1 3 7
187.
հմմտ.
հ ր ո ս
բառի
երկրորդ
նշանա­
կութիւն
ր։
Հներից
Մ ագ. անշուշտ
ստուգաբա­
նում էր «հրոյ
նման
հոսող»
և այս
պատճառով
հնարել է
հր ս ւհո ս ա կ
ձեր։
Այսպէս է նաև ՀՀԲ։—
ՆՀԲ լծ.
խ ր ա խ ո յ ս
և թրք.
^Ա1՝Ա^ԱՏ
«
քայլուածք»։
Տէրվ.
Նախալ. 110 և Լեզու 1887, 150
հ ո ս ե լ
բայից։
Հիւնք.
յն.
նՕ)0|էՕէ1
(
ներկ.) և
ՕԱ)ՕՕԼԼՕԱ
(
ապ.) «արշաւել,
սուրալ,
դի­
մել»,
պրս.
րէս, ր է ս ա
«
հասնիլ»։
—
Հրոս
բառի
երկրորդ
նշանակութիւնր
ՆՀԲ և
ՋԲ հասկանում
են «գործակից
տռփո­
ղին», ԱԲ ուղղակի
դնում է «կաւատ»,
որ սխալ
է. (ՆՀԲ այս իմաստով
համե­
մատում է յն.
Տրօզ
«
սէր» բառի
հետ).
հ ր ո ս
նշանակում
է «առևանգողի
օգնա­
կան
կտրիճը»,
որ կռւող է և ո՛չ կա­
ւատ, ուստի և
հրոս, հր ո ս ա կ
բառի
մի
նոր
առումն
է միաքն
(
տե՛ս իմ Հայ.
նոր բառեր
հին մատ. Ա. էջ 64)։
—
Պա­
տահական
նմանութիւն
ունին
անգլ֊
սաքս.
հքՕՏ
«
նժոյգ»,
անգի
հՕքՏՇ
«
ձի»,
գերմ.
Բ օ Տ Տ <
"
ՀՐՈՎ ԱՐՏ ԱԿ, ի- ա
հլ. «արքունի
հրամա–
նսգիր» ՍԳր, Կոչ. Մծբ.որից
ճր ո վ ս ւրւ ո ա –
կկԼՈՐ
Արծր. Նար.
Մծբ.։
•
= Պհլ. յ յ ֊ Օ ի – – ) հ&^ՏւՎտւԿ. «նամակ, գր֊
րուԴիլն, հրովարտակ»
բառից,
որից փոխ
առկյլած
է նաև արամ.
|՝՚|՚^ք1*Ո*1Շ
ք Ձ ւ ՚ ^ ւ ՜ է Ձ գ ա
«
հրովարտակք»,
հմմտ. նաև
մանչը,
պհլ.
ք I՜ V I՜ Ա
«
գրել»
(
ՏՅ
1«
ՈՅՈՈ
,
յՈշաշհ. Տէսճ. 3
^ 9
8,
1 1 7 ) ,
սոգդ.
քշք^Ձքէ
«
գլան,
գրքի հատոր,
գիրք»։
Բառիսհպրս.
ձևը պիտի
լինէր
*
ք ւ ^ Ձ 1 ՜ է 3 1 < Ձ – ,
որ կավուած
է հճ– մասնիկով՝
\
^31՜է
«
ոլո­
րել, գս-արել»
արմատից։—Հիւբշ.
184։
Նբ լծ. արաբ,
հ ո ւ ր ա ֆ , Էհրուֆ, ր ո ւ –
ք է դ , վ է ր է ք է
և հյ.
գ ր ո վ ա ր տ ա ք ս
առա֊
քեալկամ
հրատարակեալ։
Ուղիղ
մեկ֊
նութինը տուաւ նախ Հիւբշ. 2 0 ա
46,
326,
յռգմ. ՀԱ 1892 354,
Հալաճեան,
Արևելլ. 1893 նոյ. 10
հ ո ւ Ր + ա ր տ ա ք օ
բառերի,
Ֆնտգլեան,
Կոչնակ
1931. 40
յիշեցնոք է մարական
ք
՝1՜3061
՜
է6Տ
անու֊
նր։
ՓՈԽ. — Մեզնից
է
փոխառեալ
վրաց,
< 5 > ք դ յ > < ՚ > ( » ) 0 > յ օ ր ո ա ր տ ա կ ի
«
հրովարտակ»,
պէս
համարելու
պատճառներն
են՝ նախա­
ձայն 1-ի կորուստր
վրացերէնի
մէջ, որ մի­
այն
հայերէն
Հւ-ի միջոցով
կարող է լինել, և
երկրորդ՝
պհլ.
ՅV
խ^բի դէմ վրաց.
Ո,
որ
նոյնպէս
հյ.
–
ով
խմբից է
յառաջացած,
ուղղակի
պահլալերէնից
փոխ առնուելիս պի­
տի
ձևանար
վրաց.
՚
փ ր ա վ ա ր տ ա կ ի ։
Հայե­
րէնից փոխառեալ
լինելու
աւելի
զօրաւոր
ա֊
պացոյց է տալիս վրաց.
հր ո ա ր դ ա գ ի
գրչութիւնը,
որ տալիս է Մ առ,
14
^ոոօյւ. 6*5»
ՀՐՈ Վ ԵԼ
«
պարծիլ,
մեծաբանել»,
ունի
մի–
ա ւս ՓԲ. անստոյգ
բառ։
"
ՀՐ11ՏԻ8
«
հայկական
տարւայ
վերջին
ա֊
միսր, որ ըստ անշարժ
տոմարի
սկսւում է
յուլիսի
7-
ից» Փարպ. Եղիշ. Ասող,
գրուած
է նաև
հրորտից.
երկուսն էլ յոգն,
սեռական
ձևով են և ծագում են նախաւոր
ուղ.
"
հր ո տ
կամ
*
հր ո ր տ
ձևից, որ չէ
գործածուած։
֊–
Իրանեան
փոխառութիւն
է. հմմտ.
պհլ՛
ե2.՝ք֊>ճւճձՈ
«
Աւելեաց»,
պագ.
է^ՅVՅ^(^V^Ո
«
Աւելեաց»
(
բայց
այժմ
փարսիների
մօտ
նշանակում
է «իրենց
տարւայ
վերջին 10
օրերր, սրա մէջ հաշուելով նաև մեռելոց
յի֊
շատակին
նուիրուած
ա ս Ա հ է Յ մ – / »
տօնի օրր
և իրենց
ֆրավաշին»),
պրս.
ք 31–\քՅքմՅ§ՅՈ,
քՅՈք31՜ճւ^2Ո
«
Աւելեացի
հինգ
օրերր՝ որ
Պարսիկներր
տօնում են ի յիշատակ
մեռե֊
լոց». ասւում է նաև
քՕքճՅ^ՅՈ,
քօ՜ւ՜ճՅ^ՅՈ,
001՜
էէ§ՅՈ, բՕէճ^ՅՈ
(
րստ ՝\1ս\\ՇէՏ),
Խէ/ճւ^Յս.
1
<5ւ;ձկՏԼՈ,
բՕՐճւշ՚ՅՈ,
ըՕՀձկ&Ո
(
Լձ§ճքձ–,
0 6
Տ Յ ա .
ձնհձ.
1 6 1 ) ,
քՅՈքՁսւո,
ք Յ ւ ^ Յ ւ ՚ ճ ւ ո
«
է անուն
առաջնոյ
ամսոյ
արեգակնային
ա֊
մի, որ և ըստ հռոմ ա յեցոց ասի մարտ. 2. է
անուն
իննևտասաներորղի
աւուր
իւրաքան­
չիւր ամսոյ
արեգակնային
ամի. և է կանոն
Պարսից,
զի մինչ
անուն
աւուրն
գայցէ հա­
մեմատ
անուան
ամսոյն,
զօրն
զայն
օրհ­
նեալ և շնորհաւոր
համարեալ
առնեն տօն
ցնծութեան»,
ք Յւ^Յւ՜ճւ^ՅՈ, ք Յ ^ Յ ք մ ւ ^ Յ Ո
«5
աւուրք աւելեաց»
(
ԳԴ), Խուարէզմի
բարբա­
ռով
Ա օ . յ ^
ք օ օ ւ ո ՚ Յ
(
< * հ ք Օ է տ ՚ 3 < ե ^ 3 1 ՜ –
է1ՈՅա)
«
տարւայ
առաջին
ամիսր»
(.
^31՜–
գԱՅՐէ,
Յուշարձան,
էջ 295 — 6)։
Իրանեան
Fonds A.R.A.M