ՊԱԼ
–
աո
մասնիկով, ցեղակիցների
մասին
աւելի
րնդարձակ տե՛ս
պղպջակ։
8
ս ց § 6 1Բ 1, 456
հնխ.
եհ1հ–
արմա֊
տից. հմմտ. լտ.
ք 1 Ձ1՜6,
հբգ.
ե1ՁէՅքՅ
«
բշտիկ, խաղաւարտ»,
հհիւս.
Է)1 տճք 3:
ԲՅէ ա եՅՈ^
ՀԱ
1903, 221
Յթ–
մասնի.
կով
*
V61-
«
գլորիլ» արմատից, իբր գերմ.
ՅԱք\\^3116Ո
«
եռալ, պղպջար)։
Նոյն, ՀԱ
1907, 89
բ (<6թ1)
մասնիկով՝
*
բԱ–
«
ուռչիլ» արմատից, հմմտ. լտ.
բստէս13,
բստտս13,
լիթ.
բսԸշա, բստէւ
«
փչեթ,
լեթթ.
թ՚Ատ1ւՏ
«
պղպջակ», ռուս.
Ոե^Յէհ
«
փչել» ևն։
\
^ Յ
1
Ճ
6
93
մերժում է կցել
լտ.
ե1տէ63
«
պալար»
բառին։
Ուղիղ
մեկնութիւնր
տուաւ
ԲշԽքՏՏՕՈ 1Հ2
47,
261 —2,
որ րնդունում է նաև
Բօեօւ՜Ո)՛
2, 111,
ԳԻՌ
Բլ.
պալար կայնիլ, պալրիլ
«
հար֊
ուածից
մարմինր
ուռիլ», Ալշ. Մշ.
պալար
«
երկարաձիգ
ձևով ուռեցք»։ (Ըստ Ամատու֊
նի, Հայոց բառ ու բան
546
պալրել
Տր.
«
ծնկան
վրայ դրած ոտի թմբրիլը,
րնդար–
մանալր» ),
ՊԱԼԱՐ
«
զարդ», արմատ
առանձին ան֊
գործածական,
գտնւում է հետևեալ
բառերի
մէջ.
պալարակապ
«
զարդարուն
(
ձի)» Ես.
կզ.
20.
Ագաթ,
պալարափայլ
«
զարդարուն»
ԱԲ,
ՆՀԲ մեկնելով «պալարաձև»,
ուզում
է կապել նախորդի
հետ։ Այսպէս նաև
Բշէշքտտօո 1Հ2
47, 262,
ՊԱԼԻ,
անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
գոր֊
ծածում է Մխ. բժշ.
127.
«
Ի նոպային օրն...
կերակուր չուտէ և պալի երկու օրն կերակրէ
և պարարէ զմարմինն»։ Ըստ իս նշանակում
է «միւս, մնացեալ, յաջորդ», իբր
= արաբ.
(
^յ.տ1յ
ն֊1զ\ «մնացեալ»,
րւստ
այսմ ուղղելի է
պաղի։ —
Աճ.
ՏձձշԼ
հրայ,. Մխ. հեր. §
357
ուղ֊
ղում է
խալի
և համարում է արաբ. ^)Լտ.
ճճ\ւ
«
դատարկ»։
*
ՊԱԼԻՈԻՆ
«
քահանայապետական
եմիփո֊
րոն» (նկարագրութիւնր
տե՛ս Հացոլնի, Պտմ.
տարազի
408)
Լմբ. Յիշատ,
Նոյն բառն ու­
նի և Ամբ. պտմ.
130՝
հետևեալ ձևով. «Բա­
ցին
զհողքն... կաթողիկոսին. նա գտան
5
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
Պ Ա Խ
զշուրջառն փտած և
գպավլին խ այանին
շէն
և զգաւազանն
և. զմազն, և ոսկր
ամենևին
չգտան», ուր
պավլին խ այանին
«
պալիունի
գունաւոր ժապաւէնն» է։
= Լտ.
բ311աա
«
երկար ունեղ սպիտակ
բուրդէ խաչազարդ
մի տեսակ
վերարկու»
(
որ առաջին անգամ Լուկիոս Գ. պապր
նուի֊
րեց Գրիգոր տղային, և յետոյ
հետզհետէ
տարածուեց մեր մէջ)։
Սոյնից է և յն. 71օճճ\.–
օ՝>
Հ
ոօւճճւօ՝*,
—
Հիւբշ. էջ
369,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ,
*
ՊԱԼՂԱՄ,
որ և
պալխամ, պլղամ, պղլամ,
բյխամ, բլղամ
«
մաղաս, խուխ» Դամասկ.
Մխ. բժշ.
3.
Վրք. հց. Ոսկիփ. Վստկ.
120,
166.
Մխ. ապար, որից
բլղամոտ
Ոսկիփ.։
= Արաբ. րձԼյ
հճկճՈՂ, որից և թրք.
ԵՅ
1–
73
ա,
Է>Յ
1
§
ՅՈ
1,
ռմկ.
բալղամ, բ աղլ ա մ։
Ա֊
րաբ. ձևր ծագած է յն.
գճշ՜Հ
\
ւՕ. հոմանիշից,
բուն իմաստն է «բորբոքում» և յառաջանում
է գճ&ՀՕ* «բորբոքել,
այրել»
բայից։—Հիւբշ.
274։
ՊԱԽ (ի
հլ. րստ ՆՀԲ, բայց առանց վկա­
յութեան)
«
խաշած
միս» Ել, ժբ.
9.
որից
պախեփ
«
լաւ խաշած»
Հին բռ.
պախել
«
եվւել» Բառ. երեմ.
262–
այսպէս էլ Տաթև,
ձմ. ճժէ
պախ եփեալ ջրով
մեկնում է «որ է
քաջ
եփեալ»։
ՆՀԲ
յիշոլմ է պրս.
բԱճէՅՈ
«
եփել»։
ե Յ § . Սւ՚§6Տ(։հ. 334 բՅձ
«
եփել» արմա­
տից, հմմտ. յն.
1
էՏ002^,
պրս.
թւտէՅՈ»
Նոյնպէս և Տէրվ. Նախալ.
45,
իբր հնխ.
բՅե,
և Հիւնք. պրս.
բԱճէՅՈ»
ԳԻՌ.–Թլում է թէ սրանից է
պաղմիս
Վն.
«
խաշած ու սառեցրած
միս», որ յետոյ շր–
փոթուած է
պ՛աղ
բառի հետ,
—
ՊԱԽ
«
վախ, երկիւղ», արմատ
առանձին
անգործածական,
որից կազմուած են
աախփէ
«
սաստիկ վախենալ» Ա, մկ. զ.
10–
Ոսկ. ես.
և մ. գ. էջ
123.
պախել
Ոսկ. ես.
պախհցու–
ցանել
«
սոսկացնել»
Ոսկ. մ. բ.
8
և ես.
պախնոլլ, պախշիլ
ԱԲ.
պախկոտ
«
վախկոտ»
Հին բռ.
պախումն
«
վախ, երկիւղ» Փիլ. լիւս.
սրտապախ
Ոսկ. ես.
78.
Պիտ.
դիւրապախ
«
շուտ խրտնող, վախկոտ» Պիտ Ի
ս
կ
պա­
խա վ էժ
«
գահավէժ» Արկ. աղ.
138
կազմուած
է
վախ
բառի կրկին նշանակութեանց
համե–
Fonds A.R.A.M