ա
4
ք
ի. 12, ուր հայ թարգմանութիւնն
էլ նոյն
բառն
ունի։ (Չոկբինով
2
,
էջ 1008 սխալմամբ
տպել է ձ-Հ֊Տը^օ
պատնեգի,
ինչպէս որ էջ
1105
և-ձ-Հ-Տց^-ո
սապատնեզո
«
ՕՃՕՈՏեա»,)»
•
ՊԱՏՇԱՃ, ի
հլ. «յարմար, վայ ելուչ» Բ.
մկ.
զ. 24. Ոսկ. մ. ա. 1, գ. 29. որից
պարտ
ե պատշան
Բ. մկ. դ. 19, թ. 12.
պատ շան է՝
չէ
Եւս. քր. Եզն.
ըստ պատշանի
Ա.պետ. ա.
6.
Ագաթ,
պատ շ ասական
Ոսկ. մտթ. և ես.
Սերեր,
պատշանել, պատշանիլ
ՍԳր. Ոսկ.
Սեբեր. Ագաթ.
պատշաճող
Երեմ, իբ. 14.
պատշաճութիւն
Սեբեր. Ոս՛կ. մ. ա. 13. Եւս.
քր.
անպատշան
Եզն.
գեղապատշաճ
Խոր.
անպատշաճապէս
(
նորագիւտ բառ) Լմբ.
մատ. էջ 51.
պատշանօրէն
(
նոր բառ) ևն։
= Պհլ.
բՁէՏՁՕ՛
ձևից, որ կազմուած է
թՁէ֊
մասնիկով
ՏՅ€
արմատից, իբր զնդ.
բ31էւ–
–
Տձ6,հպրս.
բտէւ
-
ՏՁՕ,
սանս. ըուԱ-տ&Հ, հմմտ.
Պ՚-Լ՛
է11^Չ^>9 ՏՅԸւէՅՈ
«
յարմարիլ,
արժանի
լինել»,
Հյ֊>
ՏՅՕՅ
1
<
«
արժանի,
վայել,
յարմար»,
պրս.
ՕյԼյ\Հ
.
~ս
Տ321ճՅՈ
«
զար­
դարուիլ, վայելել,
իրեն պատշաճիլ,
յարմա­
րիլ» (որից գւռ.
սսպիլ), | յ . ^ Տ323,
յ \ ^ յ –
Տ323\՚3ք
«
արժանի, վայել, պատշաճ»։
Հմմտ.
նաև սոգդ.
բՅէՏՅ>(է–
«
կարգաւորեալ»։
—
Պհլ.
*
թՅէՏՅՇ
դարձել է նախ հյ.
*
պասւսա6,
որի
մէջ
ս
ձայնը ազդւելով շչական
~1֊ից՝ եղել է
յետոյ
պատշան։
նոյն ձայնական
երևոյթն
են
ցոյց տալիս
սատինան—աշտինան, սո–
նի — շոնի, աստուն—աշտուն
ևն։ — Հիւբշ–
2257
ՆՀԲ «որ ինչ պարտ է և շատ»։ Ի\ս\–
Խ
Տ Ա ՛ ՛ՃՍ ՛
42, 255
զնդ.
Տ3031է1
և պրս.
Տ 3 2 3 Ճ
ձևերի հետ է համեմատում։
Նոյ­
նը
յ՚ԱՏէւ, 2շոձտբ. 291
զնդ.
ՏՅՕ
արմա­
տի տակ,
Լ Յ § .
0.6
Տ. ճեհճ.
3 0 0
հպրս.
բՅէւՏ
«
ընդդէմ»
նախդիրով
հյ.
ան,
անիլ
արմատից։
Հիւբշ. 225 մերժում է
այս և կասկածով է նայում վերի
ուղիղ
մեկնութեան,
որովհետև
պհլ.
*
թՅէՏՅձ
ձևի դէմ սպասում է հյ. րստ օրինի
*
պաւոսւս6։
(
Ա ձայնը շ-ի
վերածելու
համար մեր տուած
մեկնութիւնը չէ
մ տա ծա ծ), Թիրեա՛քեան, Պ ատկ. աշխ.
գր. 206 պրս.
•
/
1
^ ; կ ե՚3>՚1ՏէՅՈ
«
պատ–
շաճ լինել»,
^տԱԽէ 1^ՏԼ
10, 80
յիշում
է զնդ.
հՅ€31Ոէ6,
որի վրայ տես
հաճիլ։
ՏՅ
161
ՈՅՈՈ
,
^ՅՈւօհ. Տէսճ. ՅՃՒ1 8
(1908),
էջ 113 պհլ.
գՀյՀ) -)
ԲՅՏ
36
Յ
1
< =
մանիք, պհլ.
3 ՚ )
է Ձ Տ
թՅՏՅՕՅ^
«
պատ­
րաստ»
բառի հետ է
համեմատում։
Մերժում է աշւՈշէ
յճտ. 1909 (13), 314
և մեր բառի վերջի մասր
(
շան)
նոյն Է
դնում
Տանիլ
բայի
հետ։
•
ՊԱՏՇԳԱՄ, ի-ա
հլ. «վերնայարկի
սեն­
եակ, դահլիճ, դստիկոն, շէնքի վերի
յարկից
դուրս կարկառեալ մաս»
ՍԳր. Մծբ. Կոչ.
389.
Եփր. ծն. էջ 44. որից
պա տշգ ամ դրաց
«
նախադուռ, գաւիթ»
Փիլ. նխ.
պատշգամեալ
Արծր. գրուած է նաև
պատշկամ, պատըշ–
գամբ, պատշկամբ, պաշտգամ, պաշտկամբ.
վերջինս
«
եկեղեցու
բեմ»
նշանակութեամբ
ունի
Լմբ. ՛մատ, էջ205 (տե՛ս իմՀայ, նոր
րառեր հին մատ. Բ. 122) և այս իմաս՛տող
պւէտք է առնել նաև
պաշտկամ
Թղթ. դաշ.
27։
Նոր գրականի մէջ ընդունուած է
պա–
տրշգամ «ե31շՕՈ
կամ
շահնիշիր»
(
արևմտե–
ան բարբառ),
պատշգամբ
(
արևելեան
բար­
բառ)։
֊
Պհլ.
*
բ3էտ1<3աե
ձևից, որ թէև չէ ա–
ւանդուա՚ծ, բայց
նոյն՛ն են հաստատում պրս.
Հ֊Հ–~յ
բՅ Տ ևՅա
(
որ և
բւտ1<3ա, ե3տ1<3ա,
ԷոտեՅա, բՅօևՅա, բ ւօ եՅա )
«
տուն բարձրա­
ւանդակ. 2. տուն՝ որ շուրջանակի պատու­
հանս ունիցի՝ ուռկանակերպ
վանգակագոր–
ծեալ», սոգդ,
բէտեոթ^
(
կարդա՛
բՅէտւ1<ՅՄ1–
եշ)
«
տանիքից
դուրս կարկառեալ
մասր,
քիւ», կազմուած է
թտէ–
նախդիրով՝
տեՅաե =
զնդ.
*
տ1<9աեՅ
«
սիւն» բառից, որ ծագում է
զնդ–
Տ^ՅՈւե
«
յենուիլ,
կռթնիլ»
արմատից,
իբր հպրս.
*
բՅէւ§1<31ՈեՅ–
հմմտ.
նոյն ար­
մատից
քրՅ–
մասնիկով՝
զնդ.
«
յ ՝յք չ շ ֊ ֊ ^ )^ |
ք>3–տ1«աեՅ–
«
նախ ասենեակ,
սիւնազարդ
սրահ» ևսանս,
^–Օի ^1֊| տ1<ՅաեՒւՅ
«
յենա­
րան)։—
Հիւբշ. 225։
Լ Յ
§ . 8էւ"§. եեէր.
Լ6Ճ.
50
պաւոշ–
մա­
սր նոյն է դնում պրս.
բ՜6Տ,
հպրս.
թՅէւՏ–
ձևերի հետ։ Տէրվ. Մասիս 1881 ապր.
28, 1882
մայ. 24և նախալ. 89 պրս.
թ301<3ա, թ3տ1<3ա«
Նոյնը նաև Պատկ.
^316բ. I. 14։ ա ւ Խ ք տ ա
8, 272
Fonds A.R.A.M