639
կան
մասնիկը,
կմնա
արմատը
Վազդ,
որ
ըս\տ իս ուրիշ բան չէ, եթե ոչ զնդ.
V ^ 2
^ 7 3
«
դորա»
բառը (տես
831
՜
էհօ1օ1Ո36, ճ1է–ՄՅՈ.
աճ.,
1 3 8 9 ) ։
Գորտը
պիղծ
կենդանիների
շարքոլմն
էր.
ուստի
սպաս՛ելի
չէր, որ մարդկանց
վրա
այդպիսի
«
պիղծ»
անուն
դրվեր։
Միևնույն
ժամանակ
գիտենք, որ հին
հնղևրոպական
ազգերի
անձնանունները
միշտ
բարդ
են
լինում,
այսինքն
բաղկացած
՛
են երկու
բառի
բարդությամբ։
Այս
վերջին
կետը
տ՛ալիս
Է մեզ
բառի
բուն
բացատրությունը
ե վերացնում
Է ի ֊
մաստի
կողմից ծագած
դժվարությունը։
ՎագգԷն
փաղաքշական
ձևը
առաջացած
պիտի
լինի «գորտասպան,
գորտաջինջ...» և
այլ
նման
մի բարդությունից,
որի
երկրորդ
մասն
ըս՛տ սովորության
կրճատվել
\
Է և փո­
խանակվել
,
է
–
էն
մասնիկով։
ճիշտ
այսպես
է կա՛զմված
Փաոէն
անունը, որ կրճատված
է
Փաււ-Ներսեհ
անունից։
Ավելորդ
ենք հա­
մարում տալ ուրիշ
օրինակներ։
Զնդ. "ք տալիս է միշտ
հյ.
գ.
միակ
դժվա­
րությունն է
\
ք323՚\>3
բառի
միջին
3
ձայնա­
վորի կորուստ ր. բայց կրճատման
մեջ
այդ­
պիսի
սղումը
անբնական
չէ։ Մ յուս
կողմից
ունինք
հագարատ
<Հհպրս.
8 3
§ Յ ճ ՝ 3 ՜ է Յ
«
աս­
տուածատուր»,
որ
Բագրատունի
ձևի մեջ
զրկված է նույնպես
միջին
ա
ձայնավորից։
28
(29).
ԼԱԻՕ.Շ
Հայոց մեջ սովորական
հացի
տեսակի
անունն է։ Շատ ՛տեղ
գործածվում
է այս
ձևով, տեղ տեղ էլ
լօշ
ձևով,
ինչպես
ունի
նաև Տա՚թև. հարց. 357 (տես
Արմ. բռ. Գ.
299)։
Իր պատշաճ
մեկնությունը
դեռ չի
գտած։
Սեմական բառ է և հատկապես
ասորական
և ՛ասուրական,
որոնցից
անցել է
հայերենի։
Ասուրական
ձևն է
1
ՅՏԱ,
երր.
1
°Տ,
եթովպ.
1
օՏՅ,
որոնք
նշանակում
են «տրո­
րել,
ճմլել,
շաղախել»։
Եբրայական
բառը
գործածված
է Ծն.
ԺԸ 6, ուր
հայերեն
թարգմանությունն
ունի «փութա՛
թրեա
գրիւս
երիս
ալեր
նաշհոյ և արա նկանս»
((
տՇՏՇ֊
Ո1ԱՏ,
Երր. բռ. 17-րդ տպ., էջ
382)։
նույն
ա՛րմատը
արաբերենում
ստացեվ է
Օն՛ 1"ՅՔ՛
ձևը, որ նշանակում
է
«
պատառը
եղի մեջ թաթախել»,
սրանից
էլձՀՀ
Հ\
1
ւԱքՅ
՚&3
«
խմորը
չկպչելու
համար
ցանված
ալյուրի
փոշին»
(
Կամ ուս՛, Արաբ. բռ. Ա.364 և
365)։
Մեր բառին
ավելի
նման
են ՛ասոր.
1
՜
ՅՏ
«
խմոր
շինել,
շաղախել»,
1
Յ1ՏՅ^
«
զանւգված,
խմոր»,
11
ԱՏՅ
«
տրորում.
2.
ալյուր
թրելու ՛և
հաց
թխելու ՛տաշտ»,
131
Տ0ՈՅ
«
մի տեսակ
խմորեղեն»
( ՚ 8
ք Օ Շ ե 6 1 ո 1 3 Ո Ո ,
Լճճ.
Տ^ՈՅՇւՄՈ,
էշ 174
ա),
քշ&ՈՅՈ ^ Տ Լ
հա, 21 (1920 թ.), ՛Էջ 243
Լիբանանի
արդի արա՛բա՛կան
բարբառով
հի­
շում
Հ 1ՅՏ, 1ՅԱ1ՇՏ(
«
ալյուր
շաղվել»,
1
ՅԱ՚Տ
6
«
փոքր
քանակությամբ
շաղված
ալյուր».
իսկ
ասոր.
1
ՅՏ
ևն ձևերը
համարում
Է քանանա–
ցոց լեզվից
փոխառյալ,
29
(30).
ժդ. ԼԵՀՏ ԸԼԼԱԼ
Այս
բառը
գործածվում
ԷԽարբերդի և
Մանիսայի
բարբառում,
«
հոգնիլ,
պարտա­
սի լ»
նշանակությամբ
(
տես Գւռ.
բռ. Էջ
419),
որի հետ նույնանում
Է Ղրբ՛
Լ
ա
6
տալ
«
հոգնած
հոգն՛ած
երթալ» (անդ
408)։
Գտնվում
Է արաբերենում,
հմմտ,
ՀյԼ&յ
1
ՅՈՅ՚&
«
ծարավել»,
Օև է ) Խհ՚Յ՚Ց՛
«
ծարավից
առաջացած
ա յրուցքր,
պապակում»,
<Ն\տ*Տ
ւՅՈՅ՚Թ,
ւձ–=–
ԽհՅՕ
«
ծարավից կամ
նեղու­
թյունից և կամ
հոգնածությունից
լեզուն՛
դուրս
հանելով
ուժեղ
ուժեղ
շնչել,
ինչ որ
ավելի
շներին
Է պատահում»
(
Կամուս, Ա֊
րաբ. բռ. Ա. Էջ
365)։
նույնը կա նաև ասոր. \շեէ11
«
դժվարա­
շնչություն»,
13
հհշՓ
«
հևալ» (տես
8
քՕՇ1<61–
1
ՈՅՈՈ,
անդ.
,
Էշ 173 ա և
ԲՇ^ՈՅԱ,
անդ. էշ
243),
Որովհետև
արաբ.
Օ ՛Թ
չի տալիս
հյ.
տ,
ուստի
փոխառությունը
պետք է դնել
մեր
հարևան ա ս որին երի
լեզվից։
30
(31).
ժղ. ՇԻԹԻԼ
Երևանի
բարբառում
գործածական
է
այս
բառր, որ բույսը
ցանելու և տնկելու
մի ա֊
ռանձին
ձև է։ Միջին
հայերենից
ավանդված
Fonds A.R.A.M