1 8 4
Ճ Ա Ն
րի՝ որ է չինարի),
Բ. 84 (յայն
կողմն
ճան֊
տարի
ծառոյն)։
֊
Պրս. բառ է, րստ վկայութեան
Կիրա֊
կոսի. նոյնը վրաց. ֆ-Տզ-ՀէՕ
ճ ա ն դ ա ր ի
«
սօ­
սի, չինար»
(
Չուր.
2
1702),
«
բարտի»
(
հս–
8 6 8 & 0 5
Ն
Էջ 267 բ), ափխաղ.
ա ե ա ն դ ա ր ։
Ըստ ՀԲուս. «սօսի
ծառն Է պրս.
լեզ­
ուաւ»։
Պրս. Է համարում
նաև Աճառ.
Հայ. նոր բառեր
հին մատ. Ա. 79։
ԳԻՌ.— Տփ.
ս ա ն դ ա ր ի
«
բարտի»,
Մշ.
ճ ա ն –
դ ա ր
«
գերան».
—
նանդարի
իբրև
«
սօսի»
յիշ֊
ւում Էնաև Հովիւ 1906, 430,
Ճ Ա Ն ԴԻ
«
մի տեսակ
բոյս», մէկ անգամ
յի­
շում է Մխ. առակ, խէ՝ իբր արջի
սիրական
մի ուտելիք. «Ո՛ խռբու և ճանդի, ո րքան
բարի եք որովայնի»
(
ասում է
արջը)։
ՆՀԲ կցում է
ն ա ն դ ա ն
փայտի հետ,
բայց կասկածում
է որ լինի «ազգ
սրն֊
գուբի, որպէս
յն.
30
Լ՝յԽՀ
լտ.
Տ Յ Ո ճ ^ » ։
ՀԲուս. § 1849 կցում է գւռ.
ն ա ն դ ո ւ կ
«
վայրի
ստեպղին» և նրան էլ նոյն նը–
շանակութիւնն
է տալիս։
(
Ազգ.
Հանդ,
է. 300 ունի
հ ա ն դ ա կ
է.
«
ե ւ ՜ օ ա Ա Տ
Տ 6 0 3 -
ԱՈԱ Տ
բոյսը»)։
*
ՃԱՆԿ
կամ
ՃԱՆԳ, ի- ա
հլ. «կեռ,
սուր
և ժանևոր
գործի, կամ նաև թռչունի և գա­
զանի
մագիլ,
ճիրան»
3
այս մ. Խոր. աշխ
Վանակ, հց. Լաստ, որից
ճ ա ն կ խ ո տ
«
գետ֊
նի փիճի
բոյսր»
Բժշ.
ճ ա ն կ ճ ա ն կ ո տ
«
շատ
ճանկերով»
Վանակ,
հց.։
= Պրս.
(
ձԼնտ.
Օ Յ Ո §
«
թռչունի
մագիլ,
մարդու
ճանկ, կեռ, կորացեալ,
թեքեալ»
որից փոխառեալ
եննաև արևել. թրք.
Լձյ՚էօ.
Օ Յ Ո զ Յ
«
ճանկ,
մագիլ»,
^է&Ա.
0 3
Ո § Յ
1 (
«
միս
կախելու
կեռ»,
քրդ.
0 6
Ո § ,
€ Յ Ո §
«
ձեռք, բազուկ»,
գնչ.
*
ՅՈ1
<3
«
կեռ
գաւազան»,
վրաց.
ձ - ֊ Հ օ
ճ ա ն դ ի
«
գազանի կամ
թռչունի
թաթը,
մագիլ»,
գ ա շ ա ն գ ե ո ա
«
խորել,
միջից
մի մասր
գողանալ.
ճանկել»
լազ.
ճ ա ն գ ի
«
մագիլ
թռչնոյ»,
ուտ.
հք ո ն գ ՛
«
ճանկ, մա­
գիլ»,—Հիւբշ–
187։
Ուղիղ մեկնեց նախ ԳԴ, Նոյնը և ՆՀԲ,
Թծէէւշհ. ՃՈՇՅ 85, 410
ևն, Պատահա­
կան
նմանութիւն
անին
չին. –^է.
€ՅՈ §
3
«
ափ, բուռ»,
ՏչՀշ
$13Ո§՛
«
նի­
զակ»
(
առաջինը
կարդա՛
հա ն գ ,
երկ–
րորդը
չ ի ա ն գ ) :
ԳԻՌ.-Ախց.
Կր.
հ ա ն կ
(
յգ.
հ ա ն կ վ ը ն է ր ) ,
Ալշ. Գոր. Երև. Մշ. Ջղ. Ալմ.
հ ա ն գ ,
Տփ.
հ ա ն գ
կամ
շանգ,
Մկ. Վն.
հ ա ն գ ՛ ,
Ոզմ.
ն ա ն կ ՛ ,
Ղրբ.
հ ա ն գ
1
,
Խրբ. Ննխ. ՛կ. Ռ. Սեբ.
ջանգ,
Ասլ.
ջանգ, ջ ա յ ,
Հճ. Հմշ.
ջօնգ,
Զթ–
ջօնգ, ջոնգ. —
կայ նաև
ճ ա ն գ ո ա լ
Շմ. «ծաղ–
րել»։
Նոր բառեր են
ճ ա ն կ ե լ , ճ ա ն կ ի կ , ճ ա ն ­
կ ա ռ ե լ , ճ ա ն կ ո ե լ , ճ ա ն կ ռ տ ե լ
(
Աչ.
ջ ա ն ք ո թ ե լ ) ,
ճ ա ն կ հ ա ն կ ե լ , հ ա ն կ ռ ո տ ե լ , ճ ա ն կ ռ թ ո ր ե լ , ճ ա ն –
կառտ, ճ ա ն կ ո թ ա ն , ճանկռտուք. —
Կովկասի
մէջ այս ձևերր արտասանւում
են
շ
ձայնովի
նոր պարսկերէնի
ազղեցութեամ
բ. ինչ. Շմ.
շ ա ն գ ռ ի լ
«
ճանկոել»
ևն։ — Աչ. ունի
միայն
ջ ա ն ք ը ռ թ ե լ
բայը։
ՓՈԽ. — Ատանայի
թրքախօս
հայերը,
թուր­
քերն ու յոյները
ունին
1(՚
Ո§
«
ճանկ,
ձեռք»
ձևը, որ, ինչպէս
նախաձայնր
ցոյց է տալիս,
հայերէնից է
փոխառեալ։
ՃԱՆԿՈԻԼ,
որ և
ճ անճ ա լ ,
ջոնջոլ
«
դա–
մասկեան
սալոր, մի տեսակ
խոշոր
սալոր»
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. §
1854—5,
ԳԻՌ.— Ախց– Ախք.
հ ա ն ջ ա լ ։
ՓՈԽ.֊Թրք.
գւռ. Թորթումի
յ Յ Ո յ օ Լ
յ Յ Ո –
յ1Մ
(
Շիրակ
1905,
էշ
425)։
*
Ճ Ա Ն Ճ
կամ
Ճ Ա ՆՋ , ի
հլ. (յետնաբար նաև
ո
հլ.) «ճանճ»
ժղ. ժ. 1. Եզն. Վեցօր. 121.
որից
շ ա ն ա հ ա ն հ
ՍԳր.
հ ա ն հ ի կ
Դ. թագ. ա. 2,
16.
հ ա ն հ ա ճ ա ն ա ծ
Կանոն,
հ ա ն հ ե ա ն
Վրք.
հց.
հ ա ն հ ի ո ն , հ ա ն ջ ի ռ ն
կամ
ճ ա ն ն ի լ ռ ն
«
ճան­
ճեր» Ես. է. 18 = Ոսկ. ես. 91. Եփր. ծն. էջ
6.
Գր. տղ. Գէ. ես.
հ ա ն ճ ո ց
«
փեթակ» Հա­
յել. 165 (նորագիւտ
բառ),
ճ ա ն ճ ա հ ե ր մ ա կ
«
սև ուճերմակ,
պիսակաւոր»
Մագ.թղ. 87.
հ ա ն ն կ է ն
Բուզ. Գ. 20. Գնձ. (վերշին
երկու­
սի հետ
հմմտ.
գերմ.
ԲԱշ§6ՈՏՇհւա1Ո61,
ֆրանս.
ա Օ Ա Շ հ շ է Շ ,
պրս.
ՅՏբ–1–Ո13§ՅՏ1,
որոնք
նշանակում են «ճանճկէն»
և
նոյնպէս
կազմուած
են «ճանճ»
բառից)։
Նոր
բառեր
են
ճ ա նճ վ ա ն , ն ա նն ա ն ա ւ , հ ա ն ճ ա ս պ ա ն
ևն։
–
Փոխառեալ
է կովկա սեանն երից.
հմմտ.
մինգր.
հ ա ն ջ ի , հ ա ն դ ի ,
լազ.
յ ^ յ յ օ
ք
ա
ք ի
կամ
Յջ5*3&°
մջ ա ջի,
* ՚
Յ
ձ
Յ &
0
մճ ա ջ ի ,
տաբ.
համճոլ.
բոլորն
էլ «ճանճ»
նշանակութեամբ։
Fonds A.R.A.M