53
ՊԱՏ
նից,
որին
համաձայն է Թիռաքեան,
անդ՝ յունիս
11։
ԳԻՌ
Մկ.
պ ա տ ր ի յ ա ր ք ՚ ,
Սչ.
բ ա դ ր ի ա ր ք ,
Պլ. Ռ.
բ ա դ ի ր յ ա ր ք
(
հին ձևը Պլ.
բ ա դ վ ի –
րարք),
Ակն.Սեբ.
բ ա դ ի ր ա ր ք ,
Խրբ.
ր ա դ վ ի–
րարք,
Կր.
պ ա ռ ի յ ա ր ք ,
Մշ.
պ ա դ ր յ ա լ ք ,
Ասլ.
բա
*
րիարք,
բա
*
րիար,
Ջ.թ.
բ ա դ ր ի յ օ յ ք , րաւլ–
ր ի յ ո ր ք ,
Հճ.
բ ա ւ լ ի յ օ ր ք ։
*
ՊԱՏՐԻԿ,
ի- ա
հլ. (յգ. նաև
–
ա ր կ ա ն է ՛ )
«
յունական
իշխանական
մի տիտղոս»
(
այս­
պէս էին կոչւում յատկապէս
Արաբների կող­
մից Հայաստանի
կառավարիչ
կարգուած
հայազգի
իշխաններր)
Եւս. քր. Վրք– հց–
Կաղանկտ. Ղևոնդ. Ասող. Օրրել, «առաջա­
ւոր մարդ, երեւելի ոմն» Առաք. պտմ. 271.
որից
պ ա տ ր կ ո ւ թի ւ ն
%
և.Մագ.։
–3
ն.
Ա2X^1/.10ւ;
(
որ փոխառեալ է լտ.
բ շ է –
է՜ւՇաՏ
բառից. Կոստանդին
կայսեր
ձեռքով
հաստատուած
իշխանական մի աստիճան,
որից նաև արաբ.
^ յ ^ . Լ յ
եՁ
|ւ
՜
պ
«
զօրավար,
սպարապետ»
(
Կամուսի թրք– թրգմ. Բ.
871),
վրաց.
3;
>փ<ոօյօ պ ա տ րի կ ի
«
գլխավոր առաջ­
նորդ բանակի»։—Հիւբշ.
371։
Ուղիղ մեկնեցին ՀՀԲ և ՆՀԲ,
*
ՊԱՏՐԻԿ
«
կրօն ալոր, վարդապետ», նոր
ժամանակի բառ, որ գործածում է Առաք,
պտմ.
109, 134
եւրոպացի
կաթոլիկ
կրօնա֊
ւորների
համար։
֊
էտ.
բտւ\&՝,
թՁ է ո ,
հյ.
պ ա տ րի կ
և թերևս
թրք– (ձ–)յ.֊ւ.յ
բՅէՈ'1
«
պատրիարք»
ձևերի
խառնուրդից
յաոալացած
մի բառ։ — Աճ.
*
Պ Ա Տ ՐԻնՏ
«
բոյս է.
Շ6
(1
ւ
՜0
Ո61ւՅ,
Ո1611ՏՏՁ.».
ունին
միայն ՀՀԲ և ՋԲ– իսկ ՀԲուս.
յիշում
է միայն
թ ո ս փ ՚ ձ ջ ի ւ ո տ
բառի տակ՝ §
816։
֊••
Արաբ
.
^յ
^բԼյ
եէյճքՅՈյ,
որ գալիս է պրյ.
«
ձ և
՚
^ ձ կ
նձճէԶՈՀ կամ
ե ՚ Յ ժ Մ Յ Ո ց «Տ06Օ.16Տ
ԸԱՕԱՓՇաՏ,
Ո
7
ՅԽ Ո
1
ՇԱք6Ա1Ո»
բառից և այս
էլ պհլ.
^ Յ է քՅ Ո § 1
ձևից։ Այս բառից է պհլ.
\՚՚2
~էքՅՈ§ե01
(
բուն
նշանակում է
«
լեմոնա–
հոտ»)>պրս.
ե Յ ճ ք Յ Ո § հ Օ ^ Յ , ե Յ ճ ք Յ Ո ե Օ ^ Յ >
արաբ.
ե Յմ ք Յ Ո յ ե Մ ; / 3 , ե Յ Օ Յ ք ք Յ Ո յ ե ս ^ Յ
«
պատ­
րինջ, մելիսա, թրք. օղուլ օթի»>հյ. տառա–
դարձուած
պ ա ւ ո ր ա նն ո ո ւ է ,
պ ա տ ր ո մ բ ո յ է
(
ՀԲուս. §
2521),
֊
Հիւբշ.
274,
Ուղիղ
մեկնեցին
ՑօէէւՇՈ. / \ Ո Շ Յ 74,
200,
Լ Յ
§ . Սւ
–
§6Տշհ.
836,
ա
«
Թ է Տ\^–
35, 2 6 ։
ԳԻՌ.-Ջղ.
պ ա տ ր ին ջ
«
մի տեսակ
խոտ»։
*
ՊԱՏՐՈՅԳ
կամ
ՊԱՏՐՈ2Կ
(
ը ս տ
նՀԲ
ի,
ի- ա
հլ. բայց կայ միայն Խեռ.
–
ի ,
Վեցօր,
գրծ.
–
իւ
Վրք. հց.) «պատրոյդ,
փիլթայ, ֆի–
թիլ» Ես.խբ.
3.
խգ.
17.
Մտթ. ժբ.
20.
Վեցօր. էջ
57.
Եփր. փես.
391.
որից
լ ո ւ ս ա ­
պ ա տ ր ո յ կ
նար. մծբ.։
= Պհլ.
*
բ3էէ՝0ե
ձևից, իբր զնդ.
*
թՁ1է1–
ք301<3–,
որ կազմուած է
թՅէ–
նախդիրով Ո–>\<
«
լոյս»
բառից, հմմտ. զնդ.
թՅւէւ-քՅՕՕՅ^Յ–
«
վառել, լուցանել», սանս.
քՕ՚ՃՅ–
«
լոյս, պայ­
ծառութիւն»
(
բնիկ հայ ձևն է
լ ո յ ս ^ »
Ըստ
այսմ մեր բառի
ուղիղ գրչութիւնն է
պատ­
ր ո յ կ ,
թէև նոր գրականում
աւելի
ընդունուած
է
պատրոյդ։—
Հիւբշ.
227։
նՀԲ
պ ա տ ե լ
բայի՞ց,
Լ Յ
§ . Սւ
՜
§6ՏՇհ.
3 3 7
Ո1Շ
արմատից։
նոյն,
8
էւ՜^.
ե1<էւ՚.
ԼՇՃ.
6 3
զնդ.
*
թ31է1–Ր30եՅ–։
^
լ
Ա Խ Ր
Տ ^ ճ \ \ ^
88 (1877),
15
զնդ.
թ2ւէւ–
քՅ՜Օ^ՈՅ–
ձևից, ուր
ՐՅՕ-^ՈՅ–
պրս. ^ ձ յ ^
ՐՕ^ՅՈ
«
իւղ»։
Հիւնք.
պ ա ա մ ո ւ ն ա ն
բա­
ռի՞ց։
ԳԻՌ.–Կր. Ջղ. Տփ.
պ ա տ րո ւք ,
Մկ. Վն.
պ ա ւ ո ր ո ւ ք ,
Աշլ.Մ շ.
պադրուո.՛,
Ագլ.
պ է Ո
՚
տ –
րիւգ՛,
Երև.
պ ա
՚
տ րիք ,
Սվեդ.
բ ա ւ լ ր է ք ,
Մրղ.
Սլմ.
պ ա ո ո ւք ,
Ատն.
բ ա ւ լրի գ ,
Եւդ.
բ ա ա ւ ւ ք ,
Խրբ.
բ ա յ ր օ ք ,
Ակն.
բ ա յ օ ք ,
որոնք նշանա­
կում են «ճրագի պատրոյգ»,
փոխաբերա­
բար Տփ.
պա
՛
տրուք
«
ողնաշարի
միջի
ծու֊
ծր», Զթ–
բ ա դ ր ր ք
(
նաև Ակն. Չն.) «բուրդի
կամ բամբակի
գլանաձև
ոլորք՝ որից
իլիկ
են մանում»։ (Այս նշանակութեամբ է թըր֊
քախօս
հայերից
Այն.
ե շ ճ ո § )
։
նոր բառեր
են
պ ա տ ր գ ամէ ջ , պ ա տ ր ո ւ գ կ ա լ
կամ
պ ա տ ըր–
գ ալ
«
բարակ ու կոլոր ճիւղ, որով
բամբակր
ոլորում ուպատրոյգ են
շինում»։
ՓՈԽ. — Վրաց.
Յօ
>ձ
^>՝~3° պ ա ւ ո ր ո լ քի ,
թուշ.
օՀ
>Հ)6>՝ֆձ
պ ա տ ր ո ւ ք
«
պատրոյգ»,
թրք– գւռ.
Տ. հշ1՝ս\( «պատրոյգ»
(
Բիւր.
1899, 799).
կայ նաև գւռ. թրք.
՝ *
| ,յԱ ե շ ճ ո յ ե
«
բամբա­
կից հիւսած պատրոյգ
վէրքի վր
ա
1
դնելու
ևն» (Կամուս, թրք. թրգմ. Ա.
544)
կամձ^^յ^
եշճւ՜(–1<
«
բամբակի
ոլորած
քուլայ՝
մանելու
համար»
(
Տ
^ զ Յ Ր Օ Տ ՚ ե
1
>
247)։
Fonds A.R.A.M