ձ ի ր
& 90
և մեկնում է հյ. «հիրիկ»
(
երկուսն
էլ
տպ.
հերիկ),
առանց
ասելու թէ այս
բառով
ինչ է հասկանում.
բայց
մանիշակի
կող­
քին
յիշուելուց
պէտք է ենթադրել
թէ
ծաղկի
անուն է։
ՀԻՐԻԿ
«
յաղթեալ».
ունի
միայն
Բառ. ե–
րեմ. էշ 182։
ՀԻԻԱ Ն Դ , ի-ա
հլ. (գրուած
եիւանդեաց
Անկ. գիրք հին կտ. 359, 360 — 1)
«
հիւանդ»
ՍԳր. որից
հիւանդանալ
ՍԳր. Եւս. պտմ.
հի –
ւանդա ցուց անել
Յոր. իգ. 16. Եւս. պտմ.
հ ի ­
ւանդանոց
Սերեր,
հիւանդագին
Բ. տիմ, դ.
20.
հիւանդոա
Մաղ. ա.8. Եփր, բ. կոր. և
երր.
հիւանդութիւն
ՍԳր.
հիւանդագոյն
Կոչ.
Ոսկ.
յհ. ա. 15.
հիւանդամիտ
Եբր, զ. 12,
Ոսկ.
յհ. բ. 28. Մծբ.
հիւանդատես
Ոսկ. մ.
գ. 4.
հիւանդանի
«
հիլանդներ»
Մագ. ՛մեծ
են. էջ 36. նոր բառեր
են
հիւանդապահ, հի –
ւանդապահութիւն, հիւանդապահուհի
ևն։ նա­
խաձևն է
*
հէւանդ։
ՆՀԲ արմատր
վանդ,
պրս.
վէնտ
«
աշ­
խատութիւն,
տարժանումն»
(
յիշում է
վ անդ եմ
բառի տակ)–.Հիւնք. յն.ԱՈԱ՝ո–ղ
«
ցամաքեցուցիչ»
բառից։
8
ս § ^ 6 1^2
32, 15
և՛Մ
1, 453
համեմատելով
յն.– ՀէԳլրօ. «տառապանք,
դժրախտու֊
թիւն» և սանս.
բ Ձ բ Ո ՜ 1 3 Ո
«
դժբախտու­
թիւն, վնաս, մեղք»
բառերի հետ, դնում
է հնխ.
բ շ ւ Ո Յ Ո է օ –
ձևից.
հոմերական
^Տ^^]^ւ^VXՕ^;
«
ողջ առողջ»
ձևին
ճիշտ
համաձայն է գալիս
հյ.
անհիւանդ։
Այս
մեկնութիւնը
ընդունում է
եյ1՜Ա§Ո13ՈՈ,
^^ձ^
2
.
1, 403
և
510,
ևնախաձևը
դնում
է
*
բ շ > ո է օ ։
Հիւբշ. Մ
ճ ո շ . 10, 48
յի֊
շում է այս և նկատում է, որ
*
բ6\քՈլ–
պիտի տար
*
հուանդ,
ուստի
աւելի լալ է
դնել
*
բ 6 Ո ք ո է – .
՝
ՃԱ^Շ–ի
մեկնութիւնը
յիշում
են նաև
8
օ 1 Տ 3 0 գ
780
և
Բօեօայ՛
2, 8,
վերջինը
դնելով
հնխ.
թ 6 –
«
ցաւիլ,
վնասել»
արմատի
տակ։
Մ առ (տե ս
Տ Յ –
ԽտՅոո,
յ \ / 1 3 ա շ հ 3 ւ տ շ հ 6
Տէսճ. ՅՃՒ1
8,
92)
պհի
լ/ք;>Ա)
«
հիւանդ» = մանիք.
ա հ
լ –
Յ ՚ ւ Ձ ՚ ՚ Զ
ճ է ո ճ ջ
բառի հետ,
որ թերևս պէտք է ուղղել
^ * 1 ^ ՚ Ո " |
X 1 V Յ Ո մ Յ ե »
Ըստ Մարքվարթ
(
անձնա֊
Հ Ի Ի
կան) այս պհլ. բառր պէտք է կար­
դալ
X1VՅՈ^1,
ՃՈձՈձճԿ.
«
հիւանդ»,
X I –
V ^ ո ճ 3 ^ ս հ
«
հիւանդութիւն»,
որից փո­
խառեալ է հայը։ Պատահական
նմանու­
թիւն
ունին վրաց.
ավադ, ավաթ, ավա–
դա
«
վատ, տգեղ, հիւանդ»,
ավադորա,
ա վ ա դ տղ՚ոփորա
«
հիւանդութիւն»,
ինգ.
ավադ
«
հիւանդ»,
ա վ ա դղ՚ ա ֆ այ
«
հիւան­
դութիւն»,
աւար.
ԱՈէՍՈ, Ա Ո է ՚ Ա Ո ,
Ա Ո է ՚ 1 3 ,
Ա Ո է Յ Ր Յ Ո
«
հիւանդ» և լակ.
ՒոոէԱ
«
հի­
ւանդ»։
ԳԻՌ.-Ագլ.
Ալշ. Երև. Խրբ. Մշ. Ննխ. Պլ.
Ռ.Սեբ. Սչ. Տփ.
հիվանդ,
Ախց.
Կր.
հի –
վանտ,
Տիգ.
հիվւսնթ,
Ակն. Հճ. Հմշ.
հիվօնդ,
Զթ.
հիվօնդ, հիվոնդ,
Սվեդ.
հիվանդ,
Ղրբ՛
հ է ՚ վ է ն դ ,
Ա
սլ
.
հվանդ, հվա",
Մկ. Վն.
իփ–
վանդ,
Սլմ.
խիվանդ, խվանդ,
Ոզմ.
խէ՚վանդ.
ածանցների
մէջձայնաւորի,
անկումով ու֊
նինք՝ Ս չ.
հիվընդըդ
«
հիւանդոտ»,
Ննխ.
հ ի –
վընդնալ, հիվըննալ,
Պլ.
հիվընդնալ, հըվըդ–
նալ
(
կտր.
հըվըձձա),
Սեբ.
հըվընդնալ,,
Տփ.
հիվընդանալ.
Ագլ.
հի վ ըն դ ա ՚նիլ ,
Ասլ.
հը վ ր * –
նալ,
Վն.
խիվընդնալ
(
կտր.
խի վ ընձա ) ,
Զթ՛
հօվօնդնօլ, հօվօնդնոլ
(
բայց
եո՝վո՝նդու–
թը՝ն),
Հմշ.
հիվըննոլշ։
նոր բառեր են
հ ի –
ւանդատեղ, հիլանդադարձ, հիլանդատէր,
հիւանդիկ, հիւանդկախ, հիւանդկա), հիլան–
դուկ, հիւանդտես
ևն.-Երև.
մնկ.
հիանդ։
Հ ԻԻ Թ , Ո
հլ, (յետնաբար
ի
հլ՛)
«
նիւթ,
տարր,
հոյզ
(
մանաւանդ
խոնաւութեամբ),
ծուծ, իսկութիւն»
ՍԳր. Եզն. Ագաթ. Կորիւն,
որից
ունինք
հիւթաբեր
Եզն.
հիւթեւլ
Ոսկ. մ.
ա.5.
հիւթանիւթ
Կոչ. 50. Կիւրզ. ծն.
ան–
հիւթանիւթ
Թղ. պրոկղեայ ՀԱ 1921, 18,
հիւ­
թել
«
կազմել,
գործել»
ճառընտ.
Եղիշ.
ան­
հիւթ
Ագաթ,
նմանահիւթ
նար. խչ.
պատ–
շահահիլթ
ԱԲ.
պղնձանիւթ
Կիւրզ. խչ.
հիւ–
թալի
(
նոր
բառ)։
= Բնիկ
հայ բառ հնխ.
Տ1թ–էՕ
ձևից, որ
ծագում է
է օ –
մասնիկով՝
Տ 6 1 բ –
(
ստորին
ձայնդարձր
Տ>՚1բ–)
«
կաթկթիլ,
ծորիլ,
մէջի հե֊
ղուկր
դուրս
թորիլ,
հեղուլ,
քամել,
մզել»
արմատից։
Նշանակութեան
զարգացման
համար
հմմտ,
յն.
յտ
<ռ
«
հեղուլ,
թափել»
արմատից
X^՝
0
^։
ՀԳ^Հ
«
հիւթ,
հոյզ»։
Ցե­
ղակիցներից
յիշենք
յն.
Հ9սք–011է0<;
«
գինի
Fonds A.R.A.M