ՀՈ Վ
զարդ»
ՍԳր. Բուզ. «հովոց,
հովանալու
տեղ»
Երեմ. իր. 24. «սիրտ
հանգստացնող
սփո­
փիչ
խօսք» Ոսկ. եփես. 896.
հ ո վ ա ն ո ց ա կ
Ոսկ. մ. գ. 16.
հ ո վ ա ս ո ւ ն
Եւս. քր.
հ ո վ ա հ ա ր
Վրդն. երգ.
ք ա ջ ա հո վ
Ոսկ. յհ. ա.30.
հ ո վ ե լ
«
հովահրել»
Վրք. հց. բ. 377.
հո վ ե կ , հ ո վ ա ­
հար, հ ո վ ա ն ո ց ա ձ և
(
նոր բառեր)
ևն։ Այս
արմատից
է կազմուած
զ
մասնիկով^
Գ
ո
վ
(
<Լզհով)
Դամասկ. Նար.որից էլ
զ ո վ ա ն ա լ
Ծն. ժը. 4. Դատ. ժե. 19. Փարպ.
զ ո վ ա ց ո ւ ­
ցիչ
Եզն.
զ ո վ ա ց ո ւ ց ա ն ե լ
ՍԳր.
զ ո վ ա ց ո ւ թ ի ւ ն
Ոսկ. ես.
զ ո վ ա մ ա ր մ ի ն
«
մարմինր
սառն»
Եփր. մն, 478.
զ ո վ ա շ ո ւ ն չ
(
նոր բառ) ևն։—
Սրանից տարբեր է
հ ա մ ա հ ո վ
«
նոյն
տեղք,
մէկտեղ
առաջնորդւած»
ԱԲ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Գր. սրկ,լռ (տպ.
Սոփերք, Դ, 149). «Մի՛
լիցի
քակել
որոշել
ի համահով
ժողովոցն
մինչև
ցմահ»,
պէտք
է ուղղել
հ ա մ ա հ ո մ
«
համաժողով»,
կազմուած
հ ո մ , հ ո մ ի լ
«
հաւաքուիլ»
բայից։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
թՕԱ–
«
փչել,
փչիւն»
արմատից, որի վրայ տե՛ս
հ և , հ ո զ
և
հ ո գ ի ։
Նախնական
«
փչիւն»
գաղափարից
«
ցուրտ,
հով»
գաղափարին
անցնելու
օրինակ են՝
զնդ.
ՁՕ-էՁ–,
սանս.
սճՈ31՝, Հ)1ՈՁՈ–,
լիթթ–
Յ Ա
^ Տ է Տ ,
իռլ.
ԱՅՐ
ևն, որոնք
բոլոր
նշանա­
կում են «ցուրտ կամ ցրտութիւն»,
բայց ծա­
գում են հնխ.
Յ Ա 6 -
«
փչել»
արմ ատից
(
Րօ–
եօայք
1, 2 2 2 ) ։
Կարելի է սակայն
րնդունիլ,
թէ
հ ո վ
հին հայերէնի
մէջ էլ ունէր
«
քամի»
իմաստը, որ պահում են մինչև
այժմ
զանա­
զան գաւառականներ։
—
Աճ.
ՆՀԲ լծ. ռմկ.
հով, հ ո ղ մ ն ,
թրք.
հ ա ­
վա,
իսկ
զ ո վ
բառի տակ՝ թրք.
ս օ վ ո ւ ք
«
ցուրտ»։
ԲշէճՈԲ
62
և
\\
^1ՈԺւՏ0հ. 21
զ ո վ
բառի մէջ
զ
համարում
են լծորդ
հ - ի
(
և ո՛չ մասնիկ),
Քծէէւշհ.
2 0
^ 0
1850, 3 5 5
և
ճ ո Շ Յ 81, 360,
որից նաև
ա 1 1 6 Ր Տ \ » / ; ա 38, 5 8 0
և
յ՜ստէւ,
2 6
ո ճ –
Տբ1". 2 4 4 զ ո վ
«
թարմ»
բառի հետ կցում
են սանս. յԱ
^ՃՈՏւ–,
զնդ.
^ 3 \ ք Յ Ո ,
պրս.
)–1
\
ՏՈ
«
երիտասարդ»։
Լ Յ
§ . Սւ՜շ6ՏՇՒւ.
1 1 7—1 1 9
բոլորն էլ
թ Յ
արմատից,
անդ՝
118
հ ո վ ա ն ի
բառի մէջ
֊
ա ն ի
վերջաւո­
րութեան հետ համեմատում
է լն. –՚ղ\)ե՝է՝.
ա\ա
աւ
9, 5 3
զ
ն
Դ
.
Յ օ է օ ,
ի
լ
թ. \Է–
ՏԱՏ
«
հով» և աւելի
յետոյ
Տ Տ Լ
հտ. 24,
167
լեթթ.
Յ Ա Տ ւ է
«
հովացնել»,
ՅսԱտէտ
«
հով», (այս բոլորր
պատկանում
են
հնխ.
Ա 6 Ձ Ա 6 -
«
փչել»
արմատին
(
VօճՕ^-
Ո)ք
1, 2 2 0 — 2 2 2 ) ,
որ չի կարող տալ հյ,
հով.
տե՛ս և օդ)։ Հիւնք.
հ ո վ = ^ծ.
ւս>7)
«
հողմ»,
զով<Հծռվ–ից,
հ ո վ ա ն ի < յ ո վ ա –
ն ա կ ֊ ^
կամ արաբ,
հ է վ ս ւ լ է ;
Աւետի–
սեան ՀԱ 1907, 281
հ ո գ ի
բառի հետ,
ԲՅէւ
–
ԱեՅՈ>՛
ՀԱ 1908,215
հ ո վ ա ն ի
կցում
է լտ.
օ բ - Յ Շ Ա Տ ՝
նախապէս
«
հովանաւոր»
բառին։
Ր^ՅՐՏէ,
Յուշարձան
425
թթր.
Տ01,
ՏՅ
1
«
քամի», 426 թթր. &0\,
Տ 0 §
«
հով,
ցուրտ,
սառն»։
ԳԻՌ
Ալշ. Ախց. Ակն. Երև. Խրբ. Մշ. Շմ.
Պլ. Ռ. Սեր. Տիգ. Տփ.
հօ վ ,
Սչ.
հօ վ , հօ ւ ,
Ագլ.
հուվ,
Զթ.
հ է օ վ ,
Ա
սլ
.
ճ է օ ՝ վ ,
Հճ.
հէ վ ,
Ղրբ.
հավ,
Մկ. Մրղ. Ոզմ.
Ջղ.
Ալմ. Վն.
խօվ.
(
սրանցից
Ակն. Խրբ. Պլ. Ասլ. Սեր, Ռ, Տիգ.
նշանակում
են «քամի»,
միւսները
«
հով,
շուաք»)։
Այստեղ է պատկանում
նաև Ննխ.
հօվ
«
տգեղ»
(
հմմտ.
Պլ.
պ ա ղ
«
ցուրտ. 2.
տգեղ»)։
Նոր բառեր են
հ ո վ ա հ ր ե լ
(
Ասլ.
հ օ –
վ ա ր հ ՚ է ՝ լ ,
Պլ.
հօ վ ա հր է լ ,
Վն,
խ օ վ ի ւ ր ե լ ,
Մրղ.
խօվիաէլ.
հին վկայութիւնը
Վրք. հց. բ. 378
հ ո վ հա ր է ր ,
աւելի
ուշ՝
խ ո ղ հ ր ե լ
Մխ. բժշ.
էջ 147, որ պէտք է ուղղել
խ ո վ հր ե լ , հ ո վ հ ր –
րել). հո վ ա ծ , հ ո վ ա յ , հ ո վ ա ն , հ ո վ ց ո ւ ք , հ ս –
վարուիլ, հո վ ա ց , հո վ գ ո լ , հո վ ե լ , հո վ թ ա ւ ւ կ ,
հ ո վ թ փ ի լ , հովթչ, հ ո վ - ծ ո վ
«
յօդացաւ»,
հ ո ­
վոտ, հո վ ո տ իլ , հո վ ո տ ա կ , հո վ ո ւ տ , հո վ ր ե լ ,
հո վ տ ո ւն ,
հ ո վ վ ւ չ ի ։
Գւռ, «զով» և
«
քամի»
նշանակութեանց
համար
հմմտ. մոնգոլ.
Տ Յ է –
1
սՈ
«
քամի»>Ննխ.
գւռ.
ս ա լ խ ր ն
«
զով»։
ՓՈԽ. — Ո՛րք՛ գւռ.Կր.հՕV «քամի»
(
Բիւր.
1898, 627).
—
Ստանայի
թրքախօս
հա
յերր,
ինչպէս նաև յոյներն
ու թուրքերը
ունին
հ օ վ
վ է ր մ է ք
«
մէկին
գրգռելու
համաի
գովաբա–
նել»
Ր Յ է ո ւ ե Յ Ո յ ք Տ ճ 1, 2 2 2
հայերէնից
փոխառեալ
է կարծում
հունդ.
հԱ\ք–ՕՏ
«
հով,
զով»։ Վրաց.
^803^13*60 ա մ փ ո վ ա ն ի
«
դիա­
կառք», որ հյ.
ա մ պ հ ո վ ա ն ի
բառն է (հա­
ղորդեց
Գ.
Ասատուր)։
ՀՈ ՎԻՏ ,
ի –ա
հլ. «ձոր» ՍԳր.«ցածր
բրլ–
րակ, մի քիչ խոր՝ դարուվար
տեղ» ԱԲ, «խո­
ռոչ» Պղատ. տիմ. որից
հ ո վ տ ա ն ա լ
Նիւս.
Fonds A.R.A.M