127
պէս
յն.
սւէՕէՕՕէՀքՀՕ;
«
ստորադա­
սական»։
Լ Ձ
§ . Տշւէւ՜. ե>1<էՐ. Լտճ. 34
զնդ.
հսբ1ւէՅ
«
լաւ պահպանեալ»։
Մորթ­
ման
շ ւ ա Օ . 26, 6 0 5
բևեռ.
Ձ ե ւ ճ Ձ ճ ս ե ւ ։
Տէրվ. նախալ. 119
հ ա պ
արմատից։
Հիւնք.
հի ւ պ ա տ ո ս
կամ յն.
Ս7էՕէ31ք7)
«
հպատակութիւն»
բառից։
ն1\\.\\Շէ
\\
^2–
րՀւ^ 6, 2 6 6
յն.
Ս1է6ւօ»էէօ<;
կամ եոօՀՕւ-Հ-ղ՛
Հիւբշ. 180 կասկածում
է
ԼՁ
§31՜(1€֊/»
մեկնութեան
վրայ, որովհետև
պհլ. ձե֊
լին անծանօթ
էր։ Թիրեաքեան,
Արիա­
հայ բռ. 245 գտնելով
պհլ. բառր,
հաս–
տատւում է վերի
մեկնութիւնը։
—
ՀՊ ԱՐ Տ ,
ի
հլ. «ամբարտաւան,
գոռոզ»
ԱԳր. որից
հ պ ա ր տ ա ն ա լ
ԱԳր. Ոսկ.յհ. ա.
9, 40.
հ պ ա ր տ ա ց ո ւ ց ա ն ե լ
ՍԳր. Կոչ.
հ պ ա ր ­
տ ո ւ թ ի ւ ն
ՍԳր. Ոսկ. մ. ա. 15.
հ պ ա ր տ ա գ ո յ ն ս
Բ. մակ. ժբ. 14.
հ պ ա ր տ ի լ
Մծբ.
հպ ա ր տ ա ­
կ ա ն
Ոսկ. յհ. ա. 30 ևն։
–
Կազմուած
է
հ
սաստկական
մասնիկով,
ինչպէս են՝
հգօՐ, հ ս կ ա յ , հմ ո ւ տ , խրախ.
պարզական
արմատն
է
՛
պ ա ր տ
«
սէգ», որ
առանձին
գործածուած
չէ, այլ
վերշաձայնի
փոփոխութեամբ՝
պ ա ր ծ
(
պ ա ր ծ իլ , պ ար­
ծ ա ն ք ) ,
հմմտ.
խ ե ղ դ - հ ե ղ ձ , խ ա յ տ - խ ա յ ծ ,
գ ի ն դ - գ ի ն ձ
ևն։
Հներից Մտթ. ևագր. 137
մեկնում
է «հուպ և արդ կորնչի»։
Հ. Գ. Աւետի֊
քեան,
Մեկն. պօզ. Ա. 659
հ ո ւ պ ֊ ք - ա ր –
տ ւսքս
բառերից։—
ՆՀԲ լծ.
հյ.
պ ա ր ծ օղ,
յն.
Է բ Է ՚ Ր թ ի ս , ի բ է ՚ Ր ո ա ո օ ս
«
ամբարձեալ
և վերագոյն»,
ուստի լտ.
ՏԱբ61՜ԵԱՏ
«
հը֊
պարտ»
և յն.
Տ-ԱՕէՕՕ՛.^
«՛
Հպարտու­
թիւն»։
Լ Ձ
§ . Սւ՜§6Տ0հ. 271 ա մ բ ա ր տ ա կ
բառի
հետ՝
իբրև սանս.
թ յ է Յ – ,
զնդ.
թՅ–
ք9ւՅ՝
աւելացրած
ՏՁՈ1-
նախամասնիկը։
՛
Նոյն,
Ճա1.
Տէսճ.
§
֊315
և Տէրվ. Նա–
խալ 73
հ
համարում
են
զօրացուցիչ
մասնիկը։
նոյնպէս նաև Հիւբշ. 180, որ
–
պարտ
ձևը ուզում է կցել
ա մ - բ ա ր տ –
ա ւ ա ն
բառին։
Հիւնք.
բ ա ր ձ ր
բառից՝
հ
մասնիկով։
Թիրեաքեան,
Կարնամակ
ծանօթ. 35 համեմատէ
բ արդ ,
բ ն ր դ ,
ա մ բ ա ր տ ա ւ ա ն
ձևերի
հետ։
ԳԻՌ. — Ախց. Կր.
հպ ար տ ,
Երև.
հպ ա ո տ ,
Ալշ. Խրբ. Մշ. Ռ.
հբ ա ր դ ,
Ասլ,
հ ր ա ո լ , հ բ ա ր * ,
Տիգ.
հբէՈՐդ,
Սչ.
հ ա ր ա ր դ
(
բայը՝
հ ա բ ա ր ո –
նալ),
Ննխ.
հ ա բ ա ր թ , հ մ բ ա ր դ
(
բայը՝
հսւ–
բ ը ր ն ա լ ) ,
Ագլ.
հ պ ա ո տ
(
բայը՝
հը պ ր ո տ ա ՛ –
ն ի լ ) ,
Հմշ.
հ բ ա յ դ ,
Ցղ.
հմ բ ա ր տ ,
Տփ.
հ ը մ –
պւսրտ,
Շմ.
հըմ ր ս ւ ր դ ,
Սվեդ.
հ ա բ ո ւ ր դ ,
Զթ.
հ ի բ օ յ դ , հ ի բ ո ր դ
կամ
հ ո ւ բ օ յ դ , հ ո ւ ր ո ր դ ,
Մրղ.
Ոզմ.
Ջղ. Սլմ. Վն.
խպ ա ո տ ,
Մկ.
իւէոպարտ.
—
Ստանայի
թրքախօս
հայերն էլ ունին
հ ը –
պ ա ր տ
բառը։
Հ պ տ ի լ
տե՛ս
Հտպիտ։
*
Հ
1
Ր
ԱՄ
0
Թ
«
մետաքսեզէն,
Տ6ՈՇԱՏ».
ունի
միայն
Ներսէսովիչ,
Բառ. լտ. հյ. 491 բ։
= Եբր.
Բ^ՁԷՕ
քՅ՜աօէհ
բառն է, որի
իմաստը
անստոյգ
է. սովորաբար
մեկնւում
է «բուստ,
մարշան». հայ
թարգմանութեան
մէշ (Եզեկ. իէ. 16) սխալմամբ
քաղաքի ա–
նուն
կարծուելովն
պահուած
է
Հ ա ս մ ո վ թ ,
ինչպէս և յոյնն է
Փօ գ ւօՑ
։-
Աճ.
Հ1ՒԱՍԱՓ
«
մի տեսակ
քամի»,
ունի
միայն
ԱԲ. մէկ անգամ
գործածուած
է մի
անյայտ
գրուածքի
մէշ՝ ըստ Հին հաւատք, էշ 64.
«
Շտեմարան
իմն է ի շուրս,
յորմէ օղք ելա­
նեն ի դուրս, հռասափն,
քառսափն,
սար­
սափն, մազատն
կամ նազատն. ելք սոցա
ի ծովէ են և գնացք
սոցա
յերկինս»։
—
Ըստ
Հ. Ակինեանի
(
անձնական)
սոյն
գրուածքն
է Զենոն իմաստ,
յաւելուած,
ուր ունինք սա­
կայն
ք ա ր ս ա փ ն
(
և ո՛չ
քաոսափն. —նա գ ա տն,
չկայ
մ ա գ ա տ ն ) ։
*
Հ1ՒԵՏ111՚, ի- ա
հլ. «ճարտասան,
ճարտա­
րախօս»
Եւս. քր. Փարպ. Խոր. որից
հ ո ն տ ո –
ր լ ս բ ա ն
Կորիւն,
հ ո ն տ ո ր ո ւ թ ի ւ ն
Եւս. պտմ.
հ ռ ե տ ո ր ա կ ա ն
Փարպ. գրուած է նաև
ռ ե տ ո Ր
ժմ.
յն.
հ ե ռ ե տ ո ր
Պղատ. սոկր. 37, 38, յետին
ձև է
հ ո ե տ ո ւ ո ր ի լ
«
ճարտասան
դառնալ»
Հին
քեր.
հմմտ. նաև
հ ո ի տ ո ր լ ս յ ։
–3
ն.
07
|1(ւ)թ
«
ճարտասան»
բառից,
որ գալիս է
թ7յ–
«
խօսիլ»
արմատից,
սրա­
նից փոխառեալ
են նաև լտ. անգլ.
ւ՜հշէօք,
ֆրանս.
1–
հ6է61Մ,
ասոր. ՀՀ
Օ Հ Ն
)0 ՛
յ
ա ւ է օ –
1՜3
հոմանիշները։—Հիւբշ.
362։
Ուղիղ
մեկնեցին
նախ ՀՀԲ և
ՆՀԲ.
վերշինը
միացնում
է նաև լտ,
ՕքՅէՕւ՛։
*
Հ1ՒԻՏՈՐԱՅ
«
ճարտասան»
Եփր. հռ. 54
(
սեռ.
հ ր ե տ ո ր ե ի ց ) ,
Պտմ. աղէքս.
76—83
(
գրուած
յգ.
հ ռ ե տ ո ր ա յ ք ) ,
որից
ճ ոի տ ո ր ա –
Fonds A.R.A.M