144
նիւ», գերմ.
ՕՁ
1
§6
Ո,
Հոլլ.
§ 3 1 § ,
անգլ.
§ Յ 1 –
1
օ
\\՚
Տ
«
կախաղան»
ևն. գերմանական
ձևէրր
գալիս են հնխ. Հէ՚հ&կհ–
ձևից,
բայց թէ՛
Ք՚հշւ\ք– և թէ՛
§՚հ31ջհ–
թերևս աճած են հնխ.
գ՚հշ\–
արմատից, որի վրայ տե՛ս
ձ ո ղ
(
Բօ–
հօւ-ա/ 1, 540, 7.3Աէււ13ՈՈ 364, րԱս§6 162)։
֊
Հիւբշ.
469։
նՀԲ
ձ ո ղ ի կ
կամ
ծ ղի կ
բառից, լծ.
ց ա խ ։
Հիւնք.
ծ ա ղի կ
բառից։
Ուղիղ
մեկ­
նեց նախ
8
ս § § 6 , 8 է ւ ՜ § . 18,
որ և պա­
տահական
է համարում
վախի
>5օ1Ահ,
մոնղոլ.
Տ 3 1 Յ § Ո Յ ,
թրք.
Տ 3 1
§հ^ Ո
ձևե֊
րր։
նոյնր
կրկնում է ա\\–Հ
ք 2 1 ( « 5,
68
և ՏԳ1ա
136 (1897),
էչ 21։ Մառ
1
ճ ա 1913, 424 հյ.
ց ա խ
և սվան,
ց խ ե կ
«
անտառ»
ևն բառերի
հետ։
ԳԻՌ.— Շատ տեղ պահուած է
ձ ա ղ կ ն լ
«
բա­
րակ փայտով
բուրդը
ծեծել՝
թալացնելու հա­
մար»,
այսպէս են՝ Ախց. Կր.
ձ ՚ ա ղ կ է լ ,
Ալշ.
Մշ.
ձ ՚ ա ղ ղ ե լ ,
Սեբ.
ձ ՚ ա ղ ղ է լ ,
Խրբ.
ձ ՚ ա ղ ղ ի լ ,
Սվեդ.
ձ ՚ ա ղ գ ի լ .
կայ նաև
ձ ա ղ ա ե լ
Ալքս, նոր
բառեր են
ձ ա ղ կ ի չ , ր ա ր դ ձ ա ղ կ ի չ , ձ ա ղ ս փ չ ։
ԶԱ Մ Ա Գ ՈԻՐ
«
անօթի, շատ քաղցած». ու­
նին
միայն
ՀՀԲ և Բառ. երեմ, էշ 188. սրան­
ցից
առել է ՓԲ և գրում է
ց ա մ ա ք ա ւ ՝ ։
ՓԲ
մեկնում է «ցամաքեալ
ի կերա­
կրոյ»։
&
ԱՄԱԹ
«
քսու, թրք. ղամազ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 188։
ՏԱՄՏ1ԱՄ
կամ
Ձ.ԱՆՁ.ԱՄ
«
տգեղ,
գարշ,
զազիր». Հին բռ, (տես նՀԲ
ձ ա ն ձ ե լ ) ,
անրս֊
տոյգ
բառ։
Տ ԱՅՆ, ի
հլ. «որևիցէ
ձայն,
հնլիւն»
ՍԳր.
Եփր. ծն. «երգի կամ շարականի
եղանակ»
ՍԳր. «բառ»
Սահմ. «խօսք,
լեզու» Ոսկ. յհ.
բ. 39. որից
ձ ա յ ն ե լ
Բ. թագ, ի. 5, 43. Եփր.
թգ.
ձ ա յ ն ա կ ի ց 9՛.
մակ. դ. 6.
ձ ա յ ն ա կ ց ա ­
բ ա ր
Ոսկ. երր. Սերեր,
ձ ա յ ն ա տ ո ւ
Իմ. մը.
10.
Առակ. ը. 1, Եւս. պտմ,
ձ ա յ ն ա տ ո ւ ր
Բ.
մակ. դ.14. Ոսկ. երր. Եւս. քր,
ձ ա յ ն ա ր կ ո ւ
ՍԳր. Ոսկ. յհ. բ. 12 և փիլիպ,
բ ա ր ձ ր ա ձ ա յ ն
Ագաթ. Յոլդթ. Ժգ. 17.
մ ե ծ ա ձ ա յ ն
ՍԳր.
բ ա զ ­
մ ա ձ ա յ ն
Ագաթ,
ձ ա յ ն ա լ ա ր
Մ. Մ աշտ. 274 բ.
հ ա մ ա ր ձ ա կ ա ձ ա յ ն
Ոսկ.մ. բ. 18,
խ ա ո ն ա –
ձ ա յ ն
Ա, կոր. ժդ. 8. ևն։ նոր բառեր են՝
ձ ա յ ­
ն ա գ իր ,
ձ ա յ ն ա գ ր ո ւ թ ի ւ ն , ձ ա յ ն ա գ ի տ ո ւ թ ի ւ ն ,
ձ ա յ ն ա բ ա ն ո ւ թ ի ւ ն , ձ ա յ ն ա խ օ ս ո ւ թ ի ւ ն , ձ ա յ ն ա ­
լար, ձ ա յն ա չ ա փ , ձ ա յ ն ա մ փ ո փ , ձ ա յ ն ա գ ր ա –
գէտ,
բ ա ղ ա ձ ա յ ն ա յ ա ն գ ,
բ ա ղ ա ձ ա յ ն ա ւ ո ր ,
ձ ա յ նա ա ր ա յ ա նգ, ձ ա յ ն ե ղ , ք ա ո ա ձ ա յ ն ,
ձ ա յ ­
ն ա խ ո ւ մ բ
ևն։
նՀԲ
լծ. լտ.
ՏՕՈԱՏ։ ԲշէշՈՈ.
23, 3 3
սանս.
§ 3 1 ։ մստէւ, 26Ոճտբ. 103
սանս,
և զնդ.
§ 3
«
երգել»
բայի
հետ։ Տէրվ.
նախալ. 81 հնխ.
§ ե ս
«
գոչել,
կոչել»
արմատի
տակ
դնում է ի մէջ այլոց
նաև
ձ ա յ ն ք < * ձ ո ւ ա ն )
=սանս,
հ
\ ՚
Յ Ո Յ ,
հսլ.
2
V0Ոս:
Նոյնպէս է նաև Ւէ\ս\Խ,
Խատռ.
V I ( 1 8 9 0 ) ։
8
ս § § 6 8 818
(1892),
էջ 172 ալբան.
23
Ո1
և հսլ. լ\\0–
ՈԱ
«
ձայն»։
1\46
ւ11շէ -4
.
ՏԼ
9, 54
սանս.
հ\^3–
«
գոչել»
արմատի
հետ։
Հիւբշ. Խո\.
ՕւՀՏւՈՃ.
4 6 9
աւելացնում
է սրանց
վրայ
նաև
սանս,
հ ս
«
գոչել»,
հ Յ \ ^ 3 –
«
գո­
չումն»,
հ ^ Յ Ո Յ –
«
կոչելն»,
զնդ.
203,2 0
«
գոչել»,
23՝\
քՅՈՅ–
«
գոչիւն»,
բայց այս
բոլորը
անյարմար
է գտնում՝
հայերէ­
նի
ա յ
ձայնի
պատճառով։
Հիւնք. լտ.
Տ ՕՈ Ա Տ ։
Բ6ճ61
՜
Տ8Ո
1
Լ2.
36, 3 3 8
= Նպաստ,
էջ 7 կցելով
դարձեալ
հսլ.
շ
՚
ՏքՕՈԱ,
ալ­
բան.
26
«
ձայն»
բառերին,
հայերէնի
մէջ
V
կորած է գտնում։
նոյնպէս են
նաև
՝#16
ճ61ՈՅՈՈ 8 8 2 7 ( 1 9 0 2 ) , 203,
ԼւճտՈ,
Յուշարձան
384։
Տշհէքէ61օաւէ2
8 8 29, 44
հիռլ.
§ 1 Ո
«
բերան» և հիսլ.
§1Ո
«
երախ»
բառերի
հետ։ Ս՛առ
1
՜
Լ
\
Ւ1
1917, 328
վրաց.
ձ ա խ ի լ ի
«
կանչ»։
Բօ–
Խա՝/
1, 6 4 2
հսլ.
2
V0Ոս,
ալբան.
26,
2 3
ևն հոմանիշների
հետ դրած է հնխ.
§՚հԱ6Ո–
«
հնչել»
արմատի
տակ։
ԳԻՌ.-Ագլ.
ձ ա յ ն ,
ննխ. Պլ.
ձ ա ն ,
Ակն. Հճ.
Սեբ. Սչ. Սվեդ.
ձ ՛ ա ն
(
բայց
Ակն.
ձ ՚ Է ն Է լ ) ,
Ռ
ց ա ն,
Ասլ.
ձա ,
Խրբ.
ձ ՛ ա ն ,
Տփ.
ձ է ն ,
Հմշ.
ձէն,
Ալշ. Ախց. Երև. Կր. Մշ. Ջղ.
ձ ՛ է ն ,
Տիգ.
ցէն,
Զթ–
ծէ&, " ՛ ա ն ,
Ոզմ.
ձ ՛ ե ն ,
Շմ.
ծ ան,
Գոր. Ղրթ.Մկ. Մրղ. Սլմ. Վն.
ծ է ն ։ —
նոր բա­
ռեր են
ձ ա յ ն ա ւ ո ր
«
տիրացու»
(
էնկիլրիի
թրքախօս
հայերն
ունին
Տ3
^113՝\ք01՛
«
ձայնա­
ւոր (պատարագ)»
Բիւր. 1898, 865),
ո ա յ –
ն ա խ փի , ձ ա յ ն խ ե ղ դ , ձ ա յ ն կ ո խ , ձ ա յ ն կ ա ա ր ,
ձ ա յ ն հ ա ս , ձ ա յ ն ո ղ չ է ք , ձ ա յն ո տ ե լ ,
ձ ա յ ն ո ւ ի լ ,
ձ ա յ ն ս
«
ողբ»,
ձ ա յ ն ա ա ք
«
հրաւէր»,
ձ ա յ ն ւ ո ր ,
Fonds A.R.A.M