133
թիւն
Եւս. քր.
հրապարակախօսական, հրա­
պարա կ ային
(
նոր բառեր)
ևն։
= Հիւս. պհլ.
*
քքՅբՅձ31<
ենթադրեալ
ձևից,
որ կազմուած
է
3–
մասնիկով.
երկրորդ
մասի
համար
հմմտ.
պհլ.
բՁ^տ1<
«
աստի֊
ճան, ճանապարհ»
<Լզնդ.
"
բՁՏՁեՁ–
(
որ է
- «
ոտք»
արմատից)։
Լ Յ
§ .
Սւ՜^6ՏՇհ.
182
զնդ. հ&ըշէշ
ձևի
հետ։
Հիւնք.
պրս.
Օ յ \ յ յ Տ
ւ31^31՜3
«
ամառանոց,
վերնատուն»
բառից։
(
Այս
բառի
մ եկնութիւնր
որոշ լէ.
1
՜
ւ01՜Ո,
էշ
183
դնում
է պհլ.
քրՁ^ւ",
զնդ.
*
քՐՁ–
^ՅՐՅՈՅ–
և կամ
համարում
է պրս.
ԵՁ
1՜–
VՅ^
հոմանիշի
արաբացեալ
ձևը։
Սրան֊
ցից
ո չ մէկը
չի կարող
տալ
հյ.
ճրա–
պ արա կ )։
Հալաճեան,
Արևելք
1893
նոյ"
10
հուՐ + պար
ձևերից։
Վերի
ուղիղ
մեկ֊
նութիւնը
տուաւ
1
ՀՃ՚\–\
1
Ո Տ Լ
11, 3 9 8
և
17, 2 4 7 ։
ՓՈԽ.— Վրաց.
«
շյծծյՅձծծյօ ոլրակպա–
րակի
«
հրապարակ»,
"
յյծծյՅծծծյտւօ
ու–
Րակպարակադ
«
հրապարակաւ»,
բառիս
նա­
խաձայնի
վրայ՝
իբրև իրանեան
\ ֊
ի ներկա–
յացուցիչը
խօսում
է
11, 398.
քրՅ–
դարձել
է նախ
-
ւհր–,
որի
ւ
ձայնր
եղել
է վրաց.
ու.
ա յսպէսով
վրացին
ներ­
կայացնում
է հայերէնի
հնագոյն
ձևր
(
անձ­
նական
)։
Վրաց.
շ ո ծ Յ ծ ծ ^ օ
լապարակի
«
խօսակցութիւն,
խօսք»՝
իբր
«
հրապարա­
կում»,
կամ
հրապարակը
ըմբռնելով
իբր
«
խօս ելա վայր»
(
հաղորդեց
Աբուլաձէ՝
Թիֆ֊
լի՛՛ից)՛
ՀՐԱՊՈՅՐ
«
սիրտր
քաշել
չար
բանի
հա֊
մար, վատ խրատ, փորձութիւն»
ՍԳր. Ագաթ,
որից
հրապուրել
«
թելադրել,
դէպի չարը
քա­
շել»
ՍԳր. Կոչ. Եզն. Ագաթ,
հրապուրեցու–
ցանել
Ոսկ. մ. բ. 10.
հրապուրիչ
Կոչ.
հրա­
պուրանք
Ա. մակ. ա. 12.
անհրապոյր
Ագաթ,
ևն,
ՆՀԲ
հրաւէ՞ր
բառից։
Ըստ
Լ,3§.
Սւ՚–
շՇՏՕե.
2 8 5
յիշեցնում
է լտ.
բքՕբշ116Ո5
«
վարել,
յառաշ
վարել»։
Հիւնք.
վրէպ
բառից։
*
ՀՐԱՍԱԽ
տե՛ս
Փարսախ,
Հրատ
տե՛ս
Հուր։
ՀՐԱՏԱՐԱԿ
(
սեռ. –\ւ) «մունետիկ,
հրա֊
պարտկող»
Յս. որդի, որից
հրատարակ
առ­
նել
«
լուրր տարածել,
ամ էնքին
քարոզել»
Շնորհ,
ոտ. բարձր
հրատարակաւոր
Կդնկտ.
հրատարակել
Պիտ. Անյ. բարձր,
հրատարա­
կիչ
Լմբ.
հրատարակումն
Լմբ.
հրատարա­
կօրէն
Անան. եկեղ.
հրատարակութիւն, հրա­
տարակչական
(
նոր բառեր)
ևն։
= Պհլ.
*
քւ–3է31՜3հ
ձևն է ենթադրում,
որ
կազմուած
պիտի
լինի
քքՅ–
մասնիկով՝
1
շլք
«
այն
կողմ անցնիլ»
արմատից,
հմմտ.
վտա­
րել, վտարակ,
որոնք ծագում
են
նոյն
ար­
մատից՝
VI–
մասնիկով։
—
Աճ.
ՆՀԲ ի &հռաւորս տաVածել
կամ
հրա­
պարակել։
Լ Յ
§ . Սւ՜§6Տշհ.
2 6 5
լիթ.
էՅէ՝էւ
«
քարոզել»
բայի
հետ։
•
ՀՐԱԻԷՐ (ի-ա
հլ. ըստ ՆՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան)
«
կոչ,
կոչումն,
կոչունք»
Նխ.
ել, Սարկ. Նար. (Ոսկեդարից
չէ
աւանդուած,
հմմտ. ՀԱ 1914, 329. բայց
կայ 11սկ. ես 351
«
Ոչ
երկիւղ
գեհենին,
ոչ հրոյն
սպառնալիք,
ոչ տանջանացն
հրաւէրք»,
ուր իմաստը
մի
քիչ տարբեր
է. միջ. հյ.
հալէր
Անսիզք 9).
որից
հրաւիրել
ՍԳր. Եփր. համար,
հրսււի–
րասալ
Շար.
անհրաւէր
Ոսկ. պօզ. Ա. էջ 233,
243.
Եփր. Գ. 254.
փեսահրաւէր
Զգօն
373.
հրաւիրումն
Յհ. կթ. Խոսր.
երկնահրաւէր
Գնձ.
կենսահրաւէր
Տօնակ.
կոչնահրաւէր
Գնձ.
համահրաւէր
Պետր. սիւն,
հրաւիրա–
թոսլթ, հրաւիրատոմս
(
նոր բառեր)
ևն։ Նոր
մասնիկներով
աճած
ձևեր
են՝
հրաւիրակ
Երեմ. լա. 6. Վեցօր. 177. Փարպ.
հրաւիրան
Հռ. ը. 28. Կոչ.։
֊–
Պհլ.
*
հ ^ 6 6 > ե ր ա ւ է ր , * ք ^ ^V6 6 3 ս >հ^ ա -
փրսւկ, * ք^ՅV^63 Ո >հր ա փ^ ան
ենթադրեալ
ձևերից.
հմմտ.
սոգդ.
բ Ո ^ ՚ > ՚ 6 = ե՜Յ^Շ՜Տ–
«
խուզարկել»,
ք31՝^66
«
խուզարկել,
հրաւի­
րել,
ւ-ՑշՒա՚շհշւ–, ււ ա է տ ւ
-
»
(
րստ
(
յ Յ ս է հ ա է ,
ՕՐՅւՈ. ՏՕ
^Ճ.
էջ 98), զնդ. Կտւ\&շձ–
«
նկա­
տել»,
ք^ՅV366^^ՈՈ^-
«
նկատելի».
բոլորի
արմատն
է զնդ.
V36ճ-, V3^63V^^է^
«
գիտե­
նալ,
գիտցնել»,
որի վրայ
ալելացել
է
քքՅ–
նախամասնիկր։
Նոյն արմատից
ուրիշ մաս­
նիկներով
ունինք՝
զնդ.
Ա2.–\2ւՇ8պշ
\
ճ
«
գիտ–
ցրնել,
ծանուցանել»,
111
^3683^61111
«
ծանու֊
ցանեմ»,
թՅա ^ 3 6 6 3 ^ 6ւ
՜
ա
«
ծանուցանեմ»,
որոնք տալիս
են հյ.
նուիրակ, պատուիրակ,
Fonds A.R.A.M