հ ող տ ա ս լ ա ն , հ ո ղ ք
(
որ և միջ. հյ.
հ ո ղ ք
«
գե֊
րեզման»
Սմբ. պտմ. 130)։
ՓՈԽ.-Թրք.
գւռ. Զիլէի
հ ո ղ լ ա թ
(
Յուշար­
ձան էչ 327ի մեր բառից
(
իբր հին փոխա­
ռութիւն
)
կարող է լինել նաև քրդ.
խ ° լ
«
հող,
երկիր,
գետին»։
ՀՈ՛ԼԵԼ
«
հոծել».
ունի
միայն Բառ. երեմ,
էշ 184 («պնդանալ,
խտանալ,
թանձրանալ»
իմ
աստո՞վ)։
ՀՕ ՚ Լ Ե Ա Լ
«
րնկեցեալ»,
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 184,
Հ\\՝ԼԼ\\՝\\աՆ.
անյայտ
իմաստով
նորա­
գիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գոր­
ծածուած
Գիրք թղ– էջ 115. «Ո՛վ
հովիւք, որ
կորուսէք և ցրեցէք
զոչխարս
արօտի
իմոյ,
արդ
ահաւասիկ
ես վրէժ առից ի ձէնջ, զի
լցան
աւուրք ձերի հողհողոլմն»։
Ակնար­
կում է Երեմ. իգ. 1—4 հատուածր.
թուի թէ
նշանակում
է
«
ցրւումն»։
Հ. Գր. Սարգսեան,
Բազմ. 1927, 243
ուղղում է
խ ո ղ խ ո ղ ո ւ մ ն ։
–
|–Հ11՚ԼՍ՚, ո
հլ. (յետնաբար
կայ նաև
հ ո ղ –
մ ը ն ,
յգ.
հ ո ղ մ ո ւ ն ք )
«
քամի»
ՍԳր. Վեցօր.
«
աշխարհի
կողմ երր»
ՍԳր. «դալուկ
հիւան­
դութիւնը,
դեղնցաւ»
Ոսկ.
յհ. ա.21
(
այսպէս
ըստ
համեմատութեան
յն. բնագրի,
ապա
թէ ոչ գաւառականն
երում
ք ա մ ի
նշանակում
է «շարժական
յօդացաւ»)։
Որից
հ ո ղ մ ա յ ո յ զ ք
Վեցօր,
հ ո ղ մ ա շ ա ր ժ
Յոր. ժգ. 25.
հ ո ո մ ա շ ո ւ ն շ
Ագաթ,
հ ո ղմ ա վ ա ր
Յոր. ժգ. 25. ծէ. 1.
հ ո ղ ­
մ ե ղ է ն
Եզն.
հ ո ղ մ ա կ ո ծ
Ագաթ. Սերեր,
հ ո ղ ­
մ ա կ ո ծ ո ւ թ ի ւ ն
Եւագր.
խ ա ւ ա ր ա հ ո ղմ
նար.
հ ա ր ա ւ ա հ ո ղմ
Ագաթ.
մ ո լ ո ր ա հ ո ղ մ
Ագաթ.
հ ո ղ մ ը ն դ դ է մ
«
քամուն
հակառակ»
Եւագր. 93
(
երկիցս,
բայց
տպուած
հ ո ղ մ
ը ն դ դ է մ.—
Հողմրնդդէմ
խորհրղոց
հողմրնղդէմ
հողմա–
կոծեալ),
հ ո ղ մ ա ղ ա ց , հ ո ղ մ ա ր գ ե լ
(
նոր բա­
ռեր
)։
= Բնիկ հայ բառ, հնխ.
0
ՈՅՈ 10 -
ձևից, որ
նշանակում
է
«
շունչ,
փչիւն,
քամի»,
բուն
արմատն է հնխ.
6
ՈՅ-, ՕՈՅ–, 113–
«
շնչել,
փչել», որ
ՅՈ–
ձևով
երևում է զանազան
լե­
զուների
մէջ. յիշենք
այստեղ
կարևորներից
յն. Տւ^գօգ
«
շունչ,
քամի»,
օ.–քկ՝յգօ<Լ,
V7^VՏ[10;
«
առանց
քամու, հանդարտ
օդ», լտ.
ՅՈ1Ո13
«
օդի
հոսանք,
քամի,
շունչ,
հոգի»,
սանս–
Յ Ո Ա Յ –
«
քամի
շունչ»,
հիյւլ.
ՅՈ11Ոա,
նիռլ.
Յ Ո Յ ա
«
հոդի»,
կորն.
6
Ո6քք,
բրրտ.
ՅՈՅՕԱՈ
«
հոգի»
ևն
(
միւսները
տե՛ս
Բ օ
^ Օ Ո 1 ^
I,
5 6 — 5 7 ) ։
Հայերէնի
մէջ հնխ.
0
Ո31Ո0-
ձևից
միջին
3
րնկել է րստ
օրինի,
-
ՈՈ1-
տա.
րանմանութեամբ
վերածուել
է
–
ղ մ –
(
հմմտ.
ն մ ա ն > ը լ մ ա ն – ի լ )
և միավանդ
"
ո ղ մ
ձևի
վրայ
աւելացել
է
հ
յաւելուածր,
ինչպէւ;
յաճախ։
Մ եկնութիւնր
տե ս
51.
նոյն արմատից է նաև հյ.
ա ն ձ ն ,
որ տե՛ս
առանձին։
Տէրվ. նախալ. 128
վերջաձայն
մ
մասնիկ
է համարում
(
հմմտ.
տ ի ղմ ,
ս ե ղ մ , ջ ե րմ , ո ր մ ) ։
Պատկ. հ՝ֆՈ.
Ր60Րթ
45,
^ 3 1 6 բ 1 3 յ ա
I. 3,
որից
յետոյ
լ\\Լ\\\^
աա
136 ( 1 8 9 7 ) ,
էշ 29 = Խաշո.
V I ,
էջ 4, ձ& 32 յն.
Օթքյ.7)
«
յարձակում»
և
սանս.
Տ Յ Ո Ո Յ –
«
հոսանք»
բառերի
հետ։
Հիւնք.
հ ո ղ
բառից,
8
ս § § 6
1
Ւ՜ 1, 4 4 2
–
մ
կամ
–
մ ն
համարելով
մասնիկ,
արմատր
դնում է
հող.
= սնս.
Յ Ո ւ 1 ճ –
«
քամի»,
(
Այս
մեկնութիւնը
մերժում
են
\\
^Յ
1
ՃՇ 44,
Ց օ ւ Տ Յ Օ զ
6 1
և
Բ օ ե օ ւ
՜
Ո ^ 1, 5 7 ՝
րստ
ԱձԽ,
Խա.
Տէ.
3 8
և
Բ6է61
–
ՏՏՕՈ
\
Լ՚ձ
47,
2 4 6 ) ։
ԲՅե-ԱեՅՈ^, ^ օ ո ճ 6
01–.
2
(190
7
/
8
),
էջ 222 հնխ.
«
փչել» ար֊
մատից,
հմմտ.
յն. ԱսճօՀ,, Ա \ ) Ճ Խ
։
նոյ­
նր ՀԱ 1908, 187 յն. օձօձ,
Օէ^լյսւ
«
շըն–
չել» բառերի հետ, իբրև
"
հ օ դ ս ՛ < Հ * հ ա ւ լ մ
ՀԼհնխ.
*
ՅԱ–1–1Ո0Տ։ 1ՀՅքՏէ,
Յուշարձան
425, 426
թաթար.
ՏՕԼ Տ31
«
քամի,
զո­
վութիւն»
բառի հետ, Թիրեաքեան,
Ա֊
րիահայ
բռ. 50 նոյն րնդ
հով, զո վ , ծ ո վ ։
Բ6է6ՐՏՏ0Ո
Ւ^2 47,
2 4 6
յն.
ոօճգօՀ
«
կռիւ» ևն բառերի հետ, իբրև
«
ուժգին
շարժում».
Մերժում է
Բ օ ե օ ա ^
2, 53.
մերժում
եմ նաև ես, որովհետև
յն.
7
ՀՕՃՏ^.
ՕՀ
ձևի համապատասխանն
է
հյ.
ա ղմ ո ւ կ
(
տե՛ս այս բառը). Մառ,
1917,
էջ 330 ավար,
հ ո ւ ր ի
«
հողմ» բա­
ռի հետ։ Վերի
մեկնութիւնը
տուաւ
1
^611
Խէ 8 Տ Լ
X 79, էջ 11,
*
Հ11Ս–.
նախամասնիկ,
տե՛ս
հ ա մ – ։
Տ շհ ա ճ 6 1 ՜ ,
1
՝
հ6ՏՅԱէ–.
4 7
յն.
օլյւօս
ձևից
փոխառեալ։
նՀԲ որպէս
յն. Օ՛-
մօս,
օ ՚ մ ո ւ ։
Fonds A.R.A.M