99
պարզելոլ
քամիր՝
կազմուած
է օ 6 |
«
նոր
գինի»
–
ք– 01510– (*Տ01բ0–)
«
քամել»
արմատից,
սերբ.
Տ1բւէւ
«
անձրևր
բարակ
մաղել»
,
անգսք.
Տ1ք6,
հբգ.
Տւե,
գերմ.
Տ16Ե,
Հոլլ.
266
ք
«
մաղ»,
անգսք.
Տ1բ1ՁՈ
«
կաթիլ
կաթիլ
թա­
փուիլ,
ամանի
մրզելր»,
ՏւքէՁՈ,
գերմ.
Տ1-
Շհէ«Ո
«
մաղել»,
մսգ.
ՏՇ
՝\/
Շ1՝
«
հոյզ,
լոր­
ձունք»,
հֆրիզ.
Տ(^61՜, Տ^6Ր,
հբգ.
Տ6^ՏՐ,
մբգ.
ՏՇւքՑՐ
նոյն
նշ., մբգ.
Տ61է61
«
թուք»,
մսգ.
տ1բ6Ո,
հոլլ.
21
յբշ16Ո,
մբգ.
ՏւքՇՈ,
շվէդ–
ՏւբՁ,
դան.
Տ1ե6
«
կաթկթիլ,
ծորիլ,
դանդաղ
հոսիլ»
(
Բօ ե օ ա > ՛
2, 467,
ՔօւտՅՐզ
9 8 7 ) ։
-
Աճ.
8
է–0ՏՏ6է
մճտ.
1834, 3 6 9
ևն վրաց.
սի
վթի
(
որ սակայն
մեր
ն ի ւ թ
բառն է)։
ԳԴ պրս.
Հ2^ձ–
հւքէ
«
այն
իր՝ որ
գոլով
խոնաւ և թաց, փոքր մի սկսեալ
է չորանալ»,
(
անստոյգ բառ է.
ք^Օւ՚Ո
§ 1099
գտնում
ենք պրս.
քէԱքէ
«
ումպ»,
որ կցում է հբգ.
ՏԱէԶՈ,
գերմ.
ՏՅԱք6Ո
«
խմել»
բառերին)։
նՀԲ վրաց.
ծ ո լ է ՚ թ ի
և
յն.
թձՑօ;
«
խորութիւն»։
Տէրվ. նախալ.
110
հնխ,
ՏԱ
«
քամել,
ծնանել»
արմատից,
հմմտ. սանս,
ՏԱ
և
սրանից
էլ
ՏԱՈԱ
«
ծնունդ,
որդի»,
ՏՅ\Ո
«
հիւթ»
ևն,
հյ,
ն ի ւ թ , ք ա մե լ , ք ա մ ի ։
Այս
*
ՏԱ–
արմատից
են սանս,
ՏԱէՅ,
զնդ.
հս–
էւ
«
քամուածք»,
իռլ.
ՏԱէհ
«
կաթ»,
որոնց
յարաբերութիւնը
հայերէնի
հետ
մերժում է
1
^6ւ116է
(
անձնական)։
Հիւնք.
յն,
սՏաթ
«
չուր,
քրտինք,
ցող,
հիւթ»։
Բ6Ճ6ՐՏ6Ո,
Հայ. դր. լեզ.
1 6 2 ֊ 1
Լ 7 , ՝ 3 9 ,
437
հբգ.
քսհէ,
գերմ.
ք6Ա<±է
«
խոնաւ»,
յն.
Ա"քօ6<;
լտ.
ս մ ս Տ
«
խոնաւ»
բառե­
րի
հետ։
(
Յիշում է
Բ օ ե օ ա ^
2, 5,
բայց
չի
րնդունում)։
Մերժում է
ԲՅէւ՜սեՁՈ^,
Ւձօոձշ
01". 2 ( 1 9 0 7 / 8 ) ,
էշ 224 և կցում
է սանս,
ՏԱբՁՏ
«
ապուր»,
հբգ,
Տսք
«
ա–
պուր»,
հսլ.
ՏԱՏՁէւ
«
ծծել»
բառերին,
արմատը
*
Տ6Ա
«
խոնաւ»։
Ս՛առ.
/1
Փ6ք.
օճօբ.
1, 61
յն.
յսճօՀ
«
հիւթ»։
ԳԻՌ.— Ալշ.
Մշ.
նոլթ.
ասում
են
օրինակ՝
«
Ցորենր,
խաղողր
փուճ է,
ն ի ւ թ
չկայ
մէշր.
Ցորենր
հասեր է,
ն ի ւ թ
րնկեր
մէշ»։
ՀԻՒ Թ , ո
հլ. «թաւուտ,
խարձ,
եղեգնուտ».
նորագիւտ
բառ, որ չորս անգամ
գտնում
եմ
գործածուած
Անկ. գիրք հին կտ.
Գնասցուք
ի գիշերիս և դարանակալ
լիցուք ի ճանա­
պարհին և թագիցուք
ի հիւթս եղեգանն... Եւ
թագեան ի մէշ հիւթոց
եղեգանն
(
էշ 192,
տող
3, 14).
Երթայք
դուք ի հիւթոց
եղեգանդ
(
էշ
196).
Ել նոքա
էին ի պուրակս
հիւթոց
եղեգանն
(
էշ
197).
—
Տե՛ս իմ
Հյ.
նոր բա­
ռեր
հին մատեն. էշ 231։
ՀԻԻԺ11ԻԿ.
մի տեսակ
անծանօթ
բոյս
է,
որ մեկնուած է «ղեքս»
Գաղիան.
ունի
միայն
ՀԲուս.
§
1695։
ՀիւլԷ
տե՛ս
Հիւղ։
ՀԻԻ Ծ
«
ծիւրիլ,
հալիլ,
մաշիլ,
ծնգիլ,
նուա­
ղիլ»,
արմատ
առանձին
անգործածական,
որից
կազմուած
են
հ ի ւ ծ ա ն ի լ
Եզն.
հ ի լ ծ ի լ ,
Լմբ.
սղ.
հի ւ ծ ե ա լ
Ոսկ.
յհ. բ. 6. Սարդ,
հ ի ւ –
ծ ո ւ մ ն
Փիլ. Խոր. նար.
հիտ ծ ա կ ան
Յս. որդի.
ծ ւ ս ր ա ւ ա հի ւ ծ
9,
քր. կթ.
ծ ա ւ ՝ ա ւ ա հիւ ծ ե ա լ
Աթ.
խչ.
նոր բառեր
են
հի ւ ծ ա խ տ , հի ւ ծ ա խ տ ա ւ ո ր ,
հ ի ւ ծ ա խ տ ա ո ո յ օ
1
։
նՀԲ
լծ. թրք.
սշս1ա6ե։
Լւձէո
1
ք.44,
191
գոթ.
Տաետ,
գերմ.
Տ1՝6ՇՒ1
«
հիւծեալ,
հիւանդ»
ևն ձևերին է
կցում։
֊
ք
-
ՀԻԻ՚ւ.
(՛
ի
հլ. ըստ նՀԲ, բայց առանց
վր–
կայութեան)
«
պարտիզպանի
խրճիթ,
խուզ»
Սղ,
հը. 2. Երեմ.
իզ.
18.
Վրդն. սղ, գրուած
է նաև
հիղ
Կոչ, 351,
հուղ,
հեղ.
բայց
յատ­
կապէս
նկատելի է
հ ե ղ ք
(
որ և
՚ -
ի ղ ք յ
Լմբ.
սղ.
իբրև
եզակի գործածուած.
Հիղք
մրգա­
պահացն
պարիսպ է և ամրութիւն.
Լմբ. սղ.
հը.
հմմտ.
Իբրև
զհիղս մրգապահաց.
Երեմ,
իզ.
18։
նոր գրականում
րնղունուած է մի­
այն
հ ի ւ ղ ,
որից
հ ի ւ ղ ա կ
«
փոքր
խրճիթ»։
֊
Ի բ ր բնիկ
հայ՝ կցւում է
խ ո ւ ղ
բառի
հետ
(
տե՛ս
այս
բառր)։
ԳԴ պրս. ՀՀ՛ \<,Ա\ Կ~մ
–֊
ա֊
«
կնիւն. 2. կնիւններով
հիւսած
խրճիթ»։
նոյնը նաև
Հիւնք.։
ԳԻՌ
Զթ–
հ ո ւ ղ
«
հողաշեն
խրճիթ»։
ՓՈԽ.—Ք
ՐԴ՛
էձՍ
յ–ճ>
եօ1ւե
«
հիւղակ,
խրճիթ»
(
որից
էլ փոխառեալ է
Մ
շ.
հօլըք^).
նոյնպէս և քրդ. և թուրքման
(
է^յ––
ես՝/
«
ճիլերով
շինուած
վրան կամ եղեգով
ու խր–
ռիւներով
տնակ»
(
յիշում է բառս
Կամուս,
թրք.
թրգմ, Ա. 29, 557, Բ. 373 և Գ.
447)։–
Fonds A.R.A.M