերևս
հշ-մա ւփ տ » ։
Հիւնք. լտ
յԱՏէսՏ
«
արդար,
ճիշտ»։
թիրեաքեան,
Պատկ. աշխ. գրակ, էջ 200 պրս. հ^^տ.
յԱՏէ
«
քննութիւն»։
Ծաղկաքաղ ՀԱ 1897,
318
պրս.
Օ-^֊տ– ՕԱՏէ
«
արագ, աշ­
խոյժ»,
Մառ.
3 8 0
11, 300
երր,
ՁՓ՚Օ Գ
ս
^ ՛
ասոր.
յ յ ^ օ յ Ձ
զսՏէ՜Ձ
«
ճշմարտութիւն»
բառերի
հետ, թերևս
փոխառեալ
ասորականից։
3.
Գ.
Մ.
Պատմ. գրակ. 16 ճապոն.
Տ ի ց ։
0
| ՃԻՉ , ի, ո
(
յետնաբար
նաև
ի-ա
հլ.)
«
կանչ,
բարձր
ձայն, մանաւանդ
ողբի և լա­
ցի»
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ. յհ. բ. 17. Ելագր.
որից
ճչել
ՍԳր.
ճչիւն, ճչումն
Եղիշ. Մանդ.
Յհ. կթ.
բարձրանիշ
Շիր. Եղիշ. Գ. էջ 44.
առանց
սղման՝
հիշել
Խոր. պտմ.
հռիփ,
Բրս,
մրկ.
հիշտել ( < * 6ի չ տ ե Լ )
«
մկան կամ
հալի
կանչել» Վստկ. 13.
ճիչկան
«
բօթաբեր,
գուժ­
կան»
Ուռհ. 99, 256,
348.
ճիչկանք
«
գոռում
գոչում»
ԱԲ. որ և
հաչ
«
գոչիւն»
Յհ. կթ.
195
(
Մաշտոց
կաթուղիկոսի
թղթում),
270.
հինհ
Վրդ.
առ. 20, 194,
հինչ
Վրդ.
առ.
194։
նիշ
Fonds A.R.A.M