ղին
թաթխուած,
արնպնակներու
մէջ
կլո–
ղար)։—
նո՞յն է արդեօք
հ ա լ ա ղ ի
Երև. «կար­
միր կամ սպիտակ
գոյնով> երկար
հատերով
ու հաստ
կեղևով
մի տեսակ
խաղող է, կա­
խանի
յատուկ»։
ՀԱ Լ Ո ՐԻ
«
անծանօթ
մի բոյս»,
մ
եկնոլած
է թրք.
ն ա փ ա ւ ո ( 7 > յ
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս.
§
1596,
*
ՀԱԼՈԻԷ, ի
հլ, «անուշահոտ
փայտ
ունե­
ցող
մի ծառ է. լտ.
1
ւ§ՈԱա ց 1 0 6 Տ . 3 ^ յ 1 1 օ
շ հ 0 Տ »
Երգ. ղ. 14, Յհ, ժթ. 39, Շար, և նար.
«
խնկային
մի խոտ՝
դառն
հիւթով»
(
լա.
ձ 1 0 6 )
Գաղիան. սրանից է
հ ա լ ա ա խ ո ւ ն կ ,
որ
ունի
Խոր. աշխ. հրտր. Սուքրեանի, էջ 44.
«
Կանաչուտ
ծով,
յորում
զհալուախունկն
ասեն»,
= 3ն.
օճօ՚կ
հոմանիշից,
որի հետ նոյն են
լտ.
յ 1 օ 6 ,
երր.
0
^ Ո « Ձհ31ւա,
Ո ՚ 6 Ո 8
ՅհՅ–
\
օ$, արաբ.
0
յ . յ | 3^3,
պրս. \^\
ճ՝Հ&,ասոր.
՚ \
յ 1 \ ^ 3 ,
որոնք
բոլոր ծագում
ևն
հրնդ–
կականից,
հայերէնը
գալիս է յն. ձևից,
որի
վրայ
աւելացել է
հ ,
ինչպէս
հ ե թ ա ն ո ս
բառի
վրայ,
յոյնից
փոխառեալ
են նաև լտ,
յ 1 0 6 ,
ռուս.
Յ յ ւ օ Տ (861՜Ո61<6ք
28),
մբգ.
յ 1 օ 6 ,
գերմ.
Ճ106,
անգլ.
յ 1 0 6 Տ ,
վրաց.
ծջոա ա լ ո
ևն։ —
Հիւբշ.
360։
նախ ԳԴ դրաւ
պրս.
իէ վ ա
ձևի հետ։
նՀԲ
դնում է յն. լտ. և երր.
ձևերր։
*
Հ Ա Լ ՊԻՊ
«
մի տեսակ խոտարմատ
է.
Ո16ք–
0
ԱՈ311Տ.».> հ ա լ ա ո ւ ս յ
«
սպիտակ
տուղտ» Ա֊
միրտ.
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1601 և
յաւել։
֊
Արաբ.
ՀյՀյձտ–
՚
յ Ա հ Յ հ
«
մի տեսակ
բոյս,
տճկ,
սարր
սիւտլիյէն»
(
Կամուս,
թրք. թրգմ.
Ա.144),
լ^յ.^Լ–»
Էւ31եսե « Ո տ քՇ Ա ՈՅԽ » ,
ւ
֊
^ ^ յ լ ^
)
յ31ե1ե
«
սպիտակ
սորնջանի
ն ր ֊
ման
մի բոյս»
(
Տէ61ՈՏշհՈ61ժ6ք
՝
^121ԼՒձ.
12,
1 1 ) » –
ԱՀ.
*
ՀԱԼՎ Ա
կամ
Հ ԱԷՖ Ա
«
մի տեսակ
բոյս է»
Վստկ. 33, 129. Ամիրտ. (իբր թրք.
ա ի ւ –
կ ի ւ ն
օ թ ի ) ,
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1602, որ
համարում է
«
ՐՅՈԱՈՇսԽտ
ՅՇՈՏ
կամ
Յ ա ո ճ օ
6
թ1§610Տ, ՏէւթՅ
էՇՈ301ՏՏ1աՅ
և կամ
6
քՅ–
§1՜0ՏէւՏ Շ ^ Ո 0 Տ 1Մ0 1 ( 1 6 Տ »
(
տե՛ս և
Տիրացուեան,
Շօոէոեսէօ § 1 8 7 ) ,
որից
հ ա լ ֆ ա յ ո ս ո
«
հայ–
ֆայ խոտով
լցուած
հող» Վստկ. էջ 33։
֊–
Արաբ.
յլլԼշ,
հշԱ
ճ
կամ ^ Լ ֊ ,
Է / Յ ^ ք
«
սէզերի
տեսակից
մի խոտ է» (Կամուս
Հ
թրք. թրգմ. Բ. էջ 743) Աճ.
Հ Ա Խ Ա Ն
«
քրքում,
սաֆրան»
Բժշ.
(
յիշուած
է իբր
քրքումի
հայերէն
հոմ անիշր).
ունի
միայն
ՀԲուս. § 1603։
ՀԱԿ
«
հակառակ»
Լծ. սահմ. այս արմա­
տից են
հ ա կ ի լ
«
ծռիլ,
միտիլ»
Իմ. թ. 15,
հ ա կ ե ր գ
«
վիճաբանող»
Մծբ.
հ ա կ ա ռ ա կ
«
դէմ,
րնդղէմ,
ներհակ» և փոխաբերաբար
«
սա •
տանայ»
ՍԳր. Մծբ. Ոսկ. Եզն,
հա կ ա ռ ա կ ա ­
գ ն ա ց
Վեցօր.
հ ա կ ա ռ ա կ ա ս է ր
Ագաթ,
հա կ ա ­
ռ ա կ ե լ
ՍԳր. Ոսկ
հ ա կ ա ռ ա կ ո ր դ
ՍԳր.
Եփր.
Թուոց,
հ ա կ ա ռ ա կ ո ւ թի ւ ն
ՍԳր.
ի ն ք ն ա հ ա կ ա ­
ռակ
Կլիմ աք.
խ ո ն ա ր հ ա հ ա կ
Վեցօր– էջ 56.
ն ե րհ ա կ
Արիստ. ստորոգ.
ս ր տ ա հ ա կ ի լ
Լմբ.
սզ.
ն ե ր հ ա կ օ ր է ն
Հայել. 303
(
նորագիւտ
բառ),
հ ա կ ա կ իլ
«
հակառակիլ»
(
չունի ԱԲ)
Խսրվկ. էջ158. «Եւ նոքին
անոլանքն
մարդ­
կայինք,
որք հետևին
մարմնոյն
Քրիստոսի,
հակակեալք
լինին
նմա»։
Այստեղ է պատ­
կանում նաև
հ ա կ
«
բեռան
կապոց՛»
Մ անդ.
Ոսկիփ. Վրդն. առկ.
152,
այսպէս
կոչուած՝
ակնարկելով
ձիու
երկու
կողմը՝
իրար
դէմ
գրուած
կապոցները։
Մի ուրիշ
րնղլայնաց–
մամբ
ունինք
հա կ
«
պատասխան
(
հմմտ.
ննխ.
դսւրճ
«
պատասխան»).
2.
զուգորդ–
ըստ
Բառ. երեմ, էջ 172։
նոյնից է յառաջա­
նա մ վերջապէս
հա կ ա կ
«
հաւասար,
նման»,
որ մէկ անգամ
ունի Մագ. թղ. 60՝ բա­
ցատրութեամբ
միասին.
«
Ո՞ւր
Հայկակ, որ
րստ
հալուն
իւր հակակ, որ է հարթակ
հա­
ւասար»,
հմմտ. Վստկ, 198՝ Հայեաց ի
յան֊
ձին մեծութիւնն և զգլուխն ըստ անձինն
մե­
ծութեան
հակակայ
արա՛։
—
3
ետոսկԿդարեան
հայերէնի
մէջ
հ ա կ
դարձած է շատ գործա­
ծական
նախամասնիկ՝
համապատասխան
յն.
ձ.՝*Հ1– ձևին, այսպէս՝
հ ա կ ա դ ս ւ ր ձ = օ^էէՕէթօ–
<թ0<;
Արիստ.
հ ա կ ա կ իր =
&՝
ոսէՕ\§–կզ
Սահմ.
հ ա կ ա տ ր ա մ ա տ ե լ = 6^–ւ8ւօէ(թտօւտ
Անյ. ստոր.
հ ա կ ա դ ր ե լ = &ո։ւէ1&7ԱԱ
Արիստ. ևն։ — Մի­
ջին
հյ. ունինք
հ ա կ ա ռ ՝
գործածուած
994
թուի
մի արձանագրութեան
մէջ (տե՛ս
Վիմ.
տար. էջ 11 )։
—
նոր
գրականում
կազ­
մուած են բազմաթիւ
բառեր,
որոնցից
յի֊
Fonds A.R.A.M