լիւր», վար.
ա հի ,
կուր,
ահէ ,
կայ.
ա ն ի
«
ցո­
րեն եղէն»։— Աճ.
Լ ձ § . Սւ՜ք^ՏՇհ. 4 8 6 ա շ ա ր ա յ
բառի
հետ
ՇՁՐ
արմատից։
ԳԻՌ.-Գոր. Ղրբ–
հ ա ՛ ն ա ր ,
Երև.
ա ՛ ռ ար,
Ալշ.
ա ն ա ռ
«
հաճար». Տփ.
ա ՚ ն ա ր
«
հատիկ»,
որից նաև Ղրբ–
հ ա հ ա ր ի ն ա ծ ե լ
«
շատախօ–
սել, շաղփաղփել»,
հմմտ. Երև.
ձ ա ւ ա ր ա ն ե լ
«
դատարկաբանել»։
ՓՈԽ.-Վրաց.
ս ա ա ր ա
«
ձաւար»։
ՀԱՃԱ Ր ,
առանձին
չէ գործածուած,
բայց
սրանից
ունինք
հ ա ն ա ր ի
«
անտառային
մի
մեծ ծառ, հշէւ՜Շ» Մխ. առկ. Խոր.աշխ.
ոա–
ն ա ր ո ւ կ
«
մի տեսակ ծառ» Ագաթ,
հ ա ն ա ր ա –
ծ ա ռ
«
հաճարի»
Խոր. աշխ. 611. առանց &
նախաձայնի՝
ա ն ա ր ի
«
եղևնափայտի
կամ
մայր փայտի մի տեսակ» Պղատ. օրին. 118
(
տպ.
ո ա ն ա րի ,
րստ նՀԲ
ա ն ա ր ի ) ։
ԳԻՌ.-Շշ.
ա ՚ ն ա ր
«
անտառային
ուտելի
մի
պտուղ Է», Լ. Ղզ– Ղք–
ա ն ա րի, ա ն ա ր ք ի ,
Ղրբ–
Է.
ո ա ն ա ր կ ի ,
Հմշ.
ա ժ ր ի
«
անտառային
մի
մեծ ծառ.
քՅ§՚ԱՏ
Տ 1 ^ 3 է ւ Շ Ա Տ ,
ռուս.
6
^ « ՚ ն » –
վերջին ձեր բացատրելի
Է իբր
ճ ա ն ա ր ի > ա–
ն ա ր ի > ա ն ր ի > ա ժ ր ի ։
Հ Ա Ճ ԼԷ Ք
«
հարս ու փեսի նստած
գահաւո֊
րակր». նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ դրա­
նում եմ գործածուած Տաթև. ամ. 202. «Յոր­
ժամ արտաքս
ելանեն
յեկեղեցւոյն
հարսն
լինի ի ձախ կողմն փեսային, և յորժամ
նըս–
տին ի բարձր տեղւոջն՝ զոր կոչեն թախտ
կամ հաճլէք, փոխէ և յաջ կողմն
նստուցանէ
զհարսն»։
Հ ա ճ կ ի ր ա կ
տե՛ս
Կակժիրակ։
ՀԱՄ, ո
հլ. «համ, ճաշակ. 2. ախորժելի
համ, անուշութիւն,
քաղցրութիւն,
3.
ախոր–
ժելիոլթիւն
(
որևէ առարկայի,
զբաղմունքի,
խօսքի, գրքի ևն)» ՍԳր. Ոսկ.
յհ. ա. 2, 8.
«
չափաւորութիւն,
բարեկարգութիւն,
կարգ-
կանոն» Ոսկ. մ. ա. 21. եփես. 815, տիտ.
եբր. որից ունինք՝
հ ա մ ե ղ
Պիտ.
ա ն հ ա մ
Վեց­
օր. Եզն. Ոսկ.
հ ա մ ե ղ ա հ ա մ
նար.
ա ն հ ա մ ի լ
«
համր կորցնել» ՍԳր. Ոսկ.
ա ն հ ա մ ո ք ս ե լ
Վրք.
հց.
հ ա մ ա հ ա մ
«
անուշահամ
բան»
Մանդ.
Յճխ. էջ
69,
108, 131.
հ ա մ տ ե ս ե լ
«
համը նա­
յիլ» Վստկ.
ք ա ղ ց ր ա հ ա մ
Ադաթ,
բ ա ր ե հ ա մ
Խոր.
ս ր բ ա հ ա մ
Ագաթ,
բ ա զ մ ա հ ա մ
Վթք. հց.
գ ի ն ե հ ա մ
Զքր. կթ.
ե ր կ հ ա մ
նիւս. երգ. Երգն,
մտթ.
417.
դ ա ռ ն ա հ ա մ
Շնորհ,
դ ժ ո ւ ա ր ա հ ա ­
մ ո ւ թ ի ւ ն
Վրք. հց.
ե ղ ե ռ ն ա հ ա մ
ճառընտ.
ժ ա ն գ ա հ ա մ
նչ. եզեկ.
ժ ա ն տ ա հ ա մ
Երեմ. իդ.
2.
լ ե ղ ա հ ա մ
Կոչ. Մծբ.
խ ա ն ձ ր ա հ ա մ
Վստկ.
ծ ծ մ բ ա հ ա մ
Մխ. երեմ,
կ ր ա հ ա մ
Մխ. երեմ,
ևն։ Արմատի
«
չափաւորութիւն»
նշանակու–
թիւնից են ածանցւում
հ ա մ ո յ
«
կանոնաւոր,
չափաւոր բան» Ոսկ. եբր.
հ ա մ ե ս տ
«
պար­
կեշտ, չափաւոր,
հեզ,
հանդարտաբարոյ»
Փիլ. Պիտ. Խոր. (կազմուած է
–
եստ
մասնի­
կով, ինչպէս ունինք
զգ ա ս տ ,
նոյնր գալառա–
կաններում
–
ա ար
մասնիկով
տալիս է
հ ա ­
մ ա լոր
«
հեզ, խոնարհ, խելօք» Ախք. Պլ. Վն.
Ատ. Տփ),
հ ա մ ե ս տ ա բ ա ր ո յ
Մաշա.
705.
հ ա ­
մ ե ս տ ա փ ա յլ , ա ն հ ա մ ե ս տ ո ւ թ ի ւ ն , ա ն հ ա մ ե ս ­
տ ա բ ա ր
(
նոր բառեր), իմաստի
զարգացման
համար հմմտ. լտ.
Տ 3 թ 6 ք 6
«
համ
ունենալ.
2.
րմբռնել, հասկանալ,
գիտենալ»։
ԳԴ պրս.
ք<ա1
«
երանգ, որպիսու­
թիւն, համ» բառից։ նՀԲ
հ ա մ
«
չափաւո­
րութիւն» ձևի դէմ դնում է «որպէս ռմկ.
կ ե ամ, կ է մ ,
լկամ, սանձ», իսկ ՋԲ մինչև
անգամ իբրև առանձին բառ նշանակում
է
քքհամ,
կեամ, լկամ, սանձ»։
Չուբինով
հ ա մ
«
ճաշակ» բառի հետ
համեմատում
է վրաց.
գ ե մ ո , գ ե մ ո վ ն ե բ ա
«
ճաշակ,
համ»,
գ ե մ ե բ ա
«
ճաշակել,
ճաշակելիք,
ճաշակելեաց
զգայարան»,
որի դէմ
6
ւ–0ՏՏ6է, յ ճ տ .
1834,
369—405
դրած է
պրս.
և 1 տ
«
կամք,
քիմք»։
^ՅՈ^Ո^, Տէ.
–•
կա.
31
հ ա մ
տես
հ ա մ ե մ ։
Հիւնք.
հ ա մ ,
հ ա մ ե ղ , հ ա մ ե մ
հանում է յն.
ձս.աս.(»է
բառից։
Ա ճ 6 Ո , Ճա1. ՏէսԺ.
67
իբր բնիկ
հայ կցում է լտ.
Տ 3 թ 6 ք 6
«
ճաշակել»,
Տ Յ բ Օ Ր
«
համ», մբգ.
6
Ո է – Տ 6 ե 6 Ո
«
համտե­
սել», հբգ.
Տ Յ ք
«
հիւթ» բառերի հետ. հայը
դնում է
Տ Յ բ - ա Օ
նախաձևից,
որ կազ­
մուած է հնխ.
Տ Յ բ –
արմատից.
ա Օ
մաս­
նիկով։ (Այս մեկնութիւնը
ընդունում են
^ ձ 1 Ճ 6
676
և
Բ օ ե Օ ւ - Ո ^
2, 45.
բայց հնխ.
Տ Յ բ - ա Օ
պիտի տար հյ.
*
հ օ մ ) :
Շ հ Յ Ր –
թ 6 Ո է 1 6 ք
1
Ր
25, 250
բուն
նշանակութիւնը
դնելով «հիւթ»՝ հանում է հնխ,
բ օ
«
խը–
մել» արմատից,
–
ա0
մասնիկով։
Fonds A.R.A.M