182
ղեկ. ինստ. 2, 80 (խրախ)ճաՀւ
կցում
են
հյ.
տ օն,
վրաց.
ծ ա ն ա
«
կոչունք,
տօն» և մինգր.
ն ա ն
«
հրաւիրել»
բառե­
րի
հետ։
Ճ Ա Ն
«
վէգ»,
ունի
միայն ԱԲ. գիտէ
արդէն
Բառ. երեմ, էջ 300։
—
Լացունի,
Գաստիարա֊
կութ, էջ 277 ասում է թէ միջին
հայերէն
բառ է։ Փոխ. ուտ.
«
ճանովէդ»։
Ճ Ա Ն
«
ուռոյց
մսոտ ի մարմինս
կենդա­
նեաց, որպէս
ուղտու».
ունի
միայն
Քաշու֊
նի, հտ. Գ. էջ 151։
Ճ Ա Ն
«
երթալ»,
գտնում ենք միայն
ց ա ն կ –
ն ա ն օ ղ
«
մշտագնացօղ»
բարդի
մէջ, որ ունի
Բառ. երեմ, էջ 317։
Ճ Ա Ն Ա ՉԻ
«
դրատցի».
այսպէս
ունի Բառ.
երեմ, էջ 195. ինչ լինելր
յայտնի
չէ։
ՃԱՆԱ Կ
(
ներգ.
ի ճ ա ն ա կ ի )
«
մատանու
կապիճը, այն է քարբ
ագուցուած
տեղր»։
Մաշտ. շահկ.
ուրիշ
վկայութիւն
չկայ։
"
ՃԱՆԱ Կ
«
անտուզ
ք
կղմուխ
բոզսը*
Ոաա ».
յիշում
Է միայն
ՀԲուս. § 1844, ա֊
ռանց
վկայութեան։
֊
Արաբ.
֊
ԼԼշ,
յ Յ Ո ՜ 5 ^
«
կղմուխ,
Ո6ւ6–
աԱէՈ»
(
տե՛ս
Տ է 6 ա Տ Շ Ո Ո 6 1 ( 1 6 1 ՝ – / յ
հաւաքածոյի
մ Էշ՝
՝
^ 2 ա
12,
329),–
ԱՃ.
+ ՃԱՆԱ Չ Ե Լ
«
ծանօթ
լինել»
ՍԳր. Ոսկ. մ.
բ. 4, 25. Եւս. քր. «հռչակաւոր
կամ նշա­
նաւոր
լինել»
Եւս. պտմ. 43, 92. Եւս. քր.
104.
արմատն
Է
ն ա ն ա յ ,
որից նաև
ճ ա ն ա ­
չ ա կ ա ն
Ոսկ. յհ. բ. 13.
ճ ա ն ա չ ե լ ի
Վեցօր.
ճ ա ն ա չ ի լ
Ագաթ,
ճ ա ն ա չ ո ղ ո ւ թ ի ւ ն
Փարպ.
ա ն ­
ճ ա ն ա չ ա կ ա ն
Ագաթ,
ա ն ճ ա ն ա չ ո ղ
Փարպ. նոր
գրականի
մ Էշ
ե ր ա խ տ ա ճ անա չ , գ ր ա ճ անա չ ,
պ ա ր տ ա ճ ա ն ա չ
ևն։ Արմատական
ճ ա ն ա չ
ձևն
ունի Ուխտ. բ. 92 «ծանօթ,
յայտնի»
իմաս֊
տով։
= Բնիկ
հայ
ծ ա ն
արմատից
կազմուած
՛
չ
ածանցականով,
որի ազդեցութեամբ
յետոյ
ծ
ձայնը
դարձել
Է
ճ<
Ընդարձակ
մեկնութիւ­
նը տե՛ս
ծ ա ն
արմատի
տակ։ —
Ուղիղ
մեկնութիւնր
ծ > ն
ձանյափո֊
խոլթեամր
տուել
Է նախ
1
^6Ա16է 1՝*1Տե
8, 296,
աւելի
յետոյ
Էլ
Մալխասեան,
Գրաբարի
հոլովում
ր և խոնարհում
ր,
Բ՚իֆլիս 1910, Էշ 63։ Միւսներր
տե՛ս
ծ ա ն ։
Սխալւում
Է Հիւբշ. 456, որ կար­
ծում Է թէ
ճ ա ն ա չ
և
ծ ա ն
տարբեր ար֊
մատների
են պատկանում։
ք Ձ է ա ե Ձ Ո ^
ՀԱ 1908, 152 նոյնպէս
տարբերելով
ծ ա ն
արմատից՝
կցում է յն.
0801
X011
«
երևի»
բառին։
ԳԻՌ,–Ջղ.
ճ ա ն ա ն չ ե լ ,
Երև.
ճ ա ն ա ն չ է լ ,
Տփ.
ճ ա ն ա ՚ ն չ ի լ , ճ ա ՚ ն չ ն ա լ ,
Ագլ.Շմ.
ճ ն ա ն –
չիլ,
Գոր. Ղրբ–
հ ն է ո ՚ ն չ ի լ ,
Ախց. Կր.
ն ա ն չ է լ ,
Ալշ. Մ շ. Ոզմ. Վն.
ճ ա ն չ ըն ա լ ,
Բլ.
ճ ա ն ն նալ,
Տիգ.
չ ա ն չ ը նալ,
Մկ.
հ ա ն չ ն ա լ ,
ննխ.
չ ա ն չ –
նալ, չ ա շն ա լ ,
Սչ.
ջ ա ն չ ՚ ն ա լ ,
Խրբ.
ջ ա նշն ա լ ,
շաջնալ,
Մրղ. Սլմ.
ճ ա շն ա լ ,
Պլ. Ո. Սեր.
շատնալ
(
կտր. Պլ.
ջ ա ն ձձ ա ) ,
Զթ՛
քէնչնօլ,
ջէնչնոլ,
Հմշ.
ջօնչուշ,
Ակն
շօշնալ,
Ասլ.
գ է օ շ ն ա ։
(
Սվեդ. գործածում
է այս իմաստով
գ ՚ ի դ ա ն ի լ ,
որ է
գ ի տ ե ն ա լ ) ։
նոր բառեր են
ճ ա ն ա չ
(
Տփ.
ճանանչ.
իսկ Մրղ.
զանազա­
նում է
ճ ա ն ա ն չ ՝
թուրքի հետ և
ծ ա ն օ թ ՝
հա­
յի հետ. այս խտրութիւնր
կայ նաև տեղա­
կան
թուրքերէնում).
ճ ա ն չ ւ ո ր
(
Սչ.
ջանջ՛––
ֆօր),
ճ ա ն ա չ ո ւ թ ի ւ ն , ճ ա ն չ բ ե ր ե լ , ճ ա ն չ ց ո ւ ի լ ,
ճ ա նչ վ տ իլ , ճ ա ն չ ա ր ի լ , ճ ա ն չ ւ ո ր ո լ թ ի ւ ն ։
ՓՈԽ.-Բոշայ.
ջանել, գ ա ն ե լ
«
գիտենալ,
ի ֊
մանալ»,
Եւդոկիոյ
բոշայ.
§ 3 յ Ձ Ո Տ ա
«
ճա­
նաչում եմ» փոխառութիւն
չեն, այլ ցեղա­
կից
հնդևրոպական
ձևեր։
Այսպէս
պիտի
հասկանալ
նաև ալբան,
Ժ շ Ձ Ո
«
ուսնիմ, գի­
տեմ», որ Գ. Փառնակ՝
Անահիտ 1906, 233
հայերէնից
փոխառեալ
է
դնում։
*
ՃԱՆԱ Պ Ա ՐՀ, ի- ա
հլ. «ճամբայ»,
փխբ.
«
եղանակ,
կերպ,
միշոց ևն» ՍԳր. Եփր. ել.
(
գրւած է
ճ ա ն ա պ ա ր հ
Փիլ. այլաբ. 115, մ ի ֊
շին
հյ.
հ ա ն պ ա հ
Անսիզք
25).
որից
զ ճ ա ն ա ­
պ ա ր հ ա յ ն
ՍԳր.
ճ ա ն ա պ ա ր հ ո ր դ
Ծն. լե. 25.
Առակ
զ. 11.
ճ ա ն ա պ ա ր հ ո ր դ ե լ
Իմ. ժդ. 1.
Ղկ՛ ժ. 33.
ճ ա ն ա պ ա ր հ ա գ ն ա ց
Մծբ.
ճ ա ն ա ­
պ ա ր հ ա կ ի ց ք
Ոսկ. մ. գ. 16. Ագաթ,
ճ ա ն ա ­
պ ա ր հ ա ց ո յ ց
Կոչ.
ա նհ ա ն ա պ ա ր ճ
«
դժուարա֊
գնաց,
դժուար»
Եղիշ. Փիլ. (գործածւում
է
իբր ածական՝
ճ ա ն ա պ ա ր հ
և
տ ե ղի
բառերի
հետ. հմմտ. պրս. հշ\՝~5\\
նոյն
նշ. ինչ.
Ո Յ •
աճ տ՜պ-՚ւ
Յ Ո
ո ա - ւ
ե շ ւ ՜ Յ հ
ՏԱՃՅՈՃ,
ամենե.
քին
գնացին ի ճանապարհն
այն
անճանա֊
պարհ. Շահն. Զոհր. 457).
դ ի ւ ր ա ճ ա ն ա պ ա րհ
Եփր.
փես. 402.
ե ր կ ն ա հ ա ն ա պ ա ր հ ո ր դ
Փարպ.
գ ո ւ գ ա հ ա ն ա պ ա ր հ ո ւ թի ւ ն
ճառընտ,
Fonds A.R.A.M