մատ
(
այն է
վ ա խ
«
երկիւղ»,
վ ա խ ք
«
գահա֊
վէժ»),
֊
ն ո յ ն է
պ ա կ
արմատի հետ, որ տես
առանձին։
ՆՀԲ լծ. ռմկ.
վ ա խ ։
Հիւնք.
պախ, պակ­
նուլ
և
վ ա խ
դնում է պրս. ձ1Լյ ն՜ձճ «եր֊
կիւղ»
բառից։
8
ս § § 6 , 861էէ՜. 34
իբր
բնիկ հայ կցում է մբգ.
ՏթՅՇհքՈ
«
ճեղ­
քել»,
յն.
46
X0^,
<1օ.աՀ «կտոր»
բառերին։
Թիրեաքեան, Կարնամակ
ծան. 41
ահ,
վախ, պ ա կ
բառերին է կցում։ Աճառ.
ՀԱ 1909, էջ 159
խ
և
կ
ձայների
լծոր­
դութեան օրէնքով միացնում է
պ ա կ
ար–
մ ատին։
ՊԱԽ
«
բաց, արձակ», անստոյգ բառ, որ
մէկ անգամ
ունի Պտմ. աղէքս. 69. Ընդ
դրունս ելանեն պախս և ընդ
անվթարս։
Այսպէս է մեկնում
ՆՀԲ։
ՊԱԽ
«
պատռել, ճեղքել, վնասել». արմատ
առանձին անգործածական,
որից
կազմուած
են
պ ա խ ո ւ մ ն
«
պատռուածք,
ճեղքուիլը» Փիլ.
լին. և ել. Նիւս. կազմ,
ա ն ա ա խ
«
անվթար,
անեղծ»
Փիլ– իմ. և լին. Անյ. բարձր,
ան–
պ ա խ ե լ ի
«
անվնաս»
Տօնւակ.։
ՊԱԽԱՃՃԱՄ
«
կարկանդակ»,
նորա գիւտ
բառ, որմէկ անդամ գտնում ենք գործած­
ուած Ոսկ. կող. էջ 569. «Եւ զոր օրինակ
մեք
մանկտւոյ
պղակունղս և
պախաճըճամս
դնեմք և արծաթով պատրեմք». (յն. բնա­
գիրն ունի միայն
՚
ՈհԱ՚ՀՕՕ^՚ՀձՀ
,
որ է «պղակուն–
դրս», որից երևում է թէ
պ ա խ ա հ հ ա մ
բառն
էլ սրա հոմանիշն է)։
ԱԲ
գնում է «տղայոց
խաղալիկ»,
բայց իբրև անստոյգ
բառ։
Թոռնեան,
Հատընտ. Ա. 194 թուի րնղունել «կար­
կանդակ»։
Գարագաշեան
(
անձնական)
ընդունում
էր «կարկանդակ» և կցում էր
թրք–
եօ՚^ՅԸՁ
հոմանիշին։
Հացունի,
Դաստիարակութ. 270 իբրև
«
խաղալիք»
կցում է պրս. Ն՜Տճ «գեղեց կութի լն»–\–
հ հ ա մ
(
թրք. յՂ)\) «խաղալիք» և ո՛չ թէ
պրռ.
|»–>–յ–5֊ յՍյ՚Յ-Ո
«
բարունակ»։
*
ՊԱԽԱՐԱԿ
«
ճախ արակ». գիտէ միայն Բռ.
երեմ, էջ 194, որից էլ դնում է
պ ա խ ա ր ա կ ե լ
«
շրջել ինչ» էջ 262, որ տարբեր է յաջորդից։
= Արաբ. ՕյՏԼյ
ե31վ31՜3, եՅեՐՅ
«
ճախա­
րակ», որից նաև թրք. ՕյՀտւ*
քՈՅզՅքՅ,
ռմկ.
մ ա խ ա ր ա
«
ճախարակ կամ թելի կոճ» (Կա֊
մոլս– թրք. թրգմ. Ա. 773)։–ԱՃ.
ԳԻՌ Կայարդի գաւառականներ
ում
զա­
նազան ձևերով, ինչ.
պ ա ք ա ր ա յ
Մրղ.,
ր ո կ –
րսւյ
Հմշ.,
պ ո լ ք ր ա յ
Խրբ.,
բ ք ՚ Ր ա
Շա.
որոնց
նշանակութիւնն
է «կարժառ,
ճախարակի
անուակ կամ այլ մասեր».
(
մանրամասն
նշանակութիւնները
տե՛ս Գւռ. բառ.
պ ս ւք ա –
ր ա յ ) ։
ՊԱԽԱՐԱԿԵԼ
«
պարսաւել, անարգել, խայ­
տառակել, վրան պակասութիւն
գտնել» Յոբ.
լ. ծ. Սիր. իթ. 35. Ոսկ, կողոս. որից
պ ա խ ա ­
ր ա կ ա ն ք
Փիլ. Պիտ.
պ ա խ ա ր ա կ ո ւ թ ի ւ ն
Պիտ.
ան պ ա խ ա ր ա կ ե լ ի
Պիտ. գրուած
պ ա հ ա ր կ ե լ
Արծր։
ՆՀԲ
հանում է
վ ա խ ք
«
գահաւանդ»
բառից, լծ. պրս.
յ ա ւ խ ա ա ն ,
հյ.
պ ախել,
բ ա խ ե լ , ա ո ա կ ե լ ։ 8 ս ց § 6 , Ցաէւ
-
.
34
և IV
1, 455
իբր բնիկ հայ կցում է յն.
ֆ-քՕ)
«
սքախարակել»,
փօ՜յՏթօ^
«
պախարակիչ»
բառերին։
ԴԻՌ. — Մշ.
պ ա խ ա ր ա գ ե լ ։
*
ՊԱԽՃԱԻԱՆԴ, ի - ա
հլ. «գօտիի կամ կա­
մարի նման կանացի մի զարդ», մէկ անգամ
ունի Ոսկ. երր. իը. էջ 554. «Այնպիսի պախ­
ճաւանդօք և լանջագեղ
կամ ա րօք
ղսպեալ
լինիցիս պնդակազմ»։
(
ՋԲ գրում է
պ ա խհ ա –
ւանդակ.
Քաջունի՝ Գ. 198 դնում է
պ ա խհ ա –
ւանւլ տ-ՇՕքՏՇէ,
սեղմիրան»)։
= Իրանեան
փոխառութիւն է, որ կազ­
մուած է
պ ա խհ– ( պ ա խ իհ
կամ
պ ա խ ո ւ հ )
֊
ւ ֊ ւ ա ն դ
բառերից, առաջինը անհետացած է
իրանեանում,
երկրորդն է պհլ. պրս. Նճսճ
«
կապ», որ գտնում ենք նաև
բ ա հ ո ւ ա ն դ , մ ե ­
հե ւ ա ն դ , դ ա ն դ ա ն ա ւ ա ն դ
բառերի
մէջ։ — Աճ–
Հացունի,
Պատմ՛
տարազին 129
պրս.
պ ա խ ջ ի տ է ն
«
շրջապատել»–\–հտոճ
«
կապ», որով հասկանում է մի երկար
ռ
րիգ> որով կանայք
լանջքը պատում
էին՝ սեղմիրանի
պէս։
ՊԱԽՈԻՑ, ո
<Ր «սանձ, երասանակէ Յոբ.
խ. 20. Պտմ. աղէքս. 23. Գէ. ես. Յայսմ,
գրուած է նաև
պ ա խ ո յր ց , ՛ պ ա խ ո ւ ր ց , պ ախ–
ց ո յ ք , պ ա հ ց ո յ ց ք , պ ա հ ց ո յ ք
(
բոլորն
էլ
Պտմ.
Fonds A.R.A.M