ոտ. Վստկ. Պտմ. ռուբ. 219. նոր գրականում
դարձած
հասարակ պատուանուն՝ իբր ֆր–
րանս.
աՕՈՏաԱք,
որ նոյնպէս առաջ նշա­
նակում էր «տէր, իշխան» և այժմ հասա­
րակ պատուանուն
է։ Իշխանական
պատուա֊
նունր սրանից ղանաղանհլու
համար
արևե֊
լեան գրականի մէջ րնգունուած է գրել
բա­
րոն,
իսկ
պարոնը
պահուա՛ծ է սովորական
գործածութեան
համար։
֊
Հֆրանս.
է
)31
՚
ՕՈ
թառից, հմմտ. ֆր.
է)3–
ւ՜ՕՈ,
իտալ.
ե31
՜0
Ո6
ևն, որոնք գալիս են մլտ.
ե31՜0
(
սեռ.
հՅւ՜Օատ)
«
իշխանաւոր,
տէր»
բառից, այս էլ հթգ.
ե31"0
«
ազատ
մարդ»
ձևից, որի բուն նշանակութիւնն է «պատե­
րազմիկ» և կցւում է հսլ.
ե օ Ր ^ Յ ,
հիսլ.
ե շ –
Ր^Յտե
«
կռուիլ, մարտնչիլ»
բառերին
(՝
ձ/ճ\ձշ
84)։ (
Սրանց հետ բոլորովին կապ չունի լտ.
ԵՅՐՕ, հ)31
՜0
ատ
«
տ՛խմար, թանձրամիտ»)։
—
Հիւբշ. 390։
ՆՀԲ լտ.
ե31՜0»
Աւելի րնդարձակ տե՛ս
Տէր։
ԳԻՌ.—Ջզ. Սլմ.
պարոն,
Ախց. Երև.
պա–
րօն,
Շմ.. Տփ.
պարուն,
Պ լ.
բարօն,
Սեր.
բա–
րօն, բարէօն,
Տիգ.
բէՈՐօն,
Ակն.
բարիւն,
Մրղ.
պաոուն.
այս բոլորը փոխառեալ են
գրականից։
Բնիկ գաւառա՛կան է Սվեդ.
բա–
րիւն
«
հողատէր անձ, որ մ արաբաներ է պա­
հում»։ Նոր բառեր են
պարոնբանջար
«
մի
տեսակ բանջար»,
պարոնգզիր
«
մի տեսակ
խաղ»,
պարոնպապ
(
>Հճ.
բայէնբօր
կամ
բ ա յ բ օ բ )
«
կեսրայր, տագր»,
պարոնաատ
«
կեսրայր»,
պ արմայր ( Հ պ ա ր ո ն մ ա յ ր )
«
կե­
սուր»։
ՓՈԽ,–Կիլիկեան
շրջանին
հայերէնից է
վախառեալ ասոր,
^ օ ; ^ » ե31՜0Ո,
իբր հայ­
կական պատուանուն
(«
հձՀՕ, ձ\)Աձ
ՃՈՈ6–
ոատ. 8աշ1
<61ւո.
Լշճ.
Տ
^/Ր. 4 6 ) ։
Այժմ էլ
Պարսկաստանում
(
Ատ րպա տ ական)
թուրքե­
րը հայոց իբր պատուանուն
գործածում են
ե Յ Ր Յ ՚ Ո
ձևով։
*
ՊԱՐՈՊՍԻԴ
կամ
ՊԱՐՈՊՍԻՍ
«
ցամաքե–
ղէնների և հեղանիւթերի մի աման»
Շիր.
30.
գրուած է նաև
պարոպսիզոս.
(
ըստ Մանան֊
ղեան, Կշիռներ էջ 62 պարունակում էր204
դրամ
)։
= 3ն.
7
է 7 ք ) 0 ՚ 1 ւ ւ շ , –5<րօ՚1ս8օ(;
«
ափսէ, պնակ»։
—
Հիւբշ. 371,
Ուղիղ մ՛եկնեցին Աւգերեան, Բացատր.
չփ. և կշռ. 151 և Պտկ. Շիր. էջ 30,
ՊԱՐՐՑւա
«
ժողովակետղ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 268.–Թերևս
վրիպակ
պա­
րառոցել
ձևից։
ՊԱՐՈԻ9.ՏԱՆ
«
գիտնաւոր».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 269։
ՊԱՐՈՒԹԱՅ, ի
հլ. «հաւաքածոյ, հաւա­
քումն պատմութեանց,
ժողովա՛ծու»
Օրրել,
ա. (տպ.
պարութայիւլս,
իմա՛
պարութա–
յիկս,
ՆՀԲ
պարութայիցս),
արդի
գրականում
«
մի գործի վերաբերեալ
բոլոր թղթերի ամ֊
ւիո փոյթը,
<ԽտՏ161՜.».
որից
պարութել
«
ժողո­
վել»
Հին
բռ.։
Ասորի բառի
երևոյթն
ունի,
ինչպէս
|ձօ>>–>
Մ1
3
ք՚ււէ 3
«
տէրութիւն»
(
>հյ–
Մա–
Րութայ
յատուկ
անունր), ուր
–
սէՅ
«֊
ու­
թիւն» մասնիկն
է. հմմտ. Հչ,
0
;
Հ>
բւ
՜
սէՅ
կամ
թՅքԱ՜էՅ
«
մաշկեայ
հագուստ»։
Պարունակ
տե՛ս Պար + ունել։
ՊԱՐՈՒՍ
«
սէզից
հի լսուած չուան»
ճառ֊
ընտ. սրա հետ նոյն է
պարուսան
«
նոյն
նշ.»
Վրք. հց. (այլ ձ.
պաարուսան,
տպ.
գաւա­
զանէ, պարուսանի
«
ուղտի պախուրց» Ա֊
թան, էջ 581, Վրք. հց. ա, 55։
ՊԱՐՈՒՏԱԿ, ի-ա
հլ. «բ՛արակ մաշկ, թա֊
զանթ (աչքի, ուղեղի)» Կոչ. 228. Պիտ. Նիւս,
երգ. և կազմ, Պրպմ. ձեռ. որից
պարուտա­
կի)
«
փաթաթուիլ»
Մ՚ծբ. 223.
պարուտակատ
«
թաղանթր պատռուած»
Վեցօր. 166. գրուած
է նաև
պարունակ։
Պ ա տահա կա՞ն
նմանութիւն
ունի ասոր.
յ
^ օ ^ ֊ Ջ
բւ՜Աէ՚Յ
կամ
թՕւ-Աէ՚Յ
«
մաշկեղէն
հ՛ագուստ»։
ՊԱՐԸԱԼԻ
«
պանծալի»,
ունի միայն Բառ.
երեմ, էջ 270,
ՊԱՐՊԱՏԻԼ
«
լիութիւնից
խճող ուած
լինե­
լուց պատռիլ՝ ճաքիլ՝ տրաքուիլ»
Ղկ. ե. 6.
Կանոն, էջ 49. Փիլ. Գնձ. որից
պարպա տ ամն
նիւս. կազմ,
պարպատիւն
«
ճ՛այթիւն, շառա­
չիւն» Ոսկ. յհ. ա. 1.
որովայնապարպատ
Անյ. հց. իմ.,
ՆՀԲ
պար–
մասնիկով
պատել
բայից։
Հիւնք.
պատել
բայից։
իՏ\.ս\Խ
\
Հ2\Հի\
Fonds A.R.A.M