1 1 7
ՀՈՎ
երգ,
հ ո վ տ ա գ ո յ ն
Փիլ.
հ ո վ տ ա ձ և
Խոր. Արծր.
հ ո վ տ ա յ ի ն
Ասող,
հ ո վ տ ո ւ թ ի ւ ն
Փիլ. լին.
հ ո վ ­
տ ա բ ա ր
նիւս. կազմ,
բ ո լ ո ր ա հ ո վ ի ա
Թէոդ.
կոյսն,
ջ ե ր մ ա հ ո վ ի տ
Յհ. կթ. գրուած է
ո վ ի տ
Խոր. Ա. 16. Արծր. հրտր. Պատկ. 112. եր­
կու
ձևով էլմտնում է բազմաթիւ
տեղական
յատուկ
անունների
մէշ. ինչ.
Ւ ՚ ա լ ահո վ ի տ ,
Կ ո գ ո վիտ , Աղիո վ ի տ , Ա ր նիշ ա կ ո վ ի տ
ևն։
նՀԲ լծ. թրք.
օ վ ա
«
դաշտ»,
բայց
թր֊
ւում է հանել
հո վ , հ ո վ ո ւ ե լ
բառերից։
Մորթման
2
ԸԻ\0
31,
էշ 415, 611 բևեռ.
Ա
&
Հւէ,
V ^ ճ ^ ^ : — Բ 6 ճ 6 1 ՝ Տ 6 Ո ,
Հայ. դր. լեզ.
219
֊
ի ա
մասնիկով
հ ո վ
«
զով»
բառից,
հմմտ.
օ ժ - ի ա ։ 1^31՚տէ,
Յուշարձան 421,
428
թթր, օսմ, 0\ճ «դաշտ», 430 թթր.
\
ան,
ե օ ե ,
ճ0\,
1
^
«
ոլռչիլ,
կոլոր, դա­
տարկ»
արմատներից։
Բ տ է շ ւ ՚ Տ Տ Օ Ո 1Բ 43
(1925), 72
հ ո վ
բառից՝
ինչպէս
ԸշձՇՀ–
Տ 6 Ո ։
–
|֊Հ11
1
ԼԻԻ, ի- ա
հլ. «ոչխար
արածացնող»
ԱԳր. Ոսկ, Բ, տիմ, փոխաբերաբար
«
առաշ–
նորդ, վարիչ, եպիսկոպոս,
կրօնաւոր»
Եւս.
պտմ. որից
հ ո վ ո ւ ե լ
ՍԳր.
հ ո վ ո ւ ա կ ա ն
Ա.
թագ.
ժէ. 40.
հո վ ո ւ ա պ ե տ
Ա. պետ. ե. 4,
հ ո վ ո ւ ո ւ թ ի ւ ն
Զ
ա
ք. ժա. 15. Եւս. քր. Եփր.
աւետ,
հ ո վ ո ւ ա կ ի ց
Խոր.
՚
Հևոնդ.
հ ո վ ո ւ ա բ ի ր
«
մատիտեղ
բոյսր»
Բժշ.
հ ո վ ո ւ ե ր գ ո ւ թ ի լ ն ,
հո վ ո ւ ե ր գ ա կ , հ ո վ ո ւ ե ր գ ա կ ա ն
(
նոր
բառեր)
ևն,
֊
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
0 \ ՚ ՚
ւ – բ 3
«
խաշնա­
պահ,
հովիւ»
ձևից, սա մի հին
բսւրդութիւն
է, որի մասերն են՝ հնխ.
0
Ա1-
«
ոչխար»
+ բ Յ
«
արածել,
արածացնել»,
առաշինի
ժառանգ­
ներն են սանս.
3\
Ո,
յն. 01Հ, լտ.
ՕՀԴՏ,
ումբր.
0111,
ԱՀՇւ՝,
հիռլ.
01,
լիթ–
0
V՝1Տ,
լեթթ.
ՅVՏ,
հսլ.
0
V 1 ^ 3 ,
ռուս.
0811,3,
հի՚ս-լ,
021՛,
անգսք.
6 0
V I I , 6 0 ^ 6 ,
հսաքս,
6
^ 1 ,
հբգ, 01ա\,
ՕԱ.
բոլորն էլ «ոչխար»
(
Բ օ ե Օ ւ ՜ Ո ^ 1, 167,
^վտձձշ
550,
Տ օ ւ Տ Ձ Շ ց
692,
1
ւ ՚ Յ ս է տ Յ Ո Ո
20).
երկրորդից
ունինք՝ լտ.
թՅ Տ Շ Օ ,
հսլ–
թ Յ Տ Յ ,
թ Յ Տ է ւ
«
արածել»,
յն.
7
էաս
«
հօտ» ևն
(
Բ օ –
1
ա1՜Ո^ 2,
էշ 72 — 73)։
Երկու
արմատներր
առանձին
պահուած
չեն հայերէնի
մէշ։ Հնխ.
0
^ 1 –
նշանակում
էր «ոչխար»,
առանց
սեռի
խտրութեան,
այս վիճակը
պահում են դեռ
սանս. յն. և լտ. լեզուներր.
գերմանականում
և կելտականում
վերածուեց
իգականի,
լ ի ֊
թուաներէնր
նոյնպէս
պահեց իգականի հա­
մար, արականի
համար
ստեղծելով
3
V ^ Ո Յ Տ
«
խոյ», իսկ սլալականր
մասնիկների
տար֊
բերութեամ
բ զանազանեց
0 \ ՚ ՚
ե – Ո ՚ ւ >
«
խոյ» և
0
Vե - ^ 3
«
մաքի»
(
տե՛ս
ճ աՕԱ է –^6ւ116 է
684՝
| :
Ա ք լ Ո ճ ւ Տ շ ե . 22
լտ.
թ Յ Տ Շ Օ , բ 2 \ ք 1
«
հով­
ուել»
ձևի հետ։
Լ Յ
§ . Սւ՜^6ՏՇհ. 111 թ Յ
արմատից։
Տէրվ. նախալ. 91
հօտ, պա­
հել,
լտ.
թ Յ Տ Շ Օ ,
յն.
ոճօս.011
«
ստանալ,
ունել».
7
ւԱ)Ս
«
հօտ»,
1
է0էԱ.՜/^
«
հովիւ»
ևն
ձևերի հետ
հնխ.
բ Յ
արմատից։
նոյնպէս է նաև
ա
\\
ՇՀ,
ա)ՀԻւ\
6, 266։
Աւե
լ
ի
յետոյ ա\\&. ա1ՀՒ\
8, 282
և
8
ս § § 6 1<2 32, 16
առաշարկեցին
վերի
մեկնոլթիլնր,
ճիշտ այնպէս՝
ինչպէս
ու­
նինք
յն.
010710/10;,
սանս.
3՝\
ք1բ313–
«
ոչխարի
հովիւ»,
^ՕթՅ–,
§ 0 0 ՚ 3 ՜ 1 ՚ 3 –
«
նախրորդ»։
Այս մ եկնութիւնո
ոմանք
րնղոլնում,
ոմանք
էլ մերժում
են։
Մեր֊
ժում է Հիւբշ. 468, պատճառ
բռնելով
այն՝ որ ո՛չ հնխ.
ՕԱ1
և ո՛չ
բ Յ –
արմա­
տից ո՛չ մի հետք մնացած
չէ
հայերէ֊
նում։
Այս առարկութիւնը
ուժ չունի,
որովհետև շատ լեզուներում
պատահում
են
երբեմն
արմատներ,
որոնք
այլուր
կորած և միայն մի որևէ
բարդութեան
կամ
ածանցման
մէշ պահուած
են լի­
նում,
յիշենք
հայերէնից
"
հ ո ւ ն
«
կրակ»
(
պահուած
հ ն ո ց
բառի
մէշ),
"
տի
«
կապ»
(
պահուած
ս ա մ ե տ ի , կ ա լ ո տ ի
բառերի
մէշ),
"
տի
«
մեծ»
(
պահուած
տ ի կ ին ,
տէր,
տ ի ե զ ե ր ք
բառերի
մէշ),
ա ն գ
«
շեմք»
(
պահուած
դ ր ա ն դ
բառի
մէշ)
ևն,–
88
Րէհօ1օտ86
Տ ճ 1, 239
և ա–
շհ6ՈՏշհւ–. ք. Ա. ԲհԱ. 1898,
էշ 1054 ըն–
դունոլմ
է հակառակ
Հիւբշմ՛անի։
Բ 6 -
ՃՇ ք Տ 6 Ո ,
նպաստ 8 դնելով
–
ի ւ
մասնի­
կով՝
հ ո վ
«
շուաք»
(
իբր պաշտպան, ա֊
պաստարան)
բառից,
հետևցնում
է ա֊
ռանց
որևէ պատճառաբանութեան՝
թէ
« 0 \
Ղ – բ Յ
ձևին
մասին
ամէն
խնդիր կը
վերնայ»։
ՀձշւԱշէ,
01
Յ
1. 1
Ոճ.–6Ա1–. 73
և
ՒձՏԼ
18, 264
գեղեցիկ
է գտնում
ի\սՆ
161՛–/»
մեկնութիւնր,
բայց
՝
Հ1 > վ
ձայնա­
փոխութիւնը
գեռ ապացուցուած
չի հա–
Fonds A.R.A.M