ՀՈՐ
ՀՈ Ր Դ
«
կոխուած,
շիտակ
(
ճամբայ)»
Ոսկ.
գծ. 10 (չունի
ՆՀԲ). որից
հորդել
«
ճամբան
բանալ,
մաքրել,
պատրաստել»
ՍԳր. Ոսկ.
մ. ա, 15 և ես. Եփր. ել. (գրուած
նաև
խոր–
դել
Պիտառ),
հորդիլ
«
երթալ,
տարածուիբ
ԱԲ.
հորդան տալ
«
ճամբայ
հանել,
յառաջ
վարել,
քշել
(
զ°ՐՔԸ>
ոչխարներր
ևն)» Աղ.
հէ. 52. Յհ. կթ.
ոահահորդ
«
ճանապարհորդ»
Շնորհ, տաղ.
ներհորդիլ
«
յառաջ
խաղալ,
յառաջանալ»
Յհ. իմ. ատ,։
ՆՀԲ
հարթել, յարդարել, յորդել,
ռմկ,
ղորդել, իարդել,
թրք,
օրտու երլրիւթմէք
«
բանակր
յառաջ
վարել»
ձևերի
հետ։
Հիւնք.
յն.
ՕօՕօա
«
ուղղել,
առաջնոր–
դել, հովուել»,
Տշեշք
է&1օ՝աէ2
6
Տ 29, 21
սանս,
բ շ ք
«
յայնկոյս
վարել»,
յն.
ոօթՕՀ
«
անցք»,
անգսք.
ք Ձ ք Ձ Ո
«
անցնիլ, եր­
թալ» ևն բառերի
հետ. հայերէնր իբր
անց.
դերբայ
հնխ.
Բ^էՕ–
ձևից. Այս
մեկնոլթիւնր
րնդունում
են \Աձ\ձշ
602,
ՑօւտՅօգ 758
և
Բօևօայք 2, 39։ ր^տէ,
Յուշարձան
421
լտ.
թՕՈ՜Օ,
գերմ,
Րսւ՜է,
՛
յն.
1
ՀՇՕՕ.՚ւ՝/օ>
«
կատարել,
վերջացնել,
անցնիլ»,
թթր. յՕV, յԱէ, )/Խ
«
քայլել»,
ԳԻՌ.-Ալշ.
հօոտել,
Բլ.
հօրտել,
Մշ.
հօր–
թել,
Սլմ.
խորթել,
Հմշ. Տր.
հօՐթԷլ,
Վն.
խորտել,
Մկ.
խուրաիլ,
Ոզմ.
իւ ո սափ լ
«
տու–
նր աւլել, մաքրել,
սրբել»,
Հճ.
հիւթել
«
ձիւնը
տանիքից
թափել»
(
ըստ Թէրզեան,
Ամէն,
տարեց. 1924, էջ 197), որից Կր.
հօրթունք
«
յարդարանք,
մաքրել ու սրբելր»,
Սեր.
հօՐ–
դ ՚ է լ
«
ծառր
յօտել»
(
այսպէս
նաև Ռ. երևի
յօտել
բառի հետ խաչաձևմամբ)։
Ուրիշ է
ջորդել, իւորդել
«
շինել,
յարդարել,
յօրինել»,
որ ծագում է
ղ ո ր դ Հ ուղղորդ
բառից։
Հորթ
տե՛ս
Որթ։
•
Հ Ո ՐԻԶ Ո Ն
«
տեսութեան
սահման ա գիծր».
ունի
միայն
ՓԲ. նոր գրական
բառ,
որից
նաև
հորիզոնական։
= Ֆրանս.
Ւ 1 0 Ո 2 0 Ո
հոմանիշից,
սրա հետ
նոյն են իտալ.
ՕՈ220Ոէ6.
գերմ.
ՒԽո20սէ,
անգլ.
Ո 0 Ո 2 0 Ո ,
լտ.
Ո Օ Ո 2 0 Ո
ևն. ռոլորն
էլ
ծագում
են յն.
001,(0
>
հոմանիշից,
որ ներկ,
դերբայն
է
օօւԼփ
«
սահմանորոշել»
բայի,
այս էլ ծագում է
0 0 0
^
«
սահման»
բառից։
Հ11Ի
Ուղիղ մեկնեց
Հիւնք. էջ 139,
ՀՈՐԿ
«
արջնդեղ,
սոնիճ.
Ո
1
§ 6 1 1 Յ
31
^611–
Տ1Տ».
դիա է միայն
Կոյլալ, Բառ. գերմ. էջ
46
ա. ազբիւրր
անյայտ
է։
Հ11ՐՏ., ի
հլ. «յուղում,
կիրք, եռանդ»7 մէկ
անգամ
ունի Լաստ. ժա. (Վենետ. 1844, էջ
51). «
Ողորմագին
ձայնիւք
և անհատ
աղա֊
ղակաւ՝
(
մանկունք)
զգառանց
բերէին
զնմա­
նութիւն, որ դեռադեռ
ի մարցն
բաժան
եալ
ի հորձիցն
ելևելս
առնէին
վասն
անժոյ՛ժ գո–
լոյ
բնութեանն»։
նՀԲ
հյ.
յորձանք
կամ արաբ.
X ^ ^ Տ
«
բարկութիւն»
բառից։
"
Հ11ՐՄԱՅ
«
մարգարիտների
շարք,
ման­
եակ» Պտմ. աղէքս, էջ 150.
ուրիշ
վկայու­
թիւն չր կայ։
(
Զարմանալի
է որ
Ներսէսո–
վիչ,
Բռ. լտ.հյ. 316 բ. այս բառր
հոմանիշ
է դնում
«
լտ.
Մ1316(1ւօէԱՈ1,
նզով, անէծ» բա­
ռին),
= 3ն.
օօյւօ;;,
ՕՕ-ՀԱ
ՀՀ
Օ
Ե
«
պսակ,
մանեակ»,
յառաջանում
է
ՏէՕ(0
«
կապել,
կցել» բա–
յից
(
ՔօւՏՁՇգ 229)։–
Հիւբշ. 361,
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
*
Հ Ո Ի
«
շարաւալից
արիւն»,
ունի
միայն
ԱԲ.
մէկ
անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Մխ.
բժշ. էջ 63. «Ապա թէ իւր էութիւնն
աւիրի,
նա հերձե զերակսն
և ի յանգամ
մին վաթի,
հու և շարաւ
րնծայի
իւրմէն»։
= Պրս,
հ ս
«
թարախ»
բառից,
հմմտ.
յ2\
է–>
՚
^յ֊Լտւյ
Օ^-֊սք
0
–՝
^յՀ ձ** ^
^օ֊*է
յ ^ ՚ Հ յ ^
ձ Ե ՚ տ \
^ յ ՚ յ ^ յ յ ք ա
\&
է֊\\\շւ\–ւ&
հս
Ե Ա ՐՃՅ Յ Տ Լ
> ՚ 3 ՚ Ո 1
Յ
՚
ե
Օ՚ՅՐ Յ Ո ճ Յ ւ - Ա Ո Յ Տ
սքէքճ
«
այս
վէրքը
հու է կապել,
այսինքն
մէջր ջուր է
հաւաք֊
ուել»
(\
^ս116քՏ).
բառս
կարղացլում
է նաև
Ո3\ք,
որ սխալ է, ինչպէս
ցոյց են տալիս
նախ
հայերէնր,
և երկրորդ
քրղ.
յ.ձ
Ւ16Ա
«
փտախտ,
ց Յ Ո § 1 ՚ 6 Ո 6 » ՛ —
Աճ.
^ ս 1 1 շ ւ – , ճւ՜տ6Ո.
V I ,
էջ 4 իբր բնիկ
հայ՝
դնում է հնխ.
բ ս
«
հոտիլ,
փտիլ»
արմատից,
հմմտ.
սանս.
բՍ^, բ ս ^ 6
«
հոտիլ,
նեխիլ, փտիլ»,
թ Ա ^ Յ
«
հու, շա­
րաւ, թարախ»,
բՍէւ
«
թարախ»,
բԱ՚էՅ
«
հոտած»,
զնդ.
թ Ա
«
հոտիլ,
նեխիլ,
փտիլ».
բ՚Մւէւ
«
նեխում,
փտում»,
յն.
7
է6օ>,
7
է00>
«
թարախ»,
7
է
՚
յ6
(1
>
«
թարախո–
1 2 0
Fonds A.R.A.M