1 2 1
տիլ»,
71)0(1)
«
փտեցնել»,
ՈսծօւււԱ
«
փր–
տիլ»,
լտ.
բԱՏ
«
թարախ»,
բԱւ60
«
հո­
տիլ, թարախոտիլ»,
գոթ.
քս1տ,
գերմ.
քՅԱ16Ո
«
նեխել»,
լիթ.
բաա
«
փտիլ»,
բԱ-161
«
հու, թարախ»
ևն։ Այս
մեկնու–
թիւնր
ընդունում
է Հիւբշ.
468։
Վերի
մեկնութիւնս
հրատարակուած
է Բազմ.
1897,
169
և 1898,
371,
Հիւբշման
(
անձնական),
յետոյ
նաև
1
ք
ՃՈ2.
10,
45
րնղունեց,
րստ
որում հայ բառր
շատ
յետին
գործածութիւն
միայն
ունի։
Հիլբշ–
մանի
առաջին
կարծիքը
կրկնում
են
տ 1 0 6 626, ՑօւՏՁՇգ 828
և
ԲօԽ ա ^ 2,
82,
անտեղեակ
մնալով
վերջին
կարծի­
քին։
Հ11Ի
«
հրոս»,
այսպէս
ունի Բառ. երեմ, էջ
185.
ի նչ լինելր
յայտնի
չէ։
Հուժկու
տե՛ս
Ոյժ։
*
Հ ՈԻԼ Ա Ր
(
որ և
հ ա լ ա պ )
«
մի տեսակ
բոյս»
Բժշ. ունի
միայն
ՀԲուս. §
1744։
֊
Արաբ.
(
^Լ–,
^՝ս1Է)
«
մի տեսակ
բոյս»
(
Կամուս,
թրք՛. թրգմ. Ա.
114)։֊–
ԱՃ.
*
Հ ՈԻԼ Պ Ա Յ
«
մի տեսակ
բոյս,
հացհամեմի
ունդ, թրք. նպ
1:0
X111119,
պրս.
^ՁՈՃՁ
111
Ձ,
լտ,
ք06ՈԱ1Ո §1՜Ձ6ՇԱ1Ո»
Մխ. բժշ. 75 (մեկնում
է
«
որ
է հացհամեմի
ունդ»),
Բժշ.
(
մեկնում
են թրք.
ա օ յ ) .
ունի
միայն
ՀԲուս. §
1745։
֊
Արար.
<ԱյԱ.
ե ս 1 ե Յ ՝
նոյն
նշ. տե՛ս
Կամուս,
թրք, թրգմ,
Ա,
113
(
մեկնում
է
թրք.
եօ՜7
հոմանիշով).
ԳԴ
ունի
Ոս1եՅ
կամ
հս1
)՚3
«
բոյս
ինչ բազմաճիւղ
և սպիտակա­
ծաղիկ,
թրք.
ա օ յ թ ո ւ ի ա ւմի » .
նոյնր
պրս.
կոչում
է
ՏՅՈւ11ճ, Տ ՚ 3 1 1 հ 3 1 ւ 1 3 ,
որ և հաստա­
տում
է Չուբինով
2
էջ 1256,
1393
վրաց,
՚
Յ-Յծ-ււոօշո.
շ ա մ բ ա լ ի լ ա = «յյւյո&օւ
ո ւ լ բ ո
(
փոխառեալ
արաբերէնից
«
քօ6ՈԱՈ1
§1՜Ձ6–
շստ»)։֊Աճ.
Ուղիղ մեկնեց
նախ Աճառ,
(
անտիպ),
նոյնր
յետոյ անկախաբար
Տշ1ճշ\ §
214,
որտեղ
տե՛ս
նաև
բոյսի
մանրամասն
նկարագրութիւնր։
Հ11ԻՀԱՅ
«
երաժշտական
մի խազ
է»,
ու­
նին
միայն
ՀՀԲ, ՋԲ և ԱԲ. րստ
Տ շհ ա ճ 6 ք
նշանակում
է
«
է1"61՜Ոս13էւՕ
դողդողում»
(
տե՛ս
Բշէշաւ. 20/ՈՕ 1851, 365—72)։
ՀՈՒՂԿ ԱՀԱ Ր ,
ի ֊ ա
հլ. «աւազակ»
Պիտ.
որից
հ ո ւ ղ կ ա հ ա ր ո ւ
Պիտ.՝
հ ո ւ ղ կ ա հ ա ր ո ւ թ ի ւ ն
Պիտ.։
֊
Երևի
թէ բարդուած
է
"
հ ո ւ ղի կ
կամ
*
հու~
ղո ւ կ
անծանօթ
բառից
+ հ ա ր
(
հարկանել).
հմմտ.
պրս.
Ս յ օ ք ^ յ
1՜3՚
հ23Ո
«
աւազակ»,
որ է բուն «ճանապարհ
զարնող»։
ՆՀԲ
մեկնում
է «հարող
ուղեկի
կամ
ուղեկանի»։
Եազրճեան,
Արևելք
1884
նոյ"
16
սանս,
հք, ւ131՜
արմատից։
*
Հ11ԻՃՐԱ
«
խորշ»,
նորագիւտ
բառ՝
որ ու­
նի Արձ. 1274
թ. (Վիմ. տար.
էջ 117). Ի Խա֊
նապարին
ներքի
դեհն
երկու
հուճրա։
= Արաբ.
օ^.։*.–֊
հսյ1՜3
«
պատի
խորշ,
պատրհան. 2. խուց»։
—
Աճ,
–
ք–Հ11ՒՄ (ո
հլ. րստ
ՆՀԲ, բայց առանց
վր–
կայութեան)
«
չեփած,
անեփ. 2.
նմանու­
թեամբ՝
տմարդի,
անգութ»
Ել. ժբ, 9. Ա, եզր.
ա, 12, Ոսկ. յհ. բ. 8, 31, 33. որից
հ մ ա –
թ ի ւ ս
Ոսկ.
յհ. բ. 4. 14, 36.
հ մ ա կ ե ր
Խոսր,
պտրգ, Նչ. եզեկ.
հ մ ա կ ե ր ո ւ թ ի ւ ն
Պրպմ. Մեկն,
ղևտ.
հ մ ա գ ո յ ն
Փիլ. տես.
հ մ ա ն ա լ
Ոսկ.
յհ.
բ. 14,
֊
Բնիկ
հայ բառ
հնխ.
01110–
ձևից. հմմտ.
սանս.
յ–*–/ 31113–,
յն.
(
օյյւօ^
հիռլ.
01
Ո,
կիմր.
օք
«
հում»
Իրանեան
ընտանիքում
ունինք աֆղան.
01
Ո, ԱէՈ,
կամ
հ, X
նախա­
ձայնի
յաւելում ով բելուճ.
ՈՅ՝է՜ՈՅ§,
օսս. Ճ01Ո,
պրս.
^Ա.
X3^ո,
քրդ.
x ^ V
«
խակ»
(
Ոօա
§ 4 6 3 ) ։—
՛
Նոյն արմատին
են
պատկանում
նաև լտ.
ՅՈ131՜ԱՏ
«
դառն»,
հոլլ.
Յաբ61՜
«
կր–
ծու, դառն, խակ»,
հիսլ.
Յթք
«
կծու»,
հին
շվ.
31
Ոբ61՜
«
թթու,
կծու, դառն», սանս.
31
Ո-
1
Յ–, Յաե13–
«
թթու»,
հբգ.
31՜
Ոբք31՝0,
անգսք.
0
աբւ՜6,
գերմ. ձաըԽ
«
թրթնջուկ»,
ալբան.
Յ ա ե ք ւ
՚
Տ , 81Ոե1
՚8
«
քաղցր»,
էտ1ՈԵ1՜Տ
«
լեղին»
(
^ճ
\
ձշ
31,
Ց օ ւ Տ Յ շ զ 1082, 1<1ս§6 16, 661-–
Ոձաէ
426,
Բօևօա7 1, 179)։
Հայերէնի
մէջ
հ
յաւելուած
է, ինչ
հ ա ւ ։ —
Հ ի ւ բ շ ,
468։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
նՀԲ՝
համեմատե­
լով
յն.
օ մ օ ՚ ս
ձևի հետ։
8
ճէէւօհ. Ճ Ո Շ Յ
83, 392
պրս.
X3ա
«
խակ»։
Լցց. ճւ՜ա.
ՏէԱ(1.
§ 1312.
ինչպէս
նաև
Հիւբշ.
Ճա1.
Տէսճ. 39
կասկածելի
են գտնում
համե­
մատել
վերի
ձևերի հետ՝
հ
նախաձայնի
պատճառաւ։
Այս նախաձայնր
1
^6Ա16է
21, 187
համարում
է
պարթևական
Fonds A.R.A.M